Kirli Kalp

♡ Bölüm - 10 ♡

Arkadaşlar bol bol yorum ve beğeni bekliyorum.. .Lütfen düşüncelerinizi esirgemeyin benden :)

Seviliyorsunuz ♥ :)

-

Lanet olası titremem biraz daha artmıştı. Bu adamın karşısında daha güçlü durmam gerekti benim böyle heyecandan titremem değil. Güç almak adına derin bir nefes aldım. ‘’Yanlış bir yola sapmadım Oktay Bey.’’

‘’Öyle mi dersin?’’

‘’Öyle.’’

‘’Gerçekten hiç inandırıcı değilsin.’’

‘’İnanıp inanmadığınız umurumda değil açıkçası.’’

Deli gibi umurumdaydı ama bunu tabi ki ona belli edecek değildim.

‘’Neslihan çok fazla soğuksun.’’

‘’Anlamadım?’’

‘’Bedenin çok soğuk… Ellerin çok soğuk… Üşüyor musun?’’

Üşüyor muydum ki? Hayır, aksine yanıyordum. Oktay’ın kucağında neredeyse oturur bir pozisyondaydım ve bu her geçen saniye yanaklarımın daha fazla kızarmasına neden oluyordu. Fakat buna rağmen korkumdan yerimden bir santim bile kımıldayamıyordum.

‘’Size öyle gelmiş.’’

‘’Yine siz olduk demek.’’

‘’Anlamadım?’’

‘’Az önce sen diye hitap ederken yine size döndün.’’

Ah, kahretsin! Adama her defasında aramıza bir mesafe koymasını hatırlatırken kendim boş bulunup o mesafeyi yok etmiştim. Benden de ancak böylesine aptalca bir davranış beklenebilirdi.

‘’Korkudan saçmalamışım kusura bakmayın Oktay Bey.’’

‘’O halde hep saçmala Neslihan.’’

‘’Ne?’’

‘’Az önce korkudan saçmalamışım dedin ya ondan bahsediyorum.’’

Bu adam gerçek bir baş belasıydı. Her lafımdan bir anlam çıkarmada üstüne yoktu. Hayır, ya sadece hayatımda bir düzen istiyordum. Bir düzen. Önce şu intikamımı alıp sonra da huzurlu bir düzene adım atmak istiyordum ama her zaman ki gibi kader bana kazığını atmıştı. Bu hayatta benim için mutlak bir mutluluk yoktu. Aslında vardı. Ama bir zamanlar. Babam ve annem hayattayken… O zaman gerçekten mutluydum ve bu mutluluğumun hiçbir zaman bozulmayacağından emindim. Fakat babamın trafik kazasında ölmesi ile annemin kendini mahvetmesi ve benden nefret etmesi beraberinde gelmişti. Üniversiteye başladığımda bir aile buldum sanmıştım. Duru ve Esin benim ailem olacaktı. Evet, annem yaşıyordu ama bir ölüden farkı yoktu. Beni de görmek istemiyordu. Benimle konuşmaya, görüşmeye dayanamıyordu. Bu yüzden annemi yalnız bırakıp başka bir ilde üniversite okumaya gitmemiş miydim? Hoş gittim de ne oldu? Yine acı. Acı bir kere yakaladı mı bırakmıyordu insanı. İliklerine kadar işliyor, hayatını cehenneme çeviriyordu. Benim için de aynını yapmıştı işte. Gelip en sevdiklerimi tek tek almıştı elimden. Babamı, annemi, Esin’i… Duru ve Batu… Onlar için söyleyecek hiçbir şey bulamıyordum. Onların yaptığını hiçbir şekilde kendime yediremiyordum. Özellikle Duru’nun. O benim temiz, melek ruhlu arkadaşımdı. O benim sırdaşım, ailemden kalan tek kişiydi. Ama o ne yapmıştı? Ben onunla bir aile olmaya çalışırken o gitmiş hiç olmayacak bir adamla olmuştu. Benim hata payım yok muydu? İlla ki vardı. Ama yine de affedemiyordum onları. İçimde ki intikam ateşi tüm bedenimi sarmıştı. O ateşi söndürmeden rahat edemezdim, mutlu olamazdım.