kırık ekim rakamları

on ekim

10 ekim, 2013

Artık gerçekten yapayalnızım. Aynı vucutta ikinci bir benliği kaldıramıyorum. Onu kendimden uzaklaştıramıyorum. Çok kırığım, en çok kim olduğunu bilmeyen kendime. Sonra bana benliğimi öğreten sana. En son ise sen gittiğinden beri zihnimde dolanan boyayız duvarlara. Üstlerinde tablo bile güzel durmaz, üstlerinde senin tablon olsa bile güzel durmaz. Öylesine güzel bir şeyin arkasına sığınmış, gözükmemek için sinmiş, kimi yerindeki renk farklarına utanarak bakmış, kimsesiz bir duvar sadece. Fakat benim ait olduğum tek yer de o. Ait olduğum tek yer Enes. Tek ait olduğum yer bana verilmiş minik, maviye boyanmış oda. Ben o odanın duvarlarına kurşun sıksam gurur duyulurdu fakat ben kendimi etek giymiş ve uzun saçlı çizdim diye dayak yedim biliyor musun? Biliyorsun. Bunu da biliyorsum, diğerlerini de. Sonra ağladım diye daha çok dövüldüğümü, ablamın zoruyla hastaneye götürüldüğümü biliyorsun. Okulda kavga etmiş denildiğini de, hastanedeki herkesin bana acıyarak baktığını da. Ama öyle bir kaldı benim içimde bu anılar, bu acılar; şimdi milyonlar gelse her yaşadığımı onlara ağlayarak anlatmak isterdim. Sonra onlar tarafından da dışlanmak.

Ve şey, hissettin mi? Benim hissedemediğim her şeyi. Gözümden akmayan yaşları, bileğimdeki kanın kuruduğunu, saçımı kesmeyi ya da tırnak etlerimi yememeyi. Umarım hissetmişsindir çünkü hissedememek o kadar kötü ki Mera. Ölmek isteyen bir kadının bileklerini sarman, her üzüldüğümde saçlarımı kesmeyeyim diye peşimden koşman, parmaklarımı her ağzıma yaklaştırdığımda ellerimi tutarak bunu yapmamı engellemen... Bunlar o kadar uçta hissettirdi ki, her seferinde duygu yoğunluğumu gözlerimden akıtmak istedim. Fakat olmadı, hala olmuyor.

Umarım mutluluktan ağlayabilmeyi de tadarsın.
Ve umarım bunu sana her haraketiyle yaşatabilecek birinin kolları arasında uyuyabilirsin. Geceleri uyanıp evin karanlık kolidorlarını dolaşmadan, mutfak duvarına yaslanıp titreyen ellerinle buz gibi su içmeden.

Bal

.