Zawgyi Ver
"ဝန္းရံခ!!!"
"မင္း သတၱိေတြ သိပ္ေကာင္းေနတယ္ေပါ့"
ထက္ရွိန္ လွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့ လက္ကို ဝန္းရံခ ခါခ်လိုက္သည္။
"ေအး...သြား
သြားၿပီးရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီကို ျပန္မလာနဲ႔"
ဝန္းရံခ ေနာက္သို႔ပင္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ဆင္းျမဲ ဆင္းေနဆဲ။
အတားအဆီးမဲ့ က်ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို လစ္လ်ဴရႈပစ္ခဲ့သည္။
မဟုတ္ဘူးေလ...ငါ ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔လိုက္ပါ။
သူသာ လိုက္မေခၚဘူးဆိုရင္ တကယ္ပဲေဝးရေတာ့မွာ။
ဒါက ေနာက္ဆံုးေလွကားထစ္ပဲ။
မင္း ငါ့ကို တကယ္ မတားေတာ့ဘူးလား။
ျခံအျပင္ကိုေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ အသိစိတ္တို႔ လြင့္ပါးေနခဲ့သည္။
တကယ္လိုက္မေခၚဘူးပဲ...။
ငါ တကယ္ရူးေနတာပဲ...။
ဘာလို႔မ်ား ထြက္လာခဲ့ရပါလိမ့္...။
ျခံဝမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ရင္း
မိုက္မဲမႈအတြက္ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ကာ ငိုေႂကြးရင္း သူ႔ရဲ႕ဦးေခါင္းကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ထုရုိက္ေနမိသည္။
ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ ျပန္မလာပါနဲ႔ ေျပာထားတာကို ဘယ္လိုျပန္သြားရမွာလဲ။
ဒါမွမဟုတ္ အရွက္မဲ့စြာနဲ႔ပဲ ျပန္ေတာင္းပန္ရမလား။
သူ႔ဘက္က မွားေနတာလည္း မရွိပါဘဲနဲ႔။
ျခံဝမွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့ေနလိုက္ဦးမည္။
အေနၾကာလာေတာ့ ေကာင္းတာ ဘာမွမရွိေပမယ့္ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ႔ ခြဲရမယ္ဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတာ့ ျဖစ္မိသား။
တေရြ႕ေရြ႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ဝန္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုသာ ေငးၿပီး ေလွကားထိပ္မွာ ေၾကာင္ကာ ရပ္ေနဆဲ။
တကယ္ထြက္သြားတာပဲ...။
သူ႔ကို တစ္ခါေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘူး။
မင္း တကယ္ရက္စက္တယ္ ဝန္းရံခ...။
"မဟုတ္ဘူး ဝန္း...မသြားနဲ႔"
လိုက္မေခၚဘူးလို႔ ေျပာတာငါပါ...။
ဒီေကာင္က မင္းမရွိဘဲ ေနႏိုင္မွာတဲ့လား။
YOU ARE READING
Smile Again
Randomအရာရာကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး မင္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေတာင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ယွဥ္လာတဲ့အခါ မင္းကေတာ့ ငါ့ကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္.......။ ဒီအခ်စ္ေတြက မင္းနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူးဆိုတဲ့ ေျဖသိမ့္စကားေလးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က နာက်င္ခံစားရမႈေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူကမ်ားတာဝန္ယူေပးမွာလဲ...။ မ...
