အခန္း ၂
"တယ္ရီေရ ... ကို ေျပာဖူးတဲ့ မကယ္႐ြိဳင္းကို မွတ္မိတယ္မလား။ စေတာ့ကုမၸဏီတစ္ခုကို ပိုင္တယ္ဆိုတဲ့လူေလ။ အခု သူက ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနတာ။ သူေျပာတာ ဒီတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္း မင္း အလုပ္ရႏိုင္ၿပီတဲ့""အလုပ္ဟုတ္လား။ ဘယ္မွာလုပ္ရမွာတဲ့လဲ""ေဗးေလ့ရွ္က ျပဇာတ္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖီလ္က ကိုတို႔ကို ဒီည ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့။ ကိုတို႔ လူခ်င္းေတြ႕ရင္ ေသခ်ာေျပာျပမယ္ေလ။ ေနာက္ မိနစ္၂၀ေလာက္ဆို ကို ေရာက္လာေတာ့မွာပဲ။ အခု ကို ေက်ာင္းက ျပန္လာေနၿပီ"တရက္ဇ္က ေလွကားသုံးထစ္ေလာက္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္တက္ၿပီး၊ သူ႔အခန္းထဲကို ေျပးသြား၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေနရင္း ဖုန္းလာတာေၾကာင့္ အခုဆို မ်က္ႏွာမွ ဆပ္ျပာရည္မ်ားပင္ ေျခာက္ကုန္သည္။ ေဘစင္ထဲက လိေမၼာ္ေရာင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို တရက္ဇ္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေနမိ၏။"အလုပ္"သူ တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေမွာ္စကားလုံးေလးကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။သူ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ဝတ္ဆင္ေန၏။ ရစ္ခ်က္ဆီက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ရထားသည့္ စိန္႔ခရစ္စတိုဖာပုံ ဆြဲျပားႏွင့္ ေငြဘယက္ကိုလည္း ဆြဲလိုက္သည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္သြားေအာင္ ေခါင္းဘီးကို ေရအနည္းငယ္ ဆြတ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၿဖီးသပ္လိုက္၏။ ေနာက္ၿပီး ဖီလ္မကယ္႐ြိဳင္းက ျပဇာတ္စင္ဒီဇိုင္းပုံအၾကမ္းေတြ ၾကည့္ခ်င္သည္ဟု ေျပာလာလွ်င္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖို႔ ျပင္ဆင္ထားလိုက္သည္။ "ဟင့္အင္း။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မမွာ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသးဘူး"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႔ကို အထင္အျမင္ေသးသြားမည္စိုး၍ ျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ ျပဇာတ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး၊ မြန္႔ကလဲမွ အေပ်ာ္တမ္းျပဇာတ္အဖြဲ႕က သူ႔ဒီဇိုင္းပုံကို ယူသုံးဖူးတာကလြဲလွ်င္ အလုပ္သင္ပင္ မျဖစ္ဖူးေပ။ ဒါကိုပင္ အလုပ္ဟု ေခၚရမည္လား။ နယူးေယာက္က ရႈခင္းဒီဇိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သင္တန္းႏွစ္ခုေလာက္ေတာ့ တက္ဖူးၿပီး၊ စာအုပ္ေတြေတာ့ ဖတ္ဖူးသည္။ဖီလ္မကယ္႐ြိဳင္းလို အလြန္အလုပ္မ်ားသည့္လူက ဘာအေရးကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကို လာေတြ႕မိၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ "မင္းေတာ့ အလုပ္ရႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"ဟု ေျပာသြားမွာကို ၾကားေယာင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ေျပာလာလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာထက္စာလွ်င္ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ဆို ပိုၿပီး စိတ္ကို တင္းခံထားႏိုင္ေလာက္မည္။ရစ္ခ်က္ကလည္း တရက္ဇ္ သူ႔ကို စသိကတည္းကပင္ အလုပ္ထြက္လိုက္၊ အလုပ္ျပဳတ္လိုက္ႏွင့္ ငါးႀကိမ္မွ် ရွိမည္။ အလုပ္ျပဳတ္တာ၊ အလုပ္ရွာရတာေတြက ရစ္ခ်က္အတြက္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။လြန္ခဲ့သည့္တစ္လေလာက္က ပယ္လီကန္ပုံႏွိပ္တိုက္တြင္ လုပ္ရင္း တရက္ဇ္ အလုပ္ထုတ္ခံလိုက္ရသည္ကို အမွတ္ရမိၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သတိေပးစာပင္ မေပးၾကဘဲ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ သုေတသနစာတမ္းကို သူက ေသခ်ာၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ၿပီးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ထပ္မလိုေတာ့၍ျဖစ္မည္ဟု တရက္ဇ္ စဥ္းစားမိသည္။ သတိေပးစာမရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး၊ မစၥတာနက္စ္ေဘာင္းဆီ တရက္ဇ္ သြားေတြ႕ေတာ့ တကယ္ပဲ မသိသလိုလို၊ မသိဟန္ေဆာင္ေနသလိုလို လုပ္ေန၍ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ထိန္းရင္း လွည့္ျပန္လာခဲ့ရ၏။ရစ္ခ်က္ကေတာ့ သူ႔ေနာက္တြင္ အၿမဲအားေပးတတ္သည့္ မိသားစုႏွင့္ အိမ္မွာ အတူေနရ၍ အရာအားလုံးက သူ႔အတြက္ ေအးေဆးသည္။ ပိုက္ဆံစုမိဖို႔လည္း လြယ္ကူသည္။ ရစ္ခ်က္ ေရတပ္မွာ ႏွစ္ႏွစ္မွ် အလုပ္လုပ္႐ုံႏွင့္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ စုထားမိၿပီး၊ အခု ဒီႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ စုမိသည္။ တရက္ဇ္အတြက္ေတာ့ ျပဇာတ္စင္ဒီဇိုင္နာအသင္း အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာဖို႔ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ စုရမလဲ။ နယူးေယာက္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ၿပီးတာေတာင္ ေဒၚလာ ၅၀၀ မွာ သူစုမိသမွ် အကုန္ျဖစ္သည္။စာအုပ္စင္ေပၚက မက္ေဒါနား သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးဖို႔ ေရ႐ြတ္ေနမိသည္။ ႐ုပ္ထုေလးက သူ႔တိုက္ခန္းတြင္ ရွိသမွ် ပစၥည္းမ်ားထဲမွ အလွဆုံး ပစၥည္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ နယူးေယာက္ကို စစေရာက္သည့္ ပထမဆုံးလတြင္ ဝယ္ခဲ့တာ ျဖစ္၏။ ႐ုပ္ထုေလးကို အက်ည္းတန္လွသည့္ ထိုစာအုပ္စင္ေပၚမွာထက္ ပိုလွလွပပရွိသည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္ ထားခ်င္မိသည္။ စာအုပ္စင္မွာ သစ္သီးေတြစုထည့္ထားသည့္ ေသတၱာႏွင့္ ပိုတူေနသည့္အျပင္ စင္ကို ေဆးအနီေရာင္ သုတ္ထားေသးသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပင္ ေျပာင္လတ္ေခ်ာမြတ္ေနၿပီး သဘာဝသစ္သားေရာင္ႏွင့္ စာအုပ္စင္တစ္စင္ကို သူ လိုခ်င္ေနမိသည္။တရက္ဇ္ တိုက္ေအာက္ဆင္းသြားၿပီး အသင့္စားဖြယ္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ကို ဝင္ကာ ဘီယာ ၆ဘူးႏွင့္ ဒိန္ခဲအခ်ိဳ႕ကို ဝယ္လိုက္သည္။ တိုက္ခန္းေပၚကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ထိုဆိုင္တြင္ ညစာအတြက္ အသားတခ်ိဳ႕ ဝယ္ခဲ့ဖို႔ကို သတိရသည္။ ဒီညတြင္ သူႏွင့္ ရစ္ခ်က္ ညစာအတူစားဖို႔ စီစဥ္ထား၏။ ရစ္ခ်က္ ဖုန္းဆက္လာသလိုဆိုလွ်င္ အစီအစဥ္က ေျပာင္းသြားသည့္သေဘာေတာ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္ဘက္ကစၿပီး အစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းလိုက္သလို ရစ္ခ်က္ ထင္သြားႏိုင္၍ တိုက္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းကာ အသားဝယ္မည္လုပ္ေနစဥ္မွာပင္ ရစ္ခ်က္၏ဘဲလ္သံရွည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တရက္ဇ္ တံခါးဖြင့္သည့္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။ရစ္ခ်က္က ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ပင္ ေလွကားထစ္မ်ားကို ေျပးတက္လာသည္။"ဖီလ္ ဖုန္းေခၚလာေသးလား""ဟင့္အင္း။ မေခၚပါဘူး""ေကာင္းတယ္။ ဒါဆို သူလာေနၿပီဆိုတဲ့သေဘာပဲ""ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္လာမယ္တဲ့လဲ""ခဏေလးေနရင္ ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ၿပီးရင္ သိပ္အၾကာႀကီးလည္း မေနေလာက္ပါဘူး""သူက တကယ့္အလုပ္ရမွာလို႔ ေျပာတာလား""သူ ေျပာတာပဲေလ""ဘယ္လိုျပဇာတ္မ်ိဳးလို႔ ေျပာလဲ""သူတို႔ျပဇာတ္အတြက္ လူလိုတာကလြဲၿပီး ကိုလည္း ဘာမွေသခ်ာမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ လိုေနတဲ့ လူက ဘာလို႔ အခ်စ္ေလး မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ"ရစ္ခ်က္က သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္သည္။"အခ်စ္ေလးက ဒီေန႔ အေတာ္လွေနတာပဲ။ စိတ္ေတာ့မလႈပ္ရွားေနဘူးမလား။ အဲဒါ ေဗးေလ့ရွ္က ကုမၸဏီအေသးစားေလးပါကြာ။ သူတို႔အားလုံး ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာင္ အခ်စ္ေလးရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို လိုက္မွီမယ္လို႔ ကိုေတာ့ မထင္ပါဘူး"ထိုင္ခုံေပၚမွ ရစ္ခ်က္ ခြၽတ္တင္ထားသည့္ သူ႔အေပၚကုတ္အက်ႌကို တရက္ဇ္က ယူလိုက္ကာ အဝတ္ဗီ႐ိုတန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားလိုက္သည္။ အက်ႌထဲတြင္ အႏုပညာသင္တန္းေက်ာင္းက သူ ယူလာသည့္ ဆီစိမ္စကၠဴလိပ္တစ္လိပ္ကို ေတြ႕ရသည္။"ကို ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ပန္းခ်ီ ဆြဲခဲ့ရတယ္မလား""အဲလိုမ်ိဳးပဲေပါ့။ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေသခ်ာအေခ်ာသတ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေန႔က ကို သေဘာက်တဲ့ ဆံပင္အနီနဲ႔ ေမာ္ဒယ္က ကိုယ္ဟန္ျပထိုင္တာေလ"ရစ္ခ်က္က ဘာကိုမွ ဂ႐ုမျပဳသလို ေျပာလိုက္၏။တရက္ဇ္က ထိုပုံၾကမ္းကို ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ကို ေပးၾကည့္မွာ မဟုတ္မွန္း သိႏွင့္ေနသည္။ တရက္ဇ္ အိပ္ရာေဘးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ရစ္ခ်က္ ေရတပ္တြင္ အလုပ္လုပ္တုန္းက ဆြဲဖူးေသာ အျပာႏွင့္အမည္းစပ္ မီးျပတိုက္ပုံမ်ိဳး ပန္းခ်ီလက္ရာတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္ရာမွာ ပန္းခ်ီအလုပ္ႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳႏိုင္ေလာက္သည္အထိေတာ့ မေကာင္းေပ။သူ႔ ခ်ည္ေဘာင္းဘီ၏ ဒူးေခါင္းနားတြင္ ေက်ာက္မီးေသြးမႈန္႔မ်ားပင္ ရွိေနေသးသည္။ အနီအနက္စပ္ထားသည့္ ရွပ္အက်ႌေအာက္တြင္မွ ရွပ္လက္တိုေလးတစ္ထည္ ဝတ္ထားေသးသည္။ ေတာေကာင္သားေရႏွင့္ လုပ္ထားသည့္ ဖိနပ္ကို စီးထားတာက သူ႔ေျခေထာက္ႀကီးမ်ားကို ဝက္ဝံ၏ ပုံမက်ပန္းမက်ေျခမ်ားႏွင့္ တူေစ၏။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သစ္ခုတ္သမားလိုလို အားကစားသမားလိုလို ထင္ရသည္။ ရစ္ခ်က္ဟု ဆိုလွ်င္ပင္ လက္မွာ စုတ္တံထက္ ပုဆိန္ကိုင္ထားသည္ကိုသာ ေျပးျမင္မိ၏။ အျပင္မွာလည္း ရစ္ခ်က္ ပုဆိန္ကိုင္ဖူးသည္ကို တရက္ဇ္ ျမင္ဖူးသည္။ ဘ႐ြတ္ကလင္က သူ႔အိမ္၏ ၿခံေနာက္တြင္ ထင္းခြဲေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြႏွင့္ သူ႔လက္ရာကိုသာ သူ႔မိသားစုကို သက္ေသမျပႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ဒီႏွစ္ေႏြတြင္ ရစ္ခ်က္တစ္ေယာက္ သူ႔အေဖ၏ ဂတ္စ္အိုးလုပ္ငန္းတြင္ ဝင္ကူေနရေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလာင္းအိုင္းလန္းတြင္ သူ႔အေဖ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတိုင္း ဆိုင္ခြဲဖြင့္ေနရႏိုင္၏။"ဒီစေနေန႔ ကို အလုပ္လုပ္စရာရွိလား"အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ကိုပင္ တရက္ဇ္ တုန္လႈပ္မိေနသည္။"မရွိေလာက္ဘူး။ မင္းေရာ အားတာလား"ရစ္ခ်က္ ေမးကာမွ သူ မအားမွန္း သတိရသြားသည္။"ကြၽန္မ ေသာၾကာေန႔ေတာ့ အားတယ္။ စေနေန႔က ေနာက္က်တဲ့ထိေတာင္ အလုပ္လုပ္ရမွာ""ေအးေဆးေပါ့"ရစ္ခ်က္က ၿပဳံးလိုက္ကာ တရက္ဇ္၏ လက္ေတြကို ကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ခါးနားကို ဆြဲယူလိုက္သည္။"တနဂၤေႏြေန႔ဆိုရင္ေရာ။ ကို႔မိသားစုက အိမ္မွာ ညစာစားဖို႔ မင္းကို ဖိတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အၾကာႀကီးေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ေန႔လယ္ခင္း ကိုတို႔ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းလို႔ ရေအာင္လည္း ကို ထရက္ေလးတစ္စီး ငွားထားလိုက္မယ္ေလ""အင္းပါ"ကားပတ္ေမာင္းရတာကို ရစ္ခ်က္ႏွင့္တရက္ဇ္ ႏွစ္ေယာက္လုံး သေဘာက်၏။ လိပ္ျပာေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ တရက္ဇ္ သတိဝင္လာသည္ႏွင့္ သစ္ပင္၏ပင္စည္ကို ဖက္ထားၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသလို ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ခံစားရကာ ရစ္ခ်က္၏ ခါးနားမွ လက္မ်ားကို ဖယ္လိုက္သည္။"ကြၽန္မ ညစာအတြက္ အသားေတြ ဝယ္ထားေသးတယ္။ ကုန္တိုက္မွာတင္ အခိုးခံလိုက္ရတာ""အခိုးခံလိုက္ရတယ္ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ""ကြၽန္မတို႔လက္ဆြဲအိတ္ေတြ ထားတဲ့စင္မွာပဲ အသားထုပ္ကို တင္ထားခဲ့တာ။ ခရစၥမတ္ကာလအတြက္ ယာယီခန္႔ထားတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကိုက သီးသန္႔ ဗီ႐ိုေလာ့ကာ မေပးထားဘူးေလ"တရက္ဇ္က အခုလို ျပန္ေျပာျပမွပင္ ၿပဳံး၍႐ႊင္၍၊ ေန႔လယ္ခင္းမွာေတာ့ ငိုလုမတတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အသား၏ေသြးနံ႔ရသည္ႏွင့္ သုတ္ခ်ီေျပးသြားတတ္သည့္ ဝံပုေလြအုပ္စုလိုမ်ိဳးပင္ အလကားရသည့္အသားျဖစ္၍ ခိုးသြားမည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ သူလည္း အေရာင္းစာေရးမအကုန္လုံးကို 'အသားထုပ္ကို ေတြ႕မိေသးလား'ဟု လိုက္ေမးပါေသးသည္။ သူတို႔အားလုံးက ဘူးခံျငင္းၾကသည္။ 'တကယ္ဆို ကုန္တိုက္ထဲကို ဘယ္အသားမွ ယူခြင့္မရွိဘူး'ဟု မစၥစ္ဟန္ဒရစ္ဆင္က ဆူေငါက္တာကိုပင္ ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ညေန ၆နာရီဆိုလွ်င္ အသားဆိုင္ေတြက ပိတ္ကုန္ၿပီျဖစ္၍ ထိုသို႔မလုပ္ထားလွ်င္လည္း တျခားနည္း မတတ္ႏိုင္ေခ်။ရစ္ခ်က္က ဆိုဖာေပၚတြင္ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပါးၿပီး၊ မညီညာေပ။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဝက္ေလာက္တြင္ ေအာက္သို႔ ေစာင္းက်ေနသည္။ သူ၏ ဟန္မေဆာင္တတ္သည့္ အျပာေရာင္မ်က္လုံးမ်ားက တစ္ခါတေလ ရယ္႐ႊင္စရာျဖစ္ေစၿပီး၊ တစ္ခါတေလတြင္ ရင့္သီးတတ္ကာ သူ႔ပုံစံကို ေဖာ္ျပဖို႔ အေတာ္ခက္သည္။ရစ္ခ်က္က သေရာ္စကားဆိုလာ၏။"မင္း ပစၥည္းေပ်ာက္ဆုံးရွာေဖြေရးဌာနဆီ သြားလိုက္ေသးလား။ေပ်ာက္ဆုံးပစၥည္း - အသားတစ္ေပါင္အမည္ - အမဲသား ဆိုၿပီးေလ"တရက္ဇ္က မီးဖိုခန္းက စင္ေတြေပၚကို ၾကည့္ေနရင္း ၿပဳံးလိုက္သည္။"ရွင္ကေတာ့ သက္သက္စတာ။ မစၥစ္ဟန္ဒရစ္ဆင္က ကြၽန္မကို အဲ့ကိုသြားလိုက္ဆိုၿပီး တကယ္ႀကီးေျပာခဲ့တာ"ရစ္ခ်က္က တဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး၊ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။"အခုေတာ့ ေျပာင္းဖူးစည္သြပ္ဘူးတစ္ဘူးနဲ႔ အ႐ြက္သုပ္စားဖို႔ ဆလပ္႐ြက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေထာပတ္လည္း ရွိတယ္။ ေရခဲ႐ိုက္ဝက္သားျပားေတြကို ကြၽန္မ သြားဝယ္လိုက္ရမလား"ရစ္ခ်က္၏လက္က တရက္ဇ္၏ ပခုံးကို ေက်ာ္ၿပီး၊ စင္ေပၚမွ ေပါင္မုန္႔ညိဳထုပ္ကို ယူလိုက္သည္။"မင္းက ဒါကို ေပါင္မုန္႔လို႔ ေျပာေနေသးတယ္။ ေပါင္မုန္႔မွာ မႈိေတြတက္ေနတာကို ၾကည့္ပါဦး။ အာဖရိကေမ်ာက္ပါးစပ္က အျပာေရာင္ေတြလိုပဲ။ ေပါင္မုန္႔ကို ဝယ္ထားၿပီး ဘာလို႔မစားတာလဲ""မႈိတက္ေနတာ သိသားပဲ။ ပစ္ဖို႔ေမ့ေနတာ"တရက္ဇ္က ရစ္ခ်က္ဆီမွ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ကို ယူကာ အမႈိက္အိတ္ထဲ ပစ္လိုက္သည္။"ကြၽန္မ ေျပာတာ အဲေပါင္မုန္႔မဟုတ္ပါဘူး""ဒါဆို မင္းေျပာတဲ့ေပါင္မုန္႔က ဘယ္မွာလဲ"xxxxxေရခဲေသတၱာနားက တံခါးဘဲလ္သံျမည္လာ၏။ တရက္ဇ္က တံခါးဖြင့္သည့္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။"အဲဒါ သူတို႔ပဲ ေနမယ္"ရစ္ခ်က္က ေျပာ၏။ရစ္ခ်က္ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ ဖီလ္ႏွင့္ သူ႔အစ္ကို ဒန္နီ ဆိုသည့္ ႏွစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဖီလ္က တရက္ဇ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မဟုတ္ေပ။ တည္ၿငိမ္ေလးနက္မႈမရွိ၊ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ပုံလည္း မေပၚ။ ရစ္ခ်က္ မိတ္ဆက္ေပးေနသည့္ အခ်ိန္မွာေတာင္ တရက္ဇ္ကို ေသခ်ာ မၾကည့္ေခ်။ဒန္နီ၏ကုတ္အက်ႌကို တရက္ဇ္က ယူၿပီး ခ်ိတ္ေပးဖို႔ မလုပ္မခ်င္း ဒန္နီက အက်ႌကို သူ႔လက္တြင္ ကိုင္ထား၏။ ဖီလ္၏အက်ႌအတြက္ေတာ့ ခ်ိတ္အပို မရွိေတာ့၍ ဖီလ္က ျပန္ယူထားၿပီး ထိုင္ခုံေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ အက်ႌက ထိုင္ခုံတြင္ တစ္ဝက္သာရွိ၍ တစ္ဝက္က ၾကမ္းေပၚက်ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ အနည္းငယ္ ညစ္ႏြမ္းေနသည့္ ပိုလိုကုတ္ အေဟာင္းတစ္ထည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ဖီလ္က အလုပ္ကိစၥေျပာေတာ့မည္လား နားေထာင္ရင္းႏွင့္ပင္ ဘီယာ၊ ဒိန္ခဲႏွင့္ ခရက္ကာမုန္႔ေတြကို တရက္ဇ္က ဧည့္ခံေကြၽးေမြးေန၏။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ ကင္းစတန္တြင္ သူတို႔ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြကိုသာ ေျပာေနၾကသည္။ အရင္ႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ ရစ္ခ်က္က ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ပန္းခ်ီဆြဲေပးဖူးသည့္ ကလပ္တစ္ခုတြင္ ဖီလ္လည္း စားပြဲထိုးလုပ္ဖူးတာကို သူ သိလိုက္ရ၏။"ရွင္ေရာ ျပဇာတ္မွာ အလုပ္လုပ္တာပဲလား""မလုပ္ပါဘူး"တရက္ဇ္က ဒန္နီကို ေမးလိုက္ရာ ဒန္နီက ရွက္႐ြံ႕သည့္ပုံျဖင့္ ျပန္ေျဖလာသည္။ဒန္နီ႔ပုံစံက ဒီမွာေနရတာ ပ်င္းၿပီး၊ ျပန္ဖို႔ကို စိတ္မရွည္သလိုျဖစ္ေန၏။ ဖီလ္ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး၊ လူေကာင္ပိုထြားသည္။ ဒန္နီက သူ႔အညိဳေရာင္ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ အခန္းထဲက ပစၥည္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ဖီလ္က ဆိုဖာေပၚ မွီထိုင္ေနရင္း ရစ္ခ်က္ကို ေျပာလာ၏။"ျပဇာတ္အတြက္က ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ရယ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ ၃ေယာက္ရယ္ပဲ ရေသးတယ္ေလ"ထို႔ေနာက္ ဖီလ္က တရက္ဇ္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။"ဖီလီမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရမြန္ေကာ့တ္က ဒါ႐ိုက္တာေနရာ တာဝန္ ယူထားတာ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာေပးရင္ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာေပါက္ အလုပ္ရမွာပါ။ ဒီျပဇာတ္မွာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုတိယအကိုေနရာမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ္တဲ့။ ျပဇာတ္နာမည္က မိုးေရစက္ေလးမ်ားတဲ့""ဟာသဇာတ္လား"တရက္ဇ္က ျပန္ေမးလိုက္သည္။"ဟုတ္တယ္။ ဇာတ္က သုံးပိုင္းကမွာ။ ခင္ဗ်ားမွာ ဒီဇိုင္းပုံေတြ လုပ္ထားတာေတြရွိလား"တရက္ဇ္ ေျဖဖို႔လုပ္စဥ္မွာပင္ ရစ္ခ်က္က ဝင္ေမးလိုက္သည္။"ဘယ္ႏွခုေလာက္ သုံးမွာတဲ့လဲ""အမ်ားဆုံးလိုမွ ႏွစ္ခုေလာက္ပါပဲ။ တစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ယူသုံးျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ေနာ္ ... ေဂ်ာ္ဂ်ီယာဟယ္လိုရန္က ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးတဲ့""ေဂ်ာ္ဂ်ီယာလား"ရစ္ခ်က္က ၿပဳံးလိုက္သည္။"သူနဲ႔ ႐ူဒီက အခု ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ"စိတ္ပ်က္စရာပင္ ... ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၊ ႐ူဒီႏွင့္ တရက္ဇ္ မသိသည့္ တျခားလူမ်ားအေၾကာင္း စကားဆက္ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာမွာ ရစ္ခ်က္ပတ္သက္ဖူးသည့္ မိန္းကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ရစ္ခ်က္က သူ တြဲဖူးသည့္ မိန္းကေလးငါးေယာက္ေလာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖူး၏။ တရက္ဇ္ကေတာ့ စီလီယာဆိုသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ နာမည္မွလြဲ၍ တျခားနာမည္မ်ားကိုပင္ မမွတ္မိေခ်။"ဒါ ခင္ဗ်ား လုပ္ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြေပါ့ ... ဟုတ္လား"နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ စင္ဒီဇိုင္းပုံစံငယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဒန္နီက တရက္ဇ္ကို ေမးလာသည္။ တရက္ဇ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ရစ္ခ်က္ႏွင့္ဖီလ္ကေတာ့ ရစ္ခ်က္ဆီမွ ပိုက္ဆံေခ်းထားၿပီး ျပန္မဆပ္သည့္ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာေနျပန္သည္။ ဖီလ္က မေန႔ညကပင္ သူ႔ကို ဆန္ရီမိုဘားတြင္ ေတြ႕လိုက္သည္ဟု ေျပာသည္။ ဖီလ္၏ မ်က္ႏွာရွည္ရွည္ႏွင့္ ဆံပင္အတိက ဂရိဗိသုကာပညာရွင္ အယ္ဂရီကိုႏွင့္ပင္ ဆင္ေသးသည္။ သူ႔အကို ဒန္နီကေတာ့ အေမရိကန္အင္ဒီးယန္းလူမ်ိဳးေတြ ပုံႏွင့္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ ဖီလ္ စကားေျပာပုံမွာ အယ္ဂရီကိုကဲ့သို႔ လူႀကီးလူေကာင္း မဆန္လွေပ။ ေဗးေလ့ရွ္ဘားက စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေယာင္ေယာင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ဘာအလုပ္အကိုင္မွ မရွိသည့္ လူငယ္ေတြလို စကားေျပာပုံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။"ဒါက အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ""ပက္ထ႐ုရွ္ကာ ဇာတ္ကေလ"ကဇာတ္ေတြအေၾကာင္းကို ဒန္နီ သိမွသိပါ့မလားဟု တရက္ဇ္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒန္နီက ေရွ႕ေန ဒါမွမဟုတ္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ စီးကရက္ျပာအစြန္းေတြ မဟုတ္သည့္ အဝါေရာင္အစြန္းအထင္းမ်ား ရွိေန၏။ရစ္ခ်က္က ဗိုက္ဆာေနၿပီဟု စကားစလိုက္ကာ ဖီလ္က သူလည္းဆာၿပီဟု ေျပာလာသည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ ဒိန္ခဲကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ မစားထားၾကေခ်။"နာရီဝက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရတာေနာ္ ... ဖီလ္"ဒန္နီက သတိေပးသည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ခဏၾကာလွ်င္ သူတို႔အားလုံး မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး၊ ကုတ္အက်ႌမ်ားကို ဝတ္လိုက္သည္။"ကိုတို႔ ဒီည အျပင္ထြက္စားၾကရေအာင္ေနာ္ ... တယ္ရီ"ရစ္ခ်က္က ေျပာလာ၏။"အမွတ္၂လမ္းက ခ်က္ခ္ စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ဆိုရင္ေရာ""ေကာင္းတာပဲေလ"တရက္ဇ္က အားလုံးႏွင့္ အဆင္ေျပသြားေစဖို႔ သေဘာတူလိုက္၏။ ဖီလ္ကို သူ အေရးႀကီးေမးခြန္း ေမးစရာရွိေပမယ့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။ သူတို႔ ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကသည္။ ရစ္ခ်က္က ဖီလ္ႏွင့္ စကားတေျပာေျပာပင္။ တရက္ဇ္ ေနာက္မွ လိုက္လာသလား ေသခ်ာေအာင္သာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္တတ္သည္။ဒန္နီကေတာ့ လမ္းကူးသည့္အခါတိုင္း ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးပတ္ေလာက္က ႏွင္းမိုး႐ြာ၍ က်န္ေနေသးသည့္ ႏွင္းခဲမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာ္က်ႏိုင္ေသာ ေနရာေရာက္တိုင္းမွာ တရက္ဇ္၏ လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ထိန္းထားေပးသည္။"ရွင္က ဆရာဝန္လား""ဟင့္အင္း။ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ပါ။ အခု နယူးေယာက္တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕သင္တန္းေတြ တက္ေနတာ"ထို႔ေနာက္ ခဏတာ တိတ္ဆိတ္သြား၏။"စင္ဒီဇိုင္းေတြ ဆြဲတတ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရမွာပဲေနာ္"တရက္ဇ္ ေခါင္းညိတ္ၿပီးမွ ေျဖလိုက္သည္။"ဟုတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္"'ဒန္နီ႔အလုပ္က အက္တမ္လုံးေတြႏွင့္ စပ္ဆိုင္တာေတြ လုပ္ရတာလား'ဟု ေမးခ်င္ေပမယ့္ သူ လုပ္လုပ္မလုပ္လုပ္က အေရးမႀကီး၍ မေမးေတာ့ေပ။"ကြၽန္မတို႔ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ ရွင္သိလား"တရက္ဇ္က ေမးလိုက္သည့္အခါ ဒန္နီက ညီညီညာညာရွိလွသည့္ သူ႔သြားျဖဴျဖဴေလးမ်ား ေပၚေအာင္ ၿပဳံးလိုက္သည္။"သိတာေပါ့။ ဘူတာကို သြားေနတာေလ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ဖီလ္က အရင္ ဝင္စားဦးမလို႔တဲ့ေလ"သူတို႔ အမွတ္၃လမ္းဆီ ေလွ်ာက္လာၾက၏။ ရစ္ခ်က္က ဖီလ္ကို ေနာက္ႏွစ္ေႏြတြင္ ဥေရာပကို သြားမည့္အေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ တရက္ဇ္ကေတာ့ ရစ္ခ်က္၏အေနာက္တြင္ အခ်န္ခံ၍ ေလွ်ာက္လာရတာေၾကာင့္ပင္ သူက ရစ္ခ်က္ကို အတင္းပိုးပန္းေနသည့္ အျဖည့္ခံအေပ်ာ္မယား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိရင္း ရွက္လာသည္။ ဖီလ္ႏွင့္ ဒန္နီကေတာ့ သူ႔ကို ရစ္ခ်က္၏အမ်ိဳးသမီးဟု ထင္ေနႏိုင္သည္။ အမွန္မွာ တရက္ဇ္က ရစ္ခ်က္၏အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ေသးသလို သူကလည္း တရက္ဇ္ကို သူႏွင့္အတူ ဥေရာပထိ သြားႏိုင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မထားေပ။တျခားလူမ်ားပင္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဆက္ဆံေရးက ထူးဆန္းလိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္မိသည္။ နယူးေယာက္မွာဆိုလွ်င္ လူတိုင္းက တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်ိန္းေတြ႕ဖူးသည့္လူမ်ားႏွင့္ပင္ အတူအိပ္တတ္ၾကသည္ကို တရက္ဇ္ သိထားသည္ကိုး။ ရစ္ခ်က္မတိုင္ခင္ အန္ဂလိုႏွင့္ ဟယ္ရီ ဆိုသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို တရက္ဇ္ တြဲဖူးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ 'တရက္ဇ္က သူတို႔ႏွင့္ သမီးရည္းစားဘာဝ ဆက္ဆံေရးကို အေလးမထားဘူး' ဆိုၿပီး ျဖတ္သြားၾကသည္။ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ရစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ အိပ္ၾကည့္ဖို႔ သုံးေလးခါမွ် ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္။ ရစ္ခ်က္ကေတာ့ တရက္ဇ္ အဆင္ေျပသည္အထိ အခ်ိန္ထပ္ေစာင့္ခ်င္သည္ ေျပာ၏။ ရစ္ခ်က္က သူ႔ကို လက္ထပ္ခ်င္ၿပီး၊ သူ႔ဘဝတြင္ တရက္ဇ္က သူ ပထမဆုံး လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖူးသည့္ မိန္းကေလးဟု ေျပာျပဖူးသည္။ ဥေရာပကို မသြားခင္တြင္ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ခါ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဦးမည္ကို တရက္ဇ္ သိေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္က ရစ္ခ်က္ကို လက္ထပ္ရေလာက္သည္အထိေတာ့ မခ်စ္ေပ။ဒီခရီးစဥ္အတြက္ ရစ္ခ်က္ဆီမွ ပိုက္ဆံေတြကို စုထားေပးေနတာကလည္း သူ႔မွာ အျပစ္ရွိသလို တရက္ဇ္ ခံစားရသည္။ ရစ္ခ်က္က သူ႔ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားသည္ကို ရစ္ခ်က္၏အေမ မစၥစ္ဆမ္ကိုက သိသြားၿပီး၊ သူ႔ဆီ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ကာ လာႏႈတ္ဆက္သြားပုံကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး တရက္ဇ္က အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေခါင္းခါမိသြားသည္။"ဘာျဖစ္လို႔လဲ""ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး""ခ်မ္းေနလို႔လား""မခ်မ္းပါဘူးရွင္"တရက္ဇ္က ဘယ္လိုေျပာေျပာပင္ ဒန္နီက တရက္ဇ္လက္ေမာင္းမ်ားကို ဆြဲလိုက္ၿပီး သူ႔နားသို႔ ဆြဲကပ္လိုက္သည္။ အမွန္ပင္ ခ်မ္း၍ေနေပမယ့္ စိတ္ရႈပ္ေနမိ၏။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ဆက္ဆံေရးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲေတြ႕ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးမလာေပ။ တြဲလာသည္မွာ ဆယ္လေက်ာ္ၾကာၿပီးသည့္တိုင္ ရစ္ခ်က္ကို ခ်စ္မလာမိပါ။ ဒီထက္ ပို၍ ထပ္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္လိုပဲဆိုထားဆိုထား သူ ေတြ႕ဖူးသည့္ေယာက္်ားေလးမ်ားတြင္ေတာ့ ရစ္ခ်က္ကို ပိုၿပီး သေဘာက်မိသည္။ အၿမဲတမ္းမဟုတ္လွ်င္ေတာင္ တစ္ခါတေလေတာ့ ရစ္ခ်က္ကို ခ်စ္မိသည္ဟု တရက္ဇ္ ထင္သည္။ မနက္မိုးလင္းတိုင္း မ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ေနမိရင္း သူ႔အေပၚ ၾကင္နာမႈအျပည့္ရွိၿပီး၊ အၿမဲၿပဳံး႐ႊင္ေနတတ္သည့္ ရစ္ခ်က္ကို သတိရတတ္သည္။ ရစ္ခ်က္၏ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြေၾကာင့္ပင္ တရက္ဇ္၏ အထီးက်န္စရာေကာင္းသည့္ အခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္စရာျဖစ္လာသည္ဟုပင္ ေျပာရမည္။သို႔ေသာ္ သူဖတ္ဖူးသည့္စာအုပ္ေတြထဲမွ အခ်စ္၏ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဆင္တူမေနပါ။ ခ်စ္ျခင္းတရားက ေကာင္းခ်ီးေပးခံထားရသည့္ ႐ူးမိုက္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပင္။ ရစ္ခ်က္ကေတာ့ သူ႔ကို ႐ူး႐ူးမူးမူး ခ်စ္တာမဟုတ္။"အားလုံးက စိန္႔ ဂ်ာမိန္းမွာပဲေဟ့"ဆိုၿပီး ဖီလ္က သူ႔လက္မ်ားကို ရမ္းကာ ေအာ္လိုက္သည္။"မင္းတို႔ ဥေရာပကို မသြားခင္ ငါ လိပ္စာ ေပးထားခဲ့မယ္။ မင္းတို႔က အဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနမွာလဲ"ခ်ိန္းႀကိဳးသံေတြ ျမည္ဟီးေနသည့္ ကုန္ကားတစ္စီးက သူတို႔ေရွ႕က ျဖတ္ေမာင္းသြားတာေၾကာင့္ ရစ္ခ်က္အေျဖကို တရက္ဇ္ မၾကားလိုက္ေပ။ ဖီလ္က ၅၃လမ္းေထာင့္မွ ႐ိုက္ကာဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။"ကိုတို႔ ဒီမွာ စားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖီလ္က ဒီကို ခဏဝင္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔"ရစ္ခ်က္က တရက္ဇ္၏ ပခုံးမ်ားကို အသာညႇစ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။သူတို႔က ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားၾကသည္။"ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္မလား ... တယ္ရီ။ မင္းလည္း အလုပ္ရေတာ့မယ္"ရစ္ခ်က္ ေျပာသလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ကို လက္ခံဖို႔ တရက္ဇ္ မနည္းႀကိဳးစားရမည္။ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာၿပီး၍ ေဘစင္ထဲက မ်က္ႏွာသုတ္ဝတ္ကို ၾကည့္ေနမိသည့္အခ်ိန္က ခံစားရသည့္ ေသခ်ာမႈမ်ိဳးကို တရက္ဇ္ မခံစားရေတာ့၍ ျဖစ္၏။xxxxxဖီလ္၏ ခုံေဘးတြင္ တရက္ဇ္က မွီရပ္ေနသည္။ ရစ္ခ်က္က သူ႔အနားတြင္ ရပ္ေနၿပီး ဖီလ္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ဆိုင္အတြင္းတြင္ အရိပ္က်စရာပင္ မရွိေအာင္ အျဖဴေရာင္အုတ္နံရံေပၚမွ မီးအလင္းေတြက ေနေရာင္ထက္ပင္ အျမင္စူးေစသည္။ ထိုအလင္းေၾကာင့္ပင္ ဖီလ္၏မ်က္ခုံးေမႊးေပၚက အနက္ေရာင္မ်က္ခုံးေမႊးတိုင္းကို ျမင္ေနရ၏။ ဒန္နီကိုင္ထားေသာ မီးမညႇိရေသးသည့္ ေဆးတံေပၚမွ အစက္အေျပာက္ မည္းမည္းေလးေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး ရစ္ခ်က္၏ ကုတ္အက်ႌေအာက္က သူ႔လက္ကိုလည္း အေသးစိတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ရွည္ရွည္ႏွင့္ ခပ္ႀကီးႀကီးပင္။ ဆားဘူး ဒါမွမဟုတ္ လက္ဆြဲအိတ္ကို ယူလိုက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဒါမွမဟုတ္ တရက္ဇ္၏ ဆံပင္ကို ပြတ္သပ္လိုက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ လက္မ်ားလို ႏူးညံ့ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လက္ဆီေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေခ်ာ္ေနတတ္သည္။ ဆိုးသည္မွာ ရစ္ခ်က္က သူ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ဝတ္ထားလွ်င္ပင္ လက္သည္းညႇပ္ဖို႔ ေမ့ေနတတ္၏။ တရက္ဇ္ ခဏခဏ သတိေပးေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာမရမွန္း သိလိုက္သည္။ဒန္နီကေတာ့ တရက္ဇ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ခဏ အၾကည့္ဆုံသြားၿပီးေနာက္ တရက္ဇ္ကပင္ ေအာက္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ခုနက သူ စဥ္းစားေနမိသည့္ ေသခ်ာမႈမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ မခံစားရသည္ကို အခုမွ သေဘာေပါက္သည္။ ဖီလ္ ေျပာပုံအရ သူအလုပ္ရွာေပးႏိုင္သည္ဆိုတာကို တရက္ဇ္က မယုံၾကည္၍ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။"အလုပ္အတြက္ စိတ္ပူေနတာလား"ဒန္နီက တရက္ဇ္နားကို လာရပ္ရင္း ေမးလိုက္သည္။"မဟုတ္ပါဘူး""အင္း ... စိတ္ပူမေနပါနဲ႔။ ဖီလ္က ကူညီေပးမွာပါ"ဒန္နီက ေဆးတံကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတြင္ တပ္လိုက္ၿပီး၊ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ကိုသာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။တရက္ဇ္က ရစ္ခ်က္ႏွင့္ဖီလ္ ေျပာေနသည္မ်ားကို တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားေနရ၏။ ဥေရာပတြင္ ေလွႏွင့္လည္ပတ္ႏိုင္ရန္ ေလွငွားရမ္းဖို႔ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။"ဒါနဲ႔ ေၾကာင္နက္ရွင္ျပဇာတ္႐ုံက ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ေမာ္တြန္လမ္းရဲ႕ ႏွစ္ဘေလာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ။ ဖီလ္လည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပဲ အတူေနတာ။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေန႔လယ္စာ လာစားေပါ့"ဒန္နီက ေျပာလာ၏။"ေက်းဇူးပါပဲ။ ကြၽန္မတို႔ လာလိုက္ပါမယ္"သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒန္နီက သူ႔ကိုပင္ အခုလို ဖိတ္လာတာေၾကာင့္ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာရွိလွသည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးမိလိုက္သည္။xxxxx"မင္း ဘာေတြစဥ္းစားေနလဲ ... တယ္ရီ"ရစ္ခ်က္က ေမးလာ၏။"ဒါနဲ႔ ဥေရာပကို သြားဖို႔က မတ္လေလာက္ဆိုရင္ ေစာလြန္းတယ္ထင္လား။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာသြားတာ ပိုေကာင္းမယ္ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ဟိုမွာ လူတအားရႈပ္ေနမွာ""မတ္လသြားလည္း အဆင္ေျပတာပဲ""ဒါေပါ့။ ကိုတို႔ကို ဘာကမွ မတားႏိုင္ပါဘူးကြာ။ သြားရဖို႔ဆို ေဆာင္းရာသီစာသင္ႏွစ္ဝက္ကို နားလိုက္ရရင္ေတာင္ ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး"ဘယ္အရာကမွ မတားႏိုင္ဘူးဟု ရစ္ခ်က္ေျပာတာက လြယ္လြန္းသည္။ အားလုံးကို အလြယ္ေလး ယုံၾကည္လိုက္၍ ရသည္။ မယုံၾကည္ဖို႔လည္း လြယ္သည္။ အကယ္၍ ေျပာသမွ်သာ အမွန္ျဖစ္လာၿပီး အလုပ္ တကယ္ရခဲ့လွ်င္၊ ျပဇာတ္ေလးကလည္း ေအာင္ျမင္သြားခဲ့လွ်င္ေတာ့ ထိုေအာင္ျမင္မႈေလးႏွင့္ ျပင္သစ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးသြားႏိုင္မည္ေလ။႐ုတ္တရက္ တရက္ဇ္က ရစ္ခ်က္၏ လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။ ရစ္ခ်က္ကပင္ အံ့အားသင့္သြားၿပီး စကားပင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေပ။ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ခင္းတြင္ ဖီလ္ေပးထားသည့္ ဝက္ကင္ ဖုန္းနံပါတ္ကို တရက္ဇ္ ေခၚလိုက္သည္။ မစၥတာေကာ့တ္က အခုေတာ့ ဒီမွာမရွိေပမယ့္ သူတို႔က တရက္ဇ္အေၾကာင္းကို ဖီလ္ ေျပာ၍ သိထားသည္ဟု အသံခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ မိန္းကေလးက ေျဖသည္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ရက္ကစၿပီး တစ္ပတ္ကို ေဒၚလာ ၅၀ႏွင့္ အလုပ္စဆင္းႏိုင္ၿပီဟုလည္း ေျပာေသးသည္။ အလုပ္မဆင္းခင္တြင္ တရက္ဇ္ ဆႏၵရွိလွ်င္ မစၥတာေကာ့တ္ဆီ လာၿပီး သူ႔လက္ရာမ်ားကို လာျပခ်င္၍ ရသည္ဟုလည္း ေျပာသည္။ မစၥတာမကယ္႐ြိဳင္းကေတာ့ ဒီကိစၥကို မေျပာထားသျဖင့္ သူ႔လက္ရာမ်ားကို သြားျပစရာမလိုဘူးဟု တရက္ဇ္ ေတြးလိုက္သည္။ဖီလ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္၍ တရက္ဇ္က ဖုန္းဆက္ခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းမကိုင္၍ ေၾကာင္နက္ရွင္ျပဇာတ္႐ုံကိုသာ စာတစ္ေစာင္ ေရးပို႔လိုက္ေတာ့သည္။**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
