UNUTULMAK HİÇ HESAPTA YOKTU - BELA SERİSİ II *FİNAL

BÖLÜM 2 - BEBEĞİM

Herkese merhabalar...
Çok çok geç kaldığım bir söz...
Özür dileyerek
DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN CansuAtlhan
Bu bölüm senin için 😊😊😊

♥️♥️♥️

Sensizdim ben,
Bilirim sensizliği de haddimi de...
Sensizlik ölüm demek sevgilim,
Yani benim ne haddime sensizlik...
Sessizdim ben,
Öğreniyorum yeni yeni konuşmayı,
Seni seviyorum, özledim demeyi...
Yani sevgilim kekelersem karşında, gülme...
Anla ve sadece ‘bende’ de...

LİNDA
Yıllar önce çok mutlu bir evliliğim vardı. Görevinde çok başarılı bir subaydım, kocam ise koca bir geminin kaptanı. Oğullarımdan küçüğü Taner, henüz beş yaşındaydı, büyüğü Tamer ise dokuz ve ben ailemizin beşinci üyesi olacak olan kızıma iki aylık hamileydim.

Çok mutluyduk, bir araya geldiğimiz o akşamlarda kahkahalarımız bahçeye kadar giderdi. Taa ki o geceye kadar...
Her zamanki gibi kocamı uğurlamak için limana gittim, o gemisine binip limandan ayrılana kadar da bekledim ve tam arabama binecekken bir el ağzımı kapadı. Tam hamle yapacakken, gözlerimin karardığını ve son olarak da bir kucağa alındığımı hatırlıyorum.
Gözlerimi açtığımda dört duvar bir odada ellerim ayaklarım bağlı, ağzım bantlanmış bir şekilde yerde yatıyordum. Önce uğraştığım unsurlardan şüphelendim. Onlar tarafından kaçırıldığımı düşündüm. Ama kapı açılıp da içeri o girince şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemedim.

Şaşkındım, bebeğim için endişeleniyordum ve o adam bu durumumla eğleniyordu. “Bu halinle bile çok ama çok seksisin Linda,” dediğinde kusacaktım. Bu adam tarafından beğenilmek mide bulandırıcı bir şeydi ve benim de midemi bulandırıyordu. Rıdvan Albak...

Bir yıl önce katıldığım bir davette tanıştırılmıştım, o zamandan beri bana takıntılı derecede aşıktı. Gerçi buna aşk değil de, hastalık desek daha doğru olur. Bir kaç kere yoluma çıkmış, ama ona kibar bir şekilde peşimi bırakmasını ve evli olduğumu söylemiştim. Vazgeçmemişti... En sonunda benden sıkı bir yumruk yemiş ve ondan sonra da karşıma çıkmamıştı. Vazgeçtiğini düşünmüş, rahatlamıştım. Taa ki bugüne kadar...

Hamileydim ve kendim için değil ama bebeğim için deli gibi korkuyordum. Dün gece kocamla ve çocuklarımla bir masada oturmuş gülüp eğlenirken, şimdi bu zindan da bu iğrenç adamlaydım ve başıma ne geleceğini ise bilmiyordum.
Günler geçiyordu ama ben boğuluyordum. Adamın ne yapmaya çalıştığını ise anlamıyordum. Beni dövüyordu, hemde acımadan. Ama bebeğimi de koruyordu. Amacının ne olduğunu gerçekten bilmiyordum.
Bir gün annesi geldi...

Yalvardım, kadının ayaklarına kapandım beni kurtarması için, ama o sadece yemeğimi önüme koyup gitti. Kocası da kendisi de bana yapılan bu eziyeti sadece izlediler ve ben o gün o kadının kadınlığından da insanlığından da utandım.
Ve altı ayın sonunda erken doğumla kızım dünyaya geldi. Ben adını ‘Bahar’ koyacaktım. Çünkü o ailemize gelen bahardı, çiçekti...
İşte o gün anladım adamın niyetini. Onu reddettim diye beni cezaların en büyüğü ile cezalandıracaktı. Bana ilaç vermişlerdi ve uyandığımda bir hastane odasındaydım. Bebeğim yoktu. Etrafıma deli gibi bakındım, çığlık attım, ama yoktu. Doktorlar zar zor sakinleştirmişlerdi beni. Elimden daha kokusunu içime çekemediğim bebeğimi almıştı.
Ve bana öldü denmişti.

Aylarca sakinleştiricilerle hayatta kalıyordum. Sonra böyle yatmanın bir faydası olmayacağını düşündüm. Çünkü öldüğüne inanmıyordum. Aramam gerekiyor, kızımı bulmam gerekiyordu.
Aradım... Yıllarca bebeğimi aradım, ama bulamadım. Yurt dışına götürmüş olabileceğini düşündüm ve tam da o sıralar subaylıktan ayrılıp, devlet için yurt dışındaki görevlerde çalışacağım bir gruba katıldım. Bin tane suçtan aranan bir psikopatın peşinde olduğumu öğrenmem uzun sürmedi, ama onu bulmam çok ama çok uzun sürdü. Tam yirmi dört yıl gecikmiştim kızıma...
Benden, kızımdan, kızımın babasından, oğullarımdan çalınan tam yirmi dört koca yıl...