hissiz' ✓

25 | final

Hadi bismillah yazmaya başlıyorum şimdi, gerildim pspsöplsşl.

1 Ay Sonra - Ağustos

Çalan kapıyla söylene söylene yattığım koltuktan kalkıp kapıyı açmaya gittim. Ne Emir ne de İlker Ağabey evde değildi, nereye gittiklerini bilmiyordum. Söylememiş ve devlet sırrı gibi saklamışlardı.

Aklıma gelince göz devirdim.

Kapıyı açıp gelene baktım.

Emre ve Özgür Ağabey'i görmemle gözlerim kendiliğinden dolmuş ve gözyaşlarım akmaya başlamıştı bile. Ağzımdan bir hıçkırık kaçarken kendimi onların üstüne atmıştım. İki de gülerek beni sarıp sarmalamış ve aralarında kaybetmişti.

Özgür Ağabey saçlarımı karıştırırken; "Biz geldik ufaklık." Deyip gülümsemişti, gülümsemiştim.

3 Yıl Sonra

Amfiden çıkıp not tutmaktan, taslak çizmekten ağrıyan parmaklarıma acı gözlerle baktım.
Üniversitenin bahçesinde olan ve bizimkilerle her zaman etrafında toplandığımız kamelyaya oturup digerlerini beklemeye başladım.

İç mimarlık okuyordum.
Emre ve Özgür Ağabey aynı bölümü seçmişti; Eczacılık.

Hâlâ Emre, İlker Ağabey, Özgür Ağabey, Emir ve ben olmak üzere beş kişi olarak yaşıyorduk.

Onlarla yaşamaktan yana hiçbir sorunum yoktu.

Hayatıma birisini almıştım; Dylan.

Geçen sene duygularımızdan iyice emin olduğumuzda ikimiz de birbirimize duygularımızdan bahsetmiştik, onu seviyordum.

Kardeşlerim de seviyordu. Tabii sevmeleri kıskanmayacakları anlamına gelmiyordu.

İleriden hoplaya zıplaya gelen Finn'i gördüğümde gülmeden edememiştim çünkü yaptığı hareketlerle herkesin ona 'deli mi bu' dercesine bakması onun için dert değil gibi duruyordu.

Grubun mizahı gelişmiş kişisiydi, Finn.

Diğer köşeden gelen Emre ve Dylan'ı gördüm.

Finn, Dylan ve Emre kamelyadaki yerini almıştı.

Dylan beni kendine çekmiş ve arkadan sarılmıştı, tam o sırada nereden çıktığını bilmediğim Özgür Ağabey ikimizi ayırmış ve ortamıza oturmuştu.

"Ya ağabey, ne yapıyorsun?" Dediğimde küçük bir çocuk gibi omzunu silkmişti. Kafamı iki yana sallayarak parmağımda önce onu ardından da Emre'yi işaret etmiş; "İkiniz de bebek gibisiniz resmen." Demiştim. Finn dediklerime gülerken Dylan da bıyık altından gülmemek için kendini tutuyordu.

Özgür, Dylan'a bakıp, "Ben bu çocuğa hiç güvenmiyorum haberin olsun." Dediğinde ironi yaptığını bilmeme rağmen kaşlarımı çatıp Özgür Ağabey'e baktım.

Ellerini havaya kaldırarak; "Tamam bir şey demedim sevgiline." Demiş ve telefonunu cebinden çıkarıp sosyal medyada gezmeye başlamıştı.

Bir yarım saat sonra derslerimiz bittiği için toparlanmış ve evlere dağılmıştık.

Eve vardığımızda Emir'in evde olduğunu görüp yanına gittim. "Emir, senin okulda olman gerekmiyor mu?" Dediğimde bana sanki çok saçma bir şey söylemişim gibi bakıp, "Abla saatin altı olduğundan haberin vardır umarım." Demiş ve telefonunun ekranını göstermişti. Ben de 'hee' gibi bir şeyler söylemiş ve odama gitmiştim. Üstümü değiştirip banyoya gitmiş, ellerimi yıkamıştım.

Mutfağa geçip hepimize kafama göre  bir şeyler hazırlamıştım. Zaten ben hazırlayana kadar İlker Ağabey de gelmişti. Yemekleri yiyip ortalığı toparladığımızda Emir bizi mutfaktan kış kış'lamış, salona gitmemizi ve film seçmemizi söylemişti.

Aramızda film zevki en iyi olan kişinin filmi seçmesinde karar kılınmıştı-yani ben-.

Inception'u açıp İlker Ağabey'in yanına oturdum filmin introsunda Emir elinde birkaç kase ve kaselerin içinde de patlamış mısırlarıyla dönmüş diğerlerine iki kase verip benim yanıma oturmuştu.

Filmin bitmesine yakın gözlerim günün yorgunluğuyla kapanırken İlker Ağabey beni kucaklayarak odama götürmüş ve beni yatağa bırakmıştı, kendi de yanıma uzanıp kollarını bana sarmıştı derken çoktan uyumuştum bile...

-son-

,,

Aboo bitti! Bu bir aylık süreçte bana destek herkese, sizlere çok teşekkür ederim.

Başta iki yıllık sanal arkadaşım olan Ada'ya, dört senelik çocukluk arkadaşım olan Eylül'e ve benimle en çok iletişim içinde bulunan biricik okuyucum Deniz'e. Ve söyleyemediğim daha çokça kişilere.

Okuduğunuz için teşekkürler sizleri seviyorum, yeni kitaplarda görüşmek üzeree 💗💕❤💖

76,1K <333

the_adae
DenizGllolu3
Eylül nickini unuttum kanka QSEÜWCBŞÇĞQWŞ