DS #3: Billionaire's Love Shot

Kabanata 23

Ilang ulit akong huminga ng malalim. Napagod ako sa practice. We here inside the suite. Memorize naman na namin ang sayaw pero todo pa rin ang practice. Inabotan ako ng tubig ni Mathew. Agad ko itong kinuha mula sa kaniya.

"Bukas na ng gabi ang pageant niyo. Youd did it perfectly. Mamaya dadating na ang mga susuotin niyo. Magrehearsal na lang tayo dito," sabi ni Dean. Inayos niya kaagad ang eyeglasses na suot niya. Nakaupo siya sa isang upuan habang nasa amin ang tingin. He judged us intently. Nakakainis. Napapagod na ako.

"Yes, Dean," sagot ko.

"Your make up artist will follow tomorrow. May ginagawa pa kasi siya," dagdag pa niya.

Tumango ako habang humihingal. Agad akong umupo sa couch. Nagpunas ako ng pawis gamit ang face towel. I picked up my phone. Mula kanina hindi pa rin nakakabalik si Pierce. Hindi ko alam kung bakit. Pero kahapon, buong araw din siyang wala dito. Maybe he is too busy.

Wala akong mensahe na natanggap mula sa kaniya. I am occupied because of practice.

Ako:

Hi. Bakit hindi ka bumabalik dito? Nakakain ka na?

Tanong ko sa kaniya. I am curious. Hindi ko naman maitanong kasi alam ko naman na sinusundan nila lahat ng laro sa loob ng school.

My phone beeps. Agad ko itong tingnan. I thought it's Pierce but it's not.

Zion:

Girl, good luck! We'll be on the crowd cheering for you! I made something for you:)

Napangiti ako dahil sa text niyang 'yon. Napasandal ako sa backrest ng couch.

Ako:

Thank you, Zion. I miss you. Wow, a tarp again? With my face? Haha.

The last time I got into pageant pinagawan niya rin ako ng tarpaulin. Having my proud friends are great. Alam mo talaga na napaka-supportive nilang dalawa.

Zion:

Yes, girl! Your beautiful face. You will win this!

Ako:

Sure! I'll do my best.

Zion:

Can't wait to see you. We are still busy with the papers. Duh.

Napailing ako habang ngumingiti. We texted until Dean let us rest for an hour kasi mamaya magpi-fit kami ng mga damit. Including nightgown.

I stayed inside my room texting with my friends, laughing my ass off with their craziness.

Pero ang ipinagtataka ko ay hindi pa rin nagre-reply si Pierce sa 'kin. Kahapon madalang lang din. Bumuntong-hininga ko saka tinago ang mukha ko sa unan. Napanguso ako. Bakit hindi kasi siya nagre-reply? No'ng nakaraan lang okay na kami ah? Hindi pa rin ba?

I groaned.

Napaangat ako ng tingin matapos marinig ang pagkatok sa pintuan ko. Siguro nasa labas na ang mga damit namin.

Agad akong tumayo. Tumingin ako sa salamin at inayos ang buhok ko. Pinusod ko ito. I am wearing crop top and leggings kasi. Bagay din naman.

When I opened the door. My eyes widened when I saw Pierce. Siya ang kumatok sa pintuan ko. Sobrang lawak ng ngiti ko.

I opened my arms wide to hug him but before I could do it, "Dean told me to call you. Nandito na daw ang damit niyo," malamig niyang tugon at nagsimulang maglakad paalis.

Napaawang ang mga labi ko. Nakasunod ang tingin ko sa kaniya. Nawala din ang liwanag ng mukha ko. Hindi man lang niya ako kinausap. I am waiting for his text.