GÖNÜLÇELEN

5.bölüm Yeni Kız.

"Git yat Duru saat epey geç oldu !"

"Peki baba"diyebildim sadece zaferle gülümsedi, ona karşı çıkamayacağımı biliyordu aksi takdirde beni tehditlere boğabilirdi.Dediğini yapıp ağır adımlarla odama gittim.Henüz bozulmamış yatağımı açıp,içine girdim.Sabahtan beri bir gram uyku girmeyen gözlerim kapanmamaya hiçte direnmiyordu. Gözlerimi yavaşca kapattım ve uymaya çalıştım.
Zira başka yapacak neyim vardı ki..

****

"Duru hanım, Duru hanım uyanın yoksa geç kalacaksınız !!"kısık bir şekilde araladığım gözlerimi açmama güçlü bir şekilde önüme düşen ışık mani oluyordu.Zorla araladığım dudaklarımın arasından bir şeyler mırıldandım.Şuan en son yapmak istediğim şeylerden birisi bu yataktan kalkmaktı.

"Şeyma senmisin ?"dedi uykulu sesimle.

"Evet Duru hanım ve kalkmanız gerek"dedi seri bir şekilde

"Tamam 10 dakkaya aşağıda olurum"dedim kendimi zorlayarak kapının kapanma sesinden gittiğini anlamıştım.Yavaş ve ağır adımlarla yataktan kalktım.Banyodaki işimi halledip giysi dolabından rasgele bir kot ve gömlek giyip, saçımı taradım sade bir makyaj yaptım.Çantama gerekli şeyleri koyup,Aşağı indim.

"Günaydın Çınar"yüzüne kocaman ve sıcak bir gülümseme yerleştirip bana karşılık verdi.

"Günaydın canım ablam"derken aynı zamanda kahvaltı tabağı ile ilgileniyordu.

"Ablasının kuzusu naptın gözükmüyorsun hiç"sesim baya anaç çıkmıştı.Çınar bu tonu hiç sevmezdi.

"Öyle oldu abla ya arkadaşlarla okulda yatılı kurs mu ne varmış orda kaldık"dedi açıklama yapma gereği duyarak.

"Aferin yaramazlık yapma olur mu ?"dedim sanki çocuğunu tembihleyen bir anne gibi beklediğim gibi yüzünü ekşitti.Lise ikinci sınıf olmasına rağmen ben hala ona ilk okul çocuğu gibi davranıyordum.

Hani annelerin gözünde çocukları büyük olsa bile küçük görünür ya hep böyle kötülüklerden koruyup kollamak isterler.Benimde gözümde Çınar'da öyleydi.Çınar,benim küçük kardeşim annem gittikten sonra ona annelik yapmaya çalıştım.Sırf bu duygudan uzak kalmasın diye ona nasıl bir anne çocuğuna davranırsa bende ona öyle davranmaya çalıştım.Oysa bende çocuktum daha ama annemin sahte samimiyetleri ve gidişi sayesinde Çınar daha 10 yaşında annesiz kalıp ancak toparlanabildi çünkü Çınarda her çocuk gibi annesine çok düşkündü ama zamanla bunuda atlatmıştı.Daha doğrusu beraber atlatmıştık.

Üzülmemi sağlayan düşünceleri bir kenara atıp,gülümsemeye çalıştım. Onun için üzüldüğümü bilmesini istemiyordum.

Annesini kanserden öldüğünü sanıyordu ve bunu öğrendiğinde çok uzun bir süre kendine gelememişti.
Eğer gerçeği bilse ciddi anlamda nasıl bir hale bürünürdü.Düşünmek bile kalbimi sızlatıyordu.Bunu düşünmenin vakti olmadığını biliyordum bu yüzden başka şeyler düşünmeye çalıştım.

Daha yeni daldığım düşlerden bana seslenilmesiyle sıyrıldım.

"Abla sana bişi sorabilirmiyim ?" önümde ki tabaktan bir dilim salatalık alıp ağzıma attım ve devam etmesi için başımı salladım.

"Siz kızlar nelerden hoşlanırsınız ?" salatağı yutup sorusunu cevablamak için dudaklarımı araladım.

"Vay bizim Çınar gönlünümü kaptırmış"derken yüzümdede alaycı bir gülümseme vardı.Yüzünü buruşurup inkar edici bir ses ile bana karşılık verdi.

"Ne gönlünü kaptırması abla ya arkadaşımın doğum günü var ona hediye alacağım ve kız olduğu için ne alacağımı bilmiyorum"dedi beni inandırmaya çalışarak