ကဗျာမပီ စာမမီ
အပိုင်း ၃
သည်းမဲနေသောမိုးတိို့ကြား ဂျပန်ထီးမဲကြီး အောက်မှ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ မိုးသံ နှင့်မတူစွာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက် ။
သက်ဝေ က ပင်ကို ၌ ကပင် စကားနည်း သလို
အနေအေးသည်။
ရောင်နီဦး အနေနှင့် လည်း သူ့ ဘေးမှ လိုက်လာသူ အမျိုးသား က မကြာ ခဏ သူ့လက်ထဲ မှ ပိုက်ထားသော အထုတ်ကြီး ကို
အကြည့်ပို့နေကြောင်း သူရိပ်မိသည်။
"ကိုယ် သေချာ ကိုင်ထားပါတယ်
အဲ့လောက် မကြည့်ပါနဲ့"
သူ့စကားကြောင့် လင်းသက်ဝေ ဟုခေါ်သော ထိုအမျိုးသားလေး ၏ အကြည့်တို့ က လမ်းမ
ပေါ် ပြန်ရောက်သွားပြန်သည်။
မိုးသည်းနေသဖြင့် လမ်းပေါ်၌ ပြေးလွှားဆော့ကစားနေကြသော ကလေးတစ်သိုက် သာရှိ၍ လူ ရှုပ်သက်သာသည်။
ဆိပ်ကမ်းတွင် ကူလီထမ်းလေ့ရှိသော ကူလီသမား တို့ကား ဟို တစ်စု သည်တစ်စု ဝိုင်းဖွဲ့သောက်နေကြဟန်။
သူတို့နှစ်ယောက် ဖြတ်သွားတော့ လူတစ်ချို့က တီးတိုးတီးတိုး ပြောဟန်ရှိသည်။ မှန်လည်းမှန်ပါသည် သက်ဝေ ကဲ့သို့ အရပ်ပုသော သူ ကထိီးကိုင် ၍ အရပ်ရှည်ရှည် ခပ်ချောချော လူ ကကြ အထုတ်ကို ကျစ်နေအောင် ပိုက်ကာ ခါး ကိုင်းကိုင်း နှင့် သက်ဝေ ထီးအောက် အတင်း တိုးဝင်နေပုံမှာ မထော်မနန်း ဖြစ် နေသည်မှာ အမှန်ပေ။
မသိလျှင် သက်ဝေက ထိီးတော်မိုး လိုလို ဘာလိုလို။
"ချာတိတ် "
ဘေး က လူ၏ ခေါ်သံကြောင့် သူ မော့ကြည့်မိတော့
"ကို့ နောက်မှာ အမြီးပေါက်နေလားဟင်"
"ဟင် "
သည်လူ့စကားကြောင့် သက်ဝေ ကြောင်အအ နှင့်ပင် ထို့လူ့ အနောက်ဖက် ရပ်ဝန်းကို ကြည့်လိုက်မိသေးသည်။
"မပေါက်ပါဖူး ဘာလို့"
"ဒါဆို ကိုယ်တို့ကို ဘာလို့ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလဲ"
"ဒီလို ဘဲ အခု ဒီလမ်းပေါ်မှာ လှုပ်ရှားနေတဲ့ အရာဝတ္ထု ဆိုလို့ကျွန်တော်တို့ဘဲရှိတာမလား ?"
YOU ARE READING
ကဗျာမပီ စာမမီ (ကဗ်ာမပီ စာမမီ)completed
FantasyTime based 1910s Burma ကို့ ကို ရူးတယ် လို့ပြောလည်း ကို ခံရမှာ ဘဲ သက်ဝေ မင်း မျက်တောင်ဖျားမှာ ငြိနေတဲ့ ကို့ အလွမ်းထုထည် ကိုမှ မင်းမမြင်တာ အိမ်မက်ထဲမှာ မငိးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ကျေနပ်နေတဲ့ ကိုယ့်ဝိညာဉ် ကိုမှ မင်းမမြင်တာ မြန်မာ ပြည် ကို ပြန်ဖို့ အိမ်နဲ့...
