REVENGER | KV

Part 9 | Getting ready..

Place: Road, South Korea
Date: September, 01, 2015

Time: 07:30

ساعت هفت و سی صبح روز یکم سپتامبر...

بیست و پنج سال پیش همین روز، جانگ کوک چشم های گرد و سیاهش رو به روی دنیای قشنگ اطرافش باز کرد.

بیست و پنج سال بعد از اون روز، جانگ کوک چشم های خودش رو برای همیشه می بست.

طناب هایی که دور بدن تقریبا لختش، به وسیله خون و عفونت شدیدی که داشت، رد انداخته بودن.

حساس بودن نقطه ای روی کتفش که گلوله اون رو شکافته بود، باعث فلج شدن نسبی سمت راست بالاتنه ش شده بود.

نه ساعت بارش بی وقفه و شدید بارون، اونم تو اون ناحیه ی سرد سیر، بدن پسر رو به توده ی بزرگ قندیلی تبدیل کرده بود که یخ زده بود اما نمی لرزید.

با وجود یخ زده بودنش، همچنان خون از بدن بی جونش خارج میشد.

رنگ پوستش هیچ فرقی با ردیف یک دست سفید دندوناش نداشت.

پلک های چشم های همچنان بهت زده ش هم، مثل لب های خونیش هنوز از هم فاصله داشتن.

هشت ساعت زیر بارون، روی همون صخره ی سنگی آشنا که یاد بهترین خاطره هاشون رو فریاد میزد، با خونی که بند نمیومد و بدنی که نمیمرد، رها شده بود و کوچکترین چیزی که متوقف شدن چرخش زمین رو برای جانگ کوکِ تقریبا مرده تکذیب کنه، اون اطراف وجود نداشت؛ جز بارونی که اونقدر یکنواخت وحشی باریده بود که نمیشد تشخیص داد، اون خط هایی که از شب تا صبح از کنار چشماش به سرعت گذر میکردن، قطره های بارون بودن، یا نشونه های سفرش به دنیای بعد از مرگش!

جانگ کوک خسته بود. بیش از حد خسته بود برای نفس کشیدن سال بیست و پنجم از زندگیش.

اونم نه یه سال عادی! سالی که تنها انگیزه ی سلول های بدن جانگ کوک برای فعالیت، کنارش نبود... نبود که دست نوازشش رو روی تک تک اون موجودات کوچیک بکشونه و بهشون بگه اونارو یک به یک و با تمام وجودش میپرسته.

اون سلول ها درست مثل صاحبشون بد عادت شده بودن. اونا هم دیگه هیچ امیدی برای ادامه یا فعالیت خودشون نداشتن.

یه شب تا صبح مرور کل اون پونزده سال و در آخر، ثابت نگه داشتن تصویر تهیونگی که زیباترین لبخندش رو -مثل اولین صحنه ی دیدن شیر خوردن بچه برای مادرش- درست توی قاب چشماش ثبت کرده بود، همه ی اون سلول ها با بیرون دادن آخرین دم خودشون از بدناشون، دُمشون رو از پریز مغز جانگ کوک بیرون کشیدن و به تماشای رنگ باختن خودشون نشستن...