Smile Again

Part 2

Zawgyi Ver

ေဆး႐ုံ အခန္းႀကီးထဲမွာ ေနရသည္က သိပ္ကို မြန္းက်ပ္ဖြယ္ေကာင္းလွတယ္။
သူ႔ကို ဦးႀကီးက တစ္ပတ္ျပည့္မွ ဆင္းခြင့္ျပဳမယ္ဆိုလို႔ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ မွိတ္ႀကိတ္ေန ေနရတယ္။
တစ္ပတ္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ ခါတိုင္းပံုမွန္ ၂၄နာရီက ေဆး႐ုံမွာ​ေနရခ်ိန္ဆို ႐ွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင့္ေလးရာ စကၠန႔္မ်ားလား​ေတာင္ထင္ရတယ္....။
အဲ့ေတာ့ တစ္ပတ္ျပည့္ဖို႔အတြက္ ေျခာက္သိန္းေလးေထာင့္႐ွစ္ရာ စကၠန႔္ႀကီးမ်ား​ေတာင္ ထိုင္​ေစာင့္ေနရတယ္။

ဟူး....လူနာျဖစ္ရတဲ့ဘဝက မလြယ္ပါဘူး။

အခန္းထဲမွာ မြန္းက်ပ္လို႔ drip ကေလး တန္းလန္းခ်ိတ္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီလမ္း​ေလး​ေလွ်ာက္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

"ဟား.....အား...."

အေဝးႀကီးကတည္းကေန ေအာ္ကာေျပးလာတဲ့ ကေလးေပါက္စရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ​ေဘးလြတ္ရာကို ​ေ႐ွာင္တိမ္း​ေနလိုက္တယ္။
ကေလးဆိုေတာ႔ မျမင္မကန္း သူ႔ကို ဝင္တိုက္မိမွာစိုးရတယ္​ေလ...။
သူ တမင္တကာ ေဘးကို ေ႐ွာင္တိမ္းလိုက္ကာမွ သေကာင့္သားေလးက
သူ႔ကို တည့္တည့္ဝင္တိုက္လိုက္တာ​ေၾကာင့္ ယိုင္နဲ႔သြားကာ တစ္ေယာက္​ေယာက္က သူ႔ကို ဝင္ထိန္းေပးလိုက္မွန္း သူသိလိုက္တယ္။
အမေလး.... နာလိုက္တာ.... ။

"ဟိုေကာင္ေလး ဘယ္ေျပးမွာလဲ ဒီကို လာစမ္း
ေဆးရံုႀကီးထဲကို ေလွ်ာက္မေျပးရဘူးလို႔ မင္းမိဘေတြက မဆံုးမဘူးလားကြ..ဟမ္"

ထိုကေလးက သူ႔ကို လွ်ာထုတ္ၿပီး ေျပာင္ျပကာ ထိုေနရာကေန ေျပးထြက္သြားတယ္။

"ငါ့ကိုမ်ား လွ်ာထုတ္ေျပာင္ေနေသးတယ္ စြကေလး ဖေအေပး​ေလး"

ထိုကေလးကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ကာ သူ႔ကို ဝင္ထိန္းေပးတဲ့ သူကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ သူ႐ွိရာဖက္ လွည့္လိုက္တယ္။
ထိုလူကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာကိုမွ မဆိုႏိုင္​ေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆြံ႔အေနသူတစ္​ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။

ဒီလူ....ဒီလူက သူအရမ္းခ်စ္ရတဲ့သူ....။
အရာရာကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္းနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီလူ...။
တစ္​ေလာကလံုးကို ေျခစံုကန္ၿပီး သူ႔တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ဘဝထင္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီလူ...။
သူမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားတစ္​ေယာက္နဲ႔ ယွဥ္လာတဲ့အခါ သူ႔ကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဒီလူ....။