Selamm canlarım, buraya en son ağustosta bölüm atmışım. Baya olmuş bölüm yazmayalı...
Öncelikle destek olanlara teşekkür ederim. 💫 ✨ 💙
Daha öncede dediğim gibi bu bir şiir kitabı, akrostiş şiir de yazdım, yazı da, şiir de. Hepsinden biraz biraz. Ve 100.bölüm olduğunda kitap tamamlanacak. Yani bu kitap benim için çok özel olarak kalacak, gerçekten ilk göz ağrım en çok sevdiğim, üzüldüğüm şeyleri yazdım hep.
O yüzden bu bitince bir şiir kitabı daha yazacağım, daha profosyönelce, bunda beğendim şiirleri ona da alacağım. Daha düzgün bir biçimde işallah. Onunda çıkmasını isterim eğer öyle bir imkanım olursa. Şiir ve yazı tarzında, nasip diyelim.
Bölümü okuduktan sonra yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın. Okuduğunuz için teşekkürler. 💫 ✨ 💙
🌸 🌸
Bu zmna kadar bir sürü olaya şahit oldum. Bazen sevdiklerim, bazen kendim. Her zmn üzüldüm, üzdüm. İnsan yanında olanı da uzakta duranı da kolayca anlamıyor.
Malesef ki önce bişeyler yaşıyor, daha sonra olanlardan ders çıkarıp hayatına öyle devam ediyor. Ama bazen, bazı insanlar vardır, öyle silinmez, kolayca vazgeçilmez. Zordur işte.
Ama zmanla herkesin aynı olduğunu anlarsın. O kadar acı ki aslında. Hiç beklemediğin insanlar sana beklenmiycek şeyler yapıyor ve sen o an nefret bile edemiyorsun. O kadar canın yanıyor ki, görmezden geliyorsun, yokmuş gibi. Hiç olmamış gibi.
Yaşanan onca güzel şeyin hiç bir anlamı kalmıyor, yapanı da hatıralarını da o an yok sayıyorsun. Olmamış gibi. İnanın en sevdiğiniz de olsa insan görmezden gelebiliyor. Yeterki canınızı yaksın. Fiziksel can acısı değil tabi, manevi olarak sizi o kadar kırıyor ki ya diyorsunuz ki bunun için miydi?
O güzel olan herşey bunun içinmiydi, insan içinde yaşattığını çok seviyorda, çok sevdiğini içinde yaşatamaz hale geliyor. Karmaşık gibi ama değil. Bir insanı düşünceleriniz ile sevip çok yüceltebilirisniz, ama sonra o düşünceleri karşıdaki insan yerle bir edince o çok sevdiğinizi içiniz bile almıyor. Gerçekten insanlara olan güven duygumu kaybettim. En yakınımdan en uzağına. Ben neşeli biriydim ama yüzümdeki gülüşleri çok gördüler. İçimdeki hüznü görmezden geldiler.
Ama ben artık kendimi kimse için üzmüyorum. Kendim için bile.
Kalbim istiyorda aklım istemiyorsa o an da vazgeçiyorum. Çünkü yoruldum artık. Bi yere kadar dayanabiliyor insan da. Taş değiliz, kalpsiz değiliz.
Karşımızdakini üzemiyorsak, yani canımızı yaktığı kadar yakamıyorsak en güzeli unutmak. Görmezden gelmek. Ona en büyük ceza bu.
Öyle bu mu yani demeyin, en güzeli bu onsuz hayata devam edebilmek, onsuz da gülünebileceğini göstermek, hatta sevilmek. Onun kanser olan sevgisini yüreğimizden alıp, yerine başka şeyler koymak. En güzeli bu. Kendin için. Başkalarını düşünme. Kendini düşün.
Hayatta insnalar için değil kendiniz için çabalayın, görmezden gelin kolayca sevmeyin, inanmayın, mutlu olacağınız şeyler yapın. Hayat kanser insanlardan ilişkilerden daha değerli.
Kin tutmayın, en büyük hata birine takılı kalmak, oysa bırak yola devam et geri de kaldı herşey, biz önümüze bakalım. Geçmiş, geçmiş te kalsın. Yarınlar bizim için bir umut olsun.
Size söz veriyorum ben değişeceğim, peki ya siz?
Hatta buraya tarih bırakalım hayatımızın dönüm noktası olsun. Değiştiğiniz, değiştiğimiz zmn dönüp iyiki diyebilelim.
Mutlulukla kalın.. 💫 ✨ 💙 💙 💙 💙
Melek ✨🌸♥️♥️ ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
23 Eylül - Perşembe - 2021
17 : 48
✨
🌸
(bu sözü lütfen unutmayın, bende çok şeyi değiştirdi)
❤️
❤️
❣️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
< D'oKuNmAyAn ŞİİR >
ChickLitHayatı boyunca sevilmemiş, dışlanmış ama bir o kadar da güçlenmiş kaç kişi var? Belki sen, belki ben, belki hepimiz. Sürekli insanların göz ardı edip senin dışında herşeyi önemsediklerini düşünüyorsan kitabıma göz at. Bu bir gerçeklik kitabıdır...
