အစိမ္းႏုေရာင္ဒန္းေပၚတြင္ မိန္းကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနၾကေလသည္။ ၿခံထဲက လန္းေကာ့စြာပြင့္ေနၾကေသာ စံပယ္ရံုႏွင့္အၿပိဳင္ ထိုမိန္းကေလးတို႔ကလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ငယ္ရြယ္မႈမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ ႏုနယ္ေနၾကပါသည္။
"နင္ ေနေကာင္းၿပီလား"
"အင္း အဖ်ားေတာ့မရိွေတာ့ဘူး"
"အဲ့တာဆို နက္ျဖန္က် ေရႊေတာင္ကိုသြားၾကမလား"
"ဘာရိွလို႔လဲ ေရႊေတာင္မွာ"
" နတ္ေတာ္ပြဲေတာ္ေလဟာ။ လူအရမ္းစည္တာ။ ျပည္ကိုေျပာင္းလာကတည္းက ငါမေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာ"
ထိုအခါ ပန္းပြင့္ေလးက တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနဟန္ရိွေလသည္။
"မနက္ျဖန္ေတာ့မရဘူးဟာ ငါသြားစရာရိွေနလို႔"
"ညဘက္ေလဟာ ညဘက္ေတာ့သြားစရာမရိွဘူးမလား"
"အဟင္း ႏွစ္ရယ္ ငါကနင္နဲ႔ဆို ဘယ္အခ်ိန္မဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္ဟာ။ ခုက တကယ္သြားစရာရိွေနလို႔ပါ။ သြားခ်င္ရင္ သန္ဘက္ခါက်သြားမယ္ေလ"
"ေတာ္ပါ နက္ျဖန္က လျပည့္ေန့ ေနာက္ဆံုးေန့။ ေနာက္ေန့ဆို ပြဲေတာ္ကၿပီးၿပီ။ နင္ကဘယ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ"
ပန္းပြင့္ေလး၏ ေျပာင္းလဲသြားေသာ မ်က္ႏွာအရိပ္အျခည္တို႔ကို ႏွစ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ မျမင္လိုက္ေပ။
"ဟင္ ဟို တစ္ညအိပ္ခရီးသြားရမွာ"
"ညအိပ္လား။ ဘာလဲ အမ်ိဳးအိမ္လား"
"အင္း ဟုတ္တယ္ အမ်ိဳးအိမ္ကို"
ပန္းပြင့္ေလး အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြထက္ကို ပိုတဲ့အမ်ိဳးေတြပါ။ ငါ့ဘဝရဲ့ ေရႊခင္းလမ္းေပၚေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က်မွ နင္ကငါ့ကိုေတြ့ခဲ့ေတာ့လည္း ငါ့အတြက္ အနာက်င္ရဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုကိုေမးလိုက္တဲ့ နင့္ကို ငါစိတ္မဆိုးပါဘူး။
"ေၾသာ္ ညအိပ္ဆိုေတာ့ နက္ျဖန္ငါပ်င္းေနရေတာ့မယ္ေပါ့။ ငါ့ဟာငါတစ္ေယာက္တည္း သြားလည္ရင္ေကာင္းမလား"
"နင့္အေမကလႊတ္မွာတဲ့လား"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေလ ငါအရမ္းလြတ္လပ္ခ်င္တာပဲ။ ခုအတိုင္းႀကီးက ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံထားရသလို ငါ့စိတ္ေတြမလြတ္မလပ္နဲ႔"
