Ik daag je uit

17. Alweer een verborgen talent

Je kunt de e-bundel ergens vanmiddag downloaden op www.hebban.nl/pagina/gratis-ebook-zomerliefde en het interview staat ook ergens op www.hebban.nl en in de 7Days van vandaag (met een foto waarop ik heel awkward lach)!

(Voor alle duidelijkheid: Vera is een pseudoniem en dus niet mijn echte naam.)

* * *

Hoofdstuk 17

Alweer een verborgen talent

* * *

Het meer van Hildenaar is niet gigantisch groot. Toch is er één breed kiezelstrand waar het in de zomer barst van de toeristen. Daarnaast zijn er wat steigers waar privébezitters hun boten kunnen dumpen, mensen kunnen vissen en nog één in het speciaal: de steiger van de roeibotenverhuur.

De plek die Raphael heeft gevonden is een heel klein strandje, dat als het ware aan de zijkant is afgezet door hoog riet, een natuurlijke beschutting. Het is absoluut een mooie plaats.

'Nu,' kondigt Raphael aan, 'gaan we naar de roeibotenverhuur, en helemaal op het laatst komen we hier terug. Gelukkig komt hier toch geen hond, dus we hoeven het niet vrij te houden.'

'Waarom staan we hier dan?' zeg ik. 'Nu moeten we omlopen.'

'Dat geeft niet,' antwoordt hij opgewekt. 'Vanaf hier hebben we namelijk een veel mooier uitzicht. Kunnen we langs het water lopen. Hier, stop je handdoek maar in deze tas, dan kunnen we die hier laten staan. Ik kan je garanderen dat hij niet zal worden gejat.'

Ik trek een wenkbrauw naar hem op. 'Oké.'

*

'Motor-, fiets- of roeiboot?' vraagt de besnorde man van de botenverhuur een tikkeltje chagrijnig - wat ik hem serieus kwalijk neem, aangezien wij waarschijnlijk zijn enige klanten zijn van vandaag.

Ik wil net 'motorboot' zeggen, als Raphael beslist: 'Roeiboot.'

'Is dit serieus?' lach ik. 'Als je maar niet denkt dat ík ga roeien, hoor.'

'Dat hoeft ook niet, want daar heb je mij voor.' Raphael grijnst en stroopt zijn mouwen op.

De man geeft ons een waterdichte ton en helpt ons dan in het juiste bootje. Ik moet lachen als Raphael bijna zijn evenwicht verliest, maar hij blijft staan en steekt galant zijn hand naar me uit, die ik aanneem - maar niet zonder met mijn ogen te hebben gerold.

Meneer Snorrenmans maakt het touw los en laat ons alleen. Raphael pakt de peddels en ik ga op het bankje tegenover hem zitten.

Tot mijn spijt weet hij echt wat hij aan het doen is en komen we daadwerkelijk vooruit, en behoorlijk snel ook. Jammer. Het zou best leuk zijn geweest als ik hem even flink kon uitlachen.

'Heb je dit vaker gedaan, Roux?' Ik kijk hem nieuwsgierig aan.

Hij haalt zijn schouders op en kijkt me aan. 'In Frankrijk hebben we zo'n bootje en daar vaar ik wel eens in.'

'In Frankrijk?'

'Ja. Mijn vader is Frans, en zijn ouders - mijn grootouders - wonen dus ook in Frankrijk.'

'Natuurlijk.' Ik staar een beetje in de verte. 'Kom je daar vaak, bij je opa en oma?'

'In de zomer, maar in andere vakanties ook wel eens. In de herfstvakantie weer. Ik heb ook twee ooms en tantes, die dan weer kinderen hebben, en die bezoeken we dan ook.' Hij duwt wat krullen die voor zijn ogen zijn gewaaid weg.