အခန္း ၂၁
အဲလ္ဘတ္ကန္နဒီဆိုသူက အိမ္ေနာက္ဘက္ျခမ္းက အခန္းတစ္ခန္းမွာ ေနေန၏။ မစၥစ္ကုပါ၏ အိမ္အခန္ငွားေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုလူက အသက္ ၄၅ႏွစ္အ႐ြယ္၊ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုၿမိဳ႕သားျဖစ္ၿပီး၊ ဒီၿမိဳ႕မွာ တရက္ဇ္ ျမင္ဖူးသမွ် လူေတြထက္ ပိုၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သားပုံ ေပၚသည္။ ဒီအခ်က္တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ ထိုလူကို တရက္ဇ္ ေရွာင္ေနမိသည္။ ရံဖန္ရံခါ တရက္ဇ္ကို သူႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ေခၚတတ္ေပမယ့္ တရက္ဇ္က တစ္ႀကိမ္သာ လက္ခံခဲ့သည္။ ဒီရက္ေတြအတြင္း စိတ္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေန႔ရက္မ်ားကလည္း ေအးစက္လြန္းကာ ေလတိုက္လြန္းသျဖင့္ အျပင္ဘက္ရႈခင္းပုံေတြ ဆြဲဖို႔အတြက္ အျပင္ထြက္ လွည့္လည္သြားလာၿပီး ၾကည့္ေမွ်ာ္ေတြးေတာဖို႔သာ ႏွစ္သက္ေနမိ၏။ အစက သူ သေဘာက်ခဲ့သည့္ ရႈခင္းမ်ားကို ပုံၾကမ္းခ် ဆြဲသားဖို႔အတြက္ ၾကည့္လြန္း ေစာင့္လြန္းေနရသည္မွာ ႐ိုးအီၿပီး ၿငီးေငြ႕လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။တရက္ဇ္တစ္ေယာက္ ညေနခင္းတိုင္းလိုလို စာၾကည့္တိုက္သို႔ သြားျဖစ္ကာ စားပြဲဝိုင္းရွည္တစ္ခုံမွာ ထိုင္ေနတတ္ၿပီး၊ စာအုပ္ေျခာက္အုပ္ေလာက္ကို လွန္ေလွာ ဖတ္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ကိုလည္း တန္းမျပန္ကာ အျပန္လမ္းမွာ ေကြ႕ေကာက္လွည့္ပတ္ေနတတ္ေသး၏။ေရာက္လာၿပီးမၾကာ အျပင္ျပန္ထြက္ေလွ်ာက္ပတ္ရဖို႔အတြက္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သလိုပင္။ ခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးႏွင့္ အေျပာင္းအလဲ ျမန္တတ္သည့္ စိတ္ကို သည္းခံထားကာ ဒါမွမဟုတ္ သူ မေရာက္ဖူးသည့္ လမ္းမ်ားကို ေရွာင္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည္။မီးထြန္းထားေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ စႏၵယားခုံတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ ေနာက္ျပတင္းမွ အပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဖက္တြင္ ရယ္ေမာေနေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို သူ ျမင္ေနရ၏။ထို႔ေနာက္ ကယ္ေရာဆီသို႔ ဖုန္းပင္ မေခၚႏိုင္သည့္ သူ႔အျဖစ္ကို သူ ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ အခုခ်ိန္မွာ ကယ္ေရာ ဘာေတြလုပ္ေနမလဲဆိုတာကို မသိ၊ လြင့္ခ်င္တိုင္း လြင့္ေနသည့္ ေလထက္ပင္ အထီးက်န္ဆန္ခံစားေနရတာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမည္။ ကယ္ေရာ၏ စာမွာ ကိစၥအားလုံးကို၊ အဆိုးဆုံး အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေျပာျပထားသလို သူ ခံစားေနရသည္။xxxxxစာၾကည့္တိုက္မွာ ဥေရာပေနရာေဒသ၊ ဆီစီလီကြၽန္းေဒသက ေႂကြေရပန္းအလွ၊ ေနေရာင္ျခည္ ျဖာက်ေနသည့္ ဂရိၿမိဳ႕မွ ႐ူယင္း အေဆာက္အဦးတို႔၏ ဓာတ္ပုံေတြ ပါသည့္ စာအုပ္ေတြကို သူ ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ေန႔က်လွ်င္ ကယ္ေရာႏွင့္ သူ အဲလိုေနရာေတြ တကယ္ပဲ သြားျဖစ္မလားကို သူ သိခ်င္မိသည္။ သူတို႔ မလုပ္ျဖစ္ေသးသည့္ အရာေတြက အမ်ားႀကီး က်န္ေသး၏။ ကယ္ေရာႏွင့္က အတၱလန္တိတ္သမုဒၵရာကို ျဖတ္ၿပီး၊ ပင္လယ္ခရီးတစ္ခုသာ ထြက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေခါင္းအုံးေပၚမွ သူ႔ေခါင္းကို အသာႂကြလိုက္လွ်င္ ကယ္ေရာ၏မ်က္ႏွာကို ေငးေမာျမင္ေနရႏိုင္သည့္ မနက္ခင္းမ်ား ... ထိုသို႔ထိုသို႔ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း မနက္ခင္းမ်ားသာ ရွိခဲ့သည္။ ထိုေန႔ရက္ေတြဟာ သူတို႔၏ ေန႔ရက္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘာကမွ သူတို႔ကို ခြဲခြာမသြားေစႏိုင္ဘူးဟု သိခဲ့၊ ခံစားခဲ့ရသည္။ထို႔ေနာက္ သူ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးသည့္ လမ္းတစ္လမ္းမွ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆိုင္၏ ျပတင္းမွာ သူ႔ႏွလုံးသားႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွင္သက္သြားမိေစေသာ လွပသည့္ ပစၥည္းေလးကို ျမင္လိုက္ရ၏။ တရက္ဇ္ ထိုအရာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ကိုယ္အတြင္းမွ ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီး၊ အမည္မသိေသာ ဆာေလာင္မႈက ေျပေပ်ာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ၎၏ ေႂကြထည္မ်က္ႏွာျပင္ဟာ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေအာက္မွာပင္ ေငြထည္ပန္းထိုးထားသလို ဝင္းလဲ့ေနၿပီး၊ ဒဂၤါးေ႐ႊေရာင္ႏွင့္ ေဘာင္ခတ္ထားကာ ေႂကြေရာင္၊ အျပာရင့္ေရာင္၊ အနီရင့္၊ အစိမ္းရင့္တို႔ျဖင့္ ေသးငယ္ၿပီး ေတာက္ပသည့္ မွန္ကူကြက္ပုံသဏၭာန္မ်ားျဖင့္ ျခယ္သုတ္ထားသည္။ လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထိန္းရာ အနားကြပ္ေနရာမွာ ေ႐ႊေရာင္အကြင္းေလး ရွိေသးသည္။ ဖေယာင္းညႇာတံေလးပင္ ျဖစ္၏။ ဘယ္သူကမ်ား ျပဳလုပ္ထားပါလိမ့္၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ား ျပဳလုပ္ထားေပးပါလိမ့္ဟု သူ စဥ္းစားေနမိသည္။ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္းမွာ သူ ျပန္သြားလိုက္ၿပီး၊ ကယ္ေရာကို ေပးဖို႔အတြက္ ဝယ္လိုက္သည္။ေကာ္လိုရာဒိုစပရင္းစ္မွ တစ္ဆင့္ လႊဲေပးလာေသာ ရစ္ခ်က္ဆီမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ေန၏။ တရက္ဇ္က စာၾကည့္တိုက္ ရွိသည့္ လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္သား ခုံရွည္ေတြ ထိုင္ကာ စာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လုပ္ငန္းသုံး စကၠဴျဖစ္၏။ ဆမ္ကို ဂတ္စ္ဘူး လုပ္ငန္းမွ ျဖစ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သုံးပစၥည္းမ်ား၊ အပူ၊ အေအး ပစၥည္း လုပ္ငန္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေပါ့ဂ်က္ဖာဆန္ဘရန္႔ခ်္ လုပ္ငန္း၏ အေထြေထြ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ရစ္ခ်က္နာမည္ကို ထိပ္ဆုံးမွာ ေရးထားသည္။'တရက္ဇ္အရင္ဆုံး မင္း အခု ဘယ္မွာလဲဆိုတာ ငါ့ကို ေျပာျပတဲ့ ဒန္နီကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဒီစာကို မင္း မလိုအပ္ဘူးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့။ လိုအပ္မယ္လည္း ထင္ပါတယ္။ အဲေန႔ညေနခင္း ကန္တင္းက ငါတို႔ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္ကလို အခုလည္း မင္း ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနဦးမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥတစ္ခုကို ရွင္းဖို႔က ဒီစာကို လိုအပ္တယ္လို႔ ငါေတာ့ ထင္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အရင္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ထဲက ငါ မင္းအေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ထပ္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာပဲ။ ငါ မင္းဆီ ေနာက္ဆုံး ေရးပို႔ထားတဲ့စာကလည္း ဒီတိုင္း စိတ္ကို မထိန္းဘဲ ပို႔ခဲ့မိတဲ့ စာသက္သက္ပဲ။ ငါ စာကို ေရးကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိမွန္း သိတယ္။ မင္း စာျပန္မွာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိတယ္။ ငါကလည္း မင္းကို စာမျပန္ေစခ်င္ပါဘူး။ အဲကတည္းက ငါ မင္းကို မခ်စ္ေတာ့မွန္း ငါ သိလာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခု မင္းအေပၚ ခံစားရတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္က စိတ္ပ်က္႐ြံရွာေနမိတာပဲ။ မင္းက အားလုံးကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ အဲမိန္းမနဲ႔ ဆက္တြဲေနတာေလ။ တကယ္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းၿပီး၊ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မဟုတ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမဟုတ္မွန္း ငါေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ငါ အစက ေျပာခဲ့သလိုပဲ ... ဒီဆက္ဆံေရးက ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာရွည္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥႀကီးက ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကို မင္း ျဖဳန္းခဲ့မိတယ္ဆိုၿပီး၊ မင္းကိုမင္း စိတ္ပ်က္ေနာင္တရစရာ ျဖစ္လာမွာပဲ။ အသားနဲ႔ေပါင္မုန္႔အစား ေအာ္ဂလီဆန္တဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ ၾကာဖူးေတြကိုပဲ စားေသာက္ရွင္သန္ေနရမယ့္အျဖစ္လိုပဲ ... အေျခအျမစ္မရွိ၊ ကေလးကလားႏိုင္တဲ့ကိစၥပဲေလ။ ငါတို႔ေတြ စြန္လႊတ္တဲ့ေန႔က မင္း ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ငါ စဥ္းစားမိပါတယ္ကြာ။ ငါကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနျပခဲ့တာပဲ။ သိပ္ေနာက္မက်ခင္ မင္းကို ကယ္တင္လို႔ ရဦးမွာပါဆိုၿပီးေလ။ ဘာလို႔လဲ။ ငါ မင္းကို ခ်စ္ခဲ့လို႔ေလ။ အခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြကေတာ့ ငါ့ကို မင္းအေၾကာင္းေတြ ေမးၾကဦးမယ္။ ငါ သူတို႔ကို ဘာေတြ ေျပာျပဖို႔ မင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားလဲ။ ငါကေတာ့ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားတာေနာ္။ ဒီနည္းကပဲ ငါ့ကိုယ္ငါ ကယ္တင္ႏိုင္မွာ။ ဒီကိစၥႀကီးကို ငါနဲ႔အတူ ေခါင္းခံမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း မင္းတိုက္ခန္းကို ပို႔ထားေပးၿပီးၿပီ။ တကယ္ပဲ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေသးေသးေလးကအစ ငါ့ကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေစတယ္။ မင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြျဖစ္ျဖစ္ ငါ မထိမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါေျပာတာေတြက အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ မင္းကေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့တာကိုေတာ့ မင္း နားလည္မွာပါ။... ရစ္ခ်က္'ရစ္ခ်က္ ဒီစာကို ေရးေနစဥ္မွာ ရစ္ခ်က္၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြက မ်ဥ္းေျဖာင့္အတိုင္း တင္းထားမွာကို တရက္ဇ္ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ထိုမ်ဥ္းေျဖာင့္အတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းက အေပၚႏႈတ္ခမ္းကိုပင္ တတန္းတည္း ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ရစ္ခ်က္မ်က္ႏွာကို သူ အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ ထို႔ေနာက္ ရစ္ခ်က္၏ စာမွ ၿငိဳျငင္မႈကဲ့သို႔ သူႏွင့္ ေဝးကြာေနၿပီး၊ မသဲမကြဲျဖစ္ေစဟန္ရွိသည့္ ကိုင္ေဆာင့္မႈႏွင့္အတူ ပုံရိပ္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။ သူ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး၊ စာကို စာအိတ္ထံ ျပန္ထည့္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ရစ္ခ်က္ေတာ့ သူ႔ဘဝထဲမွ သူ႔ကို ထုတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ၿပီဟု တရက္ဇ္ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ သို႔ေပမယ့္ နယူးေယာက္မွ သူ ထြက္မသြားခင္ အခ်ိန္ေလးမွာ သူ ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ ဒုကၡေတြ႕ေစေသာ ကိုယ္ဟန္ စိတ္ထားတို႔ႏွင့္ စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ရစ္ခ်က္က တျခားလူေတြကို သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပေနမွာ သူ ျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ညေနညခင္းေရာက္လွ်င္ သူတို႔ေတြ ပယ္လာမိုဘားမွာ သူ႔အေၾကာင္းကို ရစ္ခ်က္က ဖီလ္ကို ေျပာျပေနမွာ၊ ကယ္လီစုံတြဲကို ေျပာျပေနမွာကို သူ သိေန၏။ သူ ဘာေတြ ဘယ္လို ေျပာေျပာ လုံးဝ ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ေပ။အခု ၁၀နာရီအခ်ိန္၊ နယူးဂ်ာဆီမွာဆိုလွ်င္ ၁၁နာရီမွာ ကယ္ေရာ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲသာ သူ သိခ်င္မိ၏။ တျခားသူစိမ္းမ်ား၏ အျပစ္တင္ခ်က္ေတြကို နားေထာင္ေနမလား။ သူ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေတာေနမလား။ သူ႔အေၾကာင္း ေတြးဖို႔ေရာ အခ်ိန္ရပါ့မလား။xxxxxထို႔ေန႔က ေအးျမေနကာ ေလၿငိမ္ၿပီး၊ ေနေရာင္ျဖင့္ လင္းထိန္သာယာေနေသာ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ပင္။ ကားကိုယူကာ တစ္ေနရာရာကို ေမာင္းထြက္သြားႏိုင္၏။ ကားမေမာင္းျဖစ္တာ သုံးရက္မွ် ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ကားမေမာင္းခ်င္မိမွန္း ႐ုတ္ခ်ည္း သူ သတိရသြား၏။ ကားကို ယူၿပီး၊ ဒဲလ္ရက္ပစ္ၿမိဳ႕သို႔ အေဝးေျပးလမ္းမတည့္တည့္အတိုင္း မိုင္၉၀မွ် ေမာင္းထြက္ခဲ့သည့္ေန႔က ကယ္ေရာဆီမွ စာ လက္ခံရ၍ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့တာဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုပင္။မစၥစ္ကုပါ၏ အိမ္သို႔ သူ ျပန္လာခ်ိန္မွာ တျခား အခန္းငွားေနသူတစ္ဦး မစၥတာဘိုးဝမ္းက ဆင္ဝင္ခန္းေရွ႕မွာ ရွိေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ားေပၚသို႔ ဦးထုပ္ကို စိုက္ကာ ေဆာင္းထားၿပီး၊ ေျခေထာက္မ်ားကို ေစာင္ျဖင့္ လႊမ္းၿခဳံထားကာ ေနပူထဲမွာ ထိုင္ေန၏။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလို ထင္ရေပမယ့္ မစၥတာဘိုးဝမ္က သူ႔ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။"ေဟး ... အေျခအေနဘယ္လိုလဲ"တရက္ဇ္လည္း ရပ္ကာ သူႏွင့္ ခဏမွ် စကားေျပာျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုလူ၏ အဆစ္အျမစ္ေရာဂါအေၾကာင္းကို ေမးကာ ကယ္ေရာႏွင့္ မစၥစ္ဖရန္႔ခ်္ကဲ့သို႔ ရည္ရည္မြန္မြန္ ေနၾကည့္ခဲ့သည္။ ရယ္ေမာစရာ ကိစၥတစ္ခုကို ေျပာျဖစ္သြားကာ တရက္ဇ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာၿပီး၊ ေရေမႊးပန္းပင္ကို မျမင္မိမခ်င္း ၿပဳံးေနမိသည္။ေရေမႊးပန္းပင္ကို ေရေလာင္းေပးၿပီး၊ ေနေရာင္ျခည္ ၾကာၾကာ ရေနႏိုင္သည့္ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္အစြန္းနားတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ ထိပ္ပိုင္းက အ႐ြက္ေသးေလးမ်ား၏ ထိပ္ဖ်ားမွာပင္ ညိဳေန၏။ ဒီပန္းေလးကို ကယ္ေရာက ေလယာဥ္စီး ထြက္ခြာမသြားခင္ ဒဲမြင္းစ္မွာ သူ႔အတြက္ ဝယ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တိုင္ကပ္ႏြယ္ပင္ကေတာ့ ေသသြားၿပီျဖစ္၏။ ဆိုင္ရွင္က ထိုပန္းဟာ အေတာ္ကို ႏူးညံ့သည္ဟု သတိေပးေပမယ့္ ကယ္ေရာက လိုခ်င္ခဲ့တာေၾကာင့္သာ ဝယ္ခဲ့လိုက္သည္။ ေရေမႊးပန္းေလးလည္း ရွင္ပါ့မလားဟု တရက္ဇ္ သံသယဝင္မိခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ မစၥစ္ကုပါ၏ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ပန္းပင္စုေဆာင္းထားမႈဟာ ေဆာင္ထုတ္ျပတင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွင္သန္ေန၏။သူ ကယ္ေရာဆီသို႔ စာေရးလိုက္သည္။'ကြၽန္မ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္ပတ္ရင္း ပတ္ရင္း လည္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေရွ႕ဘက္ကိုပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ရွင္နဲ႔ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္။ ရွင္ ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲ ... ကယ္ေရာ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မပဲ ရွင့္ဆီ လာလိုက္ရမလား။ ရွင္နဲ႔ အၾကာႀကီး ကြၽန္မ ခြဲမေနႏိုင္ဘူး'ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ကယ္ေရာဆီက ျပန္စာကို သူ ရခဲ့သည္။ မစၥစ္ကုပါ၏ ဧည့္ေစာင့္ခန္းအထပ္မွာပင္ ကယ္ေရာ၏ စာထဲမွ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က ထြက္က်လာ၏။ ေဒၚလာ၂၅၀တန္ ခ်က္လက္မွတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကယ္ေရာ၏ စာမွာ ရွည္လ်ားသည့္ အပုဒ္အျဖတ္မ်ားႏွင့္ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ေနကာ စာေၾကာင္းအရွည္ကို အဂၤလိပ္အကၡရာ "ထီ"သံ စာလုံးမ်ားျဖင့္ ဆြဲဆန္႔ထား၏။ စာ၏ ဆိုလိုရင္းက ကယ္ေရာအတြက္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ဒီကို ေရာက္လာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ေရးထားျခင္းပင္။ ခ်က္လက္မွတ္ကေတာ့ တရက္ဇ္ကို နယူးေယာက္သို႔ ေလယာဥ္စီးလာဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ကားေမာင္းႏွင္လာဖို႔ စရိတ္အတြက္ ျဖစ္သည္။'မင္း အခု ေလယာဥ္စီးလာလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ အခုပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့။ ဘာမွ ေစာင့္မေနနဲ႔' ဟု ေနာက္ဆုံးစာပိုဒ္မွာ ေရးထား၏။ကယ္ေရာက စာကို ကတိုက္က႐ိုက္ ေရးခဲ့ရတာ၊ ဒီစာေရးဖို႔ကိုပင္ အခ်ိန္လုယူၿပီး ေရးခဲ့ရတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ စာမွာ ေအးတိေအးစက္ႏိုင္လွၿပီး၊ တရက္ဇ္ကို တုန္လႈပ္ေစ၏။ သူ အျပင္ထြက္ခဲ့ၿပီး၊ လမ္းေထာင့္သို႔ မႈိင္ေတြစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ညက ေရးထားခဲ့ေသာ အိတ္ေပၚမွာ ေလေၾကာင္းတံဆိပ္ေခါင္း သုံးခုပါသည့္ စာထူႀကီးတစ္ေစာင္ကို စာတိုက္ပုံးထဲသို႔ ထည့္ခဲ့လိုက္၏။ သူ ကယ္ေရာကို ၁၂နာရီအတြင္း ေတြ႕ရေတာ့မည္။ အေတြးမ်ားက စိတ္ေအးလက္ေအးေတာ့ မျဖစ္ေစခဲ့ေပ။ သူ ဒီမနက္ပဲ ထြက္သြားလိုက္ရေတာ့မလား။ ဒီေန႔လယ္ပဲ ထြက္သြားလိုက္ရမွာလား။ သူတို႔ေတြ ကယ္ေရာကို ဘာေတြ လုပ္လိုက္ၾကၿပီလဲ။ သူ ကယ္ေရာဆီသို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္လွ်င္ေရာ ကယ္ေရာ စိတ္ဆိုးသြားမလား။ လုံးဝ အမႈရႈံးသြားမည့္ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အေျခအေနသို႔ တြန္းပို႔လိုက္မိမွာလား။သူ႔လက္ထဲက တျခားစာမ်ားကို မၾကည့္ေသးခင္မွာ သူ႔ေရွ႕ လိေမၼာ္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္မ်ား ခ်ထားသည့္ စားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ စာ၏ အေပၚဘယ္ေထာင့္မွာ ေသာ့ေရးထားေသာ လက္ေရးေလးကို သူ ျမင္လိုက္ရသည္။ မစၥစ္႐ူဘီေရာ္ဘီခ်က္ဆီမွ ျဖစ္၏။'တရက္ဇ္ေလးေရ ... လြန္ခဲ့တဲ့လက ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ အရသာရွိတဲ့ ဝက္အူေခ်ာင္းေတြအတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္။ သမီးေလးက တကယ္ စိတ္ေကာင္းသေဘာေကာင္းရွိတာပဲ။ သမီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္ခြင့္ရလို႔လည္း ဝမ္းသာမိတယ္။ ဒီလို ခရီးရွည္ထြက္ေနတာေတာင္ အန္တီ့ကို သတိတရရွိေပးတာ တကယ္ ေပ်ာ္မိတယ္။ ပို႔စကတ္လွလွေလးေတြေရာ၊ ဆူးေဖာစ္က ပို႔ေပးလိုက္တာကိုေရာ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဒါကိုတာ ေတာင္ပိုင္းမွာေရာ ဘယ္လိုလဲ။ ေတာင္ေတြနဲ႔ ႏြားေက်ာင္းသားေတြေရာ။ အန္တီ့မွာေတာ့ ပန္ေဆေဗးနီးယားကလြဲၿပီး၊ တျခား ဘယ္ေနရာကိုမွ ခရီးထြက္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရွိပါဘူးကြယ္။ သမီးကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္။ ငယ္လည္းငယ္၊ လွလည္းလွတဲ့အျပင္ကို ၾကင္နာတတ္ေသး။ အန္တီကေတာ့ ကုန္တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ကုန္တိုက္လည္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ အားလုံးက မေျပာင္းလဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုေအးလာတာေပါ့။ သမီး ျပန္ေရာက္ရင္ အန္တီ့ဆီ လာလည္ဦးေလ။ သမီးအတြက္ ညစာခ်က္ေကြၽးဦးမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသင့္စားဖြယ္ဆိုင္က မဟုတ္ပါဘူး။ ဝက္အူေခ်ာင္းအတြက္ကို ထပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္။ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အဲဒါကို စားျဖစ္တယ္။ တကယ္ကို ထူးျခားၿပီး၊ ေကာင္းတယ္။ သမီးရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြလည္း ပါမွာေပါ့။... ႐ူဘီေရာ္ဘီခ်က္'တရက္ဇ္က ထိုင္ခုံကို အသာေ႐ႊ႕ၿပီး၊ ေကာင္တာေပၚမွာ ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕ ထားကာ ေျပးထြက္လာခဲ့၏။ ဖုန္းေျပာဖို႔အတြက္ ေဝၚရီယာဟိုတယ္ဆီသို႔ တစ္လမ္းလုံး ေျပးလာခဲ့သည္။ ကယ္ေရာ၏ အိမ္မွ တယ္လီဖုန္း ျမည္ေနသံကို ၾကားရသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔နားႏွင့္ တယ္လီဖုန္းလက္ကိုင္ကို အတင္းကပ္ထားကာ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။ မည္သူမွ် ဖုန္းမေျဖ။ အႀကိမ္ ႏွစ္ဆယ္မွ် ျမည္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဖုန္းလာမေျဖေခ်။ ကယ္ေရာ၏ေရွ႕ေန ဖရက္ဒ္ဟိမ္းစ္ဆီသို႔ ဖုန္းေခၚၾကည့္ဖို႔ ေတြးလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မေခၚသင့္ဘူးဟု သူ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ အက္ဘီဆီကိုလည္း သူ ဖုန္းမေခၚခ်င္ေပ။
**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
