Back To Us //Harry Styles

31. Are You Mine?¬

Sonunda yeni bölüm :)

Bu bölümün garantisi: Maalesef
Carmen'e çok üzüleceksiniz, ve muhtemelen yine babasına
söveceksiniz.

İyi okumalar aşklarım <3

"Sakin ol sevgilim, o iyi. Sadece düşük tehlikesi geçirdiniz." dediğinde rahatlamak ve daha çok panik olmak arasında gidip gelmiştim. Sanırım, bu bebeği gerçekten istiyordum.

Bir insanın verdiği her karar nasıl yanlış olabilir Harry? Benim bir şekilde oluyordu işte.

O gün içinde hastaneye gelen babam ve Lou hamile olduğumu öğrenmişlerdi. Louis bana hayal kırıklığına bürünmüş  gözler ile bakarken babam son kez onunla eve gitmemi istedi.

Reşit olmamın verdiği hak sayesinde seninle kalmayı seçmiştim çünkü o eve geri dönersem her şeyin daha kötü olacağını biliyordum. 

Gerçi seni öyle ya da böyle her şekilde kaybedecektim ya henüz bundan habersizdim.

Seninle kalmayı seçmem ailemi tamamen kaybetmeme neden oldu, sen beni umursamayan anneme de beni istismar eden babama da değerdin. Onlar önemli değildi ama abimi bu kadar üzmüş olmak gerçekten can acıtıcıydı.

Evet, beni istismar eden babam. Bunu birisine ilk defa söyleyişim. Bu sır benimle mezara girecekti, ama sanırım artık sana söylememin bir sakıncası yok. Zaten seninle de mezara gireceğine eminim.

~

Uzandığım hastane yatağında rahatsızca kıpırdandım ve sana doğru döndüm.

"Harry, sana birkaç sorum var."

Gözlerini bıkkınlık ile gezdirdiğin telefon ekranından çekip bana çıkardığında gözlerime odaklandın ve konuştun.

"Sor bakalım."

"O gece neredeydin?

Tam yerinde bir soruya karşılık yalnızca zümrüt gözlerinin üzerimde gezmesi? Bu muydu hak ettiğim cevap? Hiç sanmıyorum.

Sessizlik içinde kaybolup giden soruma cevap vermeni umarak sert olmasını umduğum bakışlarımı gözlerine dikmeye devam ettim.

"Ne yani? Böyle bakışmaya devam mı edeceğiz?" dediğimde sıkıntı ile aldığın nefesi verdin ve beni "Pekala, o gece Jesse ileydim." diye yanıtladın.

Ne demek 'Jesse ileydim' ?

Şimdi beynimin içinde bir savaş vardı, birkaç saniye içinde onlarca farklı duygu geçişi yaşamıştım ve bu yok olmak istememe sebep oluyordu.

Şaşkınlıkla "Ne?!" diyebildiğimde senden uzun bir açıklama beklediğimden tek kelime daha etmedim. Sen de usulca olanları anlatmaya başladın.

"O akşam Jesse beni aradı, ağlayarak çok önemli bir şey konuşmak istediğini ve beni evinde beklediğini söyledi. Ben de endişelenip evine doğru gittim-"

Jesse için endişelenmiş olman yüzümdeki durgun ifadenin yerini gözlerimdeki ateşe bırakmasına neden oldu.

Gözlerini sinir ile ısırdığım dudaklarımdan çekip gözlerim ile buluşturduğunda bakışlarımın altında ezildiğini hissedebilmiştim.

"Kabul ediyorum saçma ama ne bileyim işte o öyle ağlayınca korktum."

"Onu da hamile bırakmış olmaktan mı korktun?!" istemeden yükselen sesim kontrolüm dışında olduğundan bu çıkışıma ben de senin gibi şaşırmıştım ama yalan söyleyemem sana bağırmış olmaktan pişman da değilim.