Kirli Kalp

♡ Bölüm - 19 ♡

Merhabalar arkadaşlar :) Sahura beklediğimiz şu saatlerde bende bölümü yetiştirdim sizlere :p :D Bol bol yorum ve beğeni bekliyorum öncelikle bu knouda anlaşalım :D Sonra Kır Papatyasına Kitap sihirbazından yüzde 40 indirim var bilginizeee :D

Seviliyorsunuz ♥ :)

-

Nefesim kesilmişti adeta. Kendimi gayriihtiyari geri çekmeye çalıştım ama yerimden biraz bile olsun kımıldayamamıştım. Kaçış yoktu belli. Sakin olmaya zorlayarak onun öfkeli gözlerine bakmayı sürdürdüm. Şimdi sakin olma zamanıydı. Önce ne bildiğini öğrenmeliydim. Tüm planımdan haberdar değilse hala şansım vardı. Bu yüzden yüzümde ki şaşkınlık ifadesini hızla silerek donuk bir şekilde karşımda ki adama bakmaya devam ettim.

''Anlamadım?''

''Gayet iyi anladın Neslihan!''

''Oktay Bey...'' dedim ve gözlerimi kolumu tutan eline kaydırdım. Birkaç saniye orada oyalandıktan sonra tekrar onun gözlerine baktım. ''Kolumu bırakır mısınız?''

Kolumu bırakmamıştı. Bırakmadığı gibi de daha çok sıkarak kendine biraz daha yaklaştırmıştı. Canım yansa da yüzümde ki donuk ifadeyi silmemeye çalıştım.

''Neslihan...'' diye bağırdı açık bir öfkeyle. Kendimi sakin olmaya bir kez daha zorlayarak soğuk bir sesle ''Efendim Oktay Bey,'' diyerek karşılık verdim.

''Kes şu oyunu!''

''Ne oyunundan bahsediyorsunuz?''

Sert çehresinde tehlike kokan bir gülümseme belirmişti. Bu gülümseme ile içimde derinlere gönderdiğim korku yine gün yüzüne çıkmıştı. ''Bitti Neslihan... Oyun bitti, sen yakalandın!''

Artık kendimi durduramıyordum. İçimde ki korku her saniye daha fazla boy göstermeye başlamıştı. Titreyen ses tonumla ''Neden bahsediyorsunuz?'' diye sordum.

''Nereye kadar devam ettirmeyi düşünüyordun? Hiç mi anlamayacağım sandın?''

Sesi her kelimesinde biraz daha yükseliyordu ve bu da kendimi geri çekmeme neden oluyordu. Ne yazık ki kolumu mengene gibi saran eli geri çekilmeme bir türlü izin vermiyordu. Benim sessiz kalmam üzerine devam etti.

''Yatağıma da bu yüzden mi girdin?''

İşte bu sözler yüzüme tokat gibi çarpmıştı. Öfkeyle kendimi geri çekmeye çalıştım fakat ben ne kadar debelenirsem o bir o kadar kendine doğru çekiyordu. ''Bırak beni!'' diye bağırdım. Yüzünde memnun olduğunu belli eden bir gülümseme belirmişti.

''İşte Neslihan senin de gerçek kişiliğin böyle ortaya çıkıyor.''

''Bırak!''

''Hayır, daha bırakmam için var. Önce bana hesap vereceksin.''

Derin bir nefes aldım. Sakinleşmem şarttı. Bu şekilde olmazdı. Ne bildiğini dahi bilmiyordum... Belki de önemli olan hiçbir şey bilmiyordu. Kendi elimle kendimi ele vermemem gerekirdi.

''Neden bahsettiğinizi anlamıyorum.'

'''Az önce sendim yine size mi döndüm?''

''Oktay Bey!''

''Kes sesini! Sana bir soru sordum sadece ona cevap ver.''

Ne sorusundan bahsediyordu bu adam? Öfkeli gözlerine boş yüz ifademle bakmayı sürdürdüm. O da neden bahsettiğini anlamadığımı anlamış olacak ki tekrar sordu sorusunu.

''Yatağıma bu yüzden mi girdin dedim.''

''Ne yüzden?''

''Neslihan... Battın. Her şeyi biliyorum.''