"တခ်ိဳ႕လူေကာင္းေတြ အေႂကြေစာလြန္းတယ္
ကြၽန္မဘဝရဲ့ ပထမဆံုးမိတ္ေဆြပါ အပါအဝင္ေပါ့
မီးမီးေလး"
သူ႔ Newfeed ေပၚတြင္ တက္လာသည့္ စာသားေလးတစ္ခုကို လင္းယံအၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အရင္ကတည္းက ဤစာေရးဆရာမတင္လိုက္သည့္ စာစုေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနတတ္သည္။
တိုက္ဆိုင္လြန္းလို႔လည္း ေပ့ခ်္ကို သူ လိုက္ခ္လုပ္ထားခဲ့တာ။ စာတစ္ခုတစ္ခုတက္လာဖို႔ အေတာ္ၾကာတတ္သည္။ တက္လာလ်ွင္လည္း သူ႔အေၾကာင္းကိုရွာၿပီးေရးထားသလိုဟုေတာင္ ထင္မိသည္အထိ။ ဆရာမ၏ပံုကို ေပ့ခ်္ထဲ ရွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တင္မထားသည့္အတြက္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ လံုးလံုးလ်ားလ်ားမသိရေပ။
အခုစာသားေလးကိုပင္ၾကည့္ေလ။ သူနဲ႔ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုက္ဆိုင္လိုက္လဲ။ သူ႔ဘဝရဲ့ ပထမဆံုးမိတ္ေဆျြဖစ္တဲ့ ေလးေလး။ အေႂကြေစာလြန္းခဲ့တဲ့ လူေကာင္းေလးေလး။
ကြန္႔မန္႔ဆိုတာကိုႏိွပ္ၿပီး သူခံစားရသည့္အတိုင္း သူေရးခ်လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ပထမဆံုးမိတ္ေဆြလည္း အေႂကြေစာခဲ့တယ္" ဟူ၍။
"လင္းယံ မထေသးဘူးလား"
ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ထရမွာပ်င္းေနေသာ လင္းယံအခန္းထဲသို႔ ေရာင္ဝါေနဝင္လာေလသည္။
"ဟာ ၪီးေန ဘယ္လာတာလဲ"
"မင္းကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔မလို႔"
"တကယ္လား။ အဟား ေပ်ာ္ၿပီေလ။ ခဏေစာင့္ ေရမိုးခ်ိဳးမ်က္ႏွာသစ္လိုက္ၪီးမယ္"
"ျဖည္းျဖည္းလုပ္"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့မွ ေမြ့ယာေပၚက ေစာင္ေတြေခါက္သည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရိွေအာင္ ျပင္ေပးလိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း သူလုပ္ေပးေနက်။
ၿပီးေနာက္ ေမြ့ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္၍ အခန္းထဲတစ္ပတ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘဲ အရာရာဟာ အရင္တိုင္းရိွေနၾကပါသည္။
ေရာင္ဝါေနစိုးရိမ္မိသည္က လင္းယံက အခ်စ္ကိုစတင္ထိေတြ့မိေနၿပီျဖစ္သည့္ အရြယ္ေရာက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုကေလးတစ္ေယာက္လို လိုက္အုပ္ခ်ဳပ္တာေစာင့္ေရွာက္တာေတြကို စိတ္က်ဥ္းၾကပ္စရာလို႔ထင္ၿပီး မလိုခ်င္ေတာ့မွာ စိုးရိမ္တာ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ့ေရ႔ွမွာ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ရပ္တည္ျပခ်င္ၾကတာ ခ်စ္မိသြားတဲ့သူေတြရဲ့အက်င့္ပဲေလ။ ကိုယ္ကသာ လင္းယံအေပၚထားတဲ့ ေမတၲာေၾကာင့္ အရင္ကထက္ ေလ်ာ့သင့္ေလ်ာ့ေပး လႊတ္သင့္လႊတ္ေပးေနခဲ့တာ။
လႊတ္ပါမ်ားလာရင္ လိုက္ထိန္းစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေက်ာင္းႏိုင္သည့္ အေျခအေနတစ္ခုကို တစ္ေန့ေတာ့ေရာက္လာမွာပင္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ လင္းယံကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္တာေတြ ဂရုစိုက္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ထားပါသည္။
ထို႔အစား ကိုယ့္ေျခေထာက္အေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္၊ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိေအာင္ပဲ လမ္းျပေပးဖို႔စိတ္ကူးထားသည္။
