"Beni boğacaksın sarı kafa." Dedi Dora, Lorie onu sımsıkı sardığı için sesi boğuktu.
"Umurumda değil." Dedi Lorie istifini bozmadan "Eğer istemiyorsan ittir, uzaklaştır. Umurumda değil."
Dora bir süre sessiz kalmış, sonunda kollarını Lorie'nin b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~flashback 8~
O günden sonra Lorie durmamış, sürekli bir bahaneyle onlara gelerek Arlet'e ve eşyalarına zarar vermişti. İşin komik kısmı bunu yapan tek kişi o değildi, Arlet de olan gücüyle ona sataşıyordu. Aralarında resmen bir savaş başlamıştı.
Arlet Lorie'nin sandalyesine tutkal yapıştırmış, Lorie bunun üzerine onun yatağına kaşındırıcı toz dökmüş, Arlet yemek yerlerken Lorie'nin tabağına uyku hapı atmış, Lorie onu banyoya kilitleyip saatler boyunca orada bırakmış, Arlet ensesine elektro şok aleti tutmuş, Lorie onun kafasında yumurta kırmış, Arlet giydiği eteği kesmiş ve savaş böylece çok uzun sürmüştü... İkisinin de durmaya niyeti yoktu. Hatta bir gün mutfağa doğru süregelen kovalamaca Lorie'nin dolaptaki sütü açıp Arlet'e tutmasıyla fişeklenmiş, mutfak bu savaşın içinde yer alan büyük bir cepheye dönüşmüştü.
Derken bir gün Lorie'nin ailesi bir akşam yemeği düzenledi. Bu kez sadece Schward ailesi değil, birkaç seçkin aile daha yemeğe davetliydi. Babası Arlet'in odasına girdi.
"Altı yıl boyunca o eve gitmedin ve tekrar gideceğini zannetmiyorum. Ama bay Akira senin de davetli olduğunu iletmemi istedi."
Arlet dinlemiyor gibi yaparak yazı yazıyordu. Schward tam odayı terk etmek üzereydi ki Arlet ayağa kalktı. "Ben de geliyorum." Dedi bir anda. Schward çok şaşırmıştı. "Şey... ımm tamam. Sevindim."
"Sevinme." Dedi Arlet "Senin için geliyor falan değilim."
"Neden böyle yapıyorsun?" dedi Schward "Küçük bir sevinmeyi bile bana çok mu görüyorsun?"
"Evet."
Babası bir şey daha söylemek üzereydi ama vazgeçti, zaten Arlet'in kendisini sevmesi için harcadığı çabalar her zaman boşa gidiyordu ve ısrarın lüzumu yoktu. Hazırlanan Arlet uzun zamandan sonra ilk kez dışarı çıkıyordu aynı zamanda. Tanıdık yerleri görmesi, Lorie'lerin bahçesinden geçmesi tuhaf gelse de tepkisiz kaldı. Birçok kişiyle tanışmış, herkesin yüzünde kendisine saygı duyan bir ifade yakalamıştı. Hepsi onu 'genç ortak' diye çağırıyordu. Sonunda Lorie ile de karşılaştı. Kalabalıktan oldukça sıkılmış ve etrafı izleyen Lorie karşısında hiç ummadığı Arlet'i görünce heyecanla dolmuştu. Hemen yanına gitti.
"Demek beni özledin ve geldin."
"Seni öyle özledim ki," dedi Arlet, Lorie onun ağzından böyle bir şey çıkınca afallamıştı. "Bileklerimi kesmemek için zor sabrettim."
Ve elbette alaycı Arlet... Gerçi neden o öyle söyleyince kalbi hızla atmaya başlamıştı ki? Düşüncesi bile nefesini kesiyordu. Arlet'in onu gerçekten özlediğini hayal etti.
