Ik daag je uit

27. Verliezen

Hoofdstuk  27

Verliezen

* * *

De volgende ochtend ontwaak ik met een kriebel in mijn buik. Vandaag heb ik weer een date met Raphael. Tegelijkertijd realiseer ik me met een schok dat de weddenschap over een week alweer afgelopen is.

Zoals voorspeld is het prachtig weer. De zon spiekt tussen de kieren van mijn gordijnen door.

Ik kies mijn outfit zorgvuldig uit. Wel drie keer bedenk ik me en kleed ik me weer om. De uiteindelijke combinatie bestaat uit een zwarte spijkerbroek en een losvallend bordeauxrood blouseje van een fragiele stof, dat ik bijna nooit aanheb en gigantisch vloekt bij mijn haar. Ik kijk in de spiegel en grijns tevreden als ik het kleurencontrast zie.

Mijn mobiel trilt. Snel gris ik hem van mijn bureau.

13:01 Prinse-heeeees! Ik sta voor de deur.

Nieuwsgierig gluur ik door het raam van mijn kamer. Raphaels krullenbos staat over zijn telefoon gebogen.

13:01 Foei. Je bent te laat, meneer. Ik denk niet dat ik nu nog mee wil.

Ik zie hoe hij grijnst. 13:02 Ik denk van wel. ;) ;) ;) Trouwens, ik had die minuut nodig om mijn telefoon te pakken.

13:02 Oké, dan. Ik kom er al aan! ♥

Ik heb het hartje gestuurd voor ik erover na kan denken of dat wel verstandig is. Wat beschamend.

Als ik de trap afdaal krijg ik een antwoord. 13:02 ♥♥♥ xx

En blos kruipt naar mijn wangen. Ik stop mijn telefoon in mijn jas voor ik die aantrek en open de deur. Dit begint een bekend scenario te worden.

'Hoi,' zeg ik nerveus. Hij grijnst en steekt zijn hand uit. Als ik die aanpak, trekt hij me naar zich toe en omhelst me.

'Wist je dat je lekker ruikt, prinses?' fluistert hij in mijn haar.

Ik grinnik. 'Ja.'

Hij zweeft met zijn gezicht langs mijn nek strijkt er met zijn lippen langs, waardoor ik het mogelijk nog warmer krijg, en laat me dan los. 'Kom mee.'

De relatief korte rit is helaas afschuwelijk. Ik zit bij hem achterop, mijn armen stevig om zijn middel geslagen. Eerst omdat ik me gewoon veilig voel tegen zijn warme, sterke lichaam, maar na een tijdje omdat het simpelweg noodzakelijk is. De weg is één groot hobbelpad en ik durf te wedden dat mijn achterwerk blauw aan het worden is.

'Sorry, prinses,' zegt Raphael. 'We zijn bijna bij het park, goed?'

Ik neem me voor om op de terugweg zelf te gaan fietsen. Mag hij lekker achterop.

Maar hij heeft gelijk; we bereiken het gigantische openbare park algauw. Grote borden vertellen welke organisaties dit project hebben gesteund en hoe goed het wel niet is dat er hier groen is.

Raphael stopt en ik spring houterig op de grond. 'Eerste halte aan uw linkerhand.'

'Au, mijn kont,' mompel ik.

Hij lacht. 'Kusje erop?'

Ik geef hem een duw. 'Dank je feestelijk.'

Hij knipoogt overdreven. 'Laat maar horen als je je bedenkt.' Op het stuurrekje staan een rugzak en een een geruit kleed.

'Zit daar het eten in?' vraag ik, als hij de tas optilt en het kleedje erin stopt.

Hij grijnst. 'Nee, daar zit het aquarium met vissen in waar we straks drie uur naar gaan kijken. Plus een aluminium kampeerbarbecue, waarop we ze eventueel kunnen roosteren als we honger krijgen.'