Ik daag je uit

2. Sommige mensen winnen altijd

Hoofdstuk 2

Sommige mensen winnen altijd

* * *

'Nee,' zeg ik, 'nee, nee en nog eens nee. Vergeet het maar.'

Geïrriteerd gooit Deirdre haar hoofd in haar nek. 'Hou daarmee op, met dat pessimistische, bevooroordeelde gedrag van je.'

'Hou daarmee op, met die idiote, nutteloze ideeën van je,' zeg ik op precies hetzelfde toontje terug.

Ze zucht diep en kijkt me dan smekend aan. 'Jullie gaan nóóit naar feesten! Nóóit! Kunnen jullie niet voor één keer je standaard levenspatroon omgooien en... en iets níéuws doen?'

Ik kijk Camille met een schuin oog aan. Ze tuurt naar de neuzen van haar afgetrapte gympjes. 'Het is niet waar dat ik nooit ga. Vroeger ging ik naar feestjes,' probeer ik.

'Ja, vier jaar geleden. Word eens volwassen, Aurora.'

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Iedereen wordt op zijn eigen manier volwassen.'

'Au-ro-ra!' Met stampende pasjes loopt Deirdre om me heen een gaat op de tafel zitten. Het heeft wel iets weg van een klein kind. Ik zucht. Deirdre heeft sowieso wel wat weg van een klein kind.

'Wat wil je nou?' zeg ik. 'Het gaat je toch niet lukken om me over te halen.' Maar ik ben bang dat het haar wél gaat lukken. Deirdre is echt een hel als ze iets wil.

Het kwartier daarop verloopt nogal stilletjes. Niemand heeft zin om daar wat aan te doen. Als de bel gaat en we met z'n drieën naar de les willen lopen, pakt Deirdre mijn elleboog beet. Ik draai me om en kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Alsjeblieft,' zegt ze. Ze kijkt me smekend aan, haar ogen zijn enorm en Bambi-achtig. 'Alsjeblíéft! Voor één keer. Daarna zal ik er nooit meer iets over zeggen.'

Deirdre Valens zegt geen 'alsjeblieft'. Nóóit. Ze krijgt altijd haar zin en als ze dat niet krijgt, verzint ze een andere manier. 'Alsjeblieft' vindt ze smekend. En Deirdre Valens smeekt niet.

Dus blijf ik staan en kijk haar peinzend aan. 'Ik zal er over nadenken,' zeg ik tenslotte.

Haar ogen worden zo groot dat ik even bang ben dat ze uit hun kassen zullen ploppen, maar daarna geeft ze me een knuffel en roept uit: 'Geweldig! Zó cool van je! We gaan uit school meteen bekokstoven!'

Bekokstoven? 'Hé, ik heb gezegd nádenken. Geen ja,' protesteer ik zwakjes, maar Deirdre heeft iets in haar hoofd, en dat betekent dat er geen houden meer aan is.

'...en je hebt een leuke outfit nodig, dus waarschijnlijk moeten we óók nog een snelle shopsessie inroosteren.' Ze glundert. 'Zo, nu ga ik naar mijn les. Nou, ik zie jullie wel. Dag-dag, schatjes!' Ze werpt mij en Camille, die twee meter verderop staat en heeft meegeluisterd een handkusje toe en verdwijnt.

Ik zucht heel diep en draai me om. Camille en ik hebben dezelfde veelbetekenende blik in onze ogen als we elkaar aankijken.

'Sukkel,' zegt ze.

'Ze zei "alsjeblieft"!' kerm ik. 'Dat woord staat niet in Deirdres woordenboek. Het was een uitzondering, ik zweer het!'

Ze kijkt me hoofdschuddend aan. Camille is altijd zo rustig en nuchter. Hoe doet ze dat in hemelsnaam? 'Je weet,' zegt ze bedachtzaam, 'wat dit voor mij betekent, hè?'

'Eh... nee...?'

'Dat ik ook meega.'

Ik kijk haar sceptisch aan. 'Je bent gek.'