ေလးလ ၾကာၿပီးေနာက္
"တီ တီ တီ တီ"
မနက္ ၄နာရီ ထိုးၿပီဟူေသာ တင္ဇာရီေပၚက ႏိႈးစက္ဆီမွ အခ်က္ေပးသံထြက္လာေလသည္။
သို႔ေသာ္ ၾကင္စေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ ႏိႈးစက္ထက္အရင္ေစာ၍ ႏိုးေနခဲ့သည္။
ေခါင္းရင္းျပတင္းေပါက္မွ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကလြဲ၍ ေမွာင္ပိန္းပိန္းအခန္းထဲတြင္ မ်က္ႏွာက်က္တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိၾက သည့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးတြင္ ယေန့အတြက္ရင္ခုန္မႈမ်ားအျပည့္ႏွင့္။
ဟုတ္သည္။ ဘာလို႔ရင္ခုန္သရလဲဆိုလ်ွင္ သည္ေန့သည္ သူတို႔ဘြဲ႔ယူရမည့္ေနပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘြားသီတာလက္ဖြဲ႔ထားသည့္ အိမ္မွ ညက ေမေမ့အိမ္သို႔ေျပာင္းအိပ္ၾကသည္။
ေမေမတို႔ႏွင့္မခြဲခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္တစ္လံုးလံုးလက္ဖြဲ႔ထားသည့္ ဘြားသီတာစိတ္ေက်နပ္ေစေအာင္ရယ္ အိမ္တစ္လံုးလံုး အလဟႆမျဖစ္ေအာင္ရယ္ သူတို႔ေျပာင္းေနျဖစ္သည္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ပုျဖဴျဖဴေလးျဖစ္ေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အေတာ္အတန္က်ယ္ဝန္းပါသည္။
"ႏွစ္ ႏိုးေနတာလား"
"အင္း အိပ္ရာေျပာင္းသြားလို႔ အေစာႀကီးႏိုးေနတာ ေမာင္ေရာလား"
"အင္း ေမာင္ေရာ အိပ္ရာေျပာင္းသြားလို႔"
"ဟြန္႔ ဘာအိပ္ရာေျပာင္းတာ။ သူ႔အခန္းပဲကို အပိုေတြသိပ္ေျပာ"
"ေမာင့္အခန္းဆိုရင္ စားပြဲေပၚမွာဓာတ္ပံုေတြရိွရမယ္ကြာ။ စာအုပ္အမည္းေတြစီထားရမယ္ကြာ။ နံရံေပၚကသံခ်ိတ္မွာလက္ေကာက္ေလးရိွရမယ္ကြာ။ ခု မရိွဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ေမာင့္အခန္းမဟုတ္ဘူး"
"ခုေတာ့ ဒီလိုစကားေျပာၿပီေပါ့ေလ။ ေမာင္ အဲ့ေလာက္ကတ္သီးကတ္သတ္ႏိုင္မွန္းမသိဘူး။ အဲ့ပစၥည္းေတြကို သြားေလရာသယ္လို႔မွမရတာ ေမာင္ရဲ့။ ဒီမွာထားခဲ့ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္။ ဒီေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အဲ့တာေတြမရိွလို႔တဲ့"
"အဟီး ေမာင္ကစတာပါကြာ။ သည္ေန့ ဘြဲ႔ယူရမယ့္ေန့မို႔လို႔ ေပ်ာ္လို႔အေစာႀကီးႏိုးေနတာ"
