ေစ်းနားရွိညႇပ္ေနက်ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္တြင္ သၾကၤန္နားနီး၍ ဆံပင္အေရာင္ဆိုးသူမ်ားႏွင့္စည္ကားေနသည္။
တိုးတိုး ဆံပင္ညႇပ္ေနတုန္း ေကာင္းခန႔္က CD ေခြအေရာင္းဆိုင္မွာ သၾကၤန္သီခ်င္းေခြသြား၀ယ္မည္ဟုဆိုကာထြက္သြား၏။
"ထက္ယံတိုး ဆံပင္အေရာင္ဆိုးဦးမလား"
ဆံပင္ညႇပ္ဆရာ ကိုသန္းထိုက္ကေမးသည္။ တိုးတိုးကေခါင္းရမ္းလိုက္ၿပီး...
"ေနပါဗ်ာ... ခင္ဗ်ားကလည္း ကြၽန္ေတာ္အေမအေၾကာင္းလည္းသိရဲ႕သားနဲ႔ အခြၽန္နဲ႔လာမေနတယ္"
တိုးတိုးအေျပာေၾကာင့္ ကိုသန္းထိုက္ကရယ္ေနသည္။ ေဘးခုံမွ ေမေမ့တပည့္တစ္ေယာက္က တိုးတိုးအားလွည့္ၾကည့္လာၿပီး...
"ဆံပင္ေဆးဆိုးစမ္းပါကြ ထက္ယံတိုးရ... အဲ့ဒါမွ ဆရာမဆူရင္ ဆရာမသားလည္းဆိုးတာပဲလို႔ျပန္ေျပာရေအာင္လို႔... အဟားဟား"
"မင္းဟာမင္းဆိုးခ်င္ဆိုးေပါ့ကြ... တစ္ခါအဆူခံလိုက္ၿပီးတာပဲကို"
"ေတာ္ပါၿပီကြာ... ဆရာမေဒၚခ်ိဳခ်ိဳက ဆူရင္တစ္ခါနဲ႔ဘယ္တုန္းကၿပီးလို႔လဲ"
ေမေမကိုေတာ့ သူတပည့္ေတြအကုန္လုံးကေၾကာက္ၾကသည္။ ကြယ္ရာ၌ပင္ေမေမမႀကိဳက္တာမလုပ္ရဲၾကေပ။ ေမေမကလည္း ေစတနာေကာင္း အသင္ျပေကာင္းေသာေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္ဂုဏ္ရွိစြာနာမည္ေကာင္းရထားသူျဖစ္သည္။ တိုးတိုးမွာေမေမ့အတြက္ အၿမဲဂုဏ္ယူရပါ၏။
ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ထဲမွထြက္လာေတာ့ တိုးတိုး၏ကိုယ္တြင္ ဆံပင္ညႇပ္စေတြႏွင့္ယားယံစျပဳလာသည္။ အိမ္ျပန္၍ေရခ်ိဳးခ်င္လွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းကခုထိေရာက္မလာေသး။ ခဏၾကာေတာ့မွ သီခ်င္းေခြတခ်ိဳ႕ဝယ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေပၚလာသည္။
"ၾကာလိုက္တာကြာ မင္းကလည္း"
တိုးတိုးက စူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ေျပာကာ ေကာင္းေကာင္းဆီမွစက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုဆြဲယူၿပီးနင္းဖို႔လုပ္သည္။
"မင္းေျပာေတာ့ ေျခေထာက္နာေနတယ္ဆို"
"ရတယ္ ငါေရွ႕ကနင္းမယ္ အဲ့ဒါမွ ငါ့ဆီကဆံပင္ညႇပ္စေတြ မင္းဆီလြင့္လာၿပီး မင္းပါယားေအာင္လို႔"
DU LIEST GERADE
The Promise Of Summer
Romantik(Myanmar Boy Love Fiction-OC) (အရမ်းချမ်းသာပြီး လိုတရဘ၀မျိုးတွေမဟုတ်ပဲ real life နဲ့ အနီးစပ်ဆုံး ၂၀၀၆ ခုနှစ်ဝန်းကျင်ခန့်က သင်္ကြန် အငွေ့သက်လေးတွေ အဆောင် အငွေ့သက်လေးတွေ နဲ့ သာမာန်ရိုးရှင်းတဲ့ အဆောင်နေ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းသား ဘ၀ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတခုပါ)
