အခန္း ၁၀
အလုပ္ဝင္ၿပီးငါးရက္ေျမာက္ အဂၤါေန႔မွာေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာအသစ္ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက သူ႔စင္ဒီဇိုင္းပုံကို ၾကည့္ခ်င္သည္ဆို၍ ေၾကာင္နက္ရွင္ျပဇာတ္႐ုံ၏ အေနာက္ဘက္မွ မ်က္ႏွာၾကက္လည္းမရွိ၊ ရွင္းလင္းေနသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးတြင္ တရက္ဇ္က ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။မေန႔မနက္ကပင္ ဒိုႏိုဟ်ဴးက ဒါ႐ိုက္တာေကာ့တ္၏ေနရာတြင္ အစားထိုးဝင္လာသူ ျဖစ္သည္။ တရက္ဇ္၏ ပထမဆုံး စင္ဒီဇိုင္းကို ပယ္ခ်လိုက္ကာ၊ ဖီလ္မကယ္႐ြိဳင္းကိုလည္း ျပဇာတ္၏ ဒုတိယအစ္ကိုေနရာမွ ထုတ္ပယ္လိုက္သည္။ ဖီလ္ကေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ သူ႔စင္ဒီဇိုင္းပုံႏွင့္အတူ သူ႔ကို မထုတ္ပယ္လိုက္၍ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ စာမွာပါသည့္အတိုင္း မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴး၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို လိုက္နာ၍ ျဖစ္မည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္မိသည္။ ဒီဇိုင္းပုံအသစ္မွာ ပထမပုံလို ေ႐ႊ႕ေျပာင္းစရာအခန္းမပါေပ။ ေနာက္ဆုံးျပကြက္အတြက္ ဧည့္ခန္းအခင္းအက်င္းအစား ေလွကားထစ္အခင္းအက်င္းကို ေျပာင္းခြင့္ေပးထားသည္။ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက တစ္မူ ထူးထူးျခားျခားရွိသည့္ပုံေရာ၊ ႐ိုးရွင္းလြန္းသည့္ပုံေရာကို ျငင္းလိုက္သည္။ ဇာတ္တစ္ခုလုံးကို ဧည့္ခန္းေနာက္ခံထားထား၍ ေနာက္ဆုံးျပကြက္မွ ေျပာစကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ တခ်ိဳ႕ အလြန္ေကာင္းသည့္ အခ်ီအခ်ေျပာစကားမ်ားပင္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရ၏။တရက္ဇ္၏ဒီဇိုင္းပုံအသစ္တြင္ မီးလင္းဖိုတစ္လုံး၊ ျပင္သစ္ပုံစံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခုတို႔က ေလွကားႏွင့္ တံခါးႏွစ္ေပါက္၊ ဆိုဖာခုံတစ္ခုံ၊ စာအုပ္စင္တို႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည္။ အၿပီးသတ္ပုံမွာ စလုန္းစံျပအိမ္က အခန္းတစ္ခန္းလို ျဖစ္ရာ ေနာက္ဆုံးျပာခြက္အထိ အသက္ဝင္လွသည္။တရက္ဇ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး၊ အေၾကာဆန႔္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တံခါးေပၚမွ တန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ခ်ည္ကတၱီပါဂ်ာကင္ကို ယူလိုက္သည္။ ထိုေနရာမွာ တင္းကုပ္လိုပင္ ေအးစက္ေန၏။ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက ေန႔လယ္ခင္းအထိ လာမည္မဟုတ္။ တရက္ဇ္ သတိမေပးလွ်င္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံးပင္ ေရာက္လာမည္မထင္ပါ။ ဇာတ္စင္ေနာက္ခံအတြက္လည္း အလ်င္လိုျခင္း မရွိ။ ဒီအပိုင္းက ထုတ္လုပ္မႈတစ္ခုလုံးတြင္ အေရးမႀကီးဆုံးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္က မေန႔ညတြင္ ေနာက္က်သည္အထိ ဒီဇိုင္းပုံကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ျပင္ဆင္ေနခဲ့၏။တရက္ဇ္က အျပင္မွာ ထြက္ရပ္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သ႐ုပ္ေဆာင္အားလုံးက လက္ထဲတြင္ ဇာတ္ၫႊန္းစာ႐ြက္ကိုယ္စီႏွင့္ စင္ေပၚတြင္ ေနကာ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးကလည္း ျပဇာတ္တစ္ခုလုံးကို ေခ်ာေမြ႕ေနေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ လုံးပန္းေနခဲ့ရသည္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ အားလုံးက ေအးေအးႏွင့္ ေကြးေနၾကၿပီထင္သည္။အရပ္ရွည္ရွည္ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ တြမ္ဟာ့ဒင္းကလြဲ၍ သ႐ုပ္ေဆာင္အားလုံးက ပ်င္းရိပုံ ေပၚသည္။ တြမ္ဟာ့ဒင္းကေတာ့ ငယ္ကလည္းငယ္ႏွင့္ တက္တက္ႂကြႂကြရွိေသာ ဇာတ္လိုက္မင္းသား ျဖစ္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာဟယ္လိုရန္ကေတာ့ မၾကာခဏ ေခါင္းကိုက္တတ္ၿပီး၊ ႏွာေခါင္းထဲတြင္ ေဆးရည္ထည့္ကာ ခဏတာ လွဲေနဖို႔ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးရတတ္သည္။ ဇာတ္လိုက္၏ အေဖေနရာမွ သ႐ုပ္ေဆာင္သူျဖစ္ေသာ သတ္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ရွိသည့္ ေဂ်ာ့ဖရီအန္ဒ႐ူးကေတာ့ ဒိုႏိုဟ်ဴးကို မႏွစ္သက္၍ သူေျပာရသည့္အပိုင္းမ်ားတြင္ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ တမင္ေျပာတတ္သည္။"မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး"ထိုမနက္တုန္းက မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးမွာ 'မျဖစ္ဘူး' ဆိုသည့္ စကားကို ဆယ္ေခါက္ေလာက္ ေျပာေနခဲ့၏။ အားလုံးက သူတို႔အလုပ္ေတြကို ရပ္လိုက္ၾကၿပီး၊ သူ႔ဇာတ္ၫႊန္းကို အထင္ေသးသလို ျပဳလာၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူက မေက်မခ်မ္းႏွင့္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ ျပန္လွည့္လိုက္ရသည္။"စာမ်က္ႏွာ ၂၈ကေန ျပန္စလိုက္ရေအာင္"မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက အသံပိုင္းတာဝန္ယူထားသည့္လူမ်ားဘက္သို႔ တိတ္ဆိတ္ေနရန္ လက္ေထာင္ျပလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဇာတ္ၫႊန္းကိုလိုက္၍ သူ ေခါင္းငုံ႔လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သံစုံတီးဝိုင္းမ်ား စရသည္။ တြမ္ဟာ့ဒင္းက တရက္ဇ္ကို မ်က္လုံးမွိတ္ျပလိုက္ၿပီး၊ ႏွာေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ တရက္ဇ္က သိပ္အသုံးမဝင္၍ ေနေနရသည့္ေနရာဟု ခံစားရေသာ သူ အလုပ္လုပ္သည့္ ေနရာသို႔ ျပန္လာသည္။ျပဇာတ္တစ္ခုလုံးကိုပင္ အလြတ္ရေနၿပီျဖစ္သည္။ ရွရိဒန္အက္စ္၏ တလြဲဟာသမ်ားလည္း ပါသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီး အထင္ႀကီးလာေစရန္ တစ္ေယာက္က ရံေ႐ြေတာ္၊ တစ္ေယာက္က သခင္ ေယာင္ေဆာင္သည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ေျပာစကားမ်ားမွာလည္း နားလည္လြယ္ၿပီး၊ ဇာတ္လမ္းမွာ မဆိုးလွပါ။ ျပႆနာမွာ ဒိုႏိုဟ်ဴး မွာထားသည့္ စင္ဒီဇိုင္းပုံက စိတ္ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ထည့္သုံးမည့္ အေရာင္ႏွင့္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။xxxxx၁၂နာရီေက်ာ္ကာမွ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴး ေရာက္ခ်လာသည္။ တရက္ဇ္၏ ဒီဇိုင္းပုံကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္သည္။ ေအာက္မွအေပၚ၊ ႏွစ္ဖက္လုံးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးၿပီး၊ လူကို စိုးရိမ္ပူပန္ေစတတ္သည့္ ပုံႏွင့္အၾကည့္တို႔မွာ မေျပာင္းလဲေခ်။"ဒါေတာ့ အဆင္ေျပသားပဲ။ ငါေတာ့ ဒါကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ မင္းရဲ႕အရင္ပုံက ဘာမွမရွိတဲ့ နံရံေတြထက္စာရင္ ဒီပုံက ဘယ္ေလာက္ပိုေကာင္းလဲဆိုတာ မင္းလည္း သိၿပီေပါ့"တရက္ဇ္က စိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး၊ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ရႈိက္လိုက္သည္။"ဟုတ္ကဲ့""စင္ဒီဇိုင္းဆိုတာက သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကေန ေပါက္ဖြားလာတာပဲ။ မင္း ဒီဇိုင္းဆြဲေပးတယ္ဆိုတာ ျပဇာတ္အတြက္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဒါကို မင္းသိလား .. မစၥဘဲလီဗက္"တရက္ဇ္က သူ႔ဒီဇိုင္းပုံကို ၾကည့္ရင္း ဒီပုံက ဘယ္လို ပိုေကာင္းၿပီး ဘယ္လို ပိုအဆင္ေျပသြားသည္ကို စဥ္းစားရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။"ဒီေန႔လယ္ေလးနာရီေလာက္ကို လက္သမားလာလိမ့္မယ္။ အဲအခါက် ငါတို႔အတူ ထပ္ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့"ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက ထြက္သြား၏။တရက္ဇ္ကေတာ့ သူ႔စင္ဒီဇိုင္းပုံကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီပုံကို အသုံးျပဳလိုက္ၿပီး၊ လက္သမားေတြက လက္ေတြ႕ပုံေဖာ္လာၾကေတာ့မည္။ တရက္ဇ္ ျပတင္းေပါက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ မီးခိုေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ေဆာင္းရာသီ၏ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အေနာက္ဘက္တြင္ မီးအေရးေပၚထြက္ေပါက္မ်ားႏွင့္ ငါးထပ္တိုက္မ်ားကို ေတြ႕ရၿပီး၊ ေရွ႕တြင္က အ႐ြက္မဲ့ အပင္တစ္ပင္သာရွိသည့္ ေျမကြက္လပ္ငယ္တစ္ခုမွာ လိမ္ေကာက္သြားသည္။တရက္ဇ္က အခုခ်ိန္တြင္ ကယ္ေရာဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္ၿပီး ေန႔လယ္စာအတူစားႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီကို လာဖို႔ဆိုလွ်င္ ကားႏွင့္ပင္ တစ္နာရီခြဲမွ် ၾကာလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။"ရွင့္နာမည္က ဘဲလီဗာလား"တရက္ဇ္က တံခါးေပါက္တြင္ ရပ္ေမးလာသည့္ မိန္းကေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။"ဘဲလီဗက္ပါရွင္။ ဖုန္းမ်ားလာလို႔လား""အေရးႀကီးဖုန္းလို႔ ေျပာပါတယ္""ေက်းဇူးပဲေနာ္"တရက္ဇ္ တယ္လီဖုန္းဆီ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ဖုန္းဆက္လာသူက ရစ္ခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားေသာ္လည္း ကယ္ေရာဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိ၏။ ကယ္ေရာကေတာ့ ဒီေနရာတြင္ သူ႔ကို ဖုန္းမေခၚဖူးေသးေပ။"ဟယ္လို။ အခုေျပာေနတာ အက္ဘီပါ""အက္ဘီလား"တရက္ဇ္က ၿပဳံးလိုက္သည္။"ကြၽန္မ ဒီမွာရွိမွန္း ရွင္ဘယ္လိုသိတာလဲ""မင္း ေျပာဖူးတယ္ေလ။ မွတ္မိလား။ တို႔ မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔။ တို႔ အခုေရာက္ေနတာ အဲေနရာနဲ႔ မေဝးဘူး။ မင္းေရာ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးၿပီလား"ေၾကာင္နက္ရွင္ျပဇာတ္႐ုံႏွင့္ တစ္ဘေလာက္ႏွစ္ဘေလာက္စာမွ်ပင္ ေဝးသည့္ ပယ္လာမိုစားေသာက္ဆိုင္တြင္ သူတို႔ ဆုံၾကဖို႔ သေဘာတူလိုက္၏။xxxxxတရက္ဇ္က ကယ္ေရာႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မလိုပင္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနကာ သီခ်င္း တညည္းညည္းႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ဆိုင္၏ၾကမ္းျပင္တြင္ လႊစာမႈန္႔မ်ား ရွိေနၿပီး၊ ေလွကားလက္ရန္းနားတြင္ ေၾကာင္နက္ေလးႏွစ္ေကာင္က ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ အက္ဘီက ဆိုင္အေနာက္နားမွ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေန၏။"ဟယ္လို"အက္ဘီက တရက္ဇ္ကို ျမင္လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။"မင္းၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ပုံပဲ။ အစက မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူး။ တစ္ခုခု ေသာက္ဦးမလား"တရက္ဇ္က ေခါင္းခါလိုက္သည္။"ဟင့္အင္း။ ေက်းဇူးပါပဲ""ေသာက္စရာေတာင္မလိုဘဲ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ဟုတ္လား"အက္ဘီက ထိခိုက္ေအာင္ေျပာျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအေၾကာင္းကို ေမးကာ ျဖည္းညင္းစြာ ရယ္လိုက္၏။အက္ဘီ လွမ္းေပးသည့္ စီးကရက္ကိုေတာ့ တရက္ဇ္ ယူလိုက္သည္။ ကယ္ေရာကို သူ ခ်စ္ေနမိတာေတာ့ အက္ဘီ သိေနလိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္သည္။ အဲဒါမွာ တရက္ဇ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုပင္။ သူ႔ကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ႐ြက္လႊင့္ရေသာ အရသာႏွင့္ သူ တစ္ခါမွ မသိဖူး၊ စိတ္ကူးမယဥ္ဖူးေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေပးလာ၏။ သူႏွင့္ အက္ဘီၾကား ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ေဖာ္မေျပာလိုေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမ်ိဳး ဖန္တီးထားသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနႏွင့္ အက္ဘီ့အေပၚတြင္ ထားေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မွာ ေျပာင္းလဲလာရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔အတူ ေန႔လယ္စာစားျခင္းမွာ ကယ္ေရာႏွင့္ေတြ႕ဆုံျခင္းလိုပင္ အေရးႀကီး၏။"ကယ္ေရာေရာ ... ေနေကာင္းရဲ႕လား"တရက္ဇ္က ေမးလိုက္၏။ကယ္ေရာႏွင့္မေတြ႕ရသည္မွာ သုံးရက္မွ်ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။"ေနေကာင္းပါတယ္"အက္ဘီက တရက္ဇ္ကို ၾကည့္ရင္း ေျဖသည္။စားပြဲထိုးက အနားေရာက္လာသည္။ အက္ဘီကလည္း စားပြဲထိုး အႀကံျပဳသည့္အတိုင္း ပင္လယ္ေယာက္သြားခုံးႏွင့္ ၾကာယပ္ခုံးဟင္းကို မွာလိုက္သည္။"ေ႐ြးခ်ယ္တာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္ ... မဒမ္"စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက အက္ဘီမွာ အထူးဧည့္သည္တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ဆက္ဆံေနေလ၏။ဒီေန႔တင္မဟုတ္ဘဲ ေန႔ရက္တိုင္းက သူ႔အတြက္ အထူးအားလပ္ရက္လိုပင္ အက္ဘီ၏မ်က္ႏွာမွာ အၿမဲေတာက္ပေနတတ္သည္။ ဒါကိုေတာ့ တရက္ဇ္ သေဘာက်မိသည္။ တရက္ဇ္က အက္ဘီ၏ အနီႏွင့္အျပာစပ္ ရက္ထည္ဝတ္စုံကို ႏွစ္လိုစြာ ၾကည့္ေနမိ၏။ အက်ႌလက္ၾကယ္သီးမွာ ေငြအဆင္တန္ဆာႏွင့္တူၿပီး အဂၤလိပ္အကၡရာ ဂ်ီသဏၭာန္ ရွိသည္။အက္ဘီက ျပဇာတ္႐ုံက အလုပ္အေၾကာင္း ေမးလာ၏။ တရက္ဇ္အတြက္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အက္ဘီကေတာ့ အထင္ႀကီးဟန္ ရွိသည္။ အက္ဘီက သူကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္၍ ဒါကိုပင္ အထင္ႀကီးေနသည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးလိုက္သည္။"ျပဇာတ္ထုတ္လုပ္ေရးက လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ တို႔ သိတယ္။ ႀကဳံရင္ေတာ့ မင္းအေၾကာင္းေလး ထည့္ေျပာေပးဦးမယ္""ေက်းဇူးပါပဲရွင္"တရက္ဇ္က သူ႔ေရွ႕မွာရွိသည့္ ခ်ိစ့္ပန္းကန္လုံး၏ အဖုံးကို လက္ေဆာ့ေနမိသည္။"အန္ဒေရာနစ္ခ်္ဆိုတဲ့လူကို ရွင္ သိလား။ ဖီလာဒယ္ဖီယားက ထင္တယ္""ဟင့္အင္း။ မသိဘူး"အက္ဘီက ေျပာ၏။မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴးက တရက္ဇ္ကို ေနာက္အပတ္တြင္ နယူးေယာက္မွာ အန္ဒေရာနစ္ခ်္ႏွင့္ သြားေတြ႕ဖို႔ မွာထားသည္။ ဒီႏွစ္ေႏြတြင္ သူက ဖီလာဒယ္ဖီးယားမွာ ျပဇာတ္တစ္ခုကို ထုတ္လုပ္ၿပီး၊ ဘေရာ့ဒ္ေဝးသို႔ ဆက္သြားမည္ျဖစ္သည္။"ဒီခုံးေကာင္ေလးေတြကို ျမည္းၾကည့္ၾကည့္"အက္ဘီက ခုံးေကာင္ေလးမ်ားကို အရသာရွိရွိ စားေန၏။"ကယ္ေရာလည္း ဒါစားရတာ ႀကိဳက္တယ္""ရွင္နဲ႔ ကယ္ေရာက သိတာ ၾကာၿပီေပါ့""အင္း"အက္ဘီက ေတာက္ပေသာအၾကည့္မ်ားႏွင့္ တရက္ဇ္ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။"ဒါဆို သူ႔အမ်ိဳးသားကိုလည္း ရွင္သိမွာေပါ့"အက္ဘီက ႏႈတ္ဆိတ္ေနကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။တရက္ဇ္က ၿပဳံးလိုက္၏။ အက္ဘီေတာ့ သူ႔ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးစရာမရွိေတာ့ဘူးဟု တရက္ဇ္ ထင္လိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေရာ ကယ္ေရာအေၾကာင္းကိုပါ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပဖို႔ မရွိေပ။"ဝိုင္ေသာက္ၾကမလား။ မင္း ခ်ီယန္တီဝိုင္ကို ႀကိဳက္လား"အက္ဘီက လက္ဖ်စ္တီးကာ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္၏။"ခ်ီယန္တီတစ္ပုလင္းေလာက္ တို႔ဝိုင္းကို ခ်ေပးပါ။ ဝိုင္နီေနာ္"ထို႔ေနာက္ စားပြဲထိုးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ဝိုင္းတြင္ ခ်ီယန္တီဝိုင္ပုလင္းေဖာ့ကို ဖြင့္ကာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ ေရအနည္းငယ္ႏွင့္ ေရာစပ္ေပးၿပီး၊ ေထာပတ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ယူလာေပးသည္။ အခန္းေထာင့္က ေရဒီယိုမွာေတာ့ တန္ဂိုသီခ်င္းမ်ား လာေန၏။ ေရဒီယိုအေရွ႕ဘက္ကေတာ့ ပ်က္ေနသလို ရွိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အက္ဘီ ေတာင္းဆိုထားသည့္အတိုင္း သံစုံဂီတဝိုင္းျဖင့္ သီခ်င္းေဖ်ာ္ေျဖေပးၾကသည္။ ကယ္ေရာ သူ႔ကို သေဘာမက်ဘဲ မေနႏိုင္တာကို တရက္ဇ္ မအံ့ဩေတာ့ေပ။ ကယ္ေရာ၏ တည္ၿငိမ္ေလးနက္မႈကို အက္ဘီက တြဲဖက္၍ ျပည့္စုံေစ၏။ ကယ္ေရာကိုပင္ ရယ္ေမာတတ္ေစသည္။"မင္းက တစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား"အက္ဘီက ေမးလာ၏။"ဟုတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လာၿပီးကတည္းေပါ့"တရက္ဇ္က ဝိုင္ကို တစ္ငုံငုံလိုက္သည္။"ရွင္ေရာ။ ရွင့္မိသားစုနဲ႔ ေနတာလား""တို႔မိသားစုနဲ႔ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တစ္ဝက္ေလာက္ကို တို႔ ပိုင္ပါတယ္""ရွင္က အလုပ္လုပ္လား"တရက္ဇ္ အရဲစြန္႔၍ ေမးလိုက္သည္။"အရင္ကေတာ့ အလုပ္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ခု၊ သုံးခုေလာက္ေပါ့။ ကယ္ေရာ မေျပာျပဘူးလား။ အရင္က တို႔ေတြ ပရိေဘာဂဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့ေသးတယ္။ အေဝးေျပးလမ္းမက အဲလီဇဘတ္ အျပင္ဘက္ေလာက္မွာ။ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြနဲ႔ တစ္လက္သုံးၿပီးသား ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ၿပီး၊ တို႔က ျပန္ျပင္ေရာင္းတာ။ တို႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွ အဲေလာက္ အလုပ္မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး"သူေျပာသမွ်က အမွန္အတိုင္း မဟုတ္သလိုပင္ အက္ဘီက ဟန္ပန္ဝင့္ႂကြားလ်က္ ၿပဳံးေနသည္။"ၿပီးေတာ့ တို႔ရဲ႕ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေပါ့။ တို႔က ပိုးမႊားေဗဒပညာရွင္ေလ။ အရမ္းေတာ္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အီတလီ လီမြန္သီးလို အသီးကုန္ေသတၱာေတြထဲမွာ ေအာင္းေနတတ္တဲ့ ပိုးေကာင္ေတြကို အလြယ္ေလး ထြက္လာေအာင္ေတာ့ လုပ္တတ္တာေပါ့။ ဘဟာမားလီလီပန္းေတြဆိုလည္း ပိုးေကာင္ေတြ အျပည့္ပဲ""ကြၽန္မ ၾကားဖူးသလိုေပါ့"တရက္ဇ္က ၿပဳံးလိုက္သည္။"မင္း ယုံမယ္ေတာ့ တို႔မထင္ဘူး""ကြၽန္မ ယုံပါတယ္ရွင္။ ရွင္ အဲအလုပ္လုပ္ေသးလား""တို႔က အရန္သေဘာပါပဲ။ အီစတာပြဲေတာ္လို အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွ တို႔ကို ေခၚၾကတာ"အက္ဘီက ခုံးအသားကို မစားခင္ ဓားျဖင့္ အသားကို ခပ္ေသးေသး လိုက္လွီးေနတာကို တရက္ဇ္က ၾကည့္ေနမိသည္။"ရွင္ ကယ္ေရာႏွင့္ ခရီးအမ်ားႀကီး ထြက္ဖူးလား""အမ်ားႀကီးလား။ မထြက္ဖူးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ""ရွင္က ကယ္ေရာအတြက္ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ ထင္လို႔ပါ။ ကယ္ေရာက ေလးေလးနက္နက္လူမို႔လို႔ေလ"ကိစၥ၏ အဓိကအရင္းအျမစ္ေတြကို သူ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျပာႏိုင္ဖို႔ကို ဆုေတာင္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေျပာရမွန္းကိုလည္း သူမသိေပ။ ဝိုင္က ပါးစပ္ဖ်ားမွ ေသြးေၾကာထဲသို႔ ၿပီးလွ်င္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လက္ဖ်ားထိပ္ထဲထိ စီးဝင္လာသလို သူ ခံစားေနရသည္။"အခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး"အက္ဘီက တရက္ဇ္ေျပာတာကို ျပင္ေပးလိုက္သည္။အက္ဘီ့အသံ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ရယ္ေမာမႈတခ်ိဳ႕ ပါလိမ့္မည္။ ထိုေလသံမ်ိဳးကို အက္ဘီဆီက ပထမဆုံး ၾကားဖူးျခင္းပင္။သူ႔ေခါင္းထဲက ဝိုင္၏အရသာဟာ ဂီတ၊ ကဗ်ာႏွင့္ အမွန္တရားကို ေပးစြမ္းေနသလို ရွိေပမယ့္ လူကေတာ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္အဖ်ားတြင္ ေသာင္တင္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေမးသင့္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုပင္ တရက္ဇ္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေမးခ်င္သည့္ေမးခြန္းမ်ားက မ်ားလြန္းေန၏။"မင္းနဲ႔ ကယ္ေရာ ဘယ္လို ဆုံျဖစ္တာလဲ""ကယ္ေရာ ရွင့္ကို မေျပာျပရေသးဘူးလား""မင္း ဖရန္ကန္ဘက္မွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက အဲ့မွာ မင္းတို႔ ဆုံျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ပဲ ေျပာတယ္""အဲလိုမ်ိဳးပါပဲ"စိတ္တြင္ မတင္မက်ႏွင့္ တရက္ဇ္ ျပန္ေျဖမိသည္။"မင္းက စၿပီး စကားေျပာတာေပါ့"အက္ဘီက စီးကရက္မီးကို ညႇိရင္း ၿပဳံးၿပီး ေမးလာသည္။"စတိုးဆိုင္မွာတုန္းက ကြၽန္မက သူ႔ကို ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးခဲ့ရတာ"တရက္ဇ္က ေျဖလိုက္ၿပီး၊ စကားကို မဆက္ေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္သည္။အက္ဘီက သူတို႔ေတြ႕ဆုံခဲ့ပုံကို တိက်သည့္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ိဳး ေစာင့္ေနေသး၏။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္ကေတာ့ အက္ဘီမွမဟုတ္၊ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျပမည္မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္သာ ပတ္သက္သည္ဟု ေတြးထား၏။ ကယ္ေရာကလည္း အက္ဘီကို မေျပာျပထားသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္သည့္ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ကတ္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ဒါက ကယ္ေရာအတြက္လည္း သိပ္အေရးမပါသလို၊ အက္ဘီကို ျပန္ေျပာျပဖို႔အထိလည္း အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥမဟုတ္ေပ။"ဘယ္သူက စကားစေျပာခဲ့တာလဲကို မင္းေျပာျပဦးမွာလား"တရက္ဇ္က ႐ုတ္တရက္ ရယ္လိုက္မိသည္။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ယူၿပီး မီးညႇိေနရင္း ၿပဳံးေနမိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကယ္ေရာက သူ႔ကို ခရစၥမတ္ကတ္အေၾကာင္း မေျပာျပထားေခ်။ အက္ဘီ၏ ေမးလာပုံမွာလည္း တရက္ဇ္အတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေန၏။"ကြၽန္မ စေျပာတာပါ"တရက္ဇ္က ေျဖလိုက္၏။"မင္း ကယ္ေရာကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္မလား"အက္ဘီက ေမးလာ၏။တရက္ဇ္က ေမးခြန္းကို ရန္လိုစိတ္ျဖင့္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ရန္လိုစိတ္ျဖင့္ မဟုတ္။ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။"ဟုတ္ပါတယ္""ဘာလို႔လဲ""ကြၽန္မက ဘာလို႔သေဘာက်လဲ။ ရွင္ကေရာ ဘာလို႔သေဘာက်တာလဲ"အက္ဘီ၏မ်က္လုံးမ်ားက ရယ္႐ႊင္လာသည္။"ကယ္ေရာ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္တည္းက တို႔နဲ႔သူ သိတာ"တရက္ဇ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာေပ။"မင္းက ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတယ္မလား။ အခုမွ ၂၁ႏွစ္လား""မဟုတ္ပါဘူး""ကယ္ေရာမွာ အခု စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြ မ်ားေနတာ မင္းလည္း သိမွာေပါ့""ဟုတ္ကဲ့""အင္း။ အခု သူက အေဖာ္မဲ့ၿပီး အထီးက်န္ေနတာေလ"အက္ဘီက တရက္ဇ္မ်က္လုံးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေျပာေန၏။"ရွင္ဆိုလိုတာက ဒါေၾကာင့္ သူက ကြၽန္မကို ေတြ႕ေနတာေပါ့"တရက္ဇ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။"ကြၽန္မ သူ႔ကို မေတြ႕သင့္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္ေျပာျပခ်င္မွာေပါ့"အက္ဘီ၏ မ်က္ေတာင္သိပ္မခတ္တတ္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားကပင္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ် မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္သည္။"မဟုတ္တာပါ။ တို႔ မင္းကို မနာက်င္ေစခ်င္ပါဘူး။ အဲလိုပဲ ... မင္း ကယ္ေရာကို နာက်င္ေစမွာလည္း တို႔ မလိုလားဘူး""ကြၽန္မ ကယ္ေရာကို ဘယ္ေတာ့မွ နာက်င္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး။ ကြၽန္မ အဲလို လုပ္မယ္လို႔ ရွင္ ထင္ေနတာလား"အက္ဘီက တရက္ဇ္နားမွ သူ႔အၾကည့္ေတြကို မလႊဲလိုက္ေခ်။"မင္း အဲလိုလုပ္မယ္လို႔လည္း တို႔ မထင္ပါဘူး"အက္ဘီက ေသခ်ာစဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီးမွ ေျဖလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ တစ္ခုခုကို ေက်နပ္သြား၍ ၿပဳံးသလို အၿပဳံးႏွင့္ ၿပဳံးလိုက္၏။သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္က သူ႔အၿပဳံးကို သေဘာမက်မိေပ။ သူ႔မ်က္ႏွာက သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပသေနသည္။ သူ စားပြဲကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔အေရွ႕မွာ ခပ္ေႏြးေႏြးရွိေသးသည့္ ဇက္ဘာ့လ်ိဳနီအခ်ိဳပြဲ မုန္႔ႏွစ္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ ရွိေနသည္။"ဒီညေနေစာင္း ေကာ့ေတးပါတီပြဲကို မင္း လာဦးမလား ... တရက္ဇ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ညေန ၆နာရီေလာက္ေလ။ ျပဇာတ္စင္ဒီဇိုင္နာေတြ ရွိမရွိေတာ့ တို႔မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ပဲ"တရက္ဇ္က စီးကရက္မီးကို ျငႇိမ္းသတ္လိုက္သည္။"ကယ္ေရာေရာ လာမွာလား""ဟင့္အင္း။ သူေတာ့ လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းလိုက္လာလို႔ ရပါတယ္။ သူတို႔က ေအးေဆးပါ။ ပါတီအေသးစားေလးဟာ""ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ မလိုက္သင့္ေလာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔အလုပ္က ေနာက္က်မယ္ထင္တယ္""အိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကို တို႔ လိပ္စာေပးခဲ့လိုက္မယ္ေလ။ မင္း မလာျဖစ္ေတာ့လည္း ...""ဟင့္အင္း။ မလာေတာ့ပါဘူး"xxxxxသူတို႔ ဆိုင္က ထြက္လာၾကၿပီး၊ အက္ဘီက တစ္ဘေလာက္စာမွ် လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္ဟု ေျပာလာသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ အက္ဘီႏွင့္ အေတာ္ၿငီးေငြ႕ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သေဘာတူလိုက္၏။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသခ်ာလြန္းၿပီး၊ ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ေျပာဆိုတတ္ပုံႏွင့္ တစ္ဖက္သားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေမးတတ္သည့္ အက္ဘီက သူ႔အေပၚ အျမတ္ထုတ္ေနသည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္ေနမိသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာလည္း အက္ဘီက သူ႔ကို ေငြေပးမရွင္းခဲ့ေခ်။"ကယ္ေရာက မင္းအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေတြးျဖစ္တယ္။ မင္းမွာ ပင္ကိုစြမ္းရည္၊ ပါရမီေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔လည္း ေျပာေသးတယ္""ဟုတ္လား"အက္ဘီ ေျပာျပလာတာကို တရက္ဇ္က ယုံတစ္ဝက္မယုံတစ္ဝက္ႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။"သူေတာ့ ကြၽန္မကို မေျပာဖူးဘူး"တရက္ဇ္က ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အက္ဘီက သူတို႔၏ေျခလွမ္းမ်ားကို ထိန္းထားေနသလို ျဖစ္ေန၏။"သူက မင္းနဲ႔အတူ ခရီးထြက္ခ်င္လို႔ မင္းအေၾကာင္းကို ေတြးေနမွန္း မင္းသိထားရမယ္ေလ"တရက္ဇ္က အက္ဘီကို ၾကည့္လိုက္ရာ အက္ဘီက သူ႔ကို ဟန္ေဆာင္မႈမပါဘဲ ၿပဳံးျပေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။"ဒီကိစၥကိုလည္း သူ ကြၽန္မကို မေျပာျပရေသးဘူး"တရက္ဇ္က ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားလာေပမယ့္ ခပ္တိုးတိုးပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။"သူေျပာလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မင္းေရာ သူနဲ႔ လိုက္သြားမယ္မလား"ကယ္ေရာ မေျပာလာခင္ အက္ဘီက ဒါကို ဘာေၾကာင့္ သိသင့္သလဲဟု တရက္ဇ္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသရိပ္မ်ား သန္းလာမိ၏။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။ အက္ဘီက သူ႔ကို မုန္းေနတာမ်ားလား။ မုန္းတယ္ဆိုလွ်င္ေရာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္မလဲ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းပင္ ေဒါသမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး၊ အားနည္းသြားသလို ကူရာကယ္ရာမဲ့သလို ခံစားရျပန္သည္။ အက္ဘီမွ သူ႔ကို နံရံဘက္သို႔ တြန္းလိုက္ၿပီး 'ဆက္မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့။ မင္း ကယ္ေရာဆီက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ။ တို႔ဆီကေန ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ယူသြားခ်င္လဲ' ေမးလာမည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးေနမိသည္။ အဲလိုဆိုလွ်င္ သူကလည္း 'ကြၽန္မက သူနဲ႔အတူ ရွိခ်င္တာ။ ကြၽန္မ သူနဲ႔အတူ ရွိရရင္ကို ေပ်ာ္တာ။ အဲဒါ ရွင္နဲ႔ဆိုင္လို႔လား' ဆိုၿပီး ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ အကုန္ ျပန္ေျဖမိလိမ့္မည္။"အဲဒါ ကယ္ေရာ ေျပာရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္လား။ ဘာလို႔ ကြၽန္မကို လာေမးရတာလဲ"တရက္ဇ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသလို ေလသံမေျပာင္းဘဲ ျပန္ေမးလိုက္သည္။အက္ဘီက လမ္းေလွ်ာက္တာ ရပ္လိုက္သည္။"တို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္"အက္ဘီက သူ႔ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။"တို႔ ေသခ်ာနားလည္သြားၿပီလို႔ ထင္တယ္""ဘာကို နားလည္သြားတာလဲ""မင္း ႏိုင္သြားပါၿပီ""ဘာကို ႏိုင္သြားတာလဲ""ဘာကိုလဲ"အက္ဘီက တရက္ဇ္၏ ေမးခြန္းကို ပဲ့တင္ထပ္လိုက္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ အေဆာက္အဦးတစ္ခု၏ ေထာင့္စြန္း ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ တရက္ဇ္မွာ စိတ္မရွည္ေတာ့ေပ။တရက္ဇ္က အက္ဘီကို သြားေစခ်င္ေတာ့သည္။ ဒါမွသာ သူ ကယ္ေရာႏွင့္ ဖုန္းေျပာႏိုင္လိမ့္မည္။ ကယ္ေရာ၏အသံကလြဲၿပီး ဘယ္အရာကမွ အေရးမႀကီး။ ကယ္ေရာကလြဲၿပီး ဘာမွအေရးမပါေပ။ ဒါကိုေတာင္ ဘာေၾကာင့္ ကယ္ေရာဆီ ဖုန္းဆက္ရမည့္ အခ်ိန္ခဏေလးကို သူ ေမ့ေနခဲ့ရသလဲ။"ကယ္ေရာက ဘာလို႔ မင္းအေၾကာင္းေတြ ဒီေလာက္ ေတြးေနလဲဆိုတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး"အက္ဘီက ေျပာလာ၏။ ဒါက ေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ေတာ့ တရက္ဇ္ လက္မခံေပ။"ကဲ ... တို႔သြားေတာ့မယ္ တရက္ဇ္။ တို႔ မင္းနဲ႔ ျပန္ဆုံဦးမွာပါ"အက္ဘီက သူ႔လက္မ်ား ဆန္႔ကာ ႏႈတ္ဆက္လာ၏။ တရက္ဇ္လည္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဝါရွင္တန္စကြဲဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည့္ အက္ဘီကို တရက္ဇ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းက ေမာ့ထားၿပီး၊ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။xxxxxတရက္ဇ္က ေနာက္တစ္လမ္း၏ ေထာင့္မွ ေဆးဆိုင္သို႔ ဝင္ကာ ကယ္ေရာဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အရင္ဆုံး အိမ္အကူက ဖုန္းကိုင္လိုက္ၿပီးမွ ကယ္ေရာႏွင့္ ေျပာရသည္။"ဘာကိစၥရွိလဲကြယ္။ မင္းရဲ႕အသံက မဟန္ပါလား""ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္မွာ ပင္ပန္းၿငီးေငြ႕လာလို႔ပါ""ဒီည မင္း တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိေသးလား။ မဟုတ္ရင္ ထြက္လာမလား"တရက္ဇ္က ေဆးဆိုင္မွ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ ထြက္လာသည္။ ကယ္ေရာက ညေန ငါးနာရီခြဲေလာက္တြင္ သူ႔ကို လာႀကိဳလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ကယ္ေရာက သူ႔ကို လာႀကိဳမည္ဟု မေလွ်ာ့တမ္း အတင္းေျပာ၏။ ရထားႏွင့္ သြားရျပန္ရသည္မွာ ဆိုး႐ြားလြန္းတာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။တရက္ဇ္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းတစ္ဖက္တြင္ ဒန္နီမကယ္႐ြိဳင္းက ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲႏွင့္ ျဖတ္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ဒန္နီက အေပၚကုတ္အက်ႌ မပါဘဲ လက္မွာလည္း ႏြားႏို႔ပုလင္းကို ကိုင္ထားသည္။"ဒန္နီ"တရက္ဇ္က လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ဒန္နီက လွည့္ၾကည့္ၿပီး တရက္ဇ္ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။"မင္း ခဏေလာက္ လာလိုက္မလား"တရက္ဇ္က မလာေတာ့ဘူး ဆိုေသာ္လည္း ဒန္နီက သူ႔ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေခၚ၏။ တရက္ဇ္က သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္၏။"အခ်ိန္ခဏပဲ ရတယ္ေနာ္။ ေန႔လယ္စာလည္း စားၿပီးသြားၿပီမို႔"ဒန္နီက သူ႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။"ဘယ္အခ်ိန္ေတာင္ရွိၿပီမို႔လို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ စာပဲ ၾကည့္ေနတာ""ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ"အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းေနေသာ ဒန္နီ႔လက္ေမာင္းကို တရက္ဇ္ ခံစားမိသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းအေရွ႕ဘက္က အေမႊးမ်ားမွာပင္ ေအးစက္မႈေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ားသီးေနသည္။"ရွင္ကေတာ့ ကုတ္အက်ႌမပါဘဲ အျပင္ကို ထြက္ရတယ္လို႔""အဲလိုဆို စိတ္ၾကည္သြားေရာေလ"သူက တရက္ဇ္အတြက္ သံၿခံတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။"ဖီလ္ကေတာ့ တစ္ေနရာကို ထြက္သြားတယ္"xxxxxအခန္းမွာ ေခ်ာကလက္ခ်က္ေနသည့္ အနံ႔လိုမ်ိဳးထက္ ေဆးတံမီးခိုးနံ႔လိုလို အနံ႔မ်ား ေလွာင္ေန၏။ တိုက္ခန္းမွာ ေျမေအာက္တိုက္တစ္ဝက္သာသာ ရွိၿပီး ေမွာင္၍ ေနသည္။ အၿမဲ ရႈပ္ပြေနတတ္သည့္ စားပြဲေပၚမွ မီးအိမ္ေလးက အလင္းေရာင္မွာေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လႊမ္းထားေပးသလို ရွိသည္။ တရက္ဇ္က စားပြဲေပၚမွာ ဖြင့္ထားသည့္ စာအုပ္မ်ား၊ သူ နားမလည္ေသာ သေကၤတမ်ား ပါသည့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္က သူနားမလည္ေသာ ထိုအရာမ်ားကို ၾကည့္ရတာ သေဘာက်ေနမိသည္။ သေကၤတအားလုံးက မွန္ကန္ၿပီး သက္ေသျပၿပီးကာမွ ထုတ္ေဖာ္ထားၾကသည္ေလ။ သေကၤတမ်ားက စကားလုံးမ်ားထက္ ပို၍ အဓိပၸါယ္ရွိသည္။ ဒန္နီကေတာ့ ဒါေတြကို ေျဖရွင္းရင္း ၿငီးေငြ႕လာ၍ ျဖစ္မည္။ မီးဖိုခန္းတြင္ ရပ္ၿပီး အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ လုပ္ေနသည့္ ဒန္နီကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ပခုံးမ်ားက က်ယ္ေျပာၿပီး အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌေအာက္မွ ႂကြက္သားမ်ားက လုံးလုံးဝန္းဝန္း ရွိလွသည္။ ဒန္နီက ႐ိုင္းဂ်ဳံေပါင္မုန္႔မ်ားထဲသို႔ ဆလာမီအသားႏွင့္ ခ်ိစ္ျပားမ်ားကို ညႇပ္ေန၏။"ခင္ဗ်ားကို မၾကာမၾကာ ဒီကို လာေစခ်င္တယ္ ... တရက္ဇ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဗုဒၶဟူးေန႔ခင္းပိုင္းပဲ အိမ္မွာ မရွိတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတူ ေန႔လယ္စာစားတာေလာက္ကေတာ့ ဖီလ္အိပ္ေနရင္ေတာင္ သူ႔ကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစပါဘူးဗ်ာ""ကြၽန္မ လာပါ့မယ္"တရက္ဇ္က သူ႔စားပြဲထိုင္ခုံေလးေပၚမွာ တစ္ျခမ္းလွည့္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ ဒန္နီ႔ဆီကို ေန႔လယ္စာအတူစားရန္ႏွင့္ အလုပ္ကအျပန္ ႏွစ္ခါ လည္ဖူးသည္။ ဒန္နီ႔ဆီ အလည္လာရတာကိုလည္း တရက္ဇ္ သေဘာက်မိသည္။ တစ္ခါကေတာ့ သူႏွင့္ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပ။အခန္းေထာင့္မွ ဖီလ္၏ ဆိုဖာအိပ္ရာမွာ မသိမ္းရေသးေပ။ ေစာင္ႏွင့္ အိပ္ရာခင္းမွာ အပုံလိုက္ ရႈပ္ပြေနသည္။ လာလည္သည့္ႏွစ္ခါလုံးတြင္ တစ္ခါမွာ အိပ္ရာသိမ္းထားျခင္းမရွိဘဲ တစ္ခါမွာ ဖီလ္က အိပ္ရာေပၚတြင္ ေနေန၏။ စာအုပ္စင္ရွည္က အခန္းေထာင့္၏ဆိုဖာအိပ္ရာႏွင့္ ေထာင့္မွန္က်ေနသည္။ စင္မွာ ဒန္နီ၏အလုပ္စားပြဲလို အၿမဲဖ႐ိုဖရဲပင္။ဒန္နီ ဘီယာဘူးကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည့္အသံ ျမည္လာ၏။ နံရံတြင္ မွီကာ ဘီယာႏွင့္ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ကို စားေသာက္ေနသည့္ ဒန္နီက တရက္ဇ္ ဒီမွာရွိေန၍ ဝမ္းသာေနသလို ၿပဳံးေနသည္။"႐ူပေဗဒက လူေတြအေပၚ သိပ္အသုံးမက်ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွတ္မိေသးလား""အင္း။ ဝိုးတိုးဝါးတားပဲ""ခင္ဗ်ားမွန္တယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မထင္ဘူးဗ်"ဒန္နီက မုန္႔ကို တစ္ကိုက္ကိုက္ၿပီး ေျပာလာသည္။"ဥပမာ ... မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကည့္ဗ်ာ။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ ဆုံၾကၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ေတြးၾကည့္လို႔ရတယ္။ ၿပီးရင္ ခင္မင္မႈတိုင္းမွာလည္း တိက်တဲ့အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုခု ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕အက္တမ္ေတြက် တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ေပါင္းစပ္လို႔ရၿပီး တခ်ိဳ႕က် မရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းလိုမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕အေျဖမထြက္တဲ့ပုစာၦေတြ၊ အေျဖရွိၿပီးသားပုစာၦေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရင္းလိုေပါ့။ ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္မင္မႈဆိုတာ လူႏွစ္ေယာက္လုံးဆီက ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေန ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ တစ္ခါတေလေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြက အၿမဲတမ္း ပုန္းကြယ္ေနတတ္တာေပါ့""ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း ေတြးၾကည့္လို႔ရပါတယ္"ရစ္ခ်က္ႏွင့္ သူ႔လိုေပါ့။ ကမာၻႀကီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရစ္ခ်က္က လူေတြကို သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အလိုက္အထိုက္ ေပါင္းသင္းသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ သူ႔လို လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေပ။ ရစ္ခ်က္၏ အာမခံမႈႏွင့္ပင္ လူေတြက သူ႔ကို ေပါင္းေဖာ္ေနသလို ျဖစ္၏။"ရွင့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ဘာလဲ ... ဒန္နီ""ကြၽန္ေတာ္လား"ဒန္နီက ၿပဳံးလိုက္သည္။"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္လား""ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္က ကြၽန္မ သိတဲ့လူေတြထဲမွာေတာ့ ရင့္က်က္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲ""တကယ္လား။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို ေရတြက္ျပရမလားခင္ဗ်"တရက္ဇ္က သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ဒန္နီက အသက္ ၁၄ႏွစ္အ႐ြယ္မွာပင္ ဘာလုပ္မည္၊ ဘယ္ကိုသြားရမည္ကို ေသခ်ာသိထားေသာ ၂၅ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည့္ လူငယ္လူ႐ြယ္လိုမ်ိဳးပင္။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္မတူသည္မွာ ဒန္နီကေတာ့ ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္းကိုသာ အားစိုက္၍ ႀကိဳးစားေနသည္။"ကြၽန္ေတာ့္မွာ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ စားဖိုမႉးတစ္ေယာက္ရယ္၊ အကဆရာတစ္ေယာက္ရယ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရမယ္တို႔ ဆံပင္ညႇပ္ရမယ္တို႔လို ကိစၥေသးေသးေလးေတြကို သတိေပးတတ္တဲ့လူရယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းလိုအပ္ေနတာ""ကြၽန္မလည္း အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔ကို သိပ္သတိမရဘူး""အိုး။ ၿပီးေတာ့ ... အခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကံတရားအေပၚလည္း နည္းနည္း ယုံမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္မလားေတာ့ မသိဘူး။ ခင္မင္မႈတစ္ခုကအစ လမ္းက လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံမိတာကလည္း ေရစက္ပဲဗ်။ တိက်တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုက အၿမဲတမ္း ရွိကိုရွိတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကို သေဘာတူလိမ့္မယ္"တရက္ဇ္ၿပဳံးလိုက္သည္။"ကဗ်ာဆရာေတြေတာင္မွလား"သူ ကယ္ေရာကို စဥ္းစားမိသြားသည္။ အက္ဘီကိုလည္း ေတြးမိသြား၏။ သူတို႔ ေန႔လယ္စာစားရင္း ေျပာသည့္စကားမ်ားက အၾကည့္တစ္ခုထက္ ပိုသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္က စိတ္ခံစားခ်က္အစဥ္အတိုင္း သူ အမွတ္ရမိၿပီး ဝမ္းနည္းညႇိဳးငယ္မိသြားျပန္သည္။"ဒါေပမယ့္ ရွင္က လူေတြရဲ႕ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့သေဘာေတြကို ငဲ့ညာေထာက္ထားေပးရမွာပဲ""ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့သေဘာ ဟုတ္လား။ ပရိယာယ္ဉာဏ္ဆင္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဆိုလိုခ်င္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားက ကဗ်ာဆရာအသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္တာကိုး""စိတ္ပညာရွင္ေတြ သုံးတဲ့ စကားလုံးလို႔ ကြၽန္မ မွတ္ေနတာ""ငဲ့ညာေထာက္ထားတယ္ဆိုတာက သိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးက အေျဖရွာလိုက္၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ တိတိက်က်ရွိေနတဲ့ သိပၸံသေဘာတရားပါပဲဗ်ာ။ ဘာက ယုတၱိမရွိဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားထင္လို႔လဲ""ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္အေရးမပါတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိသြားလို႔"ေန႔လယ္စာစားၿပီး လမ္းေပၚေရာက္လာစဥ္ကလို တရက္ဇ္ ႐ုတ္ခ်ည္း ေဒါသထြက္မိသြားသည္။"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"ဒန္နီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ အတင္းေမးသည္။"ေန႔လယ္စာစားခဲ့တုန္းက အျဖစ္ကို သတိရလို႔ပါ""ဘယ္သူနဲ႔လဲ""အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးရင္ ကြၽန္မ ေျပာျပမွာေပါ့။ ဒါက အမႈိက္တစ္ခုလိုပဲ။ တစ္ခုခုကို ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလိုပါပဲ။ ခဏေနရင္ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"တရက္ဇ္က အက္ဘီကို ႏွစ္သက္မိခ်င္သည္။ ကယ္ေရာကလည္း ႏွစ္သက္သည္ကိုး။"ေပ်ာက္ဆုံးသြားမယ္၊ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ မင္းစိတ္ထဲက လြဲၿပီးေတာ့လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ခု ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ""အင္း။ ဒါေပမယ့္ လူတခ်ိဳ႕ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြကို ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဖက္ဆယ္ထားလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္အရာကမွ ရွင္နဲ႔ မသက္ဆိုင္လို႔ေလ"အားလုံးမဟုတ္လွ်င္ေတာင္မွ ဒါဟာ တရက္ဇ္ ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားျဖစ္သည္။ ကယ္ေရာအေၾကာင္းလည္းမဟုတ္၊ အက္ဘီ့အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ၿပီးျပည့္စုံေသာ ဆက္ႏြယ္မႈႏွင့္ ခံစားရမႈကို လုပ္ေဆာင္ေပးသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သူ ကယ္ေရာကို ခ်စ္သည္။ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ နဖူးကို ေထာက္လိုက္သည္။xxxxxဒန္နီက တရက္ဇ္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ နံရံမွာ မွီရပ္ေနရင္း မီးဖိုဘက္ဆီ ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ရွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္မွ မီးျခစ္ဆံကို ထုတ္လိုက္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ေျပာမည့္ စကားမ်ားဟာ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ျဖစ္ေတာ့မွာကို တရက္ဇ္ သိေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒန္နီ႔ကို အက္ဘီႏွင့္ သူ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေျပာဆိုခဲ့သမွ် ျပန္ေျပာျပလိုက္လွ်င္ ဒန္နီက ေလထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း ေျခာက္ေသြ႕သြားေစမည့္ ဓာတုပစၥည္းတစ္ခုခုကို ပတ္ျဖန္းလိုက္သလို သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားက ဉာဏ္ဆင္ေတြကို ရွင္းလင္းေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္မိသည္။သူ မသိျမင္ႏိုင္သည့္ ယုတၱိဆန္ဆန္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု ရွိ၍လား။ ဒါမွမဟုတ္ အက္ဘီ၏ မနာလိုမႈ၊ သံသယစိတ္ႏွင့္ ရန္လိုမႈေတြ ေနာက္ကြယ္က ယုတၱိမဆန္သည့္ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနမလား။"အရာအားလုံးက ေပါင္းစပ္မႈေတြအမ်ားႀကီးလိုမ်ိဳးပဲ ... ႐ိုးရွင္းမေနပါဘူးရွင္"တရက္ဇ္ ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္။"တခ်ိဳ႕အရာေတြက ဓာတ္မျပဳပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးက သက္ဝင္ရွင္သန္ေနပါတယ္ဗ်ာ"ဒန္နီက အၿပဳံးႀကီးၿပဳံးကာ သူ႔ဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးရထားတြဲႀကီးက ဝင္လာသလိုမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။ မီးခိုးမ်ား ထြက္လ်က္ျဖစ္ေသာ မီးျခစ္ဆံကိုလည္း ကိုင္ထားေသး၏။"ဒီမီးျခစ္ဆံလိုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က မီးခိုးေငြ႕ရဲ႕ ႐ူပေဗဒသေဘာတရားကို ေျပာျပေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ကဗ်ာဆန္ေနမိတာဗ်ာ""မီးျခစ္ဆံလိုမ်ိဳးဆိုတာ ...""အဲဒါက အပင္တစ္ပင္လိုမ်ိဳး ရွင္သန္ေနတာ။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ခံစားရတယ္။ ကမာၻေပၚက အရာအားလုံးလည္း အပင္တစ္ပင္လို၊ တစ္ခါတေလ ကဗ်ာဆရာလိုမ်ိဳး အထိအေတြ႕ေတြ ရွိေနမွာပါ။ ဒီစားပြဲေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္အသားလိုေပါ့"စားပြဲအစြန္းမ်ားကို ဒန္နီက သူ႔လက္ဖဝါးမ်ားျဖင့္ ထိလိုက္သည္။"ပန္ေဆေဗးနီးယားက ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ျမင္းစီးခဲ့တုန္းကလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ တူေသးတယ္။ အဲတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း မစီးတတ္ပါဘူး။ ျမင္းက သူ႔ဘာသာသူ ေခါင္းတလွည့္လွည့္နဲ႔ ေတာင္ကုန္းကို ၾကည့္လိုက္၊ ေျပးလိုက္ပဲ။ သူ႔ဘာသာပဲ ဆုံးျဖတ္ေနတာ။ စစထြက္ဖို႔ လုပ္တုန္းကဆို ျမင္းရဲ႕ ေနာက္ေျခေထာက္ေတြက ေျမထဲကို တုံ႔ခနဲ နိမ့္ဝင္သြားတာမ်ား။ ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ျမင္းက အရွိန္နဲ႔ ေျပးပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္မိပါဘူး။ ေျမႀကီးနဲ႔ ျမင္းေပၚမွာ စည္းဝါးကိုက္ေနသလိုပဲ လိုက္ေနလိုက္တယ္။ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းေတြ ေလတိုက္ရင္ ေလယူရာယိမ္းသလိုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေသခ်ာေနတာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ဆိုၿပီးပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနရတာပဲ။ အေၾကာက္လြန္ၿပီး၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ သိုေလွာင္၊ သူတို႔ဘာသာလည္း အကာအကြယ္ေတြ ခ်ထားတဲ့လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တယ္ဗ်။ အဲလူေတြသာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ခံစားမိသလိုမ်ိဳး သေဘာေပါက္လာရင္ လူေနမႈဘဝနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းက သဟဇာတ တည့္လာၾကလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသခ်ာ အသုံးခ်တတ္လာမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုတာ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္လားေတာ့ မသိဘူး"ဒန္နီက သူ႔လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ သူၿပဳံးေနသည့္အခါမ်ားလိုပင္ ေတာက္ေတာက္ပပရွိသည္။"ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္ရတဲ့ ဆြယ္တာတစ္ထည္က ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ပစ္လိုက္ရတာပဲမလား"တရက္ဇ္က သူ ဝတ္လည္း မဝတ္ရေသး၊ ပစ္လည္း မပစ္ရေသးေသာ စစ္စတာအလီရွာေပးဖူးသည့္ အစိမ္းေရာင္ သိုးေမြးလက္အိတ္ကို အမွတ္ရသြားသည္။"ဒါေပါ့""အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါပဲဗ်ာ။ လူေတြက ဆြယ္တာလုပ္ဖို႔ သိုးေမြးေတြ ညႇပ္ယူေနၾကေပမယ့္ သိုးေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ သိုးေမြးေတြ ဘယ္ေလာက္ဆုံးရႈံးလိုက္ရလဲ မသိၾကဘူးေလ။ သူတို႔ သိုးေမြးေတြက ျပန္ျပန္ရွည္လာၾကတာကိုး။ ဒီကိစၥက အရမ္း ႐ိုးရွင္းပါတယ္ဗ်ာ"ဆူပြက္ၿပီးသားေပမယ့္ ျပန္အပူေပးထားသည့္ ေကာ္ဖီအိုးဘက္ကို ဒန္နီက လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။'ဟုတ္တာေပါ့' တရက္ဇ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ စြန္လိုမ်ိဳးပင္။ ရစ္ခ်က္က ေနာက္ထပ္စြန္တစ္ခုကို ထပ္လုပ္ႏိုင္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ေန႔လယ္စာ စားပြဲပ်က္သြားသလိုပင္ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အက္ဘီ့အေၾကာင္းကို ႐ုတ္တရက္ ျပန္စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ တရက္ဇ္က တစ္ခဏခ်င္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျပည့္လွ်ံလာကာ အာကာသထဲမွာ ဟာလာဟင္းလင္း ကူးခတ္ေနရသလိုမ်ိဳး ခံစားလာရၿပီး၊ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ဒန္နီက တရက္ဇ္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔လက္မ်ားက တရက္ဇ္ပခုံးမ်ားေပၚတြင္ တင္လိုက္သည္။ 'ဒါ စကားလုံးနဲ႔ မေဖာ္ျပဘဲ ကိုယ္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ နမူနာ ေဖာ္ျပတာေနမွာ'ဟု တရက္ဇ္ ေတြးေနေသာ္လည္း စည္းေက်ာ္လာ၏။ ဒန္နီ႔အထိအေတြ႕မ်ားကို သူ ဘဝင္မက်ေတာ့သလို ေနရတာလည္း အဆင္မေျပေတာ့ပါ။"ကြၽန္မ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ"တရက္ဇ္ ေျပာလိုက္သည္။သူ႔လက္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္။ ၿပီးလွ်င္ တရက္ဇ္၏ တံေတာင္ဆစ္မ်ားကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ၿပီး၊ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို နမ္းလိုက္သည္။ ဒန္နီက သူ႔ကို မလႊတ္ေပးမခ်င္း သူ႔အေပၚႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေႏြးေထြးသည့္ ဝင္သက္ထြက္သက္ေလကို ခံစားေနရ၏။"ခင္ဗ်ားက..."ဒန္နီက သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလာသည္။"ဘာလို႔ ရွင္..."တရက္ဇ္က ရပ္လိုက္သည္။သူ႔အနမ္းမွာ ႏူးညံ့မႈႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းမႈတို႔က ေရာယွက္ေနရာ သူ ဘယ္လိုလက္ခံရမလဲ မသိေခ်။"ဘာလို႔လဲ ... တယ္ရီ"တရက္ဇ္က ဒန္နီ႔ကို သူ႔အနားမွ ခြာေစလိုက္သည္။ ဒန္နီက ၿပဳံးျပရင္း ေမးလာသည္။"မင္း စိတ္ဆိုးသြားလား""ဟင့္အင္း""ရစ္ခ်က္ေရာ စိတ္ဆိုးမွာလား""ကြၽန္မ ထင္တယ္"တရက္ဇ္က ကုတ္အက်ႌၾကယ္သီးကို တပ္လိုက္သည္။"ကြၽန္မ သြားရေတာ့မယ္"တရက္ဇ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တံခါးဆီကို ေလွ်ာက္လာလိုက္၏။ ဒန္နီက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပင္ ၿပဳံးေနၿပီး၊ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။"မနက္ျဖန္ လာဦးမွာလား။ ေန႔လယ္စာ လာစားေလ"တရက္ဇ္က ေခါင္းခါလိုက္သည္။"ကြၽန္မေတာ့ မထင္ဘူး။ ဒီတစ္ပတ္လုံး ကြၽန္မ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔""ၿပီးေရာေလ။ ေနာက္အပတ္တနလၤာေပါ့""အင္း"တရက္ဇ္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ သူ႔လက္မ်ားက အလိုလို တာ့တာျပ ႏႈတ္ဆက္မိသြားရာ ဒန္နီကလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ လက္ကို တစ္ခါ ျပန္ေဝွ႔ယမ္းျပသည္။ေၾကာင္နက္ရွင္ျပဇာတ္႐ုံဆီသို႔ ႏွစ္ဘေလာက္စာေလာက္ သူ ေျပးလာလိုက္သည္။ 'ျမင္းတစ္ေကာင္လို' ဆိုၿပီး သူေတြးမိေန၏။ သိပ္ေတာ့ ျပည့္စုံမည္မထင္။ ဒန္နီေျပာသလို ျပည့္စုံမႈလိုေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံမည္ မထင္ေခ်။
**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
