hissiz' ✓

21

"Emir! Dosyamı gördün mü?" Telaşla Emir'in odasına daldığımda yatağında uzanmış ve telefonuyla oynuyor olduğunu görmüştüm. Bana bakıp; "Hayır abla, görmedim." Kafamı sallamış bu sefer halamın yanına gitmiştim. "Hala, dosyamı bulamıyorum. Bu sunum Ander için çok önemliydi! Bekle, o evden çıkmış mı?" Halam başını sallayarak beni onayladığında odamdan telefonumu almak için kapıya yöneldiğim sırada halamın arkamdan seslendiğini duydum. "Mencia, Jorge'ye Emir diye seslenmemelisin. Ander bu konudan sana onlarca defa bahsetmişti." Telefonumu alıp Ander'e dosyayla alakalı bir mesaj atmıştım. O da cevap verince, her şeyin yolunda olduğunu teyit ettiğim için rahatlamıştım.

San Francisco'ya geleli iki ay olmuştu. Düzenimiz yavaş yavaş oturmaya başlamıştı. Temmuzun sonlarındaydık.

Atlasların yıkıldığını birkaç haber kanalında görmüştük. Instagram'dan onlara bakmaya devam ediyorduk, tabii başka hesaplardan. Emre Los Angeles'a geri dönmüştü, Özgür Ağabey da onunla birlikte gitmişti. Eren Ağabey ve Erdem Ağabey beraber Bursa'ya yerleşmişti. Dila Hanım ve Kaya Bey hâlâ aynı şehirde ve aynı evde yaşıyordu. İlker Ağabey, o neredeydi ve ne yapıyordu bilmiyorum. Onu gerçekten seviyordum ve diğerlerinin pis işleriyle bir alakası olduğunu sanmıyordum fakat Ander onun da güvenilir bir insan olmadığını ısrarla söylemeye devam ediyordu.

Bu arada bizi bulmayı başaramadıkları için dışarıya öldüğümüz haberini salmışlardı.

Oflayarak Emily'nin odasına gittim, beşiğinde uyuyordu. Tekrar odama dönüp üstümü değiştirip saçımı da sıkıca at kuyruğu yaptım. 

Biraz dolaşmayı düşünüyordum. Henüz birileriyle tanışmaya vaktim olmamıştı, o yüzden şimdilik tek tabanca geziyordum.

Bizimkilere haber verip telefonu giydiğim şortun arka cebine, evin anahtarını da ön ceplerden birine koyup spor ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Kapıyı kapatmadan önce kablosuz kulaklarımın avcumun içinde olduğuna emin oldum ve ses çıkartmamaya çalışarak kapıyı yavaşça örttüm.

Evden bir sokak kadar uzaklaştığımda kulaklıklarımı kulağıma takıp telefonla eşleştirdim. Spotiyfy'dan moduma uygun bir playlist açıp yavaşça yürümeye devam ettim.

Bu iki ayda İngilizce'mi ciddi bir şekilde ilerletmiştim. Hatta geldikten iki gün sonra Ander bir öğretmen dikmişti başıma, derslere hâlâ devam ediyorduk. Halam da ders alıyordu fakat Emir almıyordu çünkü zaten biyolojik ailemiz çocuklarının dil eğitimine önem verdiği için Emir'e ve diğer çocuklarına uzun zamandır bu eğitimi verdirtiyorlarmış. 

Arkadan maNga'nın şarkıları çalmaya devam ederken hafifçe tebessüm edip yürümeye devam ettim.

Hava yavaş yavaş kararmaya başlarken eve dönmenin iyi bir fikir olacağını düşünüp yönümü çevirerek bu sefer biraz önceye göre daha hızlı yürümeye başladım.

Sahilin önünden geçerken gülümseyerek bir-iki dakika oyalanmaya karar verdim. Tabii karar vermem ile kararımdan vazgeçirilecek olacağımı anlamam pek fazla uzun sürmedi çünkü halam arıyordu. Telefonu açtığımda neredeyse Türkçe konuşacak gibi olmuştum ama hemen toparlanarak İngilizce konuşmaya başladım, halam da İngilizce konuşuyordu.

(Belirtmediğim sürece gündelik hayatlarında İngilizce konuşuyorlarmış gibi varsayın<3)

Eve gelmemi, söylemişti ben de onu bir yandan onaylarken bir yanda da eve doğru gidiyordum. Eve varmama iki sokak kalmışken birisinde paten ikisinde de kaykay olduğunu gördüğüm üç kişilik bir grup görmüştüm. Kaykaylılardan birinin siması tanıdık geliyordu, ben çocuğun yüzüne bakarken o da bana bakmış ardından da yanımdan süratlice gitmeye devam etmişti. Arkama dönüp çocuğun arkasından bir süre bakmıştım.

Gereğinden fazla oyalandığım için hızlıca eve gitmiş ve anahtarımın yardımıyla kapıyı açmıştım. Spor ayakkabılarımın bacıklarını çözerken anahtarı da girişin hemen yanındaki puf pufun üstüne bırakmıştım. 

Evdekilere selam verdikten sonra yemeğin daha olmadığını öğrenmiştim ve yıkanmak için banyoya gittim.

,,

Selaam, öncelikle kurban bayramınız kutlu olsun aşklar 💗 ve daha sonra da çoğu kişinin kafası karışmış. Belki aklınızdaki karışıklığı çözmekte yardımım olabilir, soru sormak isterseniz seve seve cevaplarım. 💗