Ik daag je uit

25. Een slecht moment

Hoofdstuk 25 

Een slecht moment

* * *

'Raphie?' Ik kietel hem in zijn nek.

'Genade,' kreunt hij.

'Tss, slappeling.' Ik ben verbaasd. 'Maar goed, zullen we vrijdag daten?'

Zijn ogen glinsteren geamuseerd. 'Oehhh, nú ben ik geïnteresseerd. Het mooie meisje wil met me uit.'

Ik geef hem een duw tegen zijn schouder. Met rode wangen. Die rotzak krijgt me namelijk constant aan het blozen. 'Ik ben toch ook je vriendín. Hoe dan ook, er is kermis, morgen. Zullen we er naartoe?'

Zijn ogen worden groot. 'Kermis? Echt! Ja, doen we.'

Ik lach besmuikt. 'Jammer. Het zou leuker zijn geweest als je het niet met me eens was, dan konden we ruzie maken tot ik gelijk kreeg.'

Het is ons geliefde tussenuur op donderdag, maar van huiswerk maken komt het niet echt. We krijgen vreemde blikken toegeworpen en de bibliothecaresse is al twee keer naar ons toegekomen om te vertellen dat we teveel herrie maken.

'Ik sta altijd achter jouw keuzes,' beweert Raphael met een dramatische hand op zijn hart.

Ik steek mijn tong uit en buig me weer over mijn economieboek. Ook Raphael slaat zijn schrift open. Onze ellebogen strijken langs elkaar en ik kan het niet helpen dan ik het er erg warm van krijg.

Raphaels aanwezigheid is zo drukkend dat ik me niet kan concentreren. Ik bijt op mijn potlood en schuif uiteindelijk mijn stoel een stukje weg.

'Stink ik?' fluistert Raphael. Hij kijkt me nieuwsgierig aan.

Hij moet eens weten hoe verslavend lekker zijn geur is. 'Nee,' mompel ik. 'Het is gewoon... Je zat nogal dicht op me. Wat niet per se slecht is,' voeg ik er snel aan toe.

Als reactie verplaatst hij nu zijn stoel een eindje in mijn richting. Zijn schouder raakt de mijne. Mijn buik maakt een rare beweging. 'Nee?' vraagt hij. Hij drapeert een arm over mijn rugleuning. 'Leg uit.'

Aan de toon in zijn stem hoor ik hoe amusant hij dit wel niet vindt. Ergens irriteer ik me eraan. Hoeveel meisjes heeft hij wel niet ingepakt met zijn charmes? En sinds wanneer ben ik één van die meisjes? Ik ben natuurlijk geen partij voor hem; Raphael, de vrouwenverslinder, tegenover mij, met nul komma nul jongenservaring – een makkelijk slachtoffer, zou je kunnen zeggen.

Maar aan de andere kant... voelt het gewoon zo heerlijk, die aandacht. Het geeft me energie.

'Je leidt me af,' zeg ik ten slotte.

Dat blijkt een fout.

'O ja?' Hij brengt zijn gezicht tot bij mijn oor. 'En ik probeer je niet eens te zoenen. Wat toevallig, zeg.'

Ik kan horen dat hij lacht en eigenlijk moet ik hem wegduwen, maar dat wil ik niet. 'Eh...' stamel ik, nogal van mijn à propos. 'Ja, weet ik veel, de aanwezigheid van je ego is gewoon zo overheersend.'

Zijn mond raakt mijn oor en ik krijg het warm. 'Dat vind ik een mooi compliment.' Ik voel hoe zijn lippen zakken, mijn huid nét niet rakend. Dan drukt hij een kus in de holte van mijn hals.

Mijn hart klopt als een malle. 'Raphael,' breng ik uit, 'wat doe je?'

Hij grinnikt. 'Je afleiden.' Hij kust mijn nek nogmaals. 'Doe ik dat goed?'

Eindelijk duw ik hem een stukje weg. Ik draai mijn hoofd in zijn richting. Mijn hele hoofd heeft waarschijnlijk de kleur van een tomaat aangenomen, maar ik sis: 'Ráphael, gedraag je! We zitten in een openbare ruimte.'