kırık ekim rakamları

on sekiz ekim

18 Ekim, 2013.

Yanlış insan, doğru zaman. Kurtarılmayı bekleyen bir çocuk ve hala çocuklara -en çok da kendi çocukluğuna- karşı suçluluk duyan iki kişiydik biz. Sen beni en yıkıldığım anda bile tekrardan inşa ederdin, ben senin kendi ellerinle kurduğun ince duvarlara yumruk atardım. Çünkü hayatın önemini doğru dürüst kavrayamamış biriydim. Benim için kasetler çalınmalı, danslar edilmeli ve sokakta el ele yürünebilmeliydi. Hayattaki tek gayem özgürlüğüm ve kendime karşı olan bağlılığımdı. Kendimden başka kimsenin önemli olmadığını çünkü onların hiçbir zaman beni, benim onları önemsediğim kadar önemsemeyeceğini düşünürdüm. Yanılmadım da, kimse bir başkasını kendinden fazla önemsemezdi.

Burada sana anlatmak istediğim de aslında, senin yüzünden intihar etmediğim. Benim beyin ölümüm çoktan gerçekleşmişti ve senin giderken yaptığın tek şey fişimi çekmekti. Bu bir suç değil, aksine umutsuz yaşam mücadelemin verdiği yorgunluktan beni kurtarmaktı. Düşünmek için yirmi yılım oldu. Bir şeyleri fark ettiğimde, benliğim hakkında bir fikrim olduğunda düşünebilmeyi yeni yeni kavramış bir çocuktum. Elimde oyuncak tabanca vardı, ben ablamın peluşlarına bakıp ağlardım ve erkek adam ağlamaz diye azarlanırdım. Yaşamak, yaşamayı isteyip istememeyi kararlaştırmak için çok fazla zamanım vardı. Yirmi beş yaşına yeni girmişken intihar etti diye bir haber kanalına çıkarsam da, insanlar arkamdan hayatımın baharında olduğumu söyleyecekler, baharı bir kez bile görmediğimi bilmeyecekler çünkü kimse haberlere çıkan hayatların gerçeğini bilmez, benim yaşadığım bu dünya için fazla özgür.

Benim tek isteğim özgür olabilmekti ve ölürken özgür olacağım. Çünkü artık gerçekten bir şeyleri düşünmek zorunda değilim ve düşünerek geçmiş yirmi yıl bana artar bile.

Bal

.