Ik daag je uit

22. Alle gevolgen van dien

Hoofdstuk 22

Alle gevolgen van dien

* * *

De volgende morgen word ik wakker van de zon die tegen mijn oogleden schijnt. Ik knipper een paar keer en voel de vochtige lucht van dauw tegen mijn wangen.

Wacht eens. Dauw?

Ik probeer me een stukje te draaien, maar dat lukt niet helemaal.

O, shít.

Blijkbaar heb ik in mijn slaap een poging gedaan om Raphael compleet op te eisen, want ik lig half opgekruld tegen hem aan, met mijn wang tegen zijn schouder en mijn handen tot vuisten gebald op zijn borst. Hijzelf heeft zijn linkerarm losjes om mijn middel geslagen.

Ik begin spontaan te blozen en realiseer me dat ik me het best zo snel mogelijk uit deze positie moet zien te manoeuvreren. Zo voorzichtig mogelijk til ik mijn hoofd op, maar het is te laat.

'Schone Slaapster is wakker,' concludeert Raphael met een ochtendstem. Een gigantisch sexy ochtendstem.

Ik doe mijn mond open, sluit hem weer en glijd zo nonchalant mogelijk van hem af. 'Ook goedemorgen.'

Raphaels krullen zitten in een aandoenlijke Coupe de Ontploft. 'Dat zeg ik. Lekker geslapen?' Zijn grijns wordt een beetje zelfingenomen.

'Eh...' Hulpeloos sta ik met mijn mond vol tanden. 'Ja. Ja, best wel. Eh... Sorry van, eh....' Ik gebaar richting zijn bovenlichaam.

Hij schudt zijn hoofd lachend. 'Het was wel lief, Aurora.'

Ik bloos mogelijk nog dieper. 'Nou, ja, eh... Ik wilde niet je luchtbed inpikken.'

Hij grijnst en wiebelt suggestief met zijn wenkbrauwen. 'Gezellig, toch?'

Ja, hoor. Misschien een beetje té.

*

Raphael heeft ongeveer alles wat met het woord 'ontbijt' te maken heeft gekocht. Van croissantjes tot gekookte eieren tot flensjes. Gehurkt doet hij een poging tot het aansteken van het kleine gasbrandertje.

Ik slik. 'Heb je dit allemaal voor míj gekocht?' vraag ik. Ik kan er niks aandoen dat een enorm schuldgevoel me bekruipt.

'Nou ja,' peinst hij, 'ik had toch ergens gehoopt dat je ook wat voor mij over zou houden. Maar als je écht honger hebt geeft dat niets, hoor.' Zijn ogen schitteren. 'Dan eet ik wel gewoon gras.' Hij trekt een pluizige halm uit de grond en steekt die tussen zijn lippen. 'Zwie wje?'

Ik moet lachen. Hoofdschuddend laat ik me in kleermakerszit naast hem in het gras zakken. 'Je bent gek, Raph.'

Hij fronst. Doet het zijn tere hart zoveel zeer dat ik hem gek noem?

'Wat?'

Hij houdt zijn hoofd scheef. 'Je noemde me Raph.'

Ik geef hem een plagend duwtje. 'Raphael Brandaan Roux is beter?'

'You can call me anything you waaaaant,' zingt hij – hoewel extreem vals.

'Arctic Monkeys!' weet ik, en ik geef hem – hoe kinderachtig ook – een high five, waarna we allebei als twee gekken grijnzen.

'Je leidt me af, Aurora,' zegt Raphael quasi-ernstig. 'Of wil je soms geen thee?'

'Geen thee? Dat overleef ik nooit,' zeg ik streng, waarna ik een mes en een pot jam uit de oranje tas pluk en croissantjes begin te smeren.