YOK ARTIK

...

   Annem yine her gün ki gibi iş için erken çıkmıştı.Fakat o mükellef kahvaltı sofrasını da hazırlamayı ihmal etmemişti.Midemdeki sesler yükselmeye başlayınca hemen bir şeyler atıştırmaya başladım.Saate bakıp geç kalacağımı düşünerek bardağımdaki vişne suyundan son bir yudum alarak masadan kalkıp odamdan çantamı aldım.Dolabımdan pudra rengindeki babetlerimi ayağıma giydikten sonra dışarı fırladım.

 Güneş her zaman ki gibi sıcaklığıyla içimi ısıtmayı başarmıştı.Kuşlar etrafımda şarkı mırıldanıyorlardı.Bugün hava çok güzeldi.Daha vaktimin olduğunu anlayınca adımlarımı su şırıltılarının geldiği,çocuk seslerinin yükseldiği parka çevirdim.Bankın birine oturup oyun oynayan çocukları izlemeye başladım.Ne kadar da eğleniyorlardı.Acaba bende böyle eğleniyor muydum?diye düşünürken salıncağa doğru hızlı adımlarla koşan küçük bir kız çocuğu yere düştü.Bende ani bir refleksle yerimden kalktım.Tam yanına gidecektim ki çocuğun babasının yanına gelip onu kucağına aldığını gördüm.Yavaşça tekrar yerime oturdum.Küçük kız babasına sarılmış ağıyordu.Keşke benimde düştüğümde yanımda bir babam olsaydı.Düştüğümde kaldırsaydı.Bir şey yapmasada olurdu.Sadece baba diyebilseydim de yeterdi.Diye geçirdim içimden.Gözlerimden akan yaşlar yanağıma doğru süzülüyordu.Annem babamın öldüğünü söylemişti.Ondan kalan sadece birkaç eski fotoğraftı.Ben sırlarımı,üzüntümü,mutluluğu,onu ne kadar özlediğimi hep o fotoğraflara anlatırdım.Hatırlamıyordum ama,çok özlüyordum onu... Gözyaşlarımı elimle sildikten sonra çantamdan telefonuma uzandım.Saat epey geçmişti.

Telefonumu tekrar çantama koyduktan sonra Güven Koleji'ne giden yolları yürümeye başladım. Okulun önüne geldiğimde Güven Koleji yazısına büyülenmiş gibi baktım.Bu yıl lise sondu.Mutluluğum biraz kısa sürecekti ama önemli olan yaşadığım andı.Okulun içine girdiğimde heyecanım level atlamıştı.Kendi etrafımda dönerek okula tekrar tekrar baktım.Koridorlarından geçerken Kolej'in havasını içime çektim.Hayalimi biraz daha içime işlemiştim.