အခန္း ၈
"ကဲ ... မင္းဆုေတာင္းရမယ့္အလွည့္"တရက္ဇ္ ဆုေတာင္းလိုက္၏။ သူ ကယ္ေရာအတြက္ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္အေနာက္မွေနကာ သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။အခန္းမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ အလွဆင္ထားသည့္ လျခမ္းေကြးပုံသဏၭာန္ႏွင့္ ပုတီးေစ့မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပစၥည္းတစ္ခုေအာက္တြင္ သူတို႔ ရပ္ေနၾက၏။ ပစၥည္းမွာ မလွမပျဖစ္ေပမယ့္ ဆမ္ကိုမိသားစုကေတာ့ ထိုပစၥည္းတြင္ ေမွာ္စြမ္းအားမ်ား သက္ဝင္ေနသည္ဟု မွတ္ယူထားၿပီး၊ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မ်ားတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္သည္။ ဒါကို ရစ္ခ်က္၏ အဘိုးက ႐ုရွားမွ ယူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။"မင္း ဘာေတြ ဆုေတာင္းလိုက္လဲ"ရစ္ခ်က္က ၿပဳံးၿပီး ေမးလိုက္သည္။ သူ႔အိမ္မွာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရစ္ခ်က္က ပိုင္စိုးပိုင္နင္းျဖင့္ တရက္ဇ္ကို နမ္းလိုက္၏။ အခန္းတံခါးမွာ ဖြင့္လ်က္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဧည့္ခန္းမတြင္ လူအျပည့္ ရွိေနသည္။"ေျပာျပလို႔မရဘူးေလ""႐ုရွားမွာဆိုရင္ ေျပာလို႔ရတယ္""ဒါေပမယ့္ အခု ႐ုရွားမွာမွ မဟုတ္တာကို"ေရဒီယိုမွ ကယ္႐ိုးနာတာလူးသီခ်င္းသံမ်ား ထြက္လာ၏။ တရက္ဇ္က သူ႔ဖန္ခြက္ထဲတြင္ က်န္ေနေသးေသာ ပန္းေရာင္သမ္းေနသည့္ ၾကက္ဥကေဇာ္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။"ကို႔အခန္းထဲကို သြားရေအာင္"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္သည္။ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္၏လက္ကို ဆြဲကာ ေလွကားေပၚတက္ဖို႔ လုပ္လိုက္သည္။"ရိ..ခ်က္"ဧည့္ခန္းမတံခါးနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ ေဆးတံကိုင္ထားေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္က ရစ္ခ်က္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္ နားမလည္သည့္ စကားလုံးတစ္လုံးကို ေျပာလိုက္ၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ေအာက္ထပ္မွ ကခုန္ေနတာမ်ားက ဒုတိယအထပ္မွာပင္ တုန္ယမ္းေနသည္။ သီခ်င္းႏွင့္ အကမွာလည္း လုံးဝ မအပ္စပ္ေပ။ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ လြတ္က်သြားသည့္ အသံကို တရက္ဇ္ ၾကားလိုက္ရၿပီး၊ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖိတ္စင္သြားမည့္ ၾကက္ဥကေဇာ္ အျမႇဳပ္တစီစီကို တရက္ဇ္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။'ဇန္နဝါရီလ ပထမပတ္ေလာက္မွာ က်င္းပတတ္သည့္ ႐ုရွား႐ိုးရာပုံစံႏွင့္ ခရစၥမတ္ပြဲထက္စာလွ်င္ ဒါ အမ်ားႀကီး ပိုေတာ္ေသးသည္'ဟု ရစ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာသည္။ ရစ္ခ်က္က အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ၿပဳံးေန၏။"ကို႔ဆြယ္တာကို တကယ္သေဘာက်တယ္""ဒါဆိုေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္"တရက္ဇ္က သူ႔စကက္ကို ဝဲခနဲ လွည့္လိုက္ၿပီး၊ ရစ္ခ်က္၏ ကုတင္စြန္းတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ တရက္ဇ္ ေပးဖူးသည့္ ေနာ္ေဝးဆြယ္တာအထူကိုလည္း အိပ္ရာေပၚရွိ သူထိုင္ေနသည့္အေနာက္နားက တစ္ရႉးဘူးေလး ေဘးတြင္ တင္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ရစ္ခ်က္ကလည္း သူ႔ကို အေရွ႕အိႏၵိယဘက္မွ အစိမ္းေရာင္ပိတ္စေပၚတြင္ ေ႐ႊခ်ည္မ်ား ပါသည့္ စကက္ကားကားရွည္ရွည္ တစ္ထည္ကို ေပးဖူးသည္။ စကက္က လွေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမ်ိဳးမွာ ဝတ္ရမွာကို တရက္ဇ္ မသိေပ။"တကယ္ ထိသြားမယ့္ဟာကိုပဲ ေသာက္ၾကတာေပါ့။ ေအာက္က ေသာက္စရာက စိတ္ညစ္စရာႀကီး"ရစ္ခ်က္က သူ႔အဝတ္ဗီ႐ိုမွ ဝီစကီပုလင္းကို ထုတ္လိုက္သည္။"ေတာ္ပါၿပီ"တရက္ဇ္က ေခါင္းခါလိုက္သည္။"မင္း ေသာက္ရတာ အဆင္ေျပမွာပါ"တရက္ဇ္က ေခါင္းထပ္ခါျပလိုက္သည္။ဒီေလးေထာင့္ပုံအခန္းေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာၾကက္က ခပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ မျမင္သာသည့္ ႏွင္းဆီပန္းပုံ နံရံကပ္စကၠဴမ်ားကို ကပ္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခုကို ပါးလႊာသည့္ အဝါေဖ်ာ့ေရာင္ ခန္းစည္းလိုက္ကာမ်ား ခ်ထားေသးသည္။ တံခါးမွ ၾကည့္လွ်င္ အစိမ္းေရာင္ ေကာ္ေဇာတိုက ေနရာႏွစ္ခုကို လမ္းေၾကာင္းထား၏။ တစ္ေနရာမွာ အံဆြဲပါသည့္ ဗီ႐ိုဘက္သို႔ ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ေထာင့္တစ္ေထာင့္က ခုံဘက္သို႔ ျဖစ္သည္။ ခုံေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေတာ့ စုတ္တံထည့္ထားသည့္ ဘူးတစ္ဘူးႏွင့္ ေရးဆြဲစရာ ကင္းဗက္ႏွင့္ စကၠဴတို႔ကို ခ်ထားသည္။ ရစ္ခ်က္ ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းက ရစ္ခ်က္၏ ဦးေႏွာက္တြင္ ေနရာတစ္ေနရာစာေတာ့ ယူထားသည္။ ဒီပန္းခ်ီဆြဲျခင္းကို တျခားဝါသနာတစ္ခုႏွင့္ အစားထိုးပစ္ဖို႔ ရစ္ခ်က္အတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လိုလိမ့္မလဲဟု တရက္ဇ္ စဥ္းစားေနမိသည္။ၿပီးေတာ့ တရက္ဇ္ ေတြးဖူးသလို 'ရစ္ခ်က္က သူ႔ကို ႏွစ္သက္ရသည္မွာ တရက္ဇ္က သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ဝါသနာေတြကို သူ တြဲခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းကေလးမ်ားထက္ နားလည္ေပး၍ ျဖစ္မလား'ဟု ထပ္ ေတြးမိျပန္သည္။ တရက္ဇ္၏ ေဝဖန္အႀကံျပဳမႈေတြက သူ႔အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္၍လားဟု စဥ္းစားစရာပင္။တရက္ဇ္က ျပတင္းေပါက္ဘက္သို႔ ထသြားလိုက္သည္။ဒီအခန္းေလးကို သူသေဘာက်မိသည္။ အခန္းေလးက အၿမဲတမ္း ဒီပုံစံအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ခံစားခ်က္ခ်င္း မတူပါ။ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးပတ္ေလာက္က ဒီေနရာမွာ ရပ္ေနခဲ့သည့္သူႏွင့္ အခု ရပ္ေနသည့္သူက ကြာျခားေနသည္။ဒီမနက္တြင္ ကယ္ေရာ၏အိမ္မွ ႏိုးထခဲ့ရသည္။ ကယ္ေရာက သူႏွင့္ အၿမဲအတူ ရွိေနသည့္ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အခုလည္း ဒီအိမ္တြင္ သူႏွင့္အတူရွိေနၿပီး၊ တျခားလူမ်ားက မျမင္ရဘဲ သူသာ ျမင္ေနရသလို ခံစားေနရသည္။"မင္း ဒီေန႔ ထူးဆန္းေနပါလား"ရစ္ခ်က္က ႐ုတ္ခ်ည္း ဆိုလာ၍ တရက္ဇ္ တစ္ကိုယ္လုံးပင္ ၾကက္သီးမ်ား ထသြားသည္။"ဝတ္စုံေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါ"တရက္ဇ္က တာဖက္တာပိုးထည္ဝတ္စုံကို ဝတ္ထားသည္။ နယူးေယာက္ကို ေရာက္ကတည္းက ဒီဝတ္စုံကို မဝတ္ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ တရက္ဇ္က အိပ္ရာေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္ကာ အခန္းအလယ္တြင္ ဝီစကီဖန္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ရပ္ေနေသာ ရစ္ခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္ကလည္း သူ႔အျပာေရာင္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ တရက္ဇ္မ်က္ႏွာမွေန၍ သူ႔ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္အမည္းအထိ ၿပီးလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ကာ ၾကည့္ေန၏။"တယ္ရီ"ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္၏လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး လက္မ်ားကို အိပ္ရာေပၚတြင္ အသာခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရစ္ခ်က္၏ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားက တရက္ဇ္ႏႈတ္ခမ္းဆီကို ေရာက္လာသည္။ ဝီစကီနံ႔သင္းေနသည့္ ရစ္ခ်က္၏ လွ်ာဖ်ားကို တရက္ဇ္ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၾကားတြင္ ခံစားေနမိ၏။"တယ္ရီ ... မင္းက တကယ့္နတ္သမီးေလးပဲ"ရစ္ခ်က္က သူ႔အသံဩဩျဖင့္ ဆိုလာသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ ထိုစကားမ်ိဳး ကယ္ေရာ ေျပာလာတာကိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္။ရစ္ခ်က္က ၾကမ္းျပင္တြင္ ခ်ထားသည့္ သူ႔ဖန္ခြက္ကို ျပန္ယူကာ ပုလင္းႏွင့္အတူ အဝတ္ဗီ႐ိုထဲတြင္ ျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ေရာ၊ ေအာက္ထပ္မွ လူမ်ားႏွင့္ေရာ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ သူက ပို၍ သာလြန္ေနသည္ဟု တရက္ဇ္ ခံစားေနရသည္။ အားလုံးထက္ သူက ပိုေပ်ာ္႐ႊင္ေနရသည္ကိုး။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈက ဝဲပ်ံေနရသည့္ စြန္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စြန္ႀကိဳးမွာ ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္၊ စြန္လႊတ္မည့္လူအေပၚတြင္သာ မူတည္၏။"လွလား""အင္း။ လွတယ္"တရက္ဇ္က ခါးကို ဆန္႔လိုက္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။"မေန႔ညမွ ကို လုပ္လို႔ ၿပီးသြားတာ။ သာသာယာယာရွိတဲ့ေန႔ဆို ကိုတို႔ ပန္းၿခံကို သြားၿပီး စြန္လႊတ္ၾကဖို႔ေလ"ရစ္ခ်က္က သူ႔လက္ရာကို ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဟန္ျဖင့္ ၿပဳံးရယ္လိုက္သည္။"ေနာက္ေက်ာကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး"စြန္မွာ ႐ုရွားစြန္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေထာင့္ေလးေထာင့္ရွိၿပီး၊ ဒိုင္းကာသဏၭာန္ ေကြးၫြတ္ေနသည္။ ေထာင့္မ်ားဆီသို႔ အနားသတ္မ်ားက ကိုင္းၫြတ္လာကာ အစြန္းတြင္ ခ်ည္ထား၏။ စြန္အေရွ႕ဘက္တြင္ အနီေရာင္ေကာင္းကင္ေရွ႕က လိပ္ခုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ပုံကို ဆြဲထားေသးသည္။"စြန္ကို အခုပဲ သြားလႊတ္ရေအာင္"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္သည္။စြန္ကို ေအာက္ထပ္သို႔ သယ္လာခဲ့ၾကသည္။ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြႏွင့္ ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမအားလုံးက သူတို႔ကို လွမ္းျမင္ၾကသည္။ ရစ္ခ်က္က စြန္ပ်က္စီးသြားမည္ စိုးၿပီး၊ ေလေပၚတြင္ ေျမႇာက္ကာ ကိုင္လာ၏။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ ဆူညံသံေတြက တရက္ဇ္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစေပမယ့္ ရစ္ခ်က္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပုံ ေပၚသည္။"ရွန္ပိန္ေလး ေသာက္သြားပါဦးလား ... ရစ္ခ်က္"ရင္ဟိုက္ ဖဲသားအက်ႌေတြကို ဝတ္ထားသည့္ အေဒၚမ်ားထဲမွ ခပ္ဝဝႏွင့္ အေဒၚတစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာလိုက္သည္။"မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"ဟု ရစ္ခ်က္က ဆိုလိုက္ကာ ႐ုရွားဘာသာႏွင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလိုက္ေသးသည္။ရစ္ခ်က္ကို သူ႔မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရလွ်င္ ဝင္လာသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။ ရစ္ခ်က္မွာ ကေလးခ်င္း လဲလွယ္ခံထားရသည့္ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ရစ္ခ်က္ကို သူတို႔အိမ္တံခါးတြင္ ပစ္ထားသြား၍ ဒီမိသားစုကပင္ ေမြးစားလိုက္သည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနေသာ ရစ္ခ်က္ထက္ေတာ့ အရပ္ပိုရွည္ၿပီး ပိုပိန္ေပမယ့္ ရစ္ခ်က္လို အျပာေရာင္မ်က္လုံးမ်ားရွိသည့္ သူ႔အစ္ကို စတီဗင္က တရက္ဇ္ ထင္တာမွားေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္။"ဘယ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး စြန္သြားလႊတ္မလို႔လဲ"ရစ္ခ်က္၏အေမက အသံစူးစူးျဖင့္ ေမးလာသည္။"ဒီအထပ္မွာ လႊတ္မွာလား"လူတစ္ေယာက္က အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ စြန္သြားလႊတ္ဖို႔လားဟု ေမးရာ ရစ္ခ်က္အေမမွလည္း ေၾကာင္ေတာင္ၿပီး လိုက္ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ထိုအိမ္တြင္ လူတစ္ေယာက္ ရပ္စရာ အမိုးပင္ မရွိတာကို သတိရၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။ ေခြးကလည္း ထိုးေဟာင္ေနေသး၏။"အန္တီက သမီးအတြက္ ဝတ္စုံတစ္စုံ ခ်ဳပ္ေပးမလို႔ေလ"ရစ္ခ်က္အေမက တရက္ဇ္ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္မ်ားကို ကိုင္ကာ လႈပ္ရမ္းလိုက္သည္။"လာ ... အခုပဲ ကိုယ္တိုင္း သြားတိုင္းၾကည့္ရေအာင္"ဧည့္ခန္းမက လက္ေဆာင္ဘူးေတြ ဖြင့္သူကဖြင့္ႏွင့္ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုေနၾကသည့္လူပုံၾကားမွာပင္ ေပႀကိဳးႏွင့္ တရက္ဇ္ကို ကိုယ္တိုင္းၾကည့္ေနသည္။ေယာက္်ားႀကီး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ကပင္ ကူညီၾကဖို႔ လုပ္လိုက္ေသး၏။ မစၥစ္ဆမ္ကိုက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တရက္ဇ္ခါးေနာက္ကို ပတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္းယူေနစဥ္ တရက္ဇ္ကလည္း ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို ေပြ႕ဖက္မိၿပီး ပါးျပင္ကို နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းလိုက္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ေပါင္ဒါဖို႔ထားေသာ ပါးျပင္ထဲသို႔ နစ္ဝင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ တရက္ဇ္က မစၥစ္ဆမ္ကို၏ လက္ေမာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔အေပၚ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမိေပမယ့္ လက္လႊတ္ခ်လိုက္သည့္ ခဏအၾကာတြင္ ထိုခံစားခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။xxxxxထို႔ေနာက္ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ တရက္ဇ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေရွ႕ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီး၍ အခုလို ခရစၥမတ္ေန႔မ်ိဳးမွာ မိသားစုဆီ လာလည္လွ်င္လည္း ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမႈရွိလာမည္ဟု တရက္ဇ္ မထင္ေပ။ရစ္ခ်က္က သူ အသက္အ႐ြယ္ရလာလွ်င္လည္း သူ႔အဖိုးကဲ့သို႔ စြန္ေတြ လႊတ္ေနဦးမည္။ သူ႔အဖိုးဆိုလွ်င္ သူေသဆုံးသြားသည့္ႏွစ္အထိ ပေရာစပတ္ပန္းၿခံတြင္ စြန္သြားလႊတ္တတ္သည္ဟု ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္ကို ေျပာျပဖူးသည္။သူတို႔ ေျမေအာက္ရထားကို စီးၿပီး ပန္းၿခံဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အရင္က ခဏခဏလာဖူးေသာ သစ္ပင္ေတြ မရွိသည့္ ေတာင္ကတုံးျမင့္ဆီသို႔ တက္လာခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျမညီကြင္းျပင္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႕က ေဘာလုံးကန္ေနၾကသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ပန္းၿခံတစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ေနလိမ့္မည္။"ေလက သိပ္မတိုက္ဘူး"ဟု ရစ္ခ်က္က ေျပာလာသည္။ေကာင္းကင္မွာ ႏွင္းက်ေတာ့မလို ျဖဴဆြတ္ေန၏။စြန္လႊတ္မရ၍ ရစ္ခ်က္က ညည္းညဴေနၿပီး၊ ေျပးေျပးလႊားလႊားႏွင့္ စြန္ကို မရမက လႊတ္တင္ေနသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ သူ႔ဒူးေခါင္းေပၚတြင္ လက္မ်ားကို ပိုက္တင္ထားကာ ထိုင္ေနရင္း ေလထဲတြင္ တစ္ခုခုေပ်ာက္ေန၍ ေခါင္းေမာ့ကာ ရွာေဖြေနသလို ျဖစ္ေနသည့္ ရစ္ခ်က္ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။"အဲမွာ ရေတာ့မယ္"တရက္ဇ္က ၫႊန္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။"အင္း။ ဒါေပမယ့္ ေလက မၿငိမ္ဘူး"ရစ္ခ်က္က စြန္ေနာက္ကို ေျပးေျပးလိုက္သည္။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ တစ္စုံတစ္ခုက ပင့္တင္လိုက္သလိုမ်ိဳး စြန္မွာ အေပၚသို႔ ႐ုန္းထြက္သြားရင္း ေဝ့ကာဝဲကာႏွင့္ တစ္ဖက္သို႔ တက္သြားေတာ့သည္။"ေလေၾကာထဲေတာ့ ေရာက္သြားၿပီ""ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏွးေနေသးတယ္""ေကာင္းကင္ကလည္း မႈန္မႈိင္းေနတာပဲ။ ကြၽန္မ လႊတ္ၾကည့္လို႔ရမလား""ကို နည္းနည္းျမင့္တဲ့ထိ လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ဦး"ရစ္ခ်က္က စြန္ရစ္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျမင့္ျမင့္ေျမႇာက္ၿပီး လႊတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း စြန္က ေလေအးထဲက ထိုေနရာမွာပင္ ေနရာမေျပာင္းဘဲ ရွိေနသည္။ စြန္ေပၚက ဘုရားေက်ာင္း၏ လိပ္ခုံးပုံမ်ားက တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ဝဲကာလွန္ကာႏွင့္ ေခါင္းခါၿပီး ျငင္းေနသလိုပင္။ စြန္အၿမီးမွာလည္း ႐ူးမိုက္စြာျဖင့္ စြန္သြားရာေနာက္ကို လိုက္ေနသလို ျဖစ္သည္။"စြန္ႀကိဳးကို ဒီေလာက္ပဲ လႊတ္လို႔ ရေတာ့တယ္။ ထပ္လႊတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး"တရက္ဇ္မ်က္လုံးမ်ားက စြန္ေနရာမွ မခြာေပ။ စြန္မွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံဝဲေနရာမွ ရပ္ရပ္သြားတတ္သည္။ အျဖဴေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ေရးဆြဲထားသည့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႏွင့္ပင္ ပိုတူေသး၏။ ကယ္ေရာကေတာ့ စြန္ေတြကို သေဘာက်မွာမဟုတ္ေပ။ စြန္ေတြက သူ႔ကို စိတ္ၾကည္ႏူးမႈ ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဟု တရက္ဇ္ ထင္မိသည္။ ကယ္ေရာက တစ္ခ်က္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ 'ဒါ ႐ူးမိုက္တာပဲ'ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိမ့္မည္ပင္။"ယူေတာ့မလား"ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္လက္ထဲသို႔ စြန္ရစ္ဘီးေလးကို ထိုးေပးလာသည္။ တရက္ဇ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ယူလိုက္သည္။ မေန႔ညက သူ ကယ္ေရာႏွင့္အတူ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ရစ္ခ်က္က စြန္လုပ္ေနလိမ့္မည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရစ္ခ်က္က သူ႔ကို ဖုန္းမေခၚဘဲေနရာ သူ အိမ္မွာ မရွိတာကို မသိတာေနမည္ဟု ေတြးလိုက္၏။ သူဖုန္းေခၚခဲ့လွ်င္ေတာ့ တရက္ဇ္ကို ဒီကိစၥ ေမးလာလိမ့္မည္။ တရက္ဇ္ကလည္း စလိမ္ညာရေတာ့မည္။႐ုတ္တရက္ စြန္က ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ ႐ုန္းလာ၍ လြင့္သြားဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ရစ္ခ်က္မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ တရက္ဇ္က ရစ္ဘီးကို အျမန္လွည့္ေနမိသည္။ စြန္က အနိမ့္ပိုင္းတြင္ ရွိေနေသးၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။"ထိန္းထား။ ၿပီးရင္ အေပၚကိုေရာက္ေအာင္ တင္ၾကည့္လိုက္"ရစ္ခ်က္က ေျပာလာသည္။တရက္ဇ္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ သားေရႀကိဳးခပ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ကစားရတာႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စြန္ႀကိဳးမွာ ရွည္လြန္းၿပီး အရွိန္ေလ်ာ့လာ၍ စြန္လည္ေနဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေခ်။ တရက္ဇ္က စြန္ႀကိဳးကို ဆြဲေနရသည္။ရစ္ခ်က္က စြန္ဘီးကို ျပန္ယူလိုက္မွ တရက္ဇ္၏လက္မ်ားက အနားရေတာ့သည္။ အသက္ရႉသံမွာ ျပင္းထန္ေနၿပီး၊ လက္ေမာင္းႂကြက္သားမ်ားပင္ တုန္ေနသည္။ ေျမႀကီးေပၚကို တရက္ဇ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ စြန္ေလးကိုပင္ အဆင္ေျပေအာင္ မလႊတ္ႏိုင္၊ သူ လုပ္ခ်င္သည့္အရာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။"ႀကိဳးက တအားေလးေနလို႔ျဖစ္မယ္"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္သည္။ႀကိဳးမွာ အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ျဖစ္ၿပီး တီေကာင္လို တုပ္ခိုင္ေနသည္။"ႀကိဳးက အရမ္းေပါ့ပါတယ္။ ၾကည့္ပါလား။ အခုေတာင္ စြန္က အေပၚျပန္တက္ေနၿပီ"စြန္က တဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ အေပၚသို႔ တက္သြား၏။ သူ႔စိတ္အတိုင္း ဆုံးျဖတ္ေနသလို ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ လြတ္ေျမာက္ခ်င္လာ၍ တလြင့္လြင့္ ျဖစ္ေနသလိုပင္။"ႀကိဳးနည္းနည္း ထပ္ထုတ္လိုက္ဦးေလ"တရက္ဇ္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ စြန္၏ေအာက္တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္က ပ်ံသန္းသြား၏။ ေလးေထာင့္ပုံသဏၭာန္စြန္၏ ပုံရိပ္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေသး၍ေသး၍ သြားတာကို တရက္ဇ္ ေငးၾကည့္မိေနသည္။ သေဘၤာ၏႐ြက္လိုမ်ိဳး ေနာက္ကို ျပန္ျပန္႐ုန္းတတ္ေသးသည္။ စြန္မွာ တစ္ခုခုကို ဆိုလိုခ်င္သလို ျဖစ္ေနသည္။"ရစ္ခ်က္""အင္း။ ေျပာေလ"ေရလႈိင္းစီးေနသလို ရစ္ခ်က္၏လက္မ်ားက သူ႔ေရွ႕တြင္ ဝပ္တုပ္ေနတာကို တရက္ဇ္က မ်က္လုံးေထာင့္နားမွ ျမင္ေနရသည္။"ကို ဘယ္ႏွခါေလာက္ ခ်စ္ဖူးလဲ""မင္းကလြဲၿပီး ကို တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးဘူး"တရက္ဇ္ေမးခြန္းကို ရစ္ခ်က္က ရယ္လိုက္ကာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖ၏။"ကို ခ်စ္ဖူးပါတယ္။ ကိုေတာင္ ကြၽန္မကို ႏွစ္ခါေလာက္ ေျပာဖူးတာကို""အဲဒါေတြပါ ထည့္တြက္ေနရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၁၂ေယာက္ေလာက္ ထည့္ေပါင္းေနရမွာေပါ့"ရစ္ခ်က္က တုံးတိေျပာခ်လိုက္သည္။စြန္က ေအာက္ဘက္သို႔ စိုက္က်လာကာ ဝဲေန၏။တရက္ဇ္က ေလသံအေနအထားကို မေျပာင္းဘဲ ထပ္ေမးလိုက္သည္။"ကို ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကိုေရာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးလား""ေယာက္်ားေလးကို ဟုတ္လား"ရစ္ခ်က္က အံ့ဩသြားၿပီး ေမးခြန္းျပန္ေမးလိုက္သည္။ရစ္ခ်က္က 'မခ်စ္ဖူးပါဘူး'ဟု ျပန္မေျဖခင္ ငါးစကၠန္႔ေလာက္တြင္ တရက္ဇ္က 'ဟုတ္တယ္'ဟု ေျပာလိုက္ရေသးသည္။အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔ ရစ္ခ်က္ အခက္ေတြ႕သြားေလာက္မွန္း သူ ခန္႔မွန္းမိသည္။'အကယ္၍ ခ်စ္မိသြားရင္ေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ' ဆိုၿပီး ထပ္ေမးခ်င္ေပမယ့္ ေမးခြန္းမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ မေမးေတာ့ေခ်။ စြန္ကိုသာ ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက စြန္တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ေနၾကေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ အေတြးမ်ားကေတာ့ ကြဲျပားေနလိမ့္မည္။"ဒီလိုကိစၥေတြကိုေရာ ကို ၾကားဖူးလား""အဲကိစၥေတြကိုလား။ မင္းေျပာတာ အဲလိုလူေတြအေၾကာင္းလား"ရစ္ခ်က္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ရပ္ေနၿပီး၊ စြန္ရစ္ဘီးကို ဂဏန္း 'ရွစ္' ပုံသဏၭာန္ ရစ္ပတ္ေနကာ စြန္လႊတ္ေန၏။"အဲလိုလူေတြအေၾကာင္းကို ေမးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ ဆုံၿပီး ခ်စ္မိသြားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေယာက္်ားေလးခ်င္း ျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးခ်င္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ရစ္ခ်က္က ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြ ေဆြးေႏြးတုန္းကလိုမ်ိဳး စိတ္ဝင္တစားရွိလွသည္။"အဲလိုေတာ့မသိဘူး။ မၾကားဖူးဘူး"ရစ္ခ်က္က စြန္ကို အေပၚျမင့္ေအာင္ ျပန္ထိန္းႏိုင္သည့္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ တရက္ဇ္က ထပ္ေမးလိုက္သည္။"ဒီလိုမ်ိဳး လူတိုင္း ခ်စ္မိသြားႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္မ ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္မလား"ရစ္ခ်က္က စြန္ကို ဆက္ထိန္းထားေနသည္။"အဲလိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုခုေတာ့ အၿမဲ ရွိေနမွာပဲ""အင္း"တရက္ဇ္က သေဘာတူသည့္ဟန္ျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရင္းမ်ားကို တရက္ဇ္ လိုက္စဥ္းစားၾကည့္ေနသည္။ အနီးစပ္ဆုံး ထင္ရသည္မွာ မြန္႔ကလဲတြင္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းကားစီးေနရင္း ေတြ႕ရသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အဲလို ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ အနက္ေရာင္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမွာ တည္ၾကည္လြန္း၏။ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး၊ အဲအခ်ိန္က ထိုေကာင္ေလးမွာ အသက္ ၁၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို ေန႔တိုင္း ေတြးဖူးသည့္ အခ်ိန္တိုေလးတစ္ခုကိုပင္ သူ သတိရမိသည္။သို႔ေသာ္ ထိုခံစားခ်က္သည္ ကယ္ေရာအေပၚမွာ ထားသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ လုံးဝ မတူေပ။ ကယ္ေရာအေပၚတြင္ ရွိသည့္ ခံစားခ်က္က အခ်စ္ ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိသည့္ ခံစားခ်က္ကလည္း အေတာ္ ထူးဆန္းသည္။ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္သြားတတ္ၾကတာကို သူ ၾကားဖူးသည္။ သူတို႔က ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုပုံစံ ရွိသည္ကိုလည္း သူ သိထားသည္။ ကယ္ေရာႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ထိုပုံစံမ်ားႏွင့္လည္း မတူေန။ သို႔ေသာ္ ကယ္ေရာအေပၚထားသည့္ ခံစားခ်က္က အခ်စ္အဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ၫႊန္းသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ တူညီေနျပန္သည္။"ကြၽန္မေရာ အဲလို ခ်စ္မိသြားမယ္ ထင္လား"ေမးရဲလားဟု သူမေတြးမိခင္ ႏႈတ္မွ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပင္ ေမးထြက္သြား၏။"ဘယ္လို"ရစ္ခ်က္က ၿပဳံးလိုက္သည္။"မင္းက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သြားႏိုင္လားလို႔ ေမးေနတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဘုရားေရ ... မင္း မိန္းကေလးခ်င္း ခ်စ္မိေနၿပီလား""မဟုတ္ပါဘူး"တရက္ဇ္က မျပတ္သားေသာ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္ကေတာ့ ထိုေလသံကို သတိမထားမိေလာက္ေပ။"စြန္ အေပၚကို တက္သြားျပန္ၿပီ။ ၾကည့္ပါဦး ... တယ္ရီ"စြန္က တျဖည္းျဖည္း ပို၍ ပို၍ ျမန္ျမန္တက္သြားသည္။ ရစ္ခ်က္လက္ထဲမွ ရစ္ဘီးမွာလည္း ျမန္ျမန္လည္ေနသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ အရင္ကထက္ ပိုေပ်ာ္႐ႊင္ေနရသည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္မိ၏။ ဒါေတာင္မွ အရာရာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနကာ ဘာလို႔ စိတ္ပူေနမိပါလိမ့္။ ရစ္ဘီးက ေျမေပၚကို လြတ္က်သြား၍ ရစ္ခ်က္က ျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ ေျပးေကာက္လိုက္သည္။"မင္း ကိုင္ထားခ်င္လား"သူက ရစ္ဘီးကို ၿမဲၿမံစြာ ကိုင္ထားၿပီး ေမးလိုက္သည္။"မင္းကိုပါ ေမ်ာလြင့္သြားေစလိမ့္မယ္"တရက္ဇ္က ရစ္ဘီးကို ယူလိုက္သည္။စြန္ကိုပါ မျမင္ရေလာက္ေတာ့သည္အထိ ႀကိဳးက ရစ္ဘီးတြင္ မက်န္ေတာ့ပါ။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေလထဲတြင္ ေျမႇာက္လိုက္ခ်ိန္မွာ စြန္က သူ႔ကို အားကုန္သုံးၿပီး အေပၚကို ဆြဲတင္ေနသည့္အတိုင္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး ေလေပၚတြင္ ပ်ံသန္းေနရသလိုပင္ ခံစားေနရသည္။"လႊတ္လိုက္ေလ"ရစ္ခ်က္က သူ႔လက္မ်ားကို ေဝွ႔ယမ္းျပကာ ေအာ္ေျပာသည္။ သူ႔ပါးစပ္က ဟေနၿပီး၊ ပါးႏွစ္ဖက္က နီရဲေန၏။"လႊတ္လိုက္ေတာ့ေလ""ႀကိဳးမက်န္ေတာ့ဘူး""ဒါဆို ကို ႀကိဳးျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္"တရက္ဇ္က သူၾကားလိုက္တာကိုပင္ မယုံႏိုင္ျဖစ္ကာ ရစ္ခ်က္ကို ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္က သူ႔ကုတ္အက်ႌမွ အိတ္ေဆာင္ဓားကို ထုတ္ေနသည္။"မျဖတ္နဲ႔ေနာ္"ရစ္ခ်က္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပးလာသည္။"မျဖတ္ပါနဲ႔ဆို"တရက္ဇ္က ေဒါသထြက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။"ကို ႐ူးေနၿပီလား"တရက္ဇ္၏လက္မ်ားက အေတာ္ေညာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ရစ္ဘီးကို တင္းတင္း ကိုင္ထား၏။"ႀကိဳးျဖတ္လိုက္ရေအာင္။ အဲဒါ ပိုၿပီးေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"ရစ္ခ်က္က အေပၚကို ၾကည့္ေနရင္း တရက္ဇ္ကို ဝင္တိုက္မိသြားသည္။ထူးဆန္းအံ့ဩမႈမ်ားျဖင့္ ေဒါသထြက္ကာ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ တရက္ဇ္တစ္ေယာက္ ရစ္ခ်က္လက္မွ လြတ္ဖို႔ ရစ္ဘီးကို သူမမွီေအာင္ ဆြဲဖယ္ေနသည္။ ရစ္ခ်က္ေတာ့ တကယ္ပဲ စိတ္လြတ္သြားၿပီ အမွတ္ျဖင့္ တရက္ဇ္ ေၾကာက္ေနမိ၏။ ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနၿပီး၊ လက္ထဲက ရစ္ဘီးမွာလည္း ႀကိဳးမက်န္ေတာ့ေပ။ ရစ္ခ်က္က ႀကိဳးကို ျဖတ္လိုက္သည္။"ကိုေတာ့ ႐ူးေနၿပီ"တရက္ဇ္က ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။"ကို ႐ူးသြားၿပီ""စြန္ေလး တစ္ခုပဲကို"ရစ္ခ်က္က ဘာမွမရွိေတာ့သည့္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေန၏။ တရက္ဇ္ကေတာ့ စြန္ႀကိဳးကိုပင္ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာေနသည္။"ဘာလို႔ အဲလို လုပ္လိုက္တာလဲ"တရက္ဇ္က ငိုသံျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။"အရမ္းလွတဲ့ စြန္ေလးကို""အဲဒါက စြန္တစ္ခုပါပဲကြာ"ရစ္ခ်က္က ထိုစကားကို ထပ္ေျပာလိုက္သည္။"ကို ေနာက္တစ္ခု ထပ္လုပ္ေပးမွာေပါ့"
**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
