ထိုညေနခင္းက ရစ္ခ်က္ႏွင့္ သူ စကားမ်ားခဲ့တာကို ကယ္ေရာက အေသးစိတ္ ျပန္ေမးေနသည္။ ရစ္ခ်က္ စိတ္ထိခိုက္သြားမလားကို ကယ္ေရာ စိုးရိမ္ေနပုံက တရက္ဇ္အတြက္ေတာ့ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ ျဖစ္ေန၏။"တျခားလူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို မင္း မစဥ္းစားတတ္ဘူးပဲ"ကယ္ေရာက သူ႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာသည္။မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ေနကာ ညလယ္စာအတြက္ သူတို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ကယ္ေရာက အိမ္အကူကို ညေနတစ္ခင္း အနားေပးထား၍ ျဖစ္၏။"သူက မင္းကို မခ်စ္ဘူးဆိုၿပီး ဘာလို႔ ထင္တာလဲ"ကယ္ေရာက ေမးလာသည္။"ကြၽန္မ သူဘယ္လိုေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာကို နားမလည္မိလို႔ ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး"ညစာစားေနတုန္း၊ ခရီးကိစၥ ေျပာေနၾကစဥ္မွာ ကယ္ေရာက ႐ုတ္တရက္ မွတ္ခ်က္ခ်လာသည္။"မင္း ရစ္ခ်က္ကို အကုန္ မေျပာျပခဲ့သင့္ဘူး"တရက္ဇ္က ကယ္ေရာကို ကိစၥအကုန္ ေျပာျပသည္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ရစ္ခ်က္ႏွင့္ ေျပာခဲ့သမွ်အားလုံးကိုလည္း ေျပာျပလိုက္၏။"ဘာလို႔မေျပာျပရမွာလဲ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို လိမ္ညာေျပာခဲ့သင့္တာလား"ကယ္ေရာက စားမေနပါ။ ထိုင္ခုံကို ေနာက္ေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး၊ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။"မင္းက မင္းရဲ႕စိတ္ကို နားလည္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ မင္းဘာေျပာေနလဲဆိုတာေတာင္ သိဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကိစၥမွာ မင္း လိမ္ေျပာလိုက္ရမွာ"တရက္ဇ္က သူ႔ခက္ရင္းကို အသာခ်လိုက္သည္။ ကယ္ေရာက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ယူၿပီး မီးညႇိေနတာကို တရက္ဇ္ ၾကည့္လိုက္၏။"ကြၽန္မ သူ႔ကို လမ္းခြဲရမွာပဲ။ အဲေတာ့ လမ္းခြဲခဲ့လိုက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ သူနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"ကယ္ေရာက စာအုပ္စင္ေအာက္ေျခမွ မွန္ပုံကြက္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ ပုလင္းတစ္ပုလင္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ဖန္ခြက္အလြတ္ထဲသို႔ နည္းနည္းေလာင္းထည့္ကာ မွန္ပုံကြက္ကို ျပန္ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။"ဒါဆို ဘာလို႔ အခုမွ လမ္းခြဲရတာလဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လေလာက္က ဒါမွမဟုတ္လည္း ေနာက္ႏွစ္လေလာက္မွ ဘာလို႔ လမ္းမခြဲလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ ဒီကိစၥကို တို႔ကို ေျပာျပရတာလဲ""ကြၽန္မ သိပါတယ္။ အဲဒါကပဲ သူ႔ကို စြဲလမ္းေစေနတာ""ဟုတ္မွာေပါ့""ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း..."သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လံ ေထာက္လွမ္းေနစရာ မလိုသည့္အေၾကာင္း တရက္ဇ္ စကားဆုံးေအာင္ မေျပာႏိုင္ေပ။ ဒီကိစၥေတြကို ကယ္ေရာအား မေျပာျပခ်င္ေပ။ ဒါ့အျပင္ ရစ္ခ်က္၏အၾကည့္ကိုလည္း မွတ္မိေနေသးသည္။"သူ လက္ေလွ်ာ့သြားမယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္မ ထင္တာပဲ။ သူမယွဥ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာသြားေသးတယ္"ကယ္ေရာက နဖူးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ႐ိုက္လိုက္သည္။"မယွဥ္ႏိုင္ဘူးတဲ့လား"ကယ္ေရာက ထပ္ေျပာလိုက္၏။သူ စားပြဲသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး၊ သူ႔ဖန္ခြက္မွ ေရအနည္းငယ္ကို ဝီစကီခြက္ထဲသို႔ ေရာထည့္လိုက္သည္။"မွန္တာေပါ့။ ကဲပါ။ မင္း ၿပီးေအာင္ စားႏွင့္။ ဒီကိစၥအေၾကာင္း စကားရွည္ေနဦးမယ္။ တို႔လည္း မသိဘူး"သို႔ေသာ္ တရက္ဇ္က မလႈပ္ေပ။ သူ မွားယြင္းသည့္ကိစၥကို လုပ္ခဲ့မိသည္။ တကယ္ေတာ့ မွန္ကန္ေသာအလုပ္ကို အေကာင္းဆုံးလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ကယ္ေရာက သူ႔ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစသလို အႀကိမ္ရာႏွင့္ခ်ီ သူ စဥ္းစားဖူးသလိုမ်ိဳး ကယ္ေရာကို သူ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပ။ကယ္ေရာ တစ္ခဏမွ် ေပ်ာ္႐ႊင္လာသည့္ ထိုအခ်ိန္တိုေလးကို တရက္ဇ္က ဖမ္းကာ မွတ္ထားလိုက္ရ၏။ တစ္ခ်ိန္မွာ ခရစၥမတ္အလွဆင္ထားတာမ်ားကို ျပန္သိမ္းဆည္းေနသည့္ ညေနခင္းက ျဖစ္သည္။ ကယ္ေရာက နတ္သမီးဖဲျပားေလးကို ျပန္ေခါက္သိမ္းၿပီး၊ စာအုပ္တစ္အုပ္၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားၾကားတြင္ ညႇပ္ထည့္ထားတုန္းက ျဖစ္သည္။"တို႔ အဲဒါေတြကို သိမ္းသိမ္းထားတာေလ။ နတ္သမီး ၂၂ပါးက တို႔ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနေတာ့ တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံးရႈံးႏိုင္ဘူးေလ"တရက္ဇ္ ကယ္ေရာကို ၾကည့္လိုက္၏။ ကယ္ေရာက သူ႔ကို ၾကည့္ေနေသာ္လည္း အၾကည့္မွာ တရက္ဇ္ ျမင္ဖူးေနက် အေတြးထဲတြင္ နစ္ေမ်ာေနသည့္ ဖုံးကြယ္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဒါဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကမာၻျခားထားသလိုပင္ ျဖစ္၏။"စကားေတြမ်ား"ကယ္ေရာက ေျပာလာ၏။"ငါ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ လူေတြက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာေျပာေနာ္။ ဒီစကားမ်ိဳးဆို ရွိ႐ိုးရွိစဥ္စကားေတြေပါ့။ မတူညီတဲ့ လူအေယာက္တစ္ရာကလည္း တူညီတဲ့စကားေတြ ေျပာတာပဲ။ အေမ့အတြက္၊ သမီးအတြက္၊ ခင္ပြန္းအတြက္၊ ခ်စ္သူရည္းစားအတြက္ ေျပာရမယ့္စကားေတြက ရွိၿပီးသားပဲ။ ငါ့ေျခေထာက္ေအာက္မွာပဲ မင္း ျပားျပားဝပ္ေနတာမ်ိဳးပဲ ျမင္ခ်င္တယ္တို႔။ မတူညီတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း ဒါေတြပဲ ထပ္ထပ္ေျပာေနတဲ့ ျပဇာတ္လိုေပါ့။ သူတို႔ ေျပာတာေတြက ျပဇာတ္ကို ေရွးမူမပ်က္ ဂႏၴဝင္လက္ရာ ျဖစ္ေစတာလား ... တရက္ဇ္""ဂႏၴဝင္လက္ရာ"သူ႔အသံမွာ တင္းမာေနၿပီး၊ မြန္းၾကပ္ေနသလို ျဖစ္၏။"ဂႏၴဝင္ဆိုတာ အေျခခံက်တဲ့ လူသားေတြရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ခုပါပဲ"Xxxxxတရက္ဇ္ ႏိုးထလာေသာအခါ ေနေရာင္မွာ သူ႔အခန္းထဲသို႔ ထိုးက်ေန၏။ ခဏမွ် သူ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး၊ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာေသာ အသံမ်ားကို နားစြင့္ေနရင္း အစိမ္းႏုအေရာင္ရွိသည့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွ လႈိင္းထေနသည့္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေနကြက္ေနေျပာက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ စာေရးဗီ႐ိုစားပြဲအစြန္းတြင္ လွန္းထားေသာ သူ႔အက်ႌကို ၾကည့္လိုက္၏။ ကယ္ေရာ၏ အိမ္တြင္ သူ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ရႈပ္ရႈပ္ပြပြ ျဖစ္ေနမိပါလိမ့္။ ကယ္ေရာက ဒါမ်ိဳး ႏွစ္သက္မွာ မဟုတ္ေပ။ ကားဂိုေဒါင္ေနာက္နားက တစ္ေနရာရာတြင္ ေနေနသည့္ ေခြးကလည္း နားလိုက္ ေဟာင္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ မေန႔ညေနခင္းက စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ၾကားအခ်ိန္ေလး ရွိေသးသည္။ ည၉နာရီခြဲတြင္ ရင္ဒီေလးဆီမွ ဖုန္းေခၚလာ၏။ ေမြးေန႔ပါတီပြဲအေၾကာင္း ရင္ဒီေလးက ေမးေနတာျဖစ္သည္။ ဧၿပီလတြင္ သူ႔ေမြးေန႔ပြဲေလး က်င္းပေပးႏိုင္မလားဟု ေမးရာ ကယ္ေရာက လုပ္ေပးမွာေပါ့ဟု ေျပာလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကယ္ေရာေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာက ကြဲျပားသြားျပန္သည္။ ဥေရာပအေၾကာင္းႏွင့္ ေရပယ္လို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္အေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့သည္။တရက္ဇ္က ထလာၿပီး၊ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ ျပတင္းမွန္ကို တင္လိုက္ၿပီး၊ ေအာက္ခံေဘာင္ကို မွီကာ အေအးဒဏ္ကို တင္းခံထားလိုက္သည္။"ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္၏။"ကြၽန္မ မနက္စာ ျပင္ဆင္လို႔ ရမလားဟင္"ဖေလာရင့္စ္က စိတ္မရွိဘူးဟုဆိုကာ တရက္ဇ္ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ႏွစ္ခါမွ်သာ လာၿပီး ၾကည့္၏။"ဆက္လုပ္ပါ ... မစၥ"ဖေလာရင့္စ္က ေျပာ၏။"ကြၽန္မက ၾကက္ဥေၾကာ္မလို႔။ ဒါနဲ႔ ရွင္က မစၥစ္အဲ့ဒ္အတြက္ အလုပ္ လုပ္ေပးရတာ သေဘာက်ပုံပဲ။ ဟုတ္တယ္မလား"သူက ထြက္ဆိုခ်က္လိုမ်ိဳး ေျပာလာသည္။တရက္ဇ္က ေရခဲေသတၱာမွ ၾကက္ဥႏွစ္လုံးကို ထုတ္လိုက္၏။"ဟုတ္ကဲ့"တရက္ဇ္က ၿပဳံးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ပူလာေတာ့မည့္ ေရထဲသို႔ ၾကက္ဥတစ္လုံးကို ထည့္လိုက္သည္။ သူ႔အေျဖမွာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေပမယ့္ တျခား ဘာအေျဖမ်ား ရွိဦးမလဲ။ တရက္ဇ္က နံနက္စာပန္းကန္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဖေလာရင့္စ္က ေနာက္ထပ္ ၾကက္ဥတစ္လုံးကို ေရထဲသို႔ ထည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရ၏။ တရက္ဇ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ပင္ ၾကက္ဥကို ျပန္ဆယ္ထုတ္လိုက္သည္။"ကယ္ေရာက ၾကက္ဥတစ္လုံးပဲ စားမွာ"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္၏။"ဒီတစ္လုံးက ကြၽန္မ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ဖို႔""ဟုတ္လား။ သူက ၾကက္ဥႏွစ္လုံး စားေနက်ပါ""အခုေတာ့ မစားဘူးတဲ့"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္၏။"ၾကက္ဥျပဳတ္အေနအထားေရာ မခ်င့္ခ်ိန္ေတာ့ဘူးလား ... မစၥ"ဖေလာရင့္စ္က သူ တတ္ကြၽမ္းသည္ဆိုသည့္ အၿပဳံးမ်ိဳး ၿပဳံးလာသည္။"အဲမွာ ၾကက္ဥျပဳတ္အေနအထားတိုင္းတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းကိရိယာေနာ္။ မီးဖိုအေပၚမွာ"တရက္ဇ္က ေခါင္းခါလိုက္၏။"ကြၽန္မ ခန္႔မွန္းတဲ့အခ်ိန္ဆို ၾကက္ဥက ေကာင္းတဲ့အေနအထား ထြက္လာမွာပါ"ကယ္ေရာအတြက္ ၾကက္ဥျပဳတ္အေနအထားမွာ လုံးဝ မမွားေပ။ ကယ္ေရာက အခ်ိန္တိုင္းကိရိယာႏွင့္ တိုင္းၿပီး ျပဳတ္ထားသည့္ ၾကက္ဥထက္ သူ လုပ္ထားေသာ ၾကက္ဥကိုပင္ အနည္းငယ္ ပိုႏွစ္သက္ေနသည္။ လက္ကိုင္ပါဒယ္တြင္ ၾကက္ဥႏွစ္လုံးကို သူ ေၾကာ္ေနတုန္းက စိုးရိမ္ျပေနသည့္ ဖေလာ့ရင့္စ္ကို တရက္ဇ္ ၾကည့္လိုက္၏။ ေကာ္ဖီမွာ စစ္ထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ တရက္ဇ္က ေကာ္ဖီခြက္ကို ကယ္ေရာဆီ ယူသြားေပးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။မနက္ခင္းလင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အိမ္အေနာက္ဘက္ ေျမကြက္လပ္မွ အျဖဴေရာင္သံထိုင္ခုံမ်ားႏွင့္ ဒန္းပုခက္ကို သြင္းယူေနသည့္ ကယ္ေရာကို တရက္ဇ္ ကူညီေပးေနသည္။ ဒီမွာ ဖေလာရင့္စ္ဆိုရင္ ပိုၿပီး လြယ္ကူေနမွာဟု ကယ္ေရာကေတာ့ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ကယ္ေရာက သူ႔ကို ေဈးဝယ္လႊတ္ထား၏။ အခုေတာ့ ဒီပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ အိမ္ထဲသြင္းရဖို႔ကို စိတ္ညစ္ေနရသည္။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ဆိုလွ်င္ ဒါေတြကို အိမ္ျပင္ထုတ္ထားဖို႔က ဟာ့ဂ်္၏ အႀကံဉာဏ္ျဖစ္သည္ဟု ကယ္ေရာက ေျပာျပ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပစၥည္းမ်ားက စိတ္ၿငီးေငြ႕စရာဟု ကယ္ေရာကေတာ့ ထင္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရပန္းနားမွာ ထိုင္ခုံတစ္လုံးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေျခေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ေအာက္ေျခတြင္ ေဖာင္းထြက္ေနသည့္ ႐ိုးစင္းက်စ္လ်စ္ေသာ အျဖဴေရာင္သတၱဳထိုင္ခုံေလးပင္။ တရက္ဇ္က ထိုင္ခုံကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ ထိုေနရာတြင္ ဘယ္သူထိုင္သလဲကို စဥ္းစားေနမိသည္။"အိမ္ခန္းအျပင္ဘက္မွာ ျဖစ္ပ်က္တာေတြအတြက္ ျပဇာတ္ေတြ ပိုရွိလာဖို႔ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းမိတယ္"တရက္ဇ္က ေျပာလိုက္၏။"မင္း ျပဇာတ္စင္ဒီဇိုင္းလုပ္ရၿပီဆိုရင္ ဘာကို အရင္ စဥ္းစားမိလဲ"ကယ္ေရာက ေမးလာသည္။"မင္း ဘယ္က စလုပ္တတ္လဲ""ျပဇာတ္က ေပးတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ အရင္ေတြးမိတယ္။ ရွင္ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ""ဒီျပဇာတ္က ဘာအမ်ိဳးအစားလဲ ... မင္းၾကည့္ခ်င္တဲ့ျပဇာတ္လား ဆိုၿပီး မင္း စဥ္းစားလားလို႔"မစၥတာဒိုႏိုဟ်ဴး၏ မွတ္ခ်က္တစ္ခုက တရက္ဇ္စိတ္ထဲသို႔ ဝိုးတိုးဝါးတား ဝင္လာ၏။ ကယ္ေရာကေတာ့ ဒီမနက္တြင္ ျငင္းခုံေနမည့္ အေနအထားမွာ ရွိသည္။"ရွင္က ကြၽန္မကို အေပ်ာ္တမ္းလက္သင္ ဆိုၿပီးပဲ ေတြးထားတာ ထင္တယ္""တို႔ထင္တာ မင္းက ပုဂၢလဓိဌာန္ပိုက်သလားလို႔။ အဲေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းပဲ မဟုတ္ဘူးလား""အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးရွင္"သို႔ေသာ္ ကယ္ေရာ ဆိုလိုတာကို သူ သေဘာေပါက္သည္။"လုံးဝ ပုဂၢလဓိဌာန္က်ဖို႔က်ေတာ့ မင္း အမ်ားႀကီး သိဖို႔လိုဦးမွာ။ မင္း တို႔ကို ျပတဲ့လက္ရာေတြကို ၾကည့္ရတာလည္း တို႔ထင္မိတာေပါ့ ... မင္းက သိပ္မသိေသးဘဲနဲ႔ ပုဂၢလဆန္လြန္းလားလို႔"တရက္ဇ္က သူ႔အိတ္ကပ္ထဲတြင္ သူ႔လက္မ်ားကို ဆုပ္ထားမိသည္။ သူ႔လက္ရာမ်ားကို ကယ္ေရာ အႂကြင္းမဲ့ သေဘာက်ဖို႔ သူ အေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားမိခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကယ္ေရာက သူ ျပဖူးသည့္ စင္ဒီဇိုင္းတခ်ိဳ႕တေလကိုေတာင္ မႏွစ္သက္တာကို သိရ၍ သူ အလြန္ နာက်င္မိသည္။ ကယ္ေရာက စင္ဒီဇိုင္းအေၾကာင္း ဘာမွ် ထဲထဲဝင္ဝင္ သိလိမ့္မည္မဟုတ္၊ သို႔ေပမယ့္ စကားစုတစ္စုႏွင့္တင္ သူ႔စင္ဒီဇိုင္းလက္ရာကို ေခ်ဖ်က္ပစ္လိုက္ႏိုင္၏။"အေနာက္ဘက္က ရႈခင္းေတြ ျမင္ၿပီးရင္ေတာ့ မင္းလက္ရာေတြ ပိုေကာင္းလာမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ မင္းေျပာခဲ့လဲ။ ေဖေဖာ္ဝါရီလလယ္လို႔လား""အခုေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ ... ကြၽန္မ မေန႔ကပဲ သိရတာ""မင္း ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။ အလုပ္ကိစၥပ်က္သြားတာလား။ ဖီလာဒယ္ဖီးယားက အလုပ္လား""သူတို႔ ကြၽန္မကို ဖုန္းေခၚလာတာ။ ဖီလာဒယ္ဖီးယားက လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုပဲ သုံးခ်င္လို႔တဲ့""အိုး ... ကေလးရယ္။ တို႔ စိတ္မေကာင္းပါဘူး""အိုး ... အလုပ္ေလးတစ္ခုပါရွင္"တရက္ဇ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ကယ္ေရာ၏လက္က သူ႔လည္ပင္းအေနာက္ဘက္တြင္ ေရာက္လာၿပီး၊ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို ပြတ္သပ္ေနသလို ကယ္ေရာ၏ လက္မမွာ သူ႔နား႐ြက္ေနာက္ကို ပြတ္သပ္ေနသည္။"မဟုတ္ရင္ ဒါကို မင္း တို႔ကို ေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူးမလား""ေျပာျပမွာပါ""ဘယ္ေတာ့လဲ""ခရီးထြက္ေနတုန္းေပါ့""မင္း စိတ္ညစ္ရလို႔လား""မဟုတ္ပါဘူး"တရက္ဇ္က အျပဳသေဘာေဆာင္စြာပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ေကာ္ဖီခြက္ကို အပူျပန္ေပးကာ အိမ္ျပင္ ေျမကြက္လပ္မွ အျဖဴေရာင္ထိုင္ခုံဆီ သယ္လာၿပီး၊ အတူတူ မွ်ေသာက္လိုက္ၾကသည္။"တို႔ေတြ ေန႔လယ္စာကို အျပင္ထြက္စားၾကမလား"ကယ္ေရာက ေမးလာ၏။"ကလပ္ျဖစ္ျဖစ္ သြားရေအာင္ေလ။ နယူးဝပ္မွာလည္း တို႔ ေဈးဝယ္ထြက္စရာ ရွိတယ္။ မင္းအတြက္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ေလာက္ ဝယ္ရင္ေရာ။ သိုးေမြးတြိဒ္ဂ်ာကင္တစ္ထည္ျဖစ္ျဖစ္ မင္း လိုခ်င္လား"တရက္ဇ္က ေရပန္းအစြန္းတစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ေန၏။ လက္တစ္ဖက္မွာ နား႐ြက္တစ္ဖက္ကို ဖိကပ္ထားသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ နားမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲေန၍ ျဖစ္သည္။"ကြၽန္မ မလိုပါဘူးရွင္""တို႔ေတာ့ မင္း အဲဒါ ဝတ္တာမ်ိဳး ျမင္ခ်င္တယ္"xxxxxတရက္ဇ္ အေပၚထပ္ကို တက္သြားၿပီး၊ အဝတ္လဲေနစဥ္ တယ္လီဖုန္းသံ ျမည္လာတာကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဖေလာ့ရင့္စ္က "အိုး ... မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ ... မစၥတာအဲ့ဒ္။ ဟုတ္ကဲ့ ... ကြၽန္မ သူ႔ကို အခုပဲ သြားေခၚေပးပါမယ္" ဆိုၿပီး ဖုန္းေျဖတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တရက္ဇ္က အခန္းတြင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ တံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။ စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနရင္း အခန္းကို ေသခ်ာ လိုက္လံ စီမံေနၿပီး၊ သူ႔အဝတ္မ်ားကို ဗီ႐ိုေတြ ခ်ိတ္ဆြဲကာ၊ ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား အိပ္ရာကိုလည္း ျပန္႔ေအာင္ ျဖန္႔ေနမိ၏။ ထို႔ေနာက္ ကယ္ေရာက အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ၿပီး၊ ေခါင္းေလး ဝင္လာ၏။"ဟာ့ဂ်္ ခဏေနဆို ေရာက္လာေတာ့မွာတဲ့။ သူ အၾကာႀကီး ေနမယ္ေတာ့ တို႔ မထင္ပါဘူး"တရက္ဇ္က သူ႔ကို မေတြ႕ခ်င္မိေခ်။"ကြၽန္မ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနလိုက္ရမလား"ကယ္ေရာက ၿပဳံးလိုက္၏။"မလိုပါဘူး။ ဒီမွာပဲ ေနေနၿပီး၊ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ ... ဖတ္ေနေလ"တရက္ဇ္က မေန႔က ဝယ္ခဲ့သည့္ 'အဂၤလိပ္လကၤာ ေအာက္စဖို႔ဒ္စာအုပ္'ကို ထုတ္ယူလိုက္၏။ စာအုပ္ကို ႀကိဳးစားဖတ္ၾကည့္ေနေပမယ့္ စကားလုံးမ်ားက ကြာဟေနၿပီး၊ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနသလို ျဖစ္သည္။ ပုန္းေနဝွက္ေနသလို ေနရသည္မွာ ရတက္မေအး ခံစားရ၍ တံခါးဘက္သို႔ သြားကာ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္၏။ကယ္ေရာက သူ႔အခန္းမွ ထြက္လာလိုက္၏။ တရက္ဇ္ အိမ္စစေရာက္ခ်င္းက ေတြ႕ဖူးသလို ကယ္ေရာ၏ ဆုံးျဖတ္ရခက္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးကို တရက္ဇ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ကယ္ေရာက ေျပာလာ၏။"ဆင္းလာခဲ့ေလ"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းမကို ေလွ်ာက္လာစဥ္ ဟာ့ဂ်္၏ကားက ေရာက္လာသည္။ ကယ္ေရာက တံခါးဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနတာကို တရက္ဇ္ ၾကားေနရ၏။ ကယ္ေရာကေတာ့ ေဖာ္ေ႐ြပ်ဴငွာ႐ုံ ပ်ဴငွာျပကာ ဟာ့ဂ်္ကေတာ့ အလြန္႐ႊင္ျပေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကယ္ေရာက လက္ထဲတြင္ ပန္းျခင္းရွည္တစ္ျခင္းကို ပိုက္ကာ ဝင္လာ၏။"ဟာ့ဂ်္ ... ဒါ မစၥဘဲလီဗက္ေလ။ ရွင္ သူနဲ႔ တစ္ခါ ဆုံဖူးမွာပါ"ဟာ့ဂ်္၏မ်က္လုံးမ်ားက အတန္ငယ္ က်ဥ္းသြားၿပီးေတာ့ ျပန္ပြင့္လာသည္။"ဒါေပါ့။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္""ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ရွင္"ဖေလာ့ရင့္စ္က ေလွ်ာက္လာကာ ကယ္ေရာက ပန္းျခင္းကို သူ႔ဆီ လက္ကမ္းေပးလိုက္၏။"ဒါေတြကို တစ္ခုခုထဲမွာ ထည့္ခ်င္လား"ကယ္ေရာက ေမး၏။"အာ ... ဒီပိုက္ႁပြန္ဆိုရင္ေရာ"ဟာ့ဂ်္က မီးလင္းဖိုေပၚမွ ႏြယ္ပင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ ႏြယ္ပင္ ေနာက္က ပိုက္ကို ေထာင္ထားလိုက္၏။"အိမ္မွာ အားလုံးအဆင္ေျပတယ္မလား"ဆိုဖာအစြန္းတြင္ ကယ္ေရာက ထိုင္လိုက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။"ဒါေပါ့။ အရမ္းအဆင္ေျပတယ္"ဟာ့ဂ်္၏ တင္းမာသည့္ အၿပဳံးမ်ားက သူ႔သြားမ်ားကိုေတာ့ မေပၚလြင္ေစပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ေခါင္းကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လွည့္လိုက္ပုံမွာ ခင္မင္ေဖာ္ေ႐ြတတ္ပုံႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္အားရပုံကို ေပၚလြင္ေစ၏။ဟာ့ဂ်္က ပန္းမ်ားကို သယ္လာသည့္ ဖေလာ့ရင့္စ္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္၏။ ပန္းအိုးထဲတြင္ ႏွင္းဆီနီပန္းပြင့္ေလးမ်ား ထိုးထားၿပီး၊ ဆိုဖာေရွ႕မွ ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္၏။ဘာဝယ္ဝယ္ ဒါဇင္တစ္ဝက္ ခြဲေရာင္းသည့္ အခါသမယတုန္းက ကယ္ေရာကို ပန္းဝယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဖို႔ တရက္ဇ္ ႐ုတ္တရက္ ဆုေတာင္းမိ၏။ ထို႔ေနာက္ ျပဇာတ္သို႔ မေျပာမဆို ေရာက္ခ်လာသည့္ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ဒန္နီက သူ႔ကို ပန္းမ်ားေပးဖူးတာကို သတိရမိသည္။သူ ဟာ့ဂ်္ကို ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဟာ့ဂ်္က သူ႔ထံမွ အၾကည့္လႊဲသြား၏။ ျမင့္တက္ေနေသာ နဖူးက အနည္းငယ္ပို၍ ျမင့္တက္ေနရာ အခန္းထဲမွ ေျပာင္းလဲမႈတခ်ိဳ႕ကို လိုက္လံၾကည့္ေနသလို မ်က္စိမွာ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူ ႐ႊင္ျပေနသည့္ ေလသံမွာလည္း အေယာင္ေဆာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု တရက္ဇ္ ေတြးလိုက္၏။ အကယ္၍ သူသာ ဟန္ေဆာင္တတ္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္သည္ဆိုလွ်င္ ကယ္ေရာအေပၚမွာလည္း တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္လိမ့္မည္ကိုး။"ရင္ဒီေလးအတြက္ တစ္ပြင့္ ယူသြားေပးလို႔ရလား"ဟာ့ဂ်္က ေမး၏။"ဒါေပါ့"ကယ္ေရာက မတ္တပ္ထရပ္ကာ ပန္းကို ခ်ိဳးယူဖို႔လုပ္စဥ္ ဟာ့ဂ်္က ေရွ႕သို႔လွမ္းလာၿပီး ဓားသြားေလးျဖင့္ ပင္စည္မွ ျဖတ္ကာ ပန္းကို ယူလိုက္သည္။"ပန္းေတြက ေတာ္ေတာ္လွတာ။ ေက်းဇူးပဲ ... ဟာ့ဂ်္"ဟာ့ဂ်္က ပန္းကို သူ႔ႏွာေခါင္းနားဆီသို႔ တိုးလိုက္၏။ တစ္ဝက္က ကယ္ေရာအတြက္၊ တစ္ဝက္က ရင္ဒီေလးအတြက္ဟု သူေျပာသည္။"ဒီေန႔က သာယာတဲ့ေန႔ပဲ။ မင္း ကားေမာင္းထြက္မွာမလား"ဟာ့ဂ်္က ေမး၏။"အင္း ... ဟုတ္တယ္"ကယ္ေရာက ေျဖလိုက္သည္။"စကားမစပ္ ေနာက္အပတ္ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ ကြၽန္မ ခရီးထြက္မလို႔။ အဂၤါေန႔ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"ဟာ့ဂ်္က အနည္းငယ္ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။"ေကာင္းၿပီေလ။ ငါ ကေလးကို ေျပာျပလိုက္မယ္""ကြၽန္မပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပလိုက္ပါမယ္။ ရွင္က ရွင့္မိသားစုကိုပဲ ေျပာျပထားဖို႔ပါ"ဟာ့ဂ်္က လိုက္ေလ်ာသေဘာတူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ တရက္ဇ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။"ဟုတ္သားပဲ။ ငါ မင္းကို မွတ္မိၿပီ။ ဒါေပါ့။ မင္း လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေလာက္ကလည္း ဒီမွာပဲ ရွိေနတာမလား။ ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္ကေလ""ဟုတ္။ တနဂၤေႏြေန႔က"တရက္ဇ္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ တရက္ဇ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ခ်န္ရစ္ထားေစခ်င္မိသည္။"ကြၽန္မ အေပၚတက္ေတာ့မယ္ေနာ္"သူ ကယ္ေရာကို ေျပာလိုက္၏။"ႏႈတ္ဆက္တယ္ေနာ္ .. မစၥတာ အဲ့ဒ္"xxxxxသူ ေလွကားအေပၚသို႔ တက္သြားစဥ္ ဟာ့ဂ်္က 'ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေန႔ရက္ေလးေတြပဲ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ .. ကယ္ေရာ။ ငါ အဲလို ေျပာခ်င္မိလို႔။ မင္း စိတ္ဆိုးလား"ကယ္ေရာ၏ေမြးေန႔ဟု တရက္ဇ္ ထင္လိုက္၏။ အမွန္ဆိုလွ်င္ ဒါကို ကယ္ေရာက သူ႔ကို မေျပာျပထားေပ။သူ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ အခန္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ညက သူ ဒီမွာ အိပ္ထားသည့္ အရိပ္လကၡဏာမ်ား ရွိေနမလားဟု သူ လိုက္လံရွာေဖြေနမိ၏။ ဘာပုံရိပ္တစ္ခုတေလမွ မရွိေပ။ မွန္ေရွ႕တြင္ သူ ရပ္လိုက္ၿပီး၊ သူ႔ကိုယ္သူ ခဏမွ် မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ၾကည့္ေနမိ၏။ ဟာ့ဂ်္ သူ႔ကို ေတြ႕ခဲ့ေသာ လြန္ခဲ့သည့္သုံးပတ္ကလို ျဖဴျဖဴေရာ္ေရာ္ေတာ့ ျဖစ္မေန။ ဟာ့ဂ်္ႏွင့္ ဆုံခဲ့တုန္းကလို ငိုက္စိုက္ေၾကာက္လန္႔ မေနမိေခ်။ အေပၚထပ္အံဆြဲမွ သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ကို ထုတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ထုတ္ယူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဟာ့ဂ်္ တံခါးေခါက္လာသံကို တရက္ဇ္ ၾကားလိုက္ရသည္။ သူ အံဆြဲကို ပိတ္လိုက္၏။"ဝင္လာခဲ့ပါ""ခဏေလာက္ေနာ္။ ငါ ယူစရာ တစ္ခု ရွိလို႔"ဟာ့ဂ်္က အခန္းကို ျမန္ျမန္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲတြင္ သင္တုန္းဓားကို ကိုင္လာကာ ၿပဳံးရင္း ျပန္ထြက္လာ၏။"အရင္တနဂၤေႏြက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကယ္ေရာနဲ႔အတူ ရွိေနတာ မင္းမလား""ဟုတ္ပါတယ္""မင္းက စတိတ္စင္ဒီဇိုင္းေတြ လုပ္တယ္လို႔ ကယ္ေရာ ေျပာတယ္""ဟုတ္ကဲ့"ဟာ့ဂ်္က သူ႔မ်က္ႏွာမွ သူ႔လက္မ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္ကာ အေပၚ ျပန္ၾကည့္ျပန္၏။"ကယ္ေရာ အျပင္ေတာ္ေတာ္ထြက္တတ္တာ မင္းသိမယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"ဟာ့ဂ်္က ေျပာလာသည္။"မင္းက ငယ္ၿပီး သြက္လက္မယ့္ပုံပါပဲ။ ကယ္ေရာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေပးေပါ့"ထို႔ေနာက္ ဟာ့ဂ်္က ခပ္သြက္သြက္ပင္ ထြက္သြားကာ သူ႔အေနာက္တြင္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ၿပီး သုံးသည့္ ဆပ္ျပာအဆီနံ႔ ခပ္သင္းသင္း က်န္ခဲ့၏။တရက္ဇ္က ႏႈတ္ခမ္းနီကို အိပ္ရာေပၚ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး၊ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို စကက္ႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။ သူ ကယ္ေရာႏွင့္အတူ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္ဆုံးေနမိမွန္း ဟာ့ဂ်္က သိေနတာကို သူ႔ကိုသိေအာင္ ေျပာဖို႔မ်ား ဘာေၾကာင့္ အခက္ေတြ႕ေနသလဲဟု တရက္ဇ္ စဥ္းစားမိ၏။"တရက္ဇ္..."ကယ္ေရာက ႐ုတ္တရက္ ေအာ္ေခၚလိုက္၏။"ဆင္းလာဦးေလ"ကယ္ေရာက ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေန၏။ ဟာ့ဂ်္ကေတာ့ ျပန္ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ကယ္ေရာက အနည္းငယ္ၿပဳံးေနရင္း တရက္ဇ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ထို႔ေနာက္ ဖေလာရင့္စ္က ဝင္လာၿပီး၊ ကယ္ေရာက ဖေလာရင့္စ္ကို ေျပာလိုက္၏။"ဖေလာရင့္စ္ ... ဒါေတြကို တစ္ေနရာရာ ယူသြားလိုက္ပါ။ ထမင္းစားခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ထားထားလိုက္""ဟုတ္ကဲ့ ... မဒမ္"ကယ္ေရာက တရက္ဇ္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္သည္။ဘယ္သူမွ ထမင္းစားခန္းကို အသုံးမျပဳမွန္း တရက္ဇ္ သိ၏။ ကယ္ေရာကလည္း သူအဆင္ေျပသည့္ေနရာမွာသာ စားေသာက္တတ္သည္။"ရွင့္ေမြးေန႔ဆိုတာကို ဘာလို႔ ကြၽန္မကို မေျပာလဲ""အိုး"ကယ္ေရာက ရယ္ေမာလိုက္၏။"မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ တို႔ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ပါ။ လာပါ။ ကုတ္အက်ႌထြက္ဝယ္ရေအာင္"xxxxxသူတို႔ အျပင္သြားၿပီး ျပန္အလာလမ္းတြင္ ကယ္ေရာက ေျပာလာသည္။"တကယ္လို႔ တို႔ သည္းမခံႏိုင္တာ တစ္ခုခုရွိတယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ သူေတာ္ေကာင္း လူေကာင္း အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့လူပဲ""သူ ဘာေျပာခဲ့လို႔လဲ""ဘာအေရးႀကီးကိစၥမွမဟုတ္ပါဘူး"ကယ္ေရာက ၿပဳံးလ်က္ေန၏။"ဒါေပမယ့္ ရွင္ပဲ သူက ေၾကာင္သူေတာ္ဆို""ၿပိဳင္ဘက္ကင္းပဲ""စိတ္ေစတနာေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား""အိုး ... နည္းနည္းပါးပါးပါ""သူ ကြၽန္မအေၾကာင္း ေျပာသြားေသးလား""သူေျပာတာ မင္းက ေတာ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲတဲ့။ ဆန္းလို႔လားကြယ္"ကယ္ေရာက ႐ြာအဝင္ဘက္ လမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ကားကို ခပ္သြက္သြက္ ေမာင္းလိုက္၏။"တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲတာကလည္း တို႔ ထင္တာထက္ ေျခာက္လေလာက္ ပိုၾကာဦးမယ္တဲ့။ တျခားထပ္ထြက္လာတဲ့ လိုက္နာစရာ (ရက္ဒ္တိပ္ ႀကိဳးနီစနစ္) ဥပေဒေတြ ရွိလို႔ဆိုပဲ။ အဲဒါေတာ့ ဆန္းတယ္။ ဒီၾကားကာလအတြင္း တို႔စိတ္ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးရွိေနတာ။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ျပတာေပါ့။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အ႐ူးလုပ္ရတာ သေဘာက်ပုံပဲ"ဘဝဟာ၊ လူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးသေဘာသဘာဝဟာ အၿမဲ ဒီလိုပဲလားဟု တရက္ဇ္ ေတြးေတာေနမိသည္။ ေျခေထာက္ေအာက္မွာပင္ ဘာမွ ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိ။ အၿမဲတမ္း ေက်ာက္စရစ္ခဲလိုမ်ိဳး တစ္ပါးအလိုကို လိုက္ေပးရတတ္ၿပီး၊ ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္သူတစ္ေယာက္၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေျခသံျပင္းျပင္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲနားေထာင္ေပးေနသလို ... တစ္ကမာၻလုံး ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆူဟစ္ေနတတ္ျပန္သည္။"ကယ္ေရာ ... ရွင္သိမလားေတာ့မသိဘူး။ ကြၽန္မ ခ်က္လက္မွတ္ကို မယူထားဘူးေနာ္"တရက္ဇ္က ႐ုတ္တရက္ သတိေပးလိုက္၏။"ကြၽန္မ အိပ္ရာနားက စားပြဲခင္းေအာက္မွာပဲ ညႇပ္ထည့္ခဲ့တာ""ဘယ္လိုလုပ္ အဲအေၾကာင္းကို ေတြးမိသြားတာလဲကြယ္""မသိပါဘူး။ ရွင္က ကြၽန္မကို အဲဒါ ၿဖဲပစ္ေစခ်င္တာလား။ အဲညက ကြၽန္မ ၿဖဲပစ္ဖို႔ေတာ့ ေတြးလိုက္ပါေသးတယ္""မင္း လုပ္ခ်င္လုပ္လိုက္ေပါ့"**********
YOU ARE READING
Carol (မြန်မာပြန်)
RomanceMyanmar Translation of A Romance Novel - well known as Carol on the screen. (love between the two women in 1950s)
