အခန္း၂၂
ဘေလာက္၏ အလယ္ေလာက္မွာ ရွိသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္တံခါးကို သူ ဖြင့္လိုက္သည္။ ဆိုင္ထဲမွာ သူႏွင့္ ကယ္ေရာ အတူ နားေထာင္ဖူးခဲ့သည့္ သီခ်င္းေတြထဲက တစ္ပုဒ္ကို ဖြင့္ထား၏။ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ ေတးဂီတက ရွင္သန္ေနေသးေပမယ့္ သူ႔ကမာၻကေတာ့ ေသဆုံးသြားခဲ့ရၿပီ။ သီခ်င္းဟာလည္း တစ္ေန႔က် ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာေပမယ့္ ကမာၻႀကီးကေရာ ဘယ္လို ျပန္ရွင္သန္လာမွာလဲ။ သူ႔တန္ဖိုးေတြေရာ ဘယ္လို ျပန္ရွိလာမလဲ။သူ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အခန္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ သူ႔မ်က္လုံးေပၚ တင္ထားဖို႔အတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ေရေအးစြတ္လိုက္ေသး၏။ အခန္းမွာ ေအးစိမ့္ေန၍ အဝတ္အစားႏွင့္ ဖိနပ္မ်ား ခြၽတ္လိုက္ကာ တန္းၿပီး အိပ္ရာဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။အခန္းအျပင္ဘက္ တိုးတိတ္ေနသည့္ ေနရာလပ္တစ္ခုမွ စူးစူးဝါးဝါးအသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။"ေဟး။ ခ်ီကာဂိုဆန္းတိုင္းမ္စ္"ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ အရက္နာက်ေနသလိုမ်ိဳး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈက သူ႔ကို မလႈပ္ခ်င္ေအာင္ ကိုင္ခ်ဳပ္ထားတာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားေနရသည္။ ဧည့္ခန္းမမွ ခရီးေဆာင္အိတ္ ေနရာမွားထားမိ၍ ျပႆနာတတ္ေနသည့္ စကားသံမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ သူကေတာ့ သူ၏ မို႔ေမာက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားအေပၚမွာ ေဆးျမစ္ဝါးျမစ္ အနံ႔ ထြက္ေနသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါအစိုကို တင္ထားၿပီး လွဲေနတာေၾကာင့္ အခ်ည္းႏွီးေသာ ခံစားခ်က္က သူ႔ကို လႊမ္းမိုးေနသည္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျငင္းခုံေနၾကသည့္ အသံမ်ားက ဆူဆူပူပူ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔ အားအင္မ်ားႏွင့္ သူ႔အေတြးဆႏၵမ်ားကို တင္းမခံႏိုင္ေတာ့သလို ခံစားေနရေတာ့သည္။ ေၾကာက္စိတ္မႊန္စြာျဖင့္ပင္ အျပင္ကမာၻေလာက၊ ဒန္နီ၊ မစၥစ္ေရာ္ဘီခ်က္၊ ပယ္လီကန္စာတိုက္က ဖရန္႔စ္ေကာ့တာ၊ မစၥစ္ေအာ့စ္ဘြန္းႏွင့္ နယူးေယာက္က သူ႔တိုက္ခန္းအေၾကာင္းေတြကို ေတြးေတာစဥ္းစားေနမိသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔စိတ္က ဆန္းစစ္သုံးသပ္ေနဖို႔အတြက္ ဒါမွမဟုတ္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔အတြက္ ျငင္းဆန္ေနျပန္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္က သူ႔ႏွလုံးသားႏွင့္ ထပ္တူျဖစ္ေန၏။ ကယ္ေရာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔ အေတြးကိုလည္း ျငင္းဆန္ေနမိသည္။ အျပင္ေလာကမွ မ်က္ႏွာပုံရိပ္မ်ားႏွင့္ အသံမ်ားက တြဲလ်က္ပင္။ စစ္စတာအလီရွာႏွင့္ သူ႔အေမ မ်က္ႏွာပုံရိပ္တို႔လည္း ပါသည္။ ေက်ာင္းမွာ သူ ေနာက္ဆုံး အိပ္စက္ခဲ့သည့္ အခန္းပုံရိပ္လည္း ပါသည္။ အိပ္ေဆာင္မွ ခပ္ေစာေစာ ခိုးထြက္ၿပီး၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ၾကည္ႏူးျမဴးထူးကာ တိရစာၦန္ငယ္တစ္ေကာင္လို ေလွ်ာက္ေျပးခဲ့သည့္ မနက္ခင္းတစ္ခုလည္း ပါေသးသည္။ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားက ဘဲမ်ားလို ဝင္းလက္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္ရႉးဖိနပ္ ဝတ္ထားကာ ကြင္းျပင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ ေလွ်ာက္ေျပးေနေသာ စစ္စတာအလီရွာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အစကေတာ့ စစ္စတာအလီရွာက လြတ္သြားသည့္ ၾကက္ေပါက္ကေလးကို လိုက္ဖမ္းေနမွန္း မသိခဲ့ေပ။ သူ႔အေမ၏ မိတ္ေဆြအိမ္က အခိုက္အတန္႔ေလးတစ္ခုလည္း ရွိသည္။ ကိတ္မုန္႔ပန္းကန္ကို လက္လွမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပန္းကန္ ေမွာက္က်သြား၍ သူ႔အေမက သူ႔ကို ပါး႐ိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္း ေဟာခန္းမမွ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုလည္း သူ ေတြ႕ဖူးသည္။ ပုံကားမွာ ... ဆိုးယုတ္ၿပီး ရွည္ၾကာေနေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားက ၿပီးေျမာက္သြားသလို ေလွာင္ေျပာင္ရက္စက္သြားကာ အဆုံးသတ္သြားေသာ ကယ္ေရာလိုပင္ အသက္ဝင္လွ၏။ ေၾကာက္စိတ္မ်ားဝင္ကာ တရက္ဇ္ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ ေရကန္တစ္ကန္က ေရခဲတုံးေတြ ကြဲအက္ေနသည့္ စူးရွရွ အသံမ်ိဳးက သူ႔နားထဲ ဝင္ေရာက္လာသလိုမ်ိဳး ခန္းမက စကားသံကလည္း က်ယ္သထက္ က်ယ္ကာ အတိုင္းသား ၾကားေနရ၏။"ရွင္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ""မဟုတ္ဘူးေလ""ရွင္ ေသခ်ာလုပ္ရင္ လက္ဆြဲအိတ္က ေအာက္ထပ္က ပစၥည္းအပ္တဲ့အခန္းမွာ ရွိေနရမွာေပါ့""အိုဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းျပၿပီးၿပီေလ""ဒါေပမယ့္ ရွင္က ကြၽန္မရဲ႕ လက္ဆြဲအိတ္ ေပ်ာက္သြားေစခ်င္တာမလား။ ဒါမွ ရွင္ အလုပ္မျပဳတ္မွာ"ေနာက္က်က်န္က်န္ေနတတ္သည့္ ဘာသာျပန္လိုပင္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ စကားတစ္ခြန္းစီတိုင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို လိုက္စဥ္းစားေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လိုက္မမွီေတာ့ေပ။အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုကို မက္ၿပီး၊ သူ အိပ္ရာေပၚမွ ထထိုင္လိုက္သည္။ အခန္းမွာ ေမွာင္အတိ၊ အရိပ္မ်ားကလည္း အခန္းေထာင့္စြန္းမ်ားတြင္ နက္ေမွာင္ေန၏။ သူ မီးအိမ္ကို လွမ္းဖြင့္လိုက္ကာ မ်က္စိမွာ မွိတ္တစ္ဝက္ ဖြင့္တစ္ဝက္ ျဖစ္ေနသည္။ နံရံမွာ မွီတင္ထားသည့္ ေရဒီယိုကို ဖြင့္ကာ ပထမဆုံး အသံထြက္လာသည္ႏွင့္ အသံကို က်ယ္ပစ္လိုက္သည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ အသံ အရင္ထြက္လာၿပီးေနာက္တြင္ ေက်ာင္းသင္တန္းမ်ားက လက္ေ႐ြးစင္ေတးဂီတ တစ္ပုဒ္ျဖစ္မည့္ ႏြဲ႕ေပ်ာင္းၿပီး အေရွ႕တိုင္းသံစဥ္ႏွင့္ တူေသာ ဂီတေတးသီခ်င္း လာ၏။ "ပါရွန္းေဈးေလးမွာ" ဆိုသည့္ သီခ်င္းမွန္း သူ အလိုလို မွတ္မိလိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ကို အၿမဲတမ္း ေတြးမိေစတတ္သည့္ ထိုသီခ်င္း၏ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ေတးသြားေလးက အခုေတာ့ သစ္သားမွန္ကူကြက္မ်ားအေပၚ နံရံပတ္လည္မွ ဗာဒီေအာ္ပရာက ျပ႐ုပ္ေတြႏွင့္အတူ ဟုမ္းေဂဟာက သူ႔အခန္းငယ္ေလးကို ျပန္ေခၚသြားေနသည္။ ဒီသီခ်င္းကို သူ နယူးေယာက္ကို ေရာက္လာစဥ္က ရံဖန္ရံခါ နားေထာင္ျဖစ္ေသး၏။ သို႔ေပမယ့္ ကယ္ေရာႏွင့္အတူ နားမဆင္ဖူးေပ။ ကယ္ေရာကို စသိကတည္းက ဒီသီခ်င္းကို နားမေထာင္ျဖစ္ေတာ့သလို သတိမရျဖစ္မွန္း သူ ေတြးမိသြားသည္။ အခုအခါ သီခ်င္းေလးဟာ ဘာတစ္ခုႏွင့္မွ မထိေတြ႕ဘဲ မားမားစြင့္စြင့္ ျမင့္တက္သြားသည့္ တံတားတစ္ခုလိုပင္။သူတို႔ေတြ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္တိုင္းမွာ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ထဲ ေရာက္ေနတတ္ေသာ သစ္သားဓားကေလး ျဖစ္သည့္ အိပ္ရာေဘးစားပြဲေပၚမွ ကယ္ေရာ၏ စာဖြင့္ဓားေလးကို သူ ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ဓားအစြန္းတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ သူ႔လက္မကို ပြတ္တိုက္ေနမိသည္။ သို႔ေပမယ့္ လက္ေတြ႕တြင္ သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေနရမည့္အစား ကယ္ေရာကို ျငင္းဆန္ေနဟန္ ရွိသည္။ သူတို႔အတူ နားမဆင္ဖူးသည့္ သီခ်င္းေတြမွ်ပင္ သူ႔ကို သတိတရမရွိမိေခ်။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈ၏ အေဝးတစ္ေနရာမွ ကယ္ေရာအေၾကာင္းကို မေက်မခ်မ္းမႈတို႔ျဖင့္ ေတြးေနမိ၏။သူ ေဘစင္သို႔ ထသြားလိုက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေရေအးျဖင့္ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မနက္ျဖန္ အလုပ္တစ္ခုခု ရဖို႔ လုပ္ရမည္။ ဒီမွာပဲ ခရီးရပ္နားထားလိုက္ၿပီး၊ ဟိုတယ္ခန္းေတြထဲမွာပဲ မငိုေႂကြးမိေအာင္ ႏွစ္ပတ္တာမွ် အလုပ္လုပ္ဦးမည္။ အလိုက္တသိျဖင့္ မစၥစ္ကုပါဆီကိုလည္း ဟိုတယ္လိပ္စာ ပို႔ထားရမည္။ ဒါေတြဟာ သူ မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ရဦးမည့္ ေနာက္ထပ္ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆူးေဖာစ္မွာ ရွိစဥ္က ဟာကီဗီ ပို႔လာေသာ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ ရွိေပမယ့္ နားလည္ရခက္သည့္ 'ခင္ဗ်ား နယူးေယာက္ကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕လို႔ရရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေႏြေတာ့ ဘာအလုပ္ကိစၥကိုမွ ကတိမေပးႏိုင္ေသးဘူး။ ခင္ဗ်ား ျပန္လာရင္ တြဲဖက္ထုတ္လုပ္သူ ျဖစ္တဲ့ မစၥတာနက္ဒ္ဘန္စတိန္းကို ေတြ႕ၾကည့္ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ။ ဒီဇိုင္းဘက္ စတူဒီယိုေတြမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲဆိုတာက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သူက ပိုေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္' စာကို အေၾကာင္းျပန္ဖို႔ ဟာကီဗီဆီ စာထပ္ေရးသင့္ရဲ႕လား ... သူ စဥ္းစားရမည္။ဟင့္အင္း။ သူ ဒီအေၾကာင္းကို ထပ္ၿပီး စာမေရးႏိုင္ေပ။ေအာက္ထပ္မွ မီခ်ီဂန္ကန္ပုံႏွင့္ ပို႔စကတ္ကို ယူကာ မစၥစ္ေရာ္ဘီခ်က္ဆီ ႐ႊင္႐ႊင္ပ်ပ် ရွိသည့္စာမ်ိဳး တမင္ စာေရးလိုက္သည္။ သူ ေရးပို႔လိုက္ဖို႔ မသင့္မွန္း သိေသာ္လည္း စာတိုက္ပုံးထဲသို႔ စာကို ထည့္ကာ အေဝးကို ေလွ်ာက္ထြက္လာလိုက္သည္။ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ အားအင္မ်ား၊ သူ႔ေျခလွမ္း၏ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေသးမႈ၊ သူ႔ပါးျပင္ေတြကို ေႏြးေထြးေစသည့္ သူ႔ေသြးသားထဲမွ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳေနေသးမႈတို႔ကို သူ သတိထားလာမိ၏။ မစၥစ္ေရာ္ဘီခ်က္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ သူက လြတ္လပ္ၿပီး၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေနရေသးမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သေဘာေပါက္လာ၏။ သူ တတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သူ စာေရးပို႔လိုက္တာလည္း မမွားေပ။ သူက ခ်ည့္နဲ႔ၿပီး၊ တစ္ဖက္ မကန္းေသးသလို နာက်င္မႈ ေဝဒနာေတြကိုလည္း မခံစားေနရေပ။ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္၏ ျပတင္းေပါက္မွန္ေဘးတြင္ သူ ရပ္လိုက္ၿပီး၊ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ထုတ္ဆိုးလိုက္သည္။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူ ထိန္းထားသည့္ ဟန္ခ်က္က ပ်က္ျပားသြားရ၏။ သို႔ေပမယ့္ ေအးစက္စက္ေလျပင္းထဲမွ ေႏြးေထြးၿပီး ႏုပ်ိဳေသးေသာ ႏွလုံးသားကဲ့သို႔ပင္ ျမဴးႂကြေပ်ာ္႐ႊင္စရာ အခ်က္အခ်ာကို သူ ခံစားရသည္။ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ သူ အလုပ္တစ္ခု စ ရွာရေတာ့မည္။ သူ ခ်န္ထားခဲ့သည့္ ေငြႏွင့္ပဲ သူ ဆက္ရွင္သန္သင့္သည္။ နယူးေယာက္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားလွ်င္လည္း ရွာသမွ် ေငြကို စုထားရမည္။ က်န္သည့္ေငြေတြကို ထုတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘဏ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး သူ လုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ေပ။ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ဖူးသည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို သူ မသိသည့္ လူမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ပတ္တာမွ် အလုပ္လုပ္ခ်င္မိသည္။ တျခားလူ၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို သူ ဆက္ခံခ်င္မိ၏။ စာ႐ိုက္တတ္ဖို႔ အနည္းငယ္ လိုအပ္ၿပီး လူေတြ႕စစ္ေဆးမည့္ ဧည့္လက္ခံစာေရး ေၾကာ္ျငာစာကို သူ ေျဖခဲ့သည္။ သူ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူတို႔က ထင္ဟန္ရွိၿပီး၊ တစ္မနက္ခင္းလုံး ဖိုင္တြဲမ်ားကို ေလ့လာသင္ယူကာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္ရွင္မ်ားထဲက တစ္ေယာက္က ေန႔လယ္စာစားၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီ လာကာ လက္ေရးတိုေရးနည္း သိသည့္ မိန္းကေလး လိုခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။ တရက္ဇ္က မသိေပ။ ေက်ာင္းမွာ လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ စာ႐ိုက္တတ္ဖို႔ သင္ၾကားေပးဖူးေသာ္လည္း လက္ေရးတိုေရးနည္းမ်ိဳး မသင္ေပးေခ်။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူ အလုပ္မရခဲ့ေပ။ ထိုေန႔လယ္မွာပင္ အလုပ္အကူ ေခၚသည့္ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေကာ္လံကို သူ လိုက္ရွာၾကည့္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ဟိုတယ္ႏွင့္ သိပ္မလွမ္းသည့္ သစ္ဆိုင္ၿခံဝန္း ၿခံစည္း႐ိုးမွ ဆိုင္းဘုတ္ကို သူ သတိရသြားသည္။"ကုန္စည္ပစၥည္း အေထြေထြ ႐ုံးအလုပ္အတြက္ အကူမိန္းကေလး အလိုရွိသည္။ တစ္ပတ္တာကို ေဒၚလာ၄၀"လက္ေရးတိုေရးနည္းကိုသာ သူတို႔ မလိုအပ္လွ်င္ေတာ့ သူ႔မွာ အခြင့္အေရး ရွိႏိုင္၏။ သစ္ဆိုင္ၿခံဝန္းရွိရာ ေလေၾကာင္းက်သည့္ လမ္းဘက္သို႔ သူ ဝင္လာလိုက္သည္။ ၃နာရီဝန္းက်င္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ ေခါင္းကို ေၾကာ့ေမာ့လိုက္ကာ သူ႔ဆံပင္မ်ားကို သူ႔ေခါင္းေနာက္ဘက္သို႔ လြင့္ေနေစ၏။ ထို႔ေနာက္ ကယ္ေရာ ေျပာဖူးတာကို အမွတ္ရသြားျပန္သည္။ "တို႔ မင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ျမင္ရင္ သေဘာက်မိတယ္။ မင္းက အေဝးတစ္ေနရာက လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ တို႔လက္ဖဝါးေပၚမွာ မင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုပဲ။ မင္းက ၅လက္မေလာက္ အျမင့္ပဲ ရွိတယ္"ေလသံမ်ားေအာက္မွ ကယ္ေရာ၏ ႏူးညံ့သည့္ အသံကို သူ ၾကားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးသီးမႈ၊ အေၾကာက္တရားတို႔ႏွင့္အတူ သူ စိတ္အိုက္လာမိျပန္၏။ ခပ္သြက္သြက္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ အခ်စ္၊ အမုန္းႏွင့္ သူ႔စိတ္မွာ ႐ုတ္တရက္ စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ခဲ့မိသည့္ မေက်မခ်မ္းမႈတို႔ဆီမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့သလိုပင္ တခ်ိဳ႕ေျခလွမ္းမ်ားမွာ သူ ေျပးလာခဲ့၏။သစ္ဆိုင္ ၿခံဝန္းေတြဘက္တြင္ ႐ုံးခန္းတစ္ခု၏ တဲကုပ္ေလးတစ္အိမ္ ရွိသည္။ ထိုအိမ္ေလးထဲ တရက္ဇ္ ဝင္သြားလိုက္၏။ ေ႐ႊႀကိဳးေလးႏွင့္ နာရီကို သူ႔ေရွ႕နားေလးမွာ ခ်ထားကာ ေလးေလးကန္ကန္ ေနတတ္ျပဳမူတတ္ၿပီး၊ ထိပ္ေျပာင္ေနသည့္ မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီဆိုသူႏွင့္ သူ စကားေျပာၾကည့္ခဲ့သည္။ အမွတ္အသားမ်ားႏွင့္ လက္ေရးတိုေရးနည္းေတြအေၾကာင္း တရက္ဇ္က မေမးၾကည့္ရေသးခင္ မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီက ဒါေတြမလိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာလာ၏။ ေန႔လယ္ခင္းႏွင့္ ေနာက္ရက္မွာ သူ႔ကို စမ္းသပ္သင္ၾကားေပးမည့္အေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အျခား မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေရာက္လာကာ မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီက သူတို႔နာမည္ေတြကို ယူထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔မြန္းမတည့္ခင္ သူ႔ကိုသာ အလုပ္ေပးမည္ဟု မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီက ေျပာ၏။"မနက္၈နာရီမွာ ဒီကို လာေပးလို႔ ရတယ္မလား"မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီက ေျပာ၏။"ရပါတယ္ရွင္"ထိုမနက္၉နာရီမွာ သူ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီသာ အေရာက္လာဖို႔ မွာခဲ့လွ်င္ မနက္ ၄နာရီမွာပင္ သူ အေရာက္သြားလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။သူ႔အလုပ္ခ်ိန္မွာ မနက္ ၈နာရီမွ ၄နာရီခြဲ ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔တာဝန္မ်ားက လက္ခံရရွိၿပီးသည့္ ေအာ္ဒါစာရင္းႏွင့္ ၿခံသို႔ တင္ပို႔မည့္ စက္႐ုံပို႔ကုန္စာရင္းမ်ားကို စစ္ေဆးေပးရန္ႏွင့္ အတည္ျပဳစာမ်ား ေရးေပးရန္သာ ျဖစ္သည္။ ႐ုံးခန္းထဲမွ သူ႔စားပြဲမွာ သစ္ခြဲသားမ်ားကို မေတြ႕ရေသာ္လည္း အျဖဴေရာင္ ထင္းရႉးသားမ်ားကို အခုမွ လႊထိုးတိုက္ျဖတ္ထားသလိုမ်ိဳး ေလထဲမွ သစ္ပ်ဥ္အနံ႔ ရတတ္ၿပီး၊ ၿခံဝင္းအလယ္မွာ ထရက္ကားမ်ား ေရာက္လာသည့္ ဒုတ္ဒုတ္ဒက္ဒက္ ၾကားေနရတတ္သည္။ ဒီအလုပ္ကို သူ ႏွစ္သက္မိ၏။ မစၥတာဇမ္ဘ႐ိုစကီကိုလည္း သေဘာက်မိသည္။ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ လာကာ သူတို႔လက္မ်ားကို မီးလာလႈံတတ္သည့္ သစ္ခုတ္သမားမ်ားႏွင့္ ထရက္ကားယာဥ္ေမာင္းမ်ားကို သေဘာက်မိသည္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိၿပီး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးငုတ္တိုမ်ားႏွင့္ သစ္ခုတ္သမားစတိဗ္က လမ္းထိပ္ ကန္တင္းမွာ ေန႔လယ္စာအတူ စားဖို႔ ခဏခဏ ေခၚတတ္သည္။ စေနညတစ္ညမွာလည္း ခ်ိန္းေတြ႕ၾကဖို႔ ေခၚေသး၏။ သို႔ေပမယ့္ တရက္ဇ္က တစ္ညေနခင္းလုံးကို သူႏွင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သူႏွင့္မွ် မကုန္ဆုံးခ်င္မိေပ။xxxxxတစ္ညမွာ အက္ဘီက သူ႔ဆီ ဖုန္းေခၚလာ၏။"တို႔ မင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရဖို႔ ဒါကိုတာေတာင္ပိုင္းဘက္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ဖုန္းဆက္ရေသးတာ ... မင္း သိရဲ႕လား"အက္ဘီက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေနသည္။"အဲဒီမွာ မင္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ"အက္ဘီ၏ေလသံမွာ သူ ၾကားဖူးသည့္ ကယ္ေရာအသံႏွင့္ပင္ ဆင္တူေနသည္။ တရက္ဇ္လည္း သူ႔လည္ေခ်ာင္း ေဟာင္းေလာင္းေပါက္မွာ တစ္ဆို႔သြားသလို ခံစားေနရသည္။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျဖႏိုင္ေသးေခ်။"တရက္ဇ္""ကယ္ေရာ ... ရွင္နဲ႔အတူ ရွိေနလား""သူ အခု ဗားမြန္႔မွာ။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ"အက္ဘီက ကြဲအက္ေနသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာလာသည္။ သူ႔အတြက္ ၿပဳံးပန္းေဝေနစရာ တစိုးတစိ မရွိေပ။"သူ အခု အဲမွာ နားနားေနေန အနားယူေနတာေလ""ကြၽန္မဆီ ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား။ ကြၽန္မကို ဘာလို႔ မေျပာလဲ ... အက္ဘီ။ အခုေရာ သက္သာရဲ႕လား။ စိတ္ပူရလား""အခုေတာ့ သက္သာလာပါၿပီ။ မင္းကေရာ ဘာလို႔ ကိုယ္တိုင္ ဖုန္းမေခၚၾကည့္လဲ"တရက္ဇ္ တယ္လီဖုန္းကို အတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူ ဘာလို႔ ဖုန္းမေခၚၾကည့္မိပါလိမ့္။ ဘာလို႔လဲဆိုလွ်င္ ကယ္ေရာအေၾကာင္းအစား ပန္းခ်ီကားကိုသာ စဥ္းစားေနမိ၍ ျဖစ္သည္။"သူ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ။ သူ...""ေမးခြန္းေကာင္းပဲ။ ဘာေတြျဖစ္လဲဆိုတာ ကယ္ေရာ မင္းဆီ စာေရးတယ္မလား""ဟုတ္ကဲ့""အဲ့ဒါကို မင္းက သူ႔ကို ေရာ္ဘာေဘာလုံးေလးလိုမ်ိဳး နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလား။ အေမရိကတိုက္ထဲ မင္းကို လိုက္ဖမ္းေပးရမွာလား။ မင္းက ဘယ္လိုထင္လို႔လဲ။ တူတူပုန္းတမ္းကစားေနတယ္ မွတ္တာလား"ထိုေန႔လယ္ခင္းက အက္ဘီႏွင့္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သမွ်က တရက္ဇ္ကို ထိခိုက္ေစ၏။ ဒါေတြအားလုံးက သူ႔အမွားပဲလို႔ အက္ဘီက ျမင္သည္။ ဖေလာရင့္စ္ ေတြ႕သြားသည့္ စာကလည္း ေနာက္ဆုံး မမွားသင့္ေသာ ဆိုးဝါးလြန္းသည့္ အမွားပင္။"မင္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာျဖစ္မလဲ""ေနာက္ ၁၀ရက္ေလာက္အတြင္း ျပန္လာမွာပါ။ ကယ္ေရာသာ ကားကို ေစာေစာ မလိုခ်င္ရင္ေပါ့""သူလည္း မလိုပါဘူး။ ေနာက္ ၁၀ရက္ထဲမွာေတာင္ အိမ္မေရာက္ေလာက္ေသးဘူး"တရက္ဇ္ ထပ္ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ အားယူလိုက္သည္။"စာကိစၥကေလ ... ကြၽန္မ ေရးခဲ့တဲ့ စာကို သူတို႔က အရင္ ေတြ႕ႏွင့္ေနတာလား။ ေနာက္မွ ေတြ႕တာလား""ဘယ္လို အရင္၊ ေနာက္မွလဲ""ကြၽန္မတို႔ေနာက္ကေန ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၿပီးေတာ့မွလားလို႔""ဟုတ္တယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕သြားၾကတာ"အက္ဘီက ေျပာကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။တရက္ဇ္ အံႀကိတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အက္ဘီ သူ႔ကို ဘယ္လိုေတြးတယ္ဆိုတာ အေရးမႀကီး။ ကယ္ေရာ ဘယ္လို ေတြးသလဲသာ အေရးႀကီး၏။"ကယ္ေရာက အခု ဗားမြန္႔ ဘယ္နားလဲ""တို႔သာ မင္းေနရာမွာဆိုရင္ သူ႔ဆီ ဖုန္းေခၚမွာမဟုတ္ဘူး""ဒါေပမယ့္ ရွင္က ကြၽန္မ မဟုတ္တာ။ ကြၽန္မေတာ့ သူ႔ဆီ ဖုန္းေခၚခ်င္တယ္""မေခၚနဲ႔ဦး။ တို႔ ဒီေလာက္ပဲ မင္းကို ေျပာလို႔ရမယ္။ သူ႔ကိုလည္း တို႔ သတင္းျပန္ေပးေပးလို႔ ရတာပဲ။ အေရးႀကီးလို႔"ထို႔ေနာက္ ေအးတိေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။"ကယ္ေရာက မင္း ေငြလိုေနမလား၊ ကားေရာ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ သိခ်င္ေနတာ""ေငြ မလိုပါဘူး။ ကားလည္း အဆင္ေျပပါတယ္"သူ႔မွာ ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ေမးစရာ ရွိလာ၏။"ရင္ဒီေလးေရာ ဒီကိစၥအေၾကာင္း ဘာေတြ သိသြားလဲ""ကြာရွင္းမႈက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ ကေလးက နားလည္သြားတယ္။ ကေလးကေတာ့ ကယ္ေရာနဲ႔ ေနခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကယ္ေရာအတြက္ မလြယ္ကူဘူး ျဖစ္ေနတယ္"'ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ'ဟု သူ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ကားကိစၥအတြက္ စာ မဟုတ္လွ်င္ တျခားကိစၥမ်ားအတြက္ႏွင့္ ကယ္ေရာဆီကို စာေရးဖုန္းဆက္ၿပီး ဒုကၡမေပးေတာ့ပါ။ ဖုန္းကို ဒိုင္ခြက္ေပၚ ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းသာခါေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ဖုန္းကို ျမန္ျမန္ ျပန္ေခၚလိုက္၏။"အခန္းနံပါတ္ ၆၁၁ကပါ"သူ ေျပာလိုက္၏။"ေနာက္ထပ္ နယ္ေဝးက ဖုန္းေတြဆို မေခၚေပးပါနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ဖုန္းကိုမွ မကိုင္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါ"အိပ္ရာေဘး စားပြဲေပၚမွာ ကယ္ေရာ၏ စာဖြင့္ဓားေလးကို သူ ၾကည့္ေနမိသည္။ အခုေတာ့ ကယ္ေရာဟာ အေသြးႏွင့္အသားႏွင့္ လူသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ၿပီး၊ မွဲ႔ေျခာက္မ်ားျဖင့္ ကယ္ေရာ၊ သြားအစြယ္တစ္ေခ်ာင္းက ခံတြင္းေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို ပြန္းပဲ့ေနေစသည့္ ကယ္ေရာပင္။ သူ ကယ္ေရာ၏ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚ အေႂကြးတင္ေနမိတာလား။ ကယ္ေရာကိုယ္တိုင္အေပၚမွာ ေက်းဇူးေႂကြးတင္ေနမိတာလား။ ရစ္ခ်က္ ေျပာဖူးသလို ကယ္ေရာက သူႏွင့္ ကစားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကယ္ေရာ၏စကားလုံးမ်ားကို သူ မွတ္မိလိုက္သည္။"မင္းမွာ ေယာက္်ားနဲ႔ ကေလး ရွိလာတဲ့အခါ အေျခအေနေတြက မတူေတာ့ဘူး"သူ စာဖြင့္ဓားေလးကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ဘာလို႔မ်ား စာဖြင့္ဓားေလးပဲ ျဖစ္ေနရလဲ၊ ဒီဓားေလးကို ပစ္ပဲပစ္ပစ္၊ သိမ္းပဲထားထား ဥေပကၡာျပဳလိုက္ဖို႔ ဘာအေရးႀကီးတာမွတ္လို႔လဲဟု နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္ေနမိသည္။
**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
