13 ekim, 2013
Hiç arkadaşım olmadı biliyor musun? Neden olmadığını bilmiyorum, kimseye kötü bir şey yapmadım. Depresif olup yalnız kalmak istermiş gibi arka sıraya oturmadım, sohbetlere katılmaya çalıştım, klüplere üye oldum. Ama kimse beni sevmedi çünkü ben içinde pembe, mavi ve beyaz geçen bir bayrağı taşıyordum yakamda. "Bu ne?" Diye sorduklarında utanmadan ben kadınım diyordum. Sonra o bayrağı yaktılar, gözlerimin önünde, iki göz yaşım eşliğinde. Dedim ki, "Bu yüzden arkadaş olmuyorlar benimle, kadın olduğumu saklamalıyım." Sakladım. Sosyaldim, eğlenceliydim, insanları önemserdim... Yine hiç arkadaşım olmadı. En sonunda "Bu kadar atılgan olduğun için istemiyorlar, biraz zoru oyna!" dedim. Arka sıraya geçtim, kulaklık taktım, okul çıkışında kuytu sokaklardan gittim gizem yaratmak için, kaç kez dayak yedim.
Kendime acıdım, kendime ağladım Mera. Dört koca lise yılımı biri benimle arkadaş olsun diye dövülerek geçirdim ben, biri bana ilgi göstersin, sevsin diye. Bıraktım sonra uğraşmayı, yakamda yine bayrağımla dolaştım. Bir daha yakmalarına izin vermedim, zaten yaksalar da ağlamazdım. Renkler benim her yerimde, yakamda olmasa da yaşardım.
Şimdi yaşamayacağım.
Çünkü bende bayraktaki renkler bile kalmadı.
Bal
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
kırık ekim rakamları
General Fictionserin sokakların sonunda hep bir kaybediş var. sevdiğim öykülerin yazarları acı içinde. kadınların gözleri ağlamaktan güzelleşmiş. ekim ayının izmarit kokan kaldırımlarında, hala sayılar yazılı. sevgili mera, ellerimden tutman için kalan birkaç gün...
