Ik daag je uit

24. Afleidingsmanoeuvres

Hoofdstuk 24

Afleidingsmanoeuvres

* * *

Voordat Raphael de ideale plek om me te tekenen uitzoekt, haalt hij nog een aantal benodigdheden uit zijn kleine ateliertje – dat uiteindelijk even groot is als dat van mijn vader, van wie het zijn halve inkomen vormt.

'Waar gaan we naartoe?' vraag ik nieuwsgierig als we de voordeur uitlopen.

Hij draait zich grijnzend naar me om. 'Dat zie je zo, stuk ongeduld.'

We lopen om het huis heen. Ik had er eigenlijk niet eens rekening mee gehouden dat de familie Roux ook een achtertuin heeft. Links van het huis staat, verscholen tussen een aantal coniferen, een laag houten hekje, dat Raphael voor me open houdt. Vanaf daar loopt een stenen trapje naar beneden, dat uitkomt bij een smal pad. De muur van het huis is deels bedekt door klimplanten met prachtige oranje bloemen. Ik wandel achter Raphael aan en laat mijn vingers over de fluweelachtige bladeren glijden.

Dan staat Raphael opeens stil en draait zich half om. Zijn ogen glinsteren en hij grijpt mijn hand. Het kriebelt in mijn buik en ik lach terug, enigszins verlegen.

'Hier is het het leukst,' zegt hij, en dan komen we bij de achtertuin aan.

Ik zie meteen al helemaal voor me hoe hij hier als kind gespeeld moet hebben. De tuin is afgezet door buxushagen en er staat een hoop droog gras, dat vast ook groen geweest moet zijn. Een smal paadje van tegels leidt naar een terras dat precies groot genoeg is voor de oude picknicktafel. Voor de rest staan er potten met paarse viooltjes, lavendel, geraniums en margrieten. Vier appelboompjes maken het geheel af, samen met nog een andere boom, die gigantisch oud moet zijn, gezien de dikte van de stam. Aan een brede tak bungelt een houten schommel.

'Wauw!' zeg ik. Ik laat zijn hand los en leun tegen zijn schouder. 'Dit is zo leuk!'

Hij verplaatst zijn tekenspullen, die hij voor het gemak in een boodschappentas heeft gestopt, van zijn ene naar zijn andere hand. 'Vroeger stond het hier vol met madeliefjes en paardenbloemen, maar toen stopte mijn moeder met de tuin bijhouden.' Hij schudt zijn hoofd, maar gebaart dan met een scheve lach naar de plantenpotten. 'Toen ben ik bloemen voor haar gaan kopen, en uiteindelijk ook andere bloemen. In potten, want ik had niet bepaald verstand van tuinieren.'

Ik grijns. 'Wat een voorbeeldkind ben je toch.' Maar ik vind het echt aardig van hem.

Hij trekt een wenkbrauw op. 'Dat je daar nog zo verbaasd over bent.'

'Voor die geraniums krijg je wel minpunten,' lach ik. 'Dat zijn echt oudevrouwenbloemen.'

Hij prikt in mijn zij maar ik voel dat hij lacht. 'Wist ik veel.'

'Maar, eh... wat had je precies in gedachten?' Nieuwsgierig kijk ik hem aan.

Hij glimlacht verlegen en vist een schetsblok en een klembord uit de tas. 'Vind je het oké om op de schommel te zitten? Ik heb eigenlijk alleen een schets nodig voor de houding, dat duurt denk ik ongeveer een kwartier. En dan werk ik die daarna uit – ik weet wel uit mijn hoofd hoe je eruit ziet.'

'Oké.' Ik ben flink nieuwsgierig. Het lijkt me oprecht leuk om te zien hoe Raphael zijn grootste hobby uitvoert. Ik loop naar de schommel toe wat – zeg nou zelf – zeker niet de slechtste plek is om in te zitten terwijl je nepvriendje je tekent. Tenzij je natuurlijk een Titanic-scène in je hoofd hebt.

'Wacht.' Een lachje krult om zijn lippen terwijl hij zich over een plantenpot buigt en een witte bloem plukt. Dan loop hij naar me toe tot hij heel dichtbij staat en duwt margriet uiterst geconcentreerd met een speldje in mijn haar. Zijn mond is vlakbij mijn oor, en hij fluistert: 'Omdat je er niet alleen schattig, maar ook best wel sexy uitziet met witte bloemetjes in je haar.'