ကဗျာမပီ စာမမီ
အပိုင်း (၄)
မြို့အုပ်မင်းမှ ပြုံးပြုံးပျော်ပျော် ဖြင့် ရင်းနှီးစွာ နှုက်ဆက်နေသော်လည်း ရှေ့ဆုံး က သက်ဝေ မှာ ဖြင့် ကြောင် အအ
မမနှင်း ကတော့ မီးရောင် အောက် မှ လင်းလင်းလက်လက်တောက်ပနေသူ ကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ပေါ်တင်ငေးနေလေသည်။
နောက်ဆုံး သွက်သွက်လက်လက် ရှိသူ
မမကြီး က ပင်
"တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မြို့အုပ်မင်း
ကျွန်မက"
"အိုး စကားဖြတ်ပြောလို့စိတ်မရှိပါနဲ့
ကျွန်တော့ သူငယ်ချင်း ရဲ့ ဇနီးလောင်း ?"
မြို့အုပ်မင်း ၏ စကားအဆုံး မမကြီး မှာ ပါးအို့လေးများ ပင်ရဲ သွားလေသယောင်ယောင်။
ဤ အချင်းအရာ ကို ကြည့် ကာ မြို့အုပ်မင်း က ရယ်မောလျက် ချီကျူးစကားဆို သည်။
"ဒါ့ကြောင့် စိုင်း က ဘိလပ်တုန်း က ဘယ်သူ့က်ိုမှ စိတ်မဝင်စားတာ သူ့မှာ ဒီလောက်လှ တဲ့ ဇနီးလောင်းရှိနေတာကိုး ဟဟ"
"ဒါ က ကျွန်မ တို့ဖေဖေ ဦးထွန်း"
မမကြီး စကား သံနှင့် အတူ အဖေ ကို
မြို့အုပ်မင်း ဆိုသူ က ခါးညွှတ်လျက်
နှုတ်ဆက်သည် မို့ သက်ဝေ အဖေ မှာ အယောင်အယောင် အမှား မှား နှင့် လက်အုပ် ပင်ချီမိလေသည် ။
"အိုး အဲ့လောက်ထိ မလိုပါဖူး"
"အဲ ဗျာ ကန်တော့ ကန်တော့"
သက်ဝေ အဖေမှာ သည်လူငယ်မြို့အုပ်မင်း ၏ အရှိန်အဝါ ကြောင့် အယောင်အယောင်အမှားမှား ပင်ဖြစ်လို့နေလေသည်။
"ဒါက ညီမငယ် နှင်းနှင်း"
"လေဒီ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်"
မမနှင်း ရှေ့ မြို့အုပ်မင်း က လက်ထိုးပေးကာ နှုတ်ဆက်ရန်ကြ်ုးစား သော်ငြား မမနှင်း မှာ ပြန်စာမလာ ကြောင်သာ ကြည့်နေသောအခါ
မြို့အုပ်မင်းလည်း အူကြောင်ကြားနှင့် သက်ဝေ ဘက်လှည့်ကြည့် ကာ
သူများ ဘာမှား လုပ်မိသလဲ ဟူသော သဘောနှင့် မျက်ခုံး ပင့်ပြလေရာ ။
နောက်ဆုံး မနေနိုင်သူ သက်ဝေ ကပင်
ဘေးရှိ မမနှင်း အား ပခုံး ကို တစ်ချက် ပုတ်၍
YOU ARE READING
ကဗျာမပီ စာမမီ (ကဗ်ာမပီ စာမမီ)completed
FantasyTime based 1910s Burma ကို့ ကို ရူးတယ် လို့ပြောလည်း ကို ခံရမှာ ဘဲ သက်ဝေ မင်း မျက်တောင်ဖျားမှာ ငြိနေတဲ့ ကို့ အလွမ်းထုထည် ကိုမှ မင်းမမြင်တာ အိမ်မက်ထဲမှာ မငိးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ကျေနပ်နေတဲ့ ကိုယ့်ဝိညာဉ် ကိုမှ မင်းမမြင်တာ မြန်မာ ပြည် ကို ပြန်ဖို့ အိမ်နဲ့...
