Ik daag je uit

1. Prinsesje

Hoofdstuk 1

Prinsesje

* * *

Ik heb een hekel aan jongens. Als ik dat tegen mensen zeg, kijken ze me altijd meelevend aan en zeggen ze: 'Ah, sterkte, meid.' Ze denken dat ik een blauwtje heb gelopen en in een rouwperiode van mijn leven zit - dat ik een gebroken hart heb.

Dat is niet zo. Sterker nog, ik heb nog nooit een vriendje gehad. Ben zelfs nog nooit verliefd geweest.

Ik weet niet of het iets wat aangeboren is of iets wat zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld. Waarschijnlijk is het vooral die ene gebeurtenis.

Ik werd geboren als dochter en enig kind van de twee Disney-gekken Dennis en Celeste Pachter - en ik weet als geen ander hoe ongelooflijk kinderachtig dat is. Daarbij moet ik eerlijk zijn: ik heb er altijd als een schattig prinsesje uitgezien. Als kind waren mijn ogen groot en helderblauw en mijn blonde lokken krulden zorgeloos over mijn schouders en werden - tot de verrukking van mijn ouders - steeds langer.

Toen, op een maandag, kwam er een jongen naar me toe. Ik weet het nog precies. Ik had een strak donkerblauw rokje aan over een panty en droeg een roze topje met glitters langs de hals. Mijn haar, dat op dat moment totaan mijn onderrug reikte, had ik in een hoge paardenstaart gebonden.

De jongen was Raphael Roux. Met een scheve, zelfverzekerde glimlach kwam hij op me af en verzekerde me ervan dat ik er 'lekker' uitzag. En dat hij me 'wel zag zitten'.

Ik herinner me hoe mijn gezicht zich vertrok van afschuw. 'Lekker'? Was dat serieus? Ik deed mijn mond open om iets te zeggen en sloot hem toen weer. In plaats daarvan zwaaide ik mijn arm naar achteren en sloeg Raphael hard op zijn wang. Toen draaide ik me om en liep weg, mijn ogen nog steeds groot van ontzetting.

De hele week was ik in shock. Ik weet niet precies waar het zo plotseling vandaan kwam, maar opeens werd ik de realiteit in gesleurd. Ik zag om me heen hoe vriendinnen liefdesverdriet hadden, hoe jongens en meisjes ruzie met elkaar maakten, en vooral: hoe roekeloos jongens met liefde omgingen. Ze deden alsof het iets was wat je er maar bij moest nemen, alsof het iets totaal onbelangrijks was. Iets nutteloos. Ze deden er achteloos en ruw over.

Die vrijdag sloeg het totaal om. Ik zag hoe Raphael een meisje zoende, midden in de schoolgang. Diezelfde middag heb ik al mijn make-up weggegooid en al mijn strakke jurkjes en laag uitgesneden shirtjes in een vuilniszak gestopt en ergens op zolder gedumpt. Daarna heb ik een schaar gepakt en mijn prachtige lange lokken afgeknipt tot op mijn schouders en ze vuurrood geverfd. Mijn ouders waren in shock en behoorlijk kwaad op me, maar tegelijkertijd realiseerden ze zich dat zij hier niets over te zeggen hadden. 'Net als Ariël,' heb ik fijntjes opgemerkt, en sindsdien hebben we er nooit meer een woord aan vuilgemaakt. Mijn haar is rood. Klaar.

Tot slot ben ik de volgende dag gaan shoppen. Ik heb een paar spijkerbroeken met gaten erin gekocht en wat shirts in saaie kleuren. Ik besloot dat ik nooit meer door een jongen als 'lekker' wilde worden bestempeld.

Het werkte maar half, want Raphael Ik-heb-aandachtstekort Roux vindt het tot op de dag van vandaag erg grappig om ogen van medeleerlingen op mij te vestigen door vervelende geintjes uit te halen.

*

Ik open mijn kluisje en meteen valt het me op. Raphael. Hij heeft een foto van zichzelf in mijn kluisje geplakt.

Geïrriteerd draai me om, en ja, hoor, daar staat hij. Met een arrogante grijns op zijn gezicht geplakt leunt hij tegen de kluisjes tegenover die van mij.