Defter

6/Gözyaşı

Yıldızı parlatalım⭐

Saat 22.35 kahvemi alıp balkona çıktım.
Temmuz ayında olmamıza rağmen hava serindi. Ve bu serinlik insana gerçekten mükemmel bir huzur veriyordu. Kahvemi yudumlayarak düşünmeye başladım.
Ne kadar monoton bir hayatım vardı. Size kendimden bahsedeyim.
Adım İz. Bildiğiniz gibi. Lise son sınıfım...
Böyle. Yani başka bir şey yok sanırım. Ha bir de şey var, ailem. Evin tek çocuğuyum. İyi ki de tekim. İnsanlar yalnız olmayı pek sevmezler. Yani bazı insanlar. Ama benim böyle düşünmenin başka bir sebebi var.
Babam.
O normal bir baba değil. Bildiğim kadarıyla normal bir baba kızının saçını okşar, ona masal anlatır, ona sarılır ne bileyim onu sever işte. Ama, ama benim babam öyle değil. Benim babam bana bayramlarda bile sarılmaz. Hatta öpmem için elini bile vermez.
Bilmiyorum ona ne yaptığımı. Onun bana böyle davranmasına sebep olacak ne yapmış olabilirim ki ?
Onu ne kadar umursamıyor gibi görünsem de, o benim babam.
Çevremdeki insanlar babalarını anlattığında ben susuyorum. Keşke susmasam. Keşke susamasam.
Ama keşkeler hiçbir işe yaramıyor işte.

Elime gelen ıslaklıkla daldığım düşüncelerden uzaklaştım.
Ne ara akmaya başladığını bilmediğim gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim. Hava iyice soğuyunca içeriye geçmeye karar verdim.

Odama girmemle telefonumda bildirim gelmesi bir oldu. Telefonu elime aldığımda gruptan gelmiş olduğunu gördüm. Hemen mesajı açmıştım.

Mete: Diğer sayfaya bakın çabuk.

Hemen çantamdaki defteri çıkardım, ve sayfayı açtım.

Açmaz olaydım.

Selam! Kitabın ne kadar olunduğuna bakmak için girdim uygulamaya. Altı gündür bölüm yazmadığımı görünce dedim ki 'Hemen yazmalıyım!!'.
Öyle işte. Neyse, umarım bölümü beğenmişsinizdir. Umarım kitap sizi hayal kırıklığına uğratmıyordur.
Oy verip yorum yaparsanız sevinirim.
(Yazım ve noktalama hatalarım için özür diliyorum.)
Hoşça kalın.

Sonradan eklenen not: Kitap 100 okumayı geçtiii🥳🥳🥳.
Çok sevindim. Teşekkür ederim hepinize.🤍🤍🤍🤍🤍🤍

📓