VUSLAT

16.BÖLÜM: KISKANMAK

SELAAAAMMM BEBEKLERİM<3

Yeni bölümü size bırakır kaçarım, bölüm size emanet, bolca yorumlarınızı eksik etmeyin plss:)

Okuduğunuz saati yazar mısınız burayaağ?:))

İYİ OKUMALAR:)

Bölüm Şarkıları;
Lil Zey - Vuslat
Sena Şener - Teni Tenime
Can Ozan - Toprak Yağmura

KISKANMAK

6 Sene önce;

01.10.2015 - Perşembe

13:29 okulda - 14:32 hastaneye geliş..

"Bugün kan bağışı yapmak için, hastaneye gidiceğiz Deniz hiç beni ekme inan ki küserim!" dedim, kaşlarımı çatıp ona burun kıvırarak.

Dün okul çıkışı.. 'sen kapının önünde bekle beş dakikaya geliyorum' diyerek; basketbol sahasın da oyuna dalmıştı ve beni tam bir buçuk saat okulun önünde bekletmişti, şansıma yağmur da yağmaya başlayınca okulun içine girmiş ve onu arayıp bulduğum da, 'Eyvah ben unuttum seni," diyerek özür dileme girişimine bulununca onu, orada bırakarak eve kadar sinirle yürümüştüm.

Şuan ona küs değildim belki ama hala hafif kızgınlığım vardı.

"Yaa İzem, vallahi bilerek bekletmedim ben seni, Erdem'ler oyuna katıl deyince az oynarım deyip dalmışım işte, özür dilerim affet.." diye dudak büzünce göz devirdim ona, "Hem bak.." derken, koluma girip sınıfa doğru ilerlermeye başladık koridorda. "Sana en sevdiğin dondurmalı kağıt helvadan ısmarlarım okul çıkışı," diyerek, gönlümü almaya çalıştı ve başardı.

"İki tane," dedim inatla, oysa iki tane birden yiyemezdim özellikle şuan hava bu kadar soğukken yiyemezdim.

"Tamam kız söz, iki tane ısmarlıycam ama affet," dediğin de, kolumu koluna vurarak affettiğimi belli ettim, bu onunla tartışıp birbirimize kızınca, barışıp affettiğimizi belli etme şekliydi aramızda.

Koluna vurunca o da benimkine vurdu ve sınıfa girip, derslerin bitip geçmesini bekledik..

Son iki dersin, hocasının çok önemli bir işi olduğu için okuldan gitmişti ve bizde bağış yapmakta gönüllü olan yakın olduğumuz diğer arkadaşlarımızla toplanıp müdürden izin alarak okula en yakın olan hastaneye gitmek için sınıftan çantalarımızı alıyorduk, müdür normalde izin vermezdi ama kan bağışı yapacağımız için izin vermiş ve bizden bununla ilgili belge istemişti, bizde kabul edip okuldan yedili bir grup halinde güle kaynaşa hastaneye yol aldık.

Hastanenin önüne gelince daha bir heyecanlanmıştım, hasta olduğum zamanlar kan vermiş biri olarak bu tarz şeylerden korkmuyordum ama ilk defa kime gideceğini bilmediğim birisine bağış yapıyordum, belki bir insan benim kanımla hayata tutunacak ve ona yaşam nedeni olacaktı.. bu düşünce yüzümdeki gülüşümün büyümesine neden oluyordu.