Ik daag je uit

32. Aurora houdt wel van drama

Hoofdstuk 32

Aurora houdt wel van drama

* * *

'Wat was het plan ook alweer?' vraagt Raphael. Hij krabt in zijn nek, duidelijk een beetje zenuwachtig.

'Het is een verrassing. Maar ik heb geen flauw idee wat er in Deirdres woordenboek staat achter het woord "verrassing".' Ik frons. 'Of eigenlijk, dat heb ik wel. En je hebt geen idéé hoeveel zorgen me dat baart.'

Nu grinnikt hij. 'Ja, dat is wel zo.'

We staan achter de school. Raphael leunt tegen de muur en ziet er zoals gewoonlijk fantastisch uit. Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik even dat ik alles wat er gisteravond was gebeurd, had gedroomd. En toen voelde ik het bandje om mijn pols. Het vriendschapsarmbandje met de sterretjes. Ik glimlach.

'Binnenpretje?' Raphaels ogen twinkelen als zijn blik de mijne ontmoet.

'Jaloers dat je geen toegang hebt tot mijn hilarische brein?' vraag ik onschuldig.

'Enorm,' grijnst hij. Hij doet een stapje naar me toe en streelt met zijn duim over mijn wang. 'Deel het eens met me.'

'Ik dacht dat het een droom was, vanochtend,' geef ik toe. Ik staar naar een punt achter hem.

'Het scheelt weer dat je het niet als een nachtmerrie zag.'

Ik denk dat niemand Raphael als een nachtmerrie zou kunnen zien, zelfs niet als hij je in een droom achtervolgde met een kettingzaag. Nachtmerries gaan nooit over extreem knappe jongens. 'Het scheelde voorál toen ik me realiseerde dat jij écht verliefd op me bent,' zeg ik serieus.

Hij glimlacht en kust me op mijn voorhoofd. 'Zeker weten, Aurora Jasmine Pachter.'

Ik sla mijn armen op zijn nek en leun met gesloten ogen tegen zijn borst.

'Sorry dat ik er zo'n drama van heb gemaakt, prinses,' zegt hij zacht.

'Het geeft niet,' murmel ik. 'Ik hou van drama, Raphael Brandaan Roux.'

'Jongens!' Bij het horen van Deirdres stem laten we elkaar los en draai ik me in de richting van het geluid. Deirdres wangen zijn rood van de haast en het enthousiasme spat van haar gezicht. 'Het is gelukt!'

'Deir...' Ik grijns. 'Waar heb je het precies over? Het was een verrassing, zei je.'

'Geeft helemaal niks! We hebben de school!' Hijgend zet ze haar handen op haar knieën.

'We hebben de school? Heb je de leraren weg weten te jagen, of zo?' vraagt Raphael. Waarschijnlijk stelt hij zich een gigantisch leerling-versus-docenten-paintballgevecht voor dat wij net hebben gemist.

'Helaas,' antwoordt ze, nog steeds buiten adem, 'dat niet.'

Nu ben ik toch wel erg nieuwsgierig. 'Wat dan?'

'Ik ga een feest voor jullie organiseren.'

'Wat?' vraag ik verbaasd. 'Een feest? Voor... ons? Wauw.'

'Ter ere van, eh... onze relatie?' vraagt Raphael voorzichtig.

'Inderdaad. Of, soort van.' Ze haalt een hand door haar haar. 'Pfoe. Oké, kijk,' begint ze, 'ik dacht dus, jullie moeten de boel netjes afsluiten, maar tegelijkertijd óók kunnen aankondigen hoe het er nu voor staat tussen jullie. En wat is er idealer dan een schoolfeest?' Ze maakt een wijds handgebaar en grijnst breed. 'Daarbij opgeteld de feest geven-voorwaarde...'

Aan Raphaels blik zie ik dat het hem begint te dagen. 'Dus je wilt alles in één keer afhandelen?'

'Inderdaad! Nou, dus ik dacht, als jullie dan een feest geven, hebben jullie je alsnog soort van aan de opdracht gehouden, plus dat er niemand meer op jullie gaat zeuren als ze een supervette partyyyyy krijgen.' Ze rekt de 'y' uit op z'n Deirdre.