မနက်ခင်းေနရောင်ခြည်ေနွးေနွးရယ်က ကုိယ့်ရပ်ဌာနေနဲ့မတူကွဲပြားစွာ လန်းဆန်းလွန်းေနသည်...အကြောင်းကတော့ ချစ်ရသူနဲ့ရှိနေတဲ့ အရပ်သည်မုိ့ ပိုလွန်းေနသယောင် အရာအားလုံးဟာလည်း မြင်မြင်သမှျလှပကာ ပိုလွန်းတယ်မရှိ......
သခင်ေလးရဲ့မနက်ခင်းကတော့ အေးချမ်းစွာ နိုးထလာခဲ့ပြီ...မျက်နှာလှလှေလးကုိ နူးညံစွာစင်ကြယ်စေပြီး ေသသတ်စွာဝတ်ဆင်လုိက်တဲ့အခါ နတ်သားတစ်ပါးအရှိန်အဝါေတွထွက်လာသလုိ လင်းလင်းလက်လက်နဲ့ ေတာက်ပလုိ့ေနတယ်....
"သခင်ေလး...ဒီေန့မင်းကြီးဆီ အခစားဝင်ရမယ်ေနာ်..."
"ငါသိပါတယ်..."
သူေပြာမှမဟုတ်ဘူး ကျွန်ေတာ်သိပြီးသား ဘာအတွက်လာတာလဲဆုိတာလဲ ကျွန်ေတာ်သိတယ် ဒိီေကာင်လှျာရှည်လွန်းတယ်....
"ဟုတ်ပါပြီ...သွားရအောင်..."
သိလဲပြီးတာပဲ ပြင်ထားလုိက်တာမှ အိမ်ေရှ့စံနဲ့ထိမ်းမြှားမှာကျနေတာပဲ ဟိုကသူ့ကုိမှတ်မိဖို့ေနေနသာသာ သိပုံေတာင်မရဘူး....
နန်းေတာ့ကုိသွားဖို့ရာ ေဝါယာဥ်စီးလာတဲ့လမ်းတစ်ေလှျာက်လုံး အတေွးများစွာနဲ့ေပါ့....
"Jeonအဆောင်ေနာက္မှာ ဥယျာဥ်ေလးရှိေနဦးမလားမသိဘူး....သွားကြည့်ချင်လုိက်တာ.."လုိ့အရူးလုိ တစ်ေယာက်ထဲစကားေပြာေနတာ မည်သူမျှမကြားနိုင်ကုိယ့်နှလုံးသားေလးနဲ့ ကုိယ်သာရှိေနသည်မို့....
"သခင်ေလးေရာက်ပါပြီ...."
ေဝါယာဥ်ေပါ်ကဆင်းသည်နှင့် နန်းေတာ်တံခါးဝရေှ့က တစ်ေယာက်ေသာသူသည် ကြုိေစာင့်ေနပုံက...သိပ်ရင်ခုန်ဖို့ေကာင်းတဲ့အခိုက်အတန့်ေလး...
"အမယ်ေလး..."
သွားပြီး အရှက်ကွဲပါပြီ....
"သခင်ေလးရယ် လက်ကမ်းထားတာေလ...ကြည့်ေနတာက တခြားကုိး..."
ဆင်းဖုိ့ကမ်းထားတဲ့လက်ကုိ အာရုံမရ လင်ေတာ်ေမာင်ကုိ ကြည့်ေနတာများ ဖြတ်ရုိက်ချင်စရာ...အခုေတာ့ေခြချော်ပြီး ပြုတ်ကျပြီး နည်းေတာင်နည်းေသးတယ်....
"ဘာဖြစ်လဲကြည့်ေတာ့...မင်းေနာ်.."
နာပါတယ်ဆုိေနမှ သူကတစ်မျိုး...
"ရရဲ့လား..."ဆုိတဲ့jeonရဲ့အသံေလး ေမာ့ေတာင်မကြည့်ရဲဘူးရှက်လုိက်တာ....ကျွန်ေတာ်အကြည့်မလွဲတာလဲ မပြစ်မပြောနဲ့ ေနရောင်ေအာက်္မှာ တင့်တယ်စွာဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ဝတ်ရုံေတာ်နဲ့ လိုက်ဖက်လွန်းတဲ့အသားအရေးဟာ ဝင်းလက်လုိ့....မျက်္နှာထားတည်တည် ေမးရုိးထင်းထင်းက ေယာကင်္ျားပီသလွန်းတဲ့ ပုံစံမျိုး...ခင်များတုိ့ဆုိလည်း ငမ်းမှာပဲ ကျွန်ေတာ်ကတော့ အငမ်းလွန်းကာ ပြုတ်ကျတော့ အရှက်ကွဲရပြီ....
YOU ARE READING
မောင့်မူပိုင်သမားတော်💘
Fanfictionမောင့်ရောဂါက မောင့်မူပိုင်သမားတော်နဲ့မှ ပျောက်နိုင်မှာ... ________________________________ -zawgyi- ေမာင့္ေရာဂါက ေမာင့္မူပိုင္သမားေတာ္နဲ႕မွ ေပ်ာက္နိုင္မွာ...
