29 ekim, 2013.
Sanırım kendim hakkında pek bir fikrim yok. bedenimde kendim gibi hissetmiyorum, bunu birkaç ay önceye kadar fark etmemiştim. Belki fazla zayıgladığımdan, belki de solup durduğumdan kaynaklı olabilir bu farklılık ama aynaya baktığımda görmek istediğim şey bu değil. Aynaya baktığımda görmek istediğim şeyi göremediğimden beri boşuna yaşıyormuş gibi hissediyorum. Şimdiye kadar hep olduğum bedene girebilmek, bal olabilmek için yaşadım ama bal olamıyorum ve olamayacağım. Olmak istediğim şeyi bile kavrayamamışken dönüp dolaşıp tek amacımın bu olduğunu söylemek gerçekten mantıksız geliyor ve özgürlükle kafayı bozmama rağmen kendimi bir kalıbın içine sıkıştırmaya çalışıyor olmak iğrenç hissettiriyor.
Bal benim için aptal bir kalıp. Hatta biliyor musun, ben bal bile değilim. Ben kimse değilim.
Hiçbir kalıba
ait değilim.
Kendime inşa ettiğim duvarları yıkmak için çok geç çünkü yirmi beşime bir, ölümüme iki gün var. Sonsuzluk hakkında bildiğim tek şey başka bir diyarda var olduğu ve o diyar bundan sonra gideceğim evrendeyse yapmak istediğim her şey için yeterince zamanım, alanım ve inancım olacak. Yoksa da bundan beterini yaşayamazdım diyip olmamış gibi davranacağım.
̶b̶a̶l
ben
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
kırık ekim rakamları
General Fictionserin sokakların sonunda hep bir kaybediş var. sevdiğim öykülerin yazarları acı içinde. kadınların gözleri ağlamaktan güzelleşmiş. ekim ayının izmarit kokan kaldırımlarında, hala sayılar yazılı. sevgili mera, ellerimden tutman için kalan birkaç gün...
