Aden / bxb ✔️

7.

Aden

Aniden kulağıma gelen korna sesi ile gözlerimi açıp etrafa baktığım zaman durmuş olduğumuzu fark etmiştim.

Başım ve sinirden sıkmaktan ağrıyan çenem ile doğrulup geldiğimiz yere baktım, tek tük evler vardı ve açıkcası kafamı yan tarafıma çevirip Barbaros'a bakmaya çekiniyordum.

İkimiz de büyük bir çıkmaza girmiştik ve bu durumda ne yapılır ve nasıl davranılır hiç bilmiyordum.

Evet ikimiz de birbirimizi pek tanımıyordum ve ben sadece ekibim ile onu araştırdığım kadarıyla biliyordum ama o beni hiç bilmiyordu.

Belki de bütün bunlar birer oyundan ibaretti ve Turgut bize büyük bir plan hazırlamıştı? Belki de çoktan o köyü yerle bir etmişti ve daha büyük amacları vardı ?

Belki de oğlu beni buraya öldürmeye getirmişti ve... Aklıma gelen şeyler ile kafamı iki yana salladım, iyice paranoyak olmuştum.

Kafamda kurduğum senaryo ile gözlerimi kapatıp sesli bir şekilde ofladım, kafam cidden o kadar doluydu ki aptal aptal düşüncelere dalmaktan kendimi alamıyordum.

Oyun olsaydı, oğlunun kendini yakacağını pek sanmıyordum ve buradaki en büyük sorun ben değildim.

Kafama bir kurşun sıksa benim işim biterdi ve ekibim benim çoktan öldüğünü düşünüyordu çünkü bir haftadır ortalıklarda yoktum ve onlara haber salacak hiçbir ekipmanım yoktu.

Gözlerimi açıp kafamı yana doğru çevirdiğim zaman Barbaros ile göz göze gelince tüylerim ürpermişti.

İkimiz birer yabancıydık ve benim hakkımda bir s*kim bilmiyordu. İkimizde babasının kurbanıydık ve onun bu evliliği neden kabul ettiğini merak ediyordum. Bunu öğrenmem pek geç olmasa iyi olurdu çünkü bu evliliği yürütebilecek bir insan değilim.

Belki de Barbaros sevgilisi ile tehdit edilmişti? gerçi öyle olsaydı Barbaros yukarı çıkar çıkmaz ben babasının yanına hesap sormaya gitmiştim ve Barbaros'un babası ile konuşmaya hiç vakti olmamıştı? Hangi ara tehdit edilmiş olabilirdi ki?

Benim bilmediğim çok şey vardı ve fazla düşündüğüm kabak gibi ortadaydı.

Ben bu kafa ile gidersem 28 yaşında nalları erkenden dikerdim.

'Nietzsche çok düşündüğü için aklını yitirdi. ben düşünmem ve bu yüzden de delirmem' diyen Nijinsky'nin yaşamı bir tımarhanede sona ermişti.

Sonum net böyle olacaktı ve herkese yardım etmekten kendi derdime çare bulamıyordum.

En azından kendimi yakarak masum insanları kurtarmıştım ya da ben öyle sanıyordum.

Barbaros'un yüzüne birkaç saniye daha bakıp iç çektim, resmen kendimizi ateşlere atmıştık ve bu ateşte birimiz ya da ikimizde birden yanacaktık ve sanırım bu hikayenin sonunda kimin kurtulacağı çok açıktı...