အခန္း ၄
"ဟယ္လို"အမ်ိဳးသမီးက ၿပဳံးၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။"ဟယ္လို""ဘာျဖစ္ေနတာလဲ""ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးရွင္"အနည္းဆုံးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို သတိထားေနသည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးလိုက္သည္။"မင္း သြားခ်င္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ရွိရင္လည္း ေျပာေနာ္"လူသြားလမ္းေပၚတြင္ အတူေလွ်ာက္လာရင္း အမ်ိဳးသမီးက ေမးလာ၏။"မရွိပါဘူးရွင္။ ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ဆိုင္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုအဆင္ေျပမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒီနားဝန္းက်င္မွာေတာ့ မရွိေလာက္ဘူး""အေရွ႕ပိုင္းကို သြားဖို႔ေလာက္အထိက် မင္းမွာအခ်ိန္မရွိဘူးထင္တယ္။ မင္းက တစ္နာရီပဲ အားတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္မရေလာက္ဘူး။ ဒီလမ္းရဲ႕ ႏွစ္ဘေလာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ တို႔သိတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီကိုသြားဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္မလား""ဟုတ္ကဲ့"ယခုပင္လွ်င္ ၁၂နာရီ၁၅မိနစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္၍ ေသခ်ာေပါက္ ေနာက္က်လိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ သိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေပ။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စကားေျပာရသည္မွာ အဆင္မေျပပါ။ လူအုပ္မ်ားက တိုးေဝွ႔သြားတတ္တာေၾကာင့္ ခဏခဏ သူတို႔ႏွစ္ဦး လူခ်င္း ကြဲကြဲသြားတတ္၏။ အဝတ္ေရာင္းသည့္ လွည္းတစ္စီးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္အခါတြင္ အမ်ိဳးသမီးက တရက္ဇ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ၿပဳံးေနသည္။သူတို႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္စားပြဲခင္းမ်ားႏွင့္ သစ္သားထိုင္ခုံစားပြဲမ်ားရွိၿပီး၊ လူလည္း အခန္းတစ္ဝက္မွ်သာ ရွိေနကာ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွ၏။ သစ္သားစားပြဲဝိုင္းႀကီးတစ္ခုတြင္ ႏွစ္ဦးသား ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။အမ်ိဳးသမီးက သၾကားမထည့္သည့္ ရွယ္ရီတစ္ခြက္ကို မွာလိုက္ၿပီး၊ တရက္ဇ္ကိုလည္း တစ္ခုခု မွာခိုင္းသည္။ တရက္ဇ္က တုံ႔ဆိုင္းေနသည့္အခါ အမ်ိဳးသမီးကပဲ သူ မွာထားသည့္အတိုင္း ႏွစ္ခုစီ ေပးရန္ေျပာကာ စားပြဲထိုးကို လႊတ္လိုက္၏။အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေခါင္းေဆာင္းကို ခြၽတ္ၿပီးလွ်င္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဆံပင္ကို သပ္တင္လိုက္ၿပီး တရက္ဇ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။"ဒီေတာ့ ... မင္း တို႔ကို ခရစၥမတ္ကတ္ေလးေပးဖို႔ အႀကံေကာင္း ဘယ္လိုလုပ္ ရသြားတာလဲ""ဒီတိုင္း ရွင့္ကို သတိရသြားလို႔ပါ"အမ်ိဳးသမီး၏ ဆံပင္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားေလာက္ပင္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိလွသည့္ သူ႔ပုလဲနားကပ္ေလးမ်ားကိုလည္း သတိထားၾကည့္မိကာ တရက္ဇ္ ေျဖလိုက္သည္။တရက္ဇ္က အမ်ိဳးသမီးကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲ၍ ျမင္ရသည့္ ဝါးတားတားပုံရိပ္ႏွင့္ေတာင္ အေတာ္လွသည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္မိသည္။ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔လက္ကိုင္အိတ္မွ ႏႈတ္ခမ္းနီႏွင့္မိတ္ကပ္ဘူးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဘူးကေလးမွာ ပင္လယ္ရတနာလို ပုံစံရွိၿပီး ေ႐ႊေရာင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တရက္ဇ္ ၾကည့္ခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီး၏ မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးမ်ားမွာ မီးေတာက္တစ္ခုလို သူ႔အနားတြင္ လင္းလက္ေနတာေၾကာင့္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေခ်။"အဲမွာ မင္း အလုပ္လုပ္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူးမလား""ဟုတ္ကဲ့။ မၾကာေသးပါဘူး။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္""ၿပီးေတာ့ မင္း အဲမွာ ၾကာၾကာ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးမလား"တရက္ဇ္ကို စီးကရက္တစ္လိပ္ ကမ္းေပးလာရင္း ေျပာသည္။ တရက္ဇ္ကလည္း ယူလိုက္သည္။"ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္မ တျခားအလုပ္တစ္ခု ရေတာ့မွာ"အမ်ိဳးသမီးက လက္သည္းနီဆိုးထားသည့္ သူ႔လက္သြယ္သြယ္ေလးျဖင့္ စီးကရက္မီးညႇိေပးမည္ လုပ္သျဖင့္ တရက္ဇ္လည္း အနားတိုးကာ မီးညႇိယူလိုက္သည္။"မင္း ပို႔စကတ္ေတြ ခဏခဏ ပို႔ျဖစ္သလား""ပို႔စကတ္လား""ခရစ္စမတ္ကတ္ေတြေလ""ေအာ္ မပို႔ျဖစ္ပါဘူး""ကဲ ဒါကခရစၥမတ္အတြက္"ဆိုကာ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ခြက္ႏွင့္ တရက္ဇ္၏ခြက္ကို ထိကာ ေသာက္လိုက္သည္။"မင္းကဘယ္မွာေနတာလဲ။ မဟ္ဟတန္မွာလား"၆၃လမ္းက လိပ္စာကို တရက္ဇ္ ေျပာျပလိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္း သူ႔မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားသည့္အေၾကာင္းကိုပါ ေျပာျပျဖစ္သြားသည္။ နယူးဂ်ာဆီတြင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၿပီး၊ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကမွ နယူးေယာက္ကို ေျပာင္းလာခဲ့သည့္အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ ေက်ာင္းက ဗရင္ဂ်ီဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ တြဲလ်က္ဆိုတာေတာ့ မေျပာျပလိုက္ပါ။ သူ ျမတ္ႏိုးရၿပီး အၿမဲလိုလို သတိတရ ရွိလွသည့္ အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္လုံးႏွင့္ ႏွာတံေကာက္ေကာက္ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ စစ္စတာအလီရွာအေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာျပျဖစ္ပါ။ အခု သူ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို စေတြ႕လိုက္သည့္ မေန႔မနက္ခင္းမွစ၍ စစ္စတာအလီရွာမွာ သူ႔စိတ္ထဲမွ အေဝးႀကီးေဝးသြားၿပီ ျဖစ္၏။"မင္း အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို ဘာလုပ္တတ္လဲ"စားပြဲေပၚရွိ မီးအိမ္အေရာင္က အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ေငြၾကည္ေရာင္သန္းေစသည္။ သူ႔နားကပ္မွ ပုလဲလုံးမ်ားကပင္ တစ္ခ်က္ထိလိုက္႐ုံႏွင့္ ေပ်ာက္ျပယ္ သြားႏိုင္သည့္ ေရစက္မ်ားအလား အသက္ဝင္လွေစ၏။"ကြၽန္မ..."သူ ျပဇာတ္ဒီဇိုင္းေတြ လုပ္ေလ့ရွိတာကို ေျပာျပသင့္သလား။ ထိုသို႔ ျပဇာတ္အတြက္ ေၾကာင္႐ုပ္ေခါင္းပုံေတြကို ပုံၾကမ္းဆြဲၿပီး ေဆးျခယ္တတ္တာကို ေျပာလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းအၾကာႀကီး ေလွ်ာက္ရတာကို ႏွစ္လိုမိၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္တာကို ေျပာလိုက္ရမွာလား။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြကို ေျပာစရာမလိုဘူးဟု တရက္ဇ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။သူ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့တာကို အမ်ိဳးသမီးက နားလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ တရက္ဇ္က ရွယ္ရီတစ္ငုံမွ် ေသာက္လိုက္ကာ ရွယ္ရီ၏အရသာကို ႏွစ္သက္မိၿပီး၊ ထိုအမ်ိဳးသမီးကဲ့သို႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စူးရွသည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။အမ်ိဳးသမီးက စားပြဲထိုးကို ေခၚကာ ရွယ္ရီႏွစ္ခြက္ ထပ္မွာလိုက္သည္။"တို႔ေတာ့ ဒါကို သေဘာက်တယ္""ဘာကို ေျပာတာလဲဟင္""တစ္ေယာက္ေယာက္က တို႔ဆီကို ပို႔စကတ္ေတြ ပို႔ေပးတာကို သေဘာက်တယ္။ အထူးသျဖင့္ တို႔မသိတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပို႔ေပးခဲ့ရင္ေပါ့။ ခရစၥမတ္လိုမ်ိဳးမွာ ဒီလိုေလးေတြ ရွိသင့္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ တို႔ ပိုၿပီးေပ်ာ္မိတယ္""ကြၽန္မလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္"အမ်ိဳးသမီးက အတည္ေျပာေနတာလားဟု တရက္ဇ္က ေတြးရင္း ၿပဳံးေနမိသည္။"မင္းက ႏူးညံ့ၿပီး တကယ္လွတဲ့မိန္းကေလးပဲ"အမ်ိဳးသမီးက အ႐ုပ္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနေရာ့လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔သာ သူကလွသည္ ဆိုေသာ စကားကို အလြယ္ေလး ေျပာထြက္တာဟု တရက္ဇ္က ေတြးလိုက္၏။"ရွင္ကမွ တကယ့္ကို က်က္သေရရွိၿပီး ခန္႔ညားလြန္းတာပါ"တရက္ဇ္က သူေျပာသည့္စကား ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မည္ကို သတိမျပဳဘဲ ရွယ္ရီတစ္ငုံေလာက္ ထပ္ေသာက္ရင္း သတၱိေမြးကာ ဆိုလိုက္သည္။ တရက္ဇ္ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သည္ ဆိုတကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးနားလည္ေလာက္သည္ဟု ထင္သည္။အမ်ိဳးသမီးက သူ႔လည္တိုင္ကို ေၾကာ့ေမာ့ကာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ သူ႔ရယ္သံက ဂီတသံထက္ပင္ နားဝင္ခ်ိဳလွသည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးမိ၏။ ရယ္လိုက္တာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လုံးအစြန္းမ်ားမွ အေရးအေၾကာင္းေလးမ်ားက အနည္းငယ္ ေပၚလာသည္။ စီးကရက္ကို ခဲလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက ပြင့္ဖူးလာသည္ကို တရက္ဇ္ ျမင္လိုက္ရသည္။အမ်ိဳးသမီးက စားပြဲေပၚတြင္ တံေတာင္မ်ားကို တင္လိုက္ၿပီး၊ စီးကရက္ ညႇပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ျဖင့္ ေမးကိုေထာက္လိုက္ကာ တရက္ဇ္ကို ၾကည့္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီး၏ ပခုံးက်ယ္က်ယ္ေလးမ်ားမွ ခါးလယ္တြင္ ဆုံးေသာ သူ႔ဝတ္စုံကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူ၏ရွည္လ်ားေသာ အရပ္အေမာင္းကို သိႏိုင္၏။ ဆံသားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္မ်ားက ျမင့္ျမင့္ကုပ္ကုပ္ ရွိလွသည္။ သူ႔အသက္က ၃၀ - ၃၂ မွ်ေလာက္ ရွိႏိုင္သည္။ တရက္ဇ္ဆီမွ သူ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ အ႐ုပ္ ဝယ္ေပးခဲ့သည့္ သူ႔သမီးမွာ ၆ႏွစ္ ၈ႏွစ္မွ် ရွိမည္။ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ရွိၿပီး၊ မ်က္ႏွာမွာ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစား လွပမည့္ သူ႔သမီးပုံစံကို တရက္ဇ္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ိဳးသမီးလို ေမး႐ိုးသြယ္သြယ္ႏွင့္ တစ္မူထူးၿပီးလွသည့္ အလွမ်ိဳးေတာ့ ရွိမည္မထင္ေပ။ ကေလးမွာ သူ႔အမ်ိဳးသားႏွင့္ ဆင္တူမည္လား။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ခင္ပြန္းကိုေတာ့ တရက္ဇ္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္၍ မရေခ်။"ရွင့္ကို ခရစၥမတ္ကတ္ပို႔ေပးတာ ေယာက္်ားေလးလို႔ ရွင္ထင္လိုက္တယ္မလား""အင္း ဟုတ္တယ္။ တို႔ကို ပို႔စကတ္ေပးဖူးတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာစီး စကီးဆိုင္က တစ္ေယာက္မ်ားလားလို႔""အားနာပါတယ္ရွင္""မဟုတ္တာ ... တို႔ေပ်ာ္ရတာပဲ"အမ်ိဳးသမီးက ထိုင္ခုံကို အသာမွီထိုင္လိုက္သည္။"တို႔ေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လယ္စာ စားရေတာ့မလားလို႔ မနည္း ေတြးယူလိုက္ရေသးတယ္။ မဟုတ္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အခုလိုဆိုေတာ့ တို႔ တကယ္ ဝမ္းသာမိပါတယ္"အမ်ိဳးသမီး၏ ခ်ိဳျမျမ ေရေမႊးနံ႔ဟာ တရက္ဇ္ႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာျပန္သည္။ ေရေမႊးနံ႔မွာ သူ႔အတြက္ သီးသန္႔ထုတ္ေပးထားသည့္ ေရေမႊးလိုမ်ိဳး၊ ပန္းတစ္မ်ိဳး ရနံ႔ပင္ျဖစ္သည္။ တရက္ဇ္က သူ႔ဖန္ခြက္ကို ၾကည့္ရင္း ပို၍ နီးကပ္ေစရန္ ကိုယ္ကို အေရွ႕ဘက္သို႔ ကိုင္းၫြတ္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ စားပြဲကို ဖယ္ကာ အမ်ိဳးသမီး၏ ေႏြးေထြးၾကင္နာတတ္မည့္ လက္ေမာင္းေအာက္ကို တိုးဝင္လိုက္ၿပီး၊ လည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ အစိမ္းႏွင့္ေ႐ႊေရာင္စပ္ လည္စည္းကေလးကို နမ္းရႈိက္လိုက္ခ်င္စိတ္ေလး ေပၚလာသည္။သူတို႔ႏွစ္ဦး စားပြဲတြင္ လက္ခ်င္းထိမိသြားသည္။ ထိုကတည္းက တရက္ဇ္၏ လက္မ်ားမွာ ပူစပ္စပ္ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရ၏။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ တရက္ဇ္ နားမလည္ေပ။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္သည္။ တရက္ဇ္က အမ်ိဳးသမီး၏မ်က္ႏွာကို မဝံ့တရဲျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုမွ သူ႔မသိစိတ္ထဲက တစ္ခုခုကို သိလိုက္ရသည္။ မယုံခ်င္စရာေတာ့ ေကာင္းလိမ့္မည္။ သူ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို အရင္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေပ။ အကယ္၍ ျမင္ဖူးခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ႏွစ္ေယာက္သားက ခဏၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနကာ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ စကားစေျပာလာမွာကို ေစာင့္ေနဟန္ႏွင့္ တူသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ မွာထားေသာ ေန႔လယ္စာ ေရာက္လာ၏။ ဟင္းႏုႏြယ္႐ြက္ေပါင္းႏွင့္ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တို႔မွာ ေထာပတ္နံ႔သင္းလွသည္။"ဒီေတာ့ မင္း တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ ဘယ္လိုလဲ"အမ်ိဳးသမီးက ေမးလာသည္။တရက္ဇ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိခင္မွာပင္ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ထိုအမ်ိဳးသမီးအား ေျပာျပမိခဲ့သည္။ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလိုက္ေအာင္ အေသးစိတ္က်က်ေတာ့ မဟုတ္ပါ။သူ႔အေမက ျပင္သစ္လူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္ေဂရီလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္။သူ႔အေဖက အိုင္းရစ္လူမ်ိဳး ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်က္ကိုစလိုေဗးကီးယန္းလူမ်ိဳး ေရွ႕ေနျဖစ္ျဖစ္။ တရက္ဇ္က ေအာ္ဟစ္ဆူပူေနၿပီး ျပႆနာရွာတတ္၍ ဒါမွမဟုတ္ အၿမဲလိုလို မႈိင္ေတြေတြေနကာ ဒုကၡေပးလြန္း၍ သူ႔ကို သူ႔အေမက စိန္႔မားဂရက္ဘုရားေက်ာင္းကို ပို႔လိုက္တာတို႔။ထိုေက်ာင္းတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနခဲ့ရသည္မွာ အေရးမႀကီးသလို ဒီေန႔မွစၿပီး သူေပ်ာ္ေနရႏိုင္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္။ မိဘ၏ေထာက္ပံ့မႈေတြ မရွိဘဲ သူရပ္တည္ေနႏိုင္တာကလည္း အမွန္ျဖစ္တာေၾကာင့္။ဒီအေၾကာင္းအရင္းေျခာက္ခုႏွင့္ပင္ သူ႔အေၾကာင္းက သူဖတ္ဖူးသည့္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္မွ် အေရးမႀကီးဘူးဟု ေတြးလိုက္သည္။"အတိတ္က ကိစၥေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတာ ဘာရွိဦးမွာလဲရွင္""သမိုင္းမရွိေသးတဲ့ အနာဂတ္ေတြေရာေပါ့"တရက္ဇ္က ထိုစကားကို မတုံ႔ျပန္ေခ်။ မွန္လည္း မွန္ေနတာကိုး။ တရက္ဇ္က အခုမွၿပဳံးတတ္ဖို႔ သင္ယူေနသည့္လူလို၊ ၿပဳံးေနမိတာကိုပင္ ဘယ္လိုရပ္တန္႔ရမွန္း မသိသလို ၿပဳံးရယ္ေနမိသည္။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း တရက္ဇ္ကို ၾကည့္ကာ ရယ္႐ႊင္ေနသလို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၿပဳံးေန၏။"ဘဲလီဗက္နာမည္က ဘယ္လိုနာမည္မ်ိဳးပါလိမ့္""ခ်က္ခ္ ဘာသာစကားကေန ဆင္းသက္လာတာပါ။ မူရင္းကေတာ့ ...""အဲဒါ တကယ့္ကို မူရင္းပါပဲ""ရွင့္နာမည္ကေရာ ... ရွင့္ ပထမနာမည္ နာမည္အစကို ေမးတာပါ""တို႔နာမည္လား။ ကယ္ေရာ။ မွားၿပီး ကယ္႐ိုးလို႔ေတာ့ မေခၚနဲ႔ေနာ္""ကြၽန္မကိုလည္း သဲရိစ္လို႔ မေခၚပါနဲ႔ရွင္""ဒါဆိုဘယ္လိုေခၚရမလဲ ... တရက္ဇ္""အခု ရွင္ေခၚလိုက္သလိုပါပဲ"ကယ္ေရာက တရက္ဇ္၏ နာမည္ကို ျပင္သစ္လို စာလုံးေပါင္းကာ အသံထြက္ျပသည္။ သူ႔နာမည္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး မွားေခၚတာေတြကို ၾကားဖူးၿပီး၊ တစ္ခါတေလ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မွားမွားေျပာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္တစ္ေယာက္ ကယ္ေရာ ေခၚသည့္ပုံစံကိုေတာ့ သေဘာက်မိၿပီး၊ သူ႔နာမည္ကို ေခၚသည့္အခါ ျဖစ္သြားတတ္သည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္ေနမိ၏။အရင္က စိတ္ကူးထဲမွ ေမာင္းႏွင္လႊတ္ရ၍ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနသည့္ အိပ္မက္ေလးတစ္ခုက လက္ေတြ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသလို တရက္ဇ္ ခံစားေနရသည္။"တနဂၤေႏြဆို မင္း ဘာလုပ္ေလ့ရွိလဲ""ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ရွင္ေရာ""တို႔ေရာပဲ။ တကယ္လို႔ မင္းအခ်ိန္ရရင္ တို႔အိမ္ကို လာလည္ေပါ့။ တို႔အိမ္က ေက်းလက္ေဒသနားမွာဆိုေတာ့ ရႈခင္းလွလွေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီတနဂၤေႏြမွာ မင္း လာလည္ခ်င္လား"သူ၏ မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ တရက္ဇ္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ တရက္ဇ္လည္း ကယ္ေရာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသြားသည္။ ကယ္ေရာ၏ မ်က္လုံးမ်ားထဲမွာက သိလိုစိတ္ျပင္းျပမႈ၊ စိန္ေခၚမႈအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။"ဟုတ္ကဲ့ ... လာလည္ခ်င္ပါတယ္ရွင္""မင္းက အရမ္းကို ထူးျခားတဲ့ မိန္းကေလးပဲ""ဘာလို႔လဲ""နတ္သက္ေႂကြလာသလိုပဲေလ"**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
