Fated Stars

THIRTY-TWO

Inayos ko ang sarili ko pagkatapos lumabas ni Dustin mula sa kwarto. Kumalabog ulit ang pinto at nakita ko si Freya ngayon na naiiyak na lumapit sa akin.

"I'm glad you wake up"she tearfullu said and hugged me

Ngumiti ako sa kaniya. Pinunasan niya ang luhang tumakas sa mga mata niya bago bumaling sa akin.

"I heard about your past"ani niya

Tumango ako sa kaniya at ngumiti. Hindi ko alam kung para saan ang ngiti na 'yon.

"So, all this time, si Engineer Axel lang si A sa ala-ala mo?"

Tumango ako sa kaniya. Pilit niyang tinitago ang ngiti niya ngayon. Tumitikhim pa para hindi talaga mailabas 'yon.

"I'm sorry, I know this is not the right time to react to this way"hingi niya ng paumanhin nung lumabas na talaga ang ngiti niya

Wala akong sinabi at ngumiti lang ulit sa kaniya. Ngayon sa namumungay na mga mata ay tinignan niya ako.

"Grabe no. Kahit wala kang maalala nainlove ka pa din ulit sa kaniya."mangha niyang saad at hinawakan ang kamay ko

"Pinagtagpo ulit kayo. Ang dalawang bituin na isang beses nang nagkalayo."

Yumuko ako at ngumiti. She's right. Its amusing how fate decided to let us meet and fall in love with eachother again.

"The star of the engineering industry and the star of the modeling industry broke once but  back in eachothers arms once again by fate. Your story is like something that can only be found in books!"she giggle after saying that

Natawa ako sa sinabi niya. Freya really knows how to lighten up the mood. Her cheerful and playful oersonality is what I love about her the most.

While we were talking to eachother someone suddenly knock the door. Nagkatinginan kami ni Freya. She smiled and gave me a meaningful look.

Sumungaw mula doon si Axel. Pumasok siya at tumayo sa harap namin ni Freya na nasa tabi ko. Tumayo na si Freya at tinapik ang balikat ko tsaka hinalikan ako sa pisngi.

"Mag-usap kayo. Huwag mong itaboy ah. Magaling kapa naman dyan"bulong niya tsaka pakaway na umalis

Bumuntong-hininga muna ako bago siya nilingon ngayon. Nakatitig siya ng diretso sa mga mata ko at parang binabasa ako doon.

"So, you broke up with me back then?"yan ang una kong tinanong nang makaupo siya kama ko

Ang agarang pagpungay ng mga mata niya pagkatapos kong itanong ay humaplos sa puso ko. Damn. Just one look.

"Dustin said something to you before?"tanong ko nang hindi siya magsalita

Tumango siya at yumuko. Napunta ang mga mata niya sa kamay ko ngayong nasa harap niya. Parang gusto niyang hawakan pero natatakot siya.

"What did he say?"tanong ko

Hindi siya sumagot at nanatiling tahimik. Humugot ako ng malalim na hininga at tsaka pinakawalan 'yon. Binalot muna kami ng katahimikan bago niya naisipang mag-angat ng tingin sa akin.

"I'm sorry"he said sincerely

Hindi ako nagsalita at tinignan lang siya. Hinawakan niya na ang kamay ko ngayon. Mahigpit pero ramdam mo ang pag-iingat sa pagkakahawak niya sa akin. Naghintay ako ng susunod niyang sasabihin.

"I'm sorry...I was just blinded by my worries and guilt"nakayuko niyang ani habang nakahawak pa din sa kamay ko

He blamed himself for what happened to me. I know. Isang tingin ko palang sa kaniya ngayon alam kong iyon ang iniisip niya.