💫 Hiç bişeyden, hiç kimseden hemen nefret etmedim. Zaman aldı. Hatta çoğunluk kendi başardı.
💫 Ben sevmeye çalıştıkça, uzaklaştı herkes. Şimdi kimsede gelmesin istemem. Buyum ben, çok sevip sonra yanılırım.
💫 Belki kötü bir huy, halbuki o kadar değer veren benim, başta buna dur desem, ne insanlar beni üzecek nede ben nefret edeceğim.
💫 Ama olmuyor işte yaşamadan sonucun ne olacağını bilemiyor insan.
💫 Acısı da yalnızlığıda birer ders oluyor aynı hatayı sürekli yapmaması için bir yok gösterici.
💫 Zaman hiç bişeye ilaç olmuyor, sanılanın aksine, sadece yara bandı oluyor. Biz o acıyı çekerken o sadece kanamayı durduruyor.
💫 Ama yara bandı da olsa o yara bize ait. Bizden başkası iyileştiremez. Hatta iyileşse bile kabuk bağlar izi kalır. Yani hiç geçmez. Ne acısı ne izi.
💫 Alışırsın sadece, eskisi gibi canın yanmaz mesela. Tekrar o yarayı kanatmazsın. Başkasının acıtmasına izin vermezsin çünkü yaşadıkların buna izin vermez.
💫 Kendini ne kadar korursan o kadar güçlü olursun. İstersen acımasız ol. Hayatta zayıf insanlara yer yok.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
< D'oKuNmAyAn ŞİİR >
Literatura FemininaHayatı boyunca sevilmemiş, dışlanmış ama bir o kadar da güçlenmiş kaç kişi var? Belki sen, belki ben, belki hepimiz. Sürekli insanların göz ardı edip senin dışında herşeyi önemsediklerini düşünüyorsan kitabıma göz at. Bu bir gerçeklik kitabıdır...
