Ik daag je uit

12. Op bezoek bij familie Roux

Hoofdstuk 12

Op bezoek bij familie Roux

* * *

Raphael krabt in zijn nek en kijkt naar de grond. 'Eh... eigenlijk precies waar het op lijkt.'

'Leg mij uit' - ze buigt zich voorover om met haar vinger in zijn borst te prikken - 'welke reden er belangrijk genoeg was om zonder toestemming papa's auto te stelen?' Haar stem klinkt zacht, maar juist daardoor des te dreigender.

'Nou -' begint Raphael, maar zijn moeder onderbreekt hem.

'Voor de tweede keer in één week!'

Niets is er nog over van de stoere, zelfverzekerde Raphael Roux. Hij schuift ongemakkelijk met zijn schoenen in het grind en kijkt naar alles behalve de vrouw voor hem.

Hij is bang voor zijn moeder.

Grinnikend klik ik mijn gordel los en open de deur van de auto. Beide blikken zijn opeens op mij gericht.

'Aurora!' Raphaels stem klinkt opgelucht. Ik loop om de auto heen, best wel blij met mezelf. 'Mam, dit is Aurora, mijn vriendin.'

Het gezicht van de vrouw slaat om als een blad. Haar mond wordt opeens een brede lach en haar groene ogen, die op mij gericht zijn, schitteren als ze op moederlijke toon zegt: 'Ach, Raphael, liefje, had dat dan meteen gezegd!' Dan schiet ze naar voren om me in een stevige omhelzing te nemen. 'Hallo, Aurora!' Ze laat me los en doet een stap achteruit om me van top tot teen op te nemen. 'Wat ontzettend aangenaam om kennis met je te maken! Mijn naam is Amanda. Dit is de eerste keer dan Raphael een meisje mee naar huis neemt, wist je dat?'

Ik werp een blik op Raphael. Hij kijkt weg als hij ziet dat ik naar hem loer. 'Eh... Nou, bedankt,' zeg ik een beetje verbijsterd. 'En nee, dat wist ik niet.'

'Geeft niks,' grijnst Amanda. 'Kom, laten we naar binnen gaan.' Ze slaat een arm om mijn schouder en sleept me mee naar de deur. Ik kijk heel even over mijn schouder, en Raphael glimlacht breed terwijl hij achter ons aanslentert.

De hal is enorm. De vloer is bedekt met een dik, crèmekleurig tapijt en aan het plafond hangt een chique kroonluchter. De hoge muur is deels bedekt met baby- en kinderfoto's van Raphael. Ik blijf even stilstaan om ernaar te kijken.

'Schattig, hè?' zegt Amanda vertederd. Ik grinnik en ben het wel met haar eens. Er ligt een ondeugende glinstering in de ogen van elke jonge Raphael, en hij heeft schattige deukjes in zijn wangen terwijl hij verlegen lacht. Er zijn nog meer foto's, ook van Raphael samen met andere kindjes, maar ik heb geen tijd meer om die nog te bekijken.

Aan het einde van de gang is de woonkamer. Amanda stelt voor dat Raphael en ik daar even gaan zitten terwijl zij haar man haalt.

De woonkamer is - niet heel verrassend - erg ruim en bezit een soort frisse schoonheid. De banken zijn van een beige stof gemaakt en er liggen van die harige, witte kussens op waardoor ik acuut zin krijg er eentje te knuffelen. Het vloerkleed is vierkant en gemaakt van een juteachtige stof. Op een rechthoekig glazen tafeltje staat een bos met witte pioenrozen gecombineerd met wat takken, wat een natuurlijk effect geeft. Ook staat er een brede kast van hout met daarop nog meer foto's en drie witte lantaarns met grote kaarsen erin.

'Mooi,' is alles wat ik zeg, nadat ik een tijdje heb gekeken.

Raphael knikt en lijkt een beetje in zichzelf gekeerd. 'Ga maar zitten, hoor.'

Dat doe ik en hij gaat een meter van me af zitten. 'Dus,' zeg ik, 'Raphael Roux' geheime angst: zijn moeder, hm?' Ik grijns.

'Valt best mee,' protesteert hij. 'Ik bedoel, ze kan soms best eng zijn, inderdaad.'