"ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟဲ ေဟာ ဟဲ"
နဝေဒးတံတားေအာက္က ေတာင္ပတ္ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အသည္းအသန္ေျပးေနသည္။
ေနာက္ကမည္သည့္အရာမွလိုက္မလာေပမဲ့ အေျပးႏႈန္းက သိပ္ျမန္ေနသည္။ ခါးလည္အထိရွည္လ်ားေသာ နက္ေမွာင္ေနသည့္ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကလည္း ေလထဲတြင္ စည္းခ်က္မညီစြာ ရုတ္ရင္းဆန္ခတ္ ဝဲပ်ံေနၾကသည္။ နဖူးစပ္ကဆံပင္ေတြကို ပန္းေရာင္ေခါင္းစည္းအျပားနဲ႔သပ္တင္ထားထားေတာ့ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးဟာ ထင္းခနဲေပၚေနေလသည္။ ေမာဟိုက္သံေတြနဲ႔အတူ ေျပးေနရတာ ႏွစ္စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားရပါသည္။
ထူထဲလွသည့္ႏွင္းထု၏အေအးဒဏ္ကို လက္ရွည္အက်ႌတစ္ထည္တည္းႏွင့္ အံတုေနရသည္ကို ႏွစ္ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ ျပင္ပက အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အေပၚယံအေရျပား ေအးစက္ေနေပမဲ့ အတြင္းထဲမွာေတာ့ ေသြးေတြဆူပြက္လႈပ္ရွားေနလ်က္ရိွသည္။
ေဆာင္းရာသီကို ႏွစ္မႀကိဳက္ပါ။
ႏွင္း ကိုလည္း ႏွစ္မႀကိဳက္။
ႏွင္း ဆိုလို႔ ေဆာင္းရာသီမွာက်သည့္ႏွင္းေတာ့မဟုတ္။ တစ္ခ်ိန္က ႏွစ္အတြက္အေရးပါသည့္သူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ "ႏွင္း"ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
ေနြရာသီမွာ ႏွင္းက်လ်ွင္ ေနြရာသီကိုမုန္းမည္။
မိုးရာသီမွာ ႏွင္းက်လ်ွက္ မိုးရာသီကို မုန္းမည္။
အဲ့ေလာက္အထိကို ႏွင္း ဆိုသည့္ အမည္နာမေလးတစ္လံုးအေပၚမွာ မုန္းစြဲထားမိသည္။
တံတားႀကီးအလြန္ ကမ္းနားတစ္ေလ်ွာက္ ေျပးေနရင္းက သစ္ပင္ေတြက်ဲၿပီး ဧရာဝတီကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ဆိုတာကို ႏွစ္ငယ္ငယ္က ပင္လယ္သမုဒၶရာထဲမွာပဲ ရိွတာလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ အခုႏွစ္ရပ္ေနသည့္ေနရာကေန ဟိုဘက္ကမ္းကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပ။ ျမဴေတြဟာ ဧရာဝတီျမစ္ေရအလ်ဥ္ေပၚမွာ ဆိုင္းေနၾကေလသည္။
ဘာမွမျမင္ရေပမဲ့ ထိုမျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းကိုက သိပ္ကိုလွပပါသည္။
