စေနေန့
ေခါင္းရင္းသစ္ပင္ေပၚက ငွက္ကေလးေတြ က်လိက်လိေအာ္ျမည္ခ်ိန္ႏွင့္အတူ လင္းယံပါႏိုးလာခဲ့သည္။
တယ္လည္းဝီရိယေကာင္းသည့္ ငွက္ကေလးမ်ားပင္။ မနက္ငါးနာရီပင္ရိွေသးတာမို႔ ေရာင္နီဓာတ္လံုးေနမင္းႀကီးသည္ ကမ႓ာတစ္ျခမ္းဘက္တြင္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ရိွေနမည္ထင္သည္။
လင္းယံလည္း ညကတည္းက ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ေပမယ့္ မနက္ေရာက္သည့္တိုင္ အိပ္ေရးမဝတာမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္မိ။ ဝီရိယအထူးထားရတာမ်ိဳးမရိွဘဲ အေစာႀကီးကတည္းကႏိုးေနတာမို႔လို႔ ၪီးေန၏ ဖုန္းဆက္ၿပီးႏိႈးလာမည့္ Alarm မမြည္ခင္မွာပင္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။
အိပ္ခါနီးတုန္းက မနက္ေရာက္ရင္ ႏိုးေပးပါဟု စာပို႔ထားခဲ့၍ ၪီးေနႏိုးသည့္အခ်ိန္ ဖုန္းအေသအခ်ာဆက္ပါလိမ့္မည္။
လင္းယံအျဖစ္က "မနက္ခင္းေလးမွာ ႏိုးလာခဲ့ အရင္ဆံုးမင္းကိုလြမ္းပါတယ္" ဟူေသာ သီခ်င္းႏွင့္ပင္တူေနေတာ့သည္။ အိပ္ယာႏိႈးရန္ဝင္လာမည့္ဖုန္းထက္ ေစာထကာ ဖုန္းကိုေစာင့္ေနသည့္သူ သူတစ္ေယာက္ပဲရိွမည္ထင္သည္။
ဘာဝတ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ၪီးေနဝတ္သည့္အေရာင္ကို ဝတ္မယ္ဟုေတြးထားသည္။ ဘီဒိုထဲက အေရာင္စံုရိွေနသည့္ လည္ကတံုးမ်ားသည္ ေလးေလး တဝႀကီးမဝတ္လိုက္ရသည့္ အက်ႌေတျြဖစ္သည္။ ေလးေလး၏ကိုယ္က်ႏွင့္ အနည္းငယ္ပြေယာင္းေယာင္းရိွေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္ႏွင့္က် လံုးဝကြက္တိ။
"တီ တီ"
ထင္ထားသည့္အတိုင္း ၪီးေနဆီက။
"ထ.."
"ၪီးေန ဘာေရာင္ဝတ္မွာလဲ"
"ထေတာ့"ဟုပင္ဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရဘဲ
ရုတ္တရက္ႀကီးထြက္လာသည့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူၿပံဳးစိစိျဖစ္သြားသည္။ အေစာႀကီးႏိုးရဲ့သားနဲ႔ သူ႔ကိုႏိႈးခိုင္းေသးတာ လင္းယံႏွင့္ပင္သြားတူေလသည္။
"ႏိုးၿပီလား"
"ၾကာေပါ့"
"အဲ့တာမ်ား ဘာလို႔ႏိႈးခိုင္းေနေသး"
"ၪီးေနတကယ္ႏိႈးလားသိခ်င္လို႔ေလ"
ေဟာ။ ရင္းနီးလိုက္သည့္ သည္စကား။ ေအာင့္တက္လာေသာ ဘယ္ဘက္ရင္အံုဆီ က်န္လက္တစ္ဖက္တင္ထားလိုက္မွ ေအာင့္တာ နည္းနည္းသက္သာသြားေလသည္။
