You are my _____. ||Completed||

- 7 -

အပြင်မှာ လေတွေ၊ မိုးတွေ သည်းနေတယ်။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက မိုးရွာတဲ့နေ့တွေကို သဘောကျတယ်။ သူတို့အားလပ်ချိန်တိုင်းမှာ အိပ်ရာပေါ် ဘေးချင်းယှဉ်လှဲရင်း ပြတင်းတံခါးကို ကြည့်လို့ မိုးသံကို တိတ်တိတ်လေး နားထောင်နေတတ်တယ်။

မိုးရေစက်တွေ ကျသံက တကယ်ကို စည်းချက်ညီတယ်။ နှလုံးခုန်သံနဲ့ အသက်ရှူသံတွေကိုပါ ဖုံးသွားနိုင်တဲ့အထိပဲ။ တလောကလုံးက အေးချမ်းနေပြီး လတ်ဆတ်တဲ့ကမ္ဘာကြီးမှာ နစ်မျောနေသလိုမျိုး။

ရှောင်းကျန့်က အဲ့လို စိတ်အေးချမ်းမှုမျိုးကို သဘောကျတယ်။

ဒါပေမဲ့ အခုချိန်မှာ ရှောင်းကျန့်ဟာ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူမှ သတိမထားမိနိုင်တဲ့ မိုးရေစက်ကလေးအဖြစ်ပြောင်းသွားချင်တဲ့ဆန္ဒရှိနေတယ်။

သူ တကယ်ကို ရေအိုင်ငယ်လေးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားတယ်။ စိုစွတ်တယ်။ နွေးထွေးတယ်။ ပြီးတော့ ထိန်းချုပ်မရနိုင်အောင် တုန်ယင်နေတယ်။

အိပ်ရာဘေး ကုတင်တိုင်နဲ့ တွဲချိတ်ထားတဲ့ လက်ထိပ်ဟာ နည်းနည်းလောက်လေး ရုန်းလိုက်ရင်ကို လက်ကောက်ဝတ်မှာ အနီကြောင်း ပွန်းပဲ့ရာတွေ ထင်စေတယ်။

သူ ပြိုလဲကျသွားတယ်။ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားရင်း နောက်ဆုတ်လို့ ရှောင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဖက်လူရဲ့ လက်ဖဝါးကြီးကြီးဟာ သူ့ရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်ကို လွယ်လွယ်ပဲ အုပ်ကိုင်ထားနိုင်တယ်။ သူ့ကို ပြန်ဆွဲခေါ်ပြီး ကျောရိုးတလျှောက် ဖွဖွ ပွတ်သပ်တယ်။ လက်ဖဝါးနဲ့ အောက်ထိ ပွတ်သပ်လျက် ဆွဲချလာပြီးတဲ့နောက် သူ့ခြေထောက်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ပေါင်အတွင်းသားတွေထဲ အမှတ်အသားတွေ ထပ်တိုးလာတယ်။ ဖြူဖွေးနေတဲ့နေရာတွေမှာ အနီကွက်လေးတွေ ထင်နေပုံက နှင်းတောထဲက အနီရောင်ဇီးပန်းပွင့်လေးတွေလိုပဲ။ လက်ချောင်းထိပ်ဖျားနဲ့ ဖွဖွဖျစ်လိုက်မိရင်တောင် အနီရောင်လက်ရာ ထင်ကျန်ရစ်တယ်။

ဝမ်ရိပေါ် သူ့ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်တယ်။ သူ့အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်နေတယ်။ အနွေးဓါတ်လေး ဖြတ်သန်းလာတဲ့နောက် ရှောင်းကျန့်တကိုယ်လုံး တုန်ယင်လာတယ်။ သူ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာမို့ ခြေထောက်ကို ကျုံ့လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ခြေထောက်တွေဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းနဲ့ ဖိကပ်ခြင်း ခံလိုက်ရတယ်။ အေးမြတဲ့နှုတ်ခမ်းသားစိုစိုလေးက အမှတ်အသားတွေပေါ် လာထိတွေ့တယ်။ အလယ်က အရာကို ငုံထွေးခံလိုက်ရတဲ့နောက် သွားထိပ်ဖျားလေးတွေနဲ့ ထိမိတယ်။ အသည်းယားသလိုဖြစ်လာတဲ့ရှောင်းကျန့်မှာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ခြေထောက်ကို ကွေးလိုက်ပြီး ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ပခုံးကို တွန်းကန်ရင်း မောဟိုက်သံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။