Ik daag je uit

15. Een huiswerkdate is ook een date

Hoofdstuk 15

Een huiswerkdate is ook een date

* * *

Met een overdreven gebaar gooi ik de deur van mijn slaapkamer open. 'Welkom op de plek waar ik driekwart van mijn leven doorbreng.'

'Indrukwekkend, zeg,' knikt Raphael. Hij kijkt nieuwsgierig om zich heen.

Helaas is mijn kamer allesbehalve indrukwekkend. Mijn muren zijn saai wit, op eentje na, die is mintgroen, en mijn dekbedovertrek heeft een print met aapjes - mijn normale oranje zit in de wasmachine. Mijn kledingkast is ook wit geverfd en het bureau heeft een zwarte kleur.

Ik ben niet echt iemand die graag prullaria verzamelt, en ik vind het om eerlijk te zijn erg prettig als mijn kamer schoon is. Het enige wat ik in de vensterbank heb staan zijn drie potjes in verschillende roze tinten met grappige gele bloemetjes erin. Op het parket ligt een lichtblauw vloerkleedje. En omdat ik graag lees heb ik een hoge kast met een uitgebreide verzameling boeken erin.

'Zeg dat wel,' antwoord ik kortaf. 'Maar dat is niet bepaald belangrijk, want we zijn hier per slot van rekening voor het bijspijkeren van mijn Frans.'

Een geamuseerd lachje krult om zijn lippen. 'Natuurlijk, prinses.' Hij haalt zijn handen uit zijn broekzakken en strekt zich in een lui gebaar uit. 'Pak jij je Franse boeken dan vast?'

Ik mompel wat bevestigends en buk me om mijn tas open te ritsen.

Een moment later zitten we naast elkaar aan mijn bureau. Mijn boek ligt op een willekeurige pagina opengeslagen.

'Nou, zeg het maar,' zegt Raphael vriendelijk, 'wat vind je moeilijk?'

'Eh... Alles?'

Hij grijnst. 'Als we nou eens beginnen met de grammatica. Werkwoorden, die zijn best lastig.'

'Ja,' geef ik toe, 'vooral al die verschillende tijden.'

'Oké. Dan beginnen we daarmee.'

We zijn minstens een uur bezig. Raphael brengt me heel wat bij in die tijd. Hoewel de meeste stof nog behoorlijk wat zelfstudie vereist, wordt me wel opeens een heleboel duidelijk.

'Goh,' zeg ik na een hele poos nogal dommig, 'waarom heeft niemand me dat ooit verteld?'

'Echt wel dat mevrouw Dubois dat heeft uitgelegd,' zegt Raphael. 'Wat dóé jij onder de les?'

'Liefdesbrieven aan jou schrijven, natuurlijk,' zeg ik met een stalen gezicht. 'Ik zal straks even onder mijn bed zoeken. Als het goed is ligt daar nog een schoenendoos met alle andere gedichten en papiertjes vol smachtende woorden.'

Raphael moet lachen en prikt in mijn zij. 'Niet spotten met onze liefde.' Hij zet zijn gezicht op standje Dramatisch. Dat heeft hij goed onder de knie. 'Ik ga door het vuur voor mijn geliefde prinses!'

'Zo mag ik het horen.' Ik grinnik, maar dan hoor ik opeens een geluid. De trap die kraakt. Mijn hersenen denken acuut twee keer zo snel. Mijn vader is boven en de enige andere persoon die thuis zou kunnen komen is mijn moeder die wat eerder klaar is met haar werk. Shit.

'Wat is er?' Nieuwsgierig kijkt Raphael me aan en dan klinken er voetstappen op de gang en gaat de deur open.

'Hoi lieverd!' zegt mijn moeder enthousiast, terwijl ze een stap in mijn kamer zet. 'Hoe was het op schoo-' Dan ziet ze Raphael pas. Verbaasd spert ze haar ogen open. 'O. Eh, hallo.'

'Hé, mam,' zeg ik langzaam.

Raphael is al opgestaan en loopt op mijn moeder af. Zijn gezicht is één grote glimlach als hij haar de hand schudt. 'Hallo, mevrouw Pachter. Ik ben Raphael. Leuk om u te ontmoeten.' Ik houd mijn adem in en wacht tot Raphael gaat zeggen dat hij mijn vriendje is, maar dat moment blijft uit.